Wednesday, June 30, 2010

Η Τζούλια στο Ναυτικό...

... είναι το ρεμέικ του "Αλίκη στο Ναυτικό", προς το πιο πικάντικο ("ξεκωλέ", αν μου επιτρέπετε). Αλλά προς τι η έκπληξη και η δυσφορία;

Ότι γόνοι πολιτικών και άλλων ισχυρών δημόσιων (και μη) προσώπων υπηρετούν τύποις την θητεία τους στις εσχατειές του... Λεκανοπεδίου, το ξέρουν οι πάντες (και πρώτα απ' όλους οι δημοσιογράφοι!). Και εν πάσει περιπτώσει, θα το επιδιώκαν σχεδόν όλοι, αν μπορούσαν.

Ότι "Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως, συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος", όπως διατυπώθηκε εμμέτρως από τον δηκτικότατο Σουρή, είναι επίσης πανκοίνως γνωστό.

Ότι το όλο σκηνικό κράτησε μόνον 9 λεπτά (όπως μαρτυρείται), παρ' ότι σχολιάζεται δυσμενώς από τους φλογερούς εραστές συμπατριώτες μας (αυτούς που δηλώνουν στα γκάλοπ ότι κάνουν έρωτα ίσα με 50 φορές τη βδομάδα), είναι αναμενόμενο. Πόσοι άραγε θα βαστούσαν περισσότερο με τη Τζούλια; Στο κάτω - κάτω, "money talks": ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

Και αν, όπως λέγεται, συνοδευόταν από τον ατζέντη της, τι κακό βρίσκετε δηλαδή; Επαγγελματισμός, κυρίες μου και κύριοι, έτσι λέγεται αυτό!

Σας παρακαλώ, δεν θέλω σεμνοτυφίες, επικρίσεις και δράματα! Στο κάτω - κάτω ο ναύτης το τίμησε το Όπλο. Τη Τζούλια έφερε στο Πολεμικό Μουσείο, δόξη και τιμή, "ίνα συνομιλήσωσιν ερωτικώς", και όχι κανέναν τσολιά από την Προεδρική Φρουρά, που δεν πέφτει και μακριά... Πάλι καλά!