Πτήση
Μη με ρωτάτε από πού προέκυψε. Θα δυσκολευθώ να σας πω. Ξέρω μόνον ότι ξεκίνησε σαν απλό ενδιαφέρον προ 7 ετών περίπου, όταν έκανