Πες μου με ποιον βγαίνεις στο γυαλί, να σου πω ποιος είσαι...
Με βαρειά καρδιά (θέλω να πιστεύω) δέχθηκαν τρεις τουλάχιστον υπουργοί (Μπακογιάννη, Σπηλιωτόπουλος, Ρουσόπουλος) και, αν πρόσεξα καλά, ένας εκπρόσωπος κόμματος (Ραγκούσης) να εμφανισθούν και να απονείμουν τηλεοπτικά βραβεία στην εκδήλωση "Πρόσωπα" για την περίοδο 2007-2008. Υποχρεώθηκαν να δεχθούν ως οικοδέσποινα την αναμφισβήτητη βασίλισσα του κουτσομπολιού και πριγκίπισσα του επουσιώδους Χριστίνα Λαμπίρη. Η οποία δεν άλλαξε τις συνήθειές της και φρόντισε να "στολίσει" την βραδυά με τις γνωστές της "κορδέλλες", τα τσαλίμια, τους χαριεντισμούς, τους μορφασμούς και εν πάσει περιπτώσει τους ακκισμούς εκείνους που διατυμπανίζουν την απύθμενη φιλαρέσκεια την οποία η συγκεκριμένη τηλεπαρουσιάστρια επιδεικνύει και τον έκδηλο μεγαλοϊδεατισμό τον οποίο τρέφει περί την εμφάνιση, την συνόλη παρουσία και την προσωπική της ακτινοβολία.
Εγώ, ως απλός πολίτης, δεν θα δεχόμουνα να προσδεθώ στο "άρμα Λαμπίρη" ούτε δευτερόλεπτο. Πολιτικοί με μόρφωση και υπεύθυνες θέσεις πώς ανέχονται μία τέτοια ατμόσφαιρα; Ένα μποϋκοτάζ (τουλάχιστον από τους σοβαρότερους ανάμεσα σε αυτούς) στις δημόσιες εμφανίσεις τους δεν θα απέδιδε, σε επίπεδο στελέχωσης, από μέρους των φιλοξενούντων (καναλιών, διοργνανωτών κτλ.); Δεν μπορούν οι πολιτικοί που ασκούν βέτο σε πολιτικές αποφάσεις στη διεθνή σκηνή να κάνουν και εδώ χρήση ενός άτυπου βέτο, να αξιώσουν ποιοτικότερη σύνθεση ανθρώπινου δυναμικού εκεί όπου οι ίδιοι εκτίθενται δημόσια;
Σημ.: Η ερώτηση είναι ρητορική. Άλλωστε έχουμε δει πολύ χειρότερα. Πόσες φορές παρακολουθήσαμε υπουργούς να αποδέχονται συμμετοχή σε συζήτηση, με συνομιλητές (δημοσιογράφους ή άλλους πολιτικούς) τραμπούκους του λόγου, εντυπωσιοθήρες και αγενείς; Όλα για την αναγνωρισιμότητα και την ψήφο!
Εγώ, ως απλός πολίτης, δεν θα δεχόμουνα να προσδεθώ στο "άρμα Λαμπίρη" ούτε δευτερόλεπτο. Πολιτικοί με μόρφωση και υπεύθυνες θέσεις πώς ανέχονται μία τέτοια ατμόσφαιρα; Ένα μποϋκοτάζ (τουλάχιστον από τους σοβαρότερους ανάμεσα σε αυτούς) στις δημόσιες εμφανίσεις τους δεν θα απέδιδε, σε επίπεδο στελέχωσης, από μέρους των φιλοξενούντων (καναλιών, διοργνανωτών κτλ.); Δεν μπορούν οι πολιτικοί που ασκούν βέτο σε πολιτικές αποφάσεις στη διεθνή σκηνή να κάνουν και εδώ χρήση ενός άτυπου βέτο, να αξιώσουν ποιοτικότερη σύνθεση ανθρώπινου δυναμικού εκεί όπου οι ίδιοι εκτίθενται δημόσια;
Σημ.: Η ερώτηση είναι ρητορική. Άλλωστε έχουμε δει πολύ χειρότερα. Πόσες φορές παρακολουθήσαμε υπουργούς να αποδέχονται συμμετοχή σε συζήτηση, με συνομιλητές (δημοσιογράφους ή άλλους πολιτικούς) τραμπούκους του λόγου, εντυπωσιοθήρες και αγενείς; Όλα για την αναγνωρισιμότητα και την ψήφο!
Και για όσους επιθυμούν διεστραμμένα να απολαύσουν το "φαινόμενο Λαμπίρη" εν δράσει, ιδού δείγμα γραφής (για να μαθαίνουν και όσοι εργάζονται τα μεσημέρια):
Η θεσπέσια κεφαλή γέρνει με νάζι προς τα δω και προς τα κει, τα φρύδια ανασπώνται με νόημα, τα μάτια αστραποβολούν, τα χείλη μορφάζουν πλήρη υποσχέσεων... Αχ βαχ...
