Βρίσκεσαι στην άγρια φύση, χαμένος και χωρίς βοήθεια. Το δάσος κρύβει μια εκδικητική αρκούδα, φημισμένη για τις επιθέσεις της σε ανθρώπους.
Μαζί σου οι γοητευτικοί Anthony Hopkins και Alec Baldwin.
Και ακόμη χειρότερα: πίσω στον πολιτισμό, τους δύο διασήμους συνοδοιπόρους σου περιμένει ένα supermodel (Elle Macpherson), για το οποίο οι δύο άνδρες πρέπει επειγόντως να ξεκαθαρίσουν τους "τίτλους κατοχής" τους.
Και το δάσος ζωντανεύει: η αρκούδα εμφανίζεται ξανά και ξανά για να διεκδικήσει την λεία της. Και δεν θα σταματήσει αν δεν την πάρει...Ρητορική ερώτηση: Υπ' αυτές τις συνθήκες, τι ελπίδες έχεις, έναντι των άλλων δύο, να μην είσαι εσύ το γεύμα στο πιάτο της; (στην απίθανη περίπτωση που η απάντηση στο ερώτημα δεν σού είναι προφανής, μπορείς να ρωτήσεις τον σεναριογράφο)
{αφιερωμένο στα πιόνια τα οποία σε κινηματογράφο, σκάκι και ζωή θυσιάζονται παρά την θέλησή τους για να σωθούν τα "βαριά" κομμάτια}
.........................................................
(Από την ταινία "The Edge" (1998), με τους Anthony Hopkins, Alec Baldwin, Harold Perrineau, Elle Macpherson και την... Bart the Bear - την αρκούδα/ηθοποιό. Ο ΑΝΤ1 μας το "φιλοδώρησε" χθες μεταμεσονυκτίως και έτσι μάλλον πρέπει να το δούμε μια πιο λογική ώρα σε DVD, καθώς αξίζει).
.........................................................
(Από την ταινία "The Edge" (1998), με τους Anthony Hopkins, Alec Baldwin, Harold Perrineau, Elle Macpherson και την... Bart the Bear - την αρκούδα/ηθοποιό. Ο ΑΝΤ1 μας το "φιλοδώρησε" χθες μεταμεσονυκτίως και έτσι μάλλον πρέπει να το δούμε μια πιο λογική ώρα σε DVD, καθώς αξίζει).
8 comments:
Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι καθαρά συμπτωματική, υποθέτω! Λες να κρύβεται κάποιος συμβολισμός πίσω από την απόφαση της προβολής της από το καλό κανάλι;
Πάντα υπάρχει ένας αδύναμος κρίκος...
Προτιμότερη την Κυριακή, η ταινία στο ίδιο κανάλι και πριν την... αρκούδα:
Ένοχο Μυστικό με Μισέλ Φάιφερ!
Τι να λέμε
Μόνο στη ζωή και στο σινεμά, Univers. Σε πόσες -αμερικάνικες κυρίως- ταινίες με θέμα τρομερές καταστροφές έχουμε παρακολουθήσει αυτοκίνητα να καίγονται, αεροπλάνα να διαλύονται στον αέρα, ουρανοξύστες να καταρρέουν, γέφυρες να θρυμματίζονται. Ο θεατής όμως αμέσως ανακουφίζεται αφού διαπιστώνει ότι μέσα στο γενικό χαμό ο πρωταγωνιστής την γλυτώνει στο παρά πέντε!
Το happy end είναι από τις βασικές συνιστώσες του (ας πούμε) "εύκολου κινηματογράφου". Για να εξυπηρετηθεί, το σενάριο συχνά εκτροχιάζεται, με απίστευτες υπερβολές, θαυματουργές διασώσεις κοκ. ώστε ο πρωταγωνιστής αλώβητος να φτάσει μέχρι την τελευταία σκηνή.
Βέβαια, μια ιστορία δύσκολα γίνεται άξια διηγήσεως και δικαιώνεται στην συνείδηση και την αισθητική αυτών προς τους οποίους απευθύνεται εάν δεν έχει ένα κεντρικό πρόσωπο, τα βήματα του οποίου ακολουθούνται μέχρι τέλους, προς την δόξα ή την απαξίωση. Η ύπαρξη κεντρικού ήρωα, λοιπόν, ο οποίος με την φυσική του παρουσία και δράση αποτελεί την σπονδυλική στήλη του έργου, είναι μάλλον κανόνας, ανεξαρτήτως happy end. Και βέβαια, η διανομή ρόλων γίνεται ώστε ο σημαντικότερος ήρωας να ερμηνεύεται από τον καλύτερο, πιο αναγνωρίσιμο, πιο δημοφιλή ηθοποιό, αφού πάνω του θα είναι στραμμένη η προσοχή του κοινού, αφού την δική του ιστορία κυρίως θα αφηγηθεί η ταινία.
Αλλά και η προσπάθεια μερικών σεναριογράφων να αποφύγουν το happy end οδηγεί σε αντίστροφες υπερβολές, όπου ο πρωταγωνιστής - δέσμιος αυτού του ιδιότυπου αντίστροφου καταναγκασμού - πρέπει οπωσδήποτε να καταλήξει στην θλίψη και την ματαιότητα.
Πάντως και στη ζωή δεν πάνε όλα υποχρεωτικώς στραβά! (αν εξαιρέσει κανείς μια "λεπτομέρεια": ότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και πάντοτε δραματικό...)
Απο τη μέρα που ο μέσος (ασήμαντος) άνθρωπος έγινε κέντρο του οικονομικού συστήματος (η αριστοκρατία ήταν το κυρίαρχο ιστορικό σύστημα μέχρι πριν μερικές δεκαετίες), λογικό είναι κατα τη γνώμη μου όλες οι υπηρεσίες να προσαρμοστούν στο μέτρο του. Παλιά η τέχνη ανήκε στην αριστοκρατία. Τώρα ανήκει στις μάζες, στις ανάγκες των μαζών. Και οι μάζες απαιτούν πάνω απ' όλα εκτόνωση, διασκέδαση, ικανοποίηση των ένστίνκτων τους.
Ετσι λοιπόν γεννήθηκε και ο εύκολος κινηματογράφος με το happy end, απαραίτητο στοιχείο της μαζικής παραγωγής. Την ταινία δεν την είδα, και μάλλον δεν θα τη δώ.
Στην Αμερική που ζώ, πάω σινεμά μόνον με τα παιδιά μου. Οχι γιατί έχω τίποτα με τον Αμερικανικό κινηματογράφο, καλά κάνει τη δουλειά του, έχει τη καλύτερη σκηνοθεσία και γυρίσματα. Απλά νομίζω πως ο Αμερικανικός στέρεψε.
Η Αμερική εχει ήδη παράγει ΟΛΑ όσα θα χρειαζόταν να παράγει θεματικά, και τώρα στέρεψε. Ολα τα ιστορικά, κοινωνικά, και αλλά θέματα των ΗΠΑ έχουν ήδη καταγραφεί. Και έτσι το έριξαν στη διασκέδαση.
Οι κινηματογράφοι των άλλων λαών, μαζί και η Ελλάδα, δεν έχουν εκφράσει ακόμα την ιστορία τους και τα προβλήματά τους μέσα απο το σινεμά. Ακόμα δεν έχουμε μια καλή ταινία για τον ελληνικό εμφύλιο, ή για τη μικρασιατική καταστροφή. Οταν θα κορεστούμε και εμείς, θα το ρίξουμε σε αρκουδάκια και ξανθιές θεές.
Οι ΗΠΑ, πάντως, εξακολουθούν να παράγουν κινηματογράφο που ενώ είναι εμπορικός είναι και ποιοτικός. Παράδειγμα το Crash του Haggis πριν δύο χρόνια ή το Million Dolar Baby του Eastwood. Άλλο παλαιότερο παράδειγμα το Forest Gump του Gemeckis.
Νομίζω ότι ο Αμερικανικός Κινηματογράφος έχει τον τρόπο να εκπλήσσει ευχάριστα χωρίς να προκαλεί... δυσπεψία.
Αλλά και αμιγείς περιπέτειες με έμφαση στα εφφέ έχουν την αξία τους, τουλάχιστον προσωπικά για μένα: Η σειρά των έξι films Star Wars του Lucas δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο στο μέλλον και έβαλε τους σημερινούς ανθρώπους (όσους τέλος πάντων έχουν την έφεση) να οραματίζονται το διαστημικό μέλλον.
Αλλά και το film που έδωσε την αφορμή για το τρέχον post είναι καλό. Η ηθοποιΐα είναι πολύ καλή, το γύρισμα καλό, το σενάριο ενδιαφέρον (όσο το είδα). Απλώς το χρησιμοποίησα ως έναυσμα για να μοιρολογήσω λίγο για πρωταγωνιστές και κομπάρσους...
Προτιμούσα να βρεθώ στην ερημιά της Ν. Υόρκης πχ με μόνη την κοπέλα!!
Αυτό θα ήταν όχι μόνον happy end αλλά και happy beginning!!
Post a Comment