Υστερία παιδοκολακίας έχει καταλάβει την Ελλάδα, με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο παιδιού από σφαίρα αστυνομικού. ΜΜΕ και κυβέρνηση έχουν δικάσει και καταδικάσει τον αστυνομικό προτού καν αρχίσει η δίκη. Και ενώ, το αν το παιδί εβλήθη μετά από στόχευση ή από εξοστρακισμό είναι όχι δεδομένο αλλά τουλάχιστον θέμα προς διερεύνηση.
Η πολιτεία παρακαλά γονυπετής τους ανήλικους και ενήλικους εν δυνάμει ταραξίες να μην επαναλάβουν τις καταστροφές του περασμένου Δεκέμβρη. Και η Αριστερά του Αλέξη τρίβει τα χέρια της που πάνω στο ξεθώριασμα του Πολυτεχνείου νέο σύμβολο ανέτειλε για να εγείρει τις αριστερόστροφες συνειδήσεις με το όπιο της ψευδοεπανάστασης, να γίνει το νέο ίνδαλμα του αντάρτικου των πόλεων.
Θλιβερός θάνατος; Αναμφίβολα. Περισσότερο όμως θλιβερός από χιλιάδες άδικους θανάτους που συμβαίνουν κάθε χρόνο; Προφανώς όχι. Και βέβαια, τίποτε το ηρωικό δεν έχει αυτός ο θάνατος. Με κανένα (οσοδήποτε διασταλτικό) ορισμό του ηρωισμού δεν είναι δυνατόν ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί ηρωικός. Αλλά ας μην κουραζόμαστε να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα...
Σύμβολο και ήρωας λοιπόν το θύμα. Ήρωας χωρίς ηρωισμούς, μόνο και μόνο επειδή έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού. Σε μια χώρα που όλα έχουν χάσει το νόημά τους, τα πάντα είναι πιθανά. Ιδιαίτερα αν έχουν χρώμα κόκκινο...
Υ.Γ.: Απ' ότι διαβάζω στο Έθνος η δολοφονία του Γρηγορόπουλου θεωρείται από τους μαθητοσυνδικαλιστές του... "συντονιστικού" ανάλογη με αυτή του Καλτεζά. Ο Καλτεζάς, θυμίζω, συμμετείχε σε επιδρομή κατά κλούβας των ΜΑΤ με σκοπό την πυρπόληση. Άρα η αναλογία είναι ατυχής. Στο πρόσφατο περιστατικό, δεν είναι καν σαφές αν το θύμα είχε εμπλακεί σε επεισόδια με τους αστυνομικούς.
Πάντως, ανεξαρτήτως του αν ο αστυνομικός τότε (στην υπόθεση Καλτεζά) υπερέβαλε, επρόκειτο για μια αξιόποινη πράξη απέναντι στην οποία η συντεταγμένη πολιτεία πρέπει να έχει μεθόδους αντιμετώπισης, μεθόδους που αναγκαστικά θα περιλαμβάνουν μια μορφή βίας. Τότε αυτό ήταν αδιανόητο. Τότε. Και τώρα; Αλλά βλέπει κανείς ότι το τότε και το τώρα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Ο αριστερισμός και η ψευδοεπαναστατική αλητεία συγκινούν τους Έλληνες...
Η πολιτεία παρακαλά γονυπετής τους ανήλικους και ενήλικους εν δυνάμει ταραξίες να μην επαναλάβουν τις καταστροφές του περασμένου Δεκέμβρη. Και η Αριστερά του Αλέξη τρίβει τα χέρια της που πάνω στο ξεθώριασμα του Πολυτεχνείου νέο σύμβολο ανέτειλε για να εγείρει τις αριστερόστροφες συνειδήσεις με το όπιο της ψευδοεπανάστασης, να γίνει το νέο ίνδαλμα του αντάρτικου των πόλεων.
Θλιβερός θάνατος; Αναμφίβολα. Περισσότερο όμως θλιβερός από χιλιάδες άδικους θανάτους που συμβαίνουν κάθε χρόνο; Προφανώς όχι. Και βέβαια, τίποτε το ηρωικό δεν έχει αυτός ο θάνατος. Με κανένα (οσοδήποτε διασταλτικό) ορισμό του ηρωισμού δεν είναι δυνατόν ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί ηρωικός. Αλλά ας μην κουραζόμαστε να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα...
Σύμβολο και ήρωας λοιπόν το θύμα. Ήρωας χωρίς ηρωισμούς, μόνο και μόνο επειδή έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού. Σε μια χώρα που όλα έχουν χάσει το νόημά τους, τα πάντα είναι πιθανά. Ιδιαίτερα αν έχουν χρώμα κόκκινο...
Υ.Γ.: Απ' ότι διαβάζω στο Έθνος η δολοφονία του Γρηγορόπουλου θεωρείται από τους μαθητοσυνδικαλιστές του... "συντονιστικού" ανάλογη με αυτή του Καλτεζά. Ο Καλτεζάς, θυμίζω, συμμετείχε σε επιδρομή κατά κλούβας των ΜΑΤ με σκοπό την πυρπόληση. Άρα η αναλογία είναι ατυχής. Στο πρόσφατο περιστατικό, δεν είναι καν σαφές αν το θύμα είχε εμπλακεί σε επεισόδια με τους αστυνομικούς.
Πάντως, ανεξαρτήτως του αν ο αστυνομικός τότε (στην υπόθεση Καλτεζά) υπερέβαλε, επρόκειτο για μια αξιόποινη πράξη απέναντι στην οποία η συντεταγμένη πολιτεία πρέπει να έχει μεθόδους αντιμετώπισης, μεθόδους που αναγκαστικά θα περιλαμβάνουν μια μορφή βίας. Τότε αυτό ήταν αδιανόητο. Τότε. Και τώρα; Αλλά βλέπει κανείς ότι το τότε και το τώρα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Ο αριστερισμός και η ψευδοεπαναστατική αλητεία συγκινούν τους Έλληνες...