14 comments:
μία εξήγηση υπάρχει και απορώ γιατί δεν είναι προφανές και στους υπόλοιπους.
η λαμπίρη χαίρει υψηλότερης δημοτικότητας.
σπεύδουν λοιπόν ως άλλοι μαιντανοι οι πολιτικοί μας να κολλήσουν φήμη και πελατεια
Αναμφίβολα αυτή είναι η ερμηνεία. Είπαμε, κάνουμε ρητορικές ερωτήσεις...
Και προφανώς έχουμε υπεβολικές απαιτήσεις, αν ζητούμε από τους πολιτικούς να δράσουν, με την στάση τους, παιδευτικά για τα αισθητικά κριτήρια του κοινού.
Ο σύγχρονος πολιτικός επιδιώκει να είναι εικόνα του καθενός από τους χιλιάδες ψηφοφόρους του. Τελικά, με το να αγωνιά να μοιάσει σε αυτούς χάνει το δικό του πρόσωπο, αλλοτριώνεται, γίνεται ένας περιφερόμενος καθρέφτης μέσα στον οποίο βλέπει ο καθένας το δικό του είδωλο, χωρίς ο ίδιος ο καθρέπτης να μπορεί ή να έχει να αποκαλύψει τίποτε για τον εαυτό του.
Δεν αγωνιά να μοιάσει στους ψηφοφόρους του.
Αγωνιά να μαζέψει όσο περισσότερους ψηφοφόρους μπορεί,αφού αυτοί είναι το ανταλλακτικό νόμισμα με το οποίο θα διαπραγματευθεί για τις θέσεις που θα ικανοποιούν την ματαιοδοξία και την πασης φύσεως φιλοδοξία του.
Και οι πολλοί και άγνωστοι ψηφοφόροι αλιεύονται ευκολότερα μεσα απ την τηλεοπτικη αναγνωρισιμότητα,η οποία,φεύ,έχει το κακό να είναι εθιστική.
Ετσι μετά από λιγο την ψωνίζουν και έχουν την αίσθηση οτι κανένα πάνελ δεν θα είναι πλήρες χωρις την παρουσία τους,οτι δεν υπάρχει θέμα στο οποίο να μην είναι απαραίτητη η βαρύνουσα γνωμη τους,κι όλα αυτά πάντα με το πρόσθετο μπόνους καρφωμένο στο πισω μερος του μυαλού,οτι αθροίζουν πθανούς ψηφοφόρους.
Δυστυχώς όλα αυτά ανάγονται στην θεμελιώδη αδυναμία της σύγχρονης "δημοκρατίας" να έχει η ψήφος όλων την ίδιαν αξία:και αυτού που περνά όλη του τη μέρα μπροστά στην Λαμπίρη και αυτού που διαβάζει και ψάχνεται,που εργάζεται και δημιουργεί.Ή όπως λενε και στο Αμέρικα...
Opinions are like assholes.
Everybody has one
Μα ακριβώς για να τους μαζέψει πρέπει να τους πείσει ότι είναι ένας/μία από αυτούς, σαρξ εκ της σαρκός τους... Ότι δεν στέκεται επικριτικά και πάνω από αυτούς, ότι δεν τους ψέγει για τυχόν ελαττώματά τους.
Η "πορεία προς τον λαό" είναι μέρος ουσιώδες του αγώνα για λαϊκό έρεισμα, από τα άκρα δεξιά (θυμηθείτε τις... γυροβολιές των Συνταγματαρχών υπό τους ήχους του κλαρίνου) μέχρι τα άκρα αριστερά.
Παρενέργεια της δημοκρατίας, όπως λες.
Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι αυτούς που ανακατεύονται με τα πίτουρα τους τρώνε οι κότες.
Ήθελές τα έπαθές τα!!
Φαίνεται ότι τελικά όμως δεν ζημιώνουν. Η κρίσιμη μάζα που εκλέγει κυβερνήσεις μάλλον διάκειται ευνοϊκά σε τέτοιου είδους "συμπλεύσεις" πολιτικών με περσόνες υψηλής τηλεοπτικής κατανάλωσης και απύθμενης κενότητας.
Τελικά η πολιτική έχει παραιτηθεί, απ' ότι φαίνεται, από τον παιδευτικό της ρόλο. Ό,τι πει ο λαός και τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης. It's showtime...
Αγνοούσα την κυρία Λαμπίρη φίλε univers, αλλά συμφωνώ με τη θέση του πόστ. Η επιλεκτικότητα της συναναστροφής έχει την αξία της. Οταν βλέπω μια κερκίδα ανθρώπων να κάθονται σαν γλάστρες στην εκπομπή του κάθε καραγκιόζη, ειλικρινά απαγοητεύομαι.
Να αναφέρω ένα ευτράπελο που μου ήρθε στο μυαλό.
Σε μια εκπομπή, παρόμοιας ποιότητας, καθόταν ένας θεατρικός συγγραφέας και περίμενε τη σειρά του. Κάποτε λοιπόν, η στάρ της εκπομπής, του απευθύνει το λόγο. "Πείτε μας λοιπόν κύριε Χ, για το καινούργιο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ που ανεβάζετε το χειμώνα". Και ενώ άρχισε ο φουκαράς να αναφέρει τα θεατρικά του, με κάποιο πάθος και αγάπη, να εξηγεί τι είναι ο Σάιξπηρ, και γιατί το έργο είναι σημαντικό, η στάρ τον διακόπτει.
"Μια στιγμή κ. Χ, θα επανέλθουμε, έχουμε μαζί μας την κυρία Κούλα με τα απίθανα γιουβαρλάκια της. Κούλα μου, ποιό είναι το μυστικό σου; Πέστο μας κούκλα μου!"
Έτσι είναι όπως τα λες, φίλε locuspublicus. Θα πρέπει να διαθέτεις παρατηρητικότητα για να έχεις (με τις ελάχιστες, υποθέτω, παρακολουθήσεις από την αλλοδαπή) "χαρτογραφήσει" την ψυχολογία βάθους της ελληνικής εμπορικής τηλεόρασης.
Πράγματι, αυτή είναι η κοινή γραμμή σε όλες τις εκπομπές "ποικίλλης ύλης" της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, όπου κατά καιρούς έχουν την απρονοησία να φιλοξενούνται και σοβαροί άνθρωποι: Μόλις κάποιος προσπαθεί στοιχειωδώς να εμβαθύνει, να ξύσει λίγο την επιφάνεια μήπως και φανεί τίποτε από κάτω, να αναλύσει, να εξηγήσει ή να επεκταθεί τέλος πάντων σε ένα θέμα, αμέσως του αφαιρούν αγενέστατα το λόγο .
Προφανώς είναι ακλόνητη πεποίθηση των επιφορτισμένων με το κυνήγι της τηλεθέασης ότι η πλειοψηφία των τηλεθεατών είναι αμβλύνοες και η λογική νηπίου που διαθέτουν δεν τους επιτρέπει να παρακολουθήσουν οποιαδήποτε εκφορά λόγου πέρα από ορισμένες εκφράσεις εντυπωσιασμού και μερικά clichés.
Βέβαια, το "φρούτο" συναντάται τελευταίως και στην κρατική τηλεόραση. Κραυγαλέο παράδειγμα η μέχρι πρόσφατα παρουσιάστριά της Άννα Δρούζα (στο "Η ζωή είναι παιχνίδι"), η οποία δεν άφηνε τους καλεσμένους της - και ιδιαίτερα όσους από αυτούς επεδείκνυαν στοιχειώδη σοβαρότητα - να ολοκληρώσουν πρόταση.
Ενδέχεται βέβαια το σύμπτωμα να είναι συνέπεια και του κόμπλεξ των αστοιχείωτων οικοδεσποτών απέναντι σε όσους φιλοξενουμένους ξεχωρίζουν κάπως για ποιότητα της προσωπικότητάς τους.
Έχω δει εμπορική τηλεόραση και στη Γαλλία, αλλά τέτοια χάλια μόνον εδώ...
Πάντως, το φαινόμενο που περιγράφεις παίρνει διαστάσεις και έχει ξεφύγει από τα όρια της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, διαχεόμενο στην καθημερινή πραγματική ζωή. Μου έχει τύχει επανειλημμένως να με ρωτούν κάτι και όταν προσπαθώ να τους απαντήσω με στοιχειώδη πληρότητα και τεκμηρίωση (δηλ. με περισσότερες από 2-3 λέξεις) να ανοίγουν άλλο θέμα, δείχνοντας παγερή αδιαφορία για οτιδήποτε οδηγεί λίγο πέρα από την επιφάνεια. Fast food στην σκέψη και τον λόγο;
Ελπίζω να μην σε πειράζει, φίλε μου, αλλά δεν άντεξα να δω ούτε το μισό από το βίντεο που παραθέτεις!
Απορία πρώτη: Ποιος είναι αυτός ο χαζοχαρούμενος Μαρτάκης;
Ρητορική η ερώτηση. Φαντάζομαι κάποιο φωτομοντέλο.
Απορία δεύτερη και σημαντικότερη: Δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν οι τρεις υπουργοί; Τη στιγμή μάλιστα που και οι τρεις αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα;
Τι να πω; Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αδέλφια, όσο επώδυνο κι αν ακούγεται αυτό.
Μαρτάκης εστί προϊόν reality shows. Εκπαιδευθείς εξ απαλών ονύχων στην "σχολή Ψινάκη", όπως ο διάσημος ομόσταυλός του Σάκης (ο Ρουβάς, ντε).
Όσο για τους πολιτικούς, δεν πιστεύω ότι όλοι συλλήβδην έχουν το επίπεδο που αφήνεται να εννοηθεί από τις εκπομπές στις οποίες επιλέγουν να εμφανισθούν. Απλώς αδιαφορούν αν χάσουν την εκτίμηση κάποιων από εμάς, αφού θα προβληθούν και θα κερδίσουν αναγνωρισιμότητα και εκτίμηση από πολύ περισσότερους.
Εν τέλει, η απονομή των βραβείων στα "Πρόσωπα 2007 - 2008" δεν ήταν δα και κανένα σκουπιδαριό. Απλώς ήταν ένα show της σειράς, με έμφαση στο glamour, τα παχιά λόγια, μία ατμόσφαιρα τεχνητής ευτυχίας και αστραφτερά χαμόγελα. Και με βραβεία που κάθε χρόνο πρέπει να δίνονται και σε άλλους, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να μην πλήττει το κοινό. Ό,τι δηλ. αγαπά και επιθυμεί να σερβίρει στο πόπολο η τηλεόραση.
Κρίμα βέβαια που μέσα σε αυτό το κλίμα σχεδόν ακυρώνεται και η βράβευση του Θ. Βέγγου, ενός από τους μεγαλύτερους κωμικούς που περπάτησαν ποτέ στη Γη.
Οι δικές μου ενστάσεις εντοπίζονται στο κατά πόσον θα έπρεπε οι αξιοπρεπέστεροι των πολιτικών να σύρονται με ευκολία σε τέτοιες χαζοχαρούμενες εκδηλώσεις, όπου η τηλεόραση ευλογεί τα γένια της...
Αλλά μήπως είναι μόνον οι πολιτικοί; Όλοι κυνηγούν την τύχη τους μέσα από το γυαλί: Σεισμολόγοι, ιατροδικαστές, καθηγητάδες, γιατροί, δικηγόροι για τους πελάτες τους, και πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες, όλοι συνωστίζονται στους προθαλάμους των τηλεοπτικών studios ή μπροστά στις φορητές κάμερες εξωτερικών γυρισμάτων. Με τέτοια ζήτηση ούτε λόγος για επιλογή του πού εμφανίζεσαι...
Φίλε Univers, προσωπικά το πρόβλημα το έχω λύσει ριζικά: Εδώ και πολλούς μήνες δεν έχω τηλεόραση. Απόσύνδεσα την κεραία και την χρησιμοποιώ μονάχα για προβολή βίντεο.
Ησύχασα και γώ και η οικογένεια.
Χάρηκα ιδιαίτερα όταν διαβάζοντας το θέμα σου διαπίστωσα ότι την συγκεκριμένη "κυρία" δεν την γνωρίζω.
Έτυχε να γράψω ένα σχετικό άρθρο σε εφημερίδα της Βέροιας εδώ, αν θέλεις εσύ ή οι αναγνώστες σου μου γράφετε την γνώμη σας
Υπάρχει βέβαια και η δορυφορική, όπου μπορείς να δεις επιλεγμένα ειδησεογραφικά και ενημερωτικά κανάλια.
Για όσους έχουν ελεύθερο χρόνο...
Από την έως τώρα εμπειρία μου έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που αναφέρετε χρησιμοπούν μια επίφαση σοβαρότητας, δηλαδή ουσιαστικά σοβαροφάνεια, για να κρύψουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μπροστά στο φακό και να προωθήσουν τη δημόσια εικόνα τους, όπως νομίζουν. Γι' αυτό φροντίζουν να χαμογελούν με το παραμικρό, να λένε διάφορα ευφυολογήματα, που στην πραγματικότητα καθόλου δεν απέχουν από το κλίμα μέσα στο οποίο κινείται και η παρουσιάστρια της εκδήλωσης.
gde_x
Σαφέστατα αγαπητέ. Το κλίμα είναι αυτό της ευθυγράμμισης με το "πνεύμα" της εκδήλωσης.
Πρόκειται για αποκριάτικη μάσκα, προσωπίδα ανέκφραστου ξοάνου, που σκοπό της έχει ή να κρύψει την ρηχότητα, την κενότητα πίσω από τα χαμόγελα και τους ακκισμούς (τις "χαριτωμενιές" θα έλεγα ο φίλος squarelogic) ή να κρύψει την δυστυχία του να είσαι υποχρεωμένος να συμμετέχεις σε τέτοιο πανηγύρι με τέτοιους οικοδεσπότες (η τελευταία εκδοχή για τους λίγους εναπομείναντες σοβαρούς πολιτικούς).
Post a Comment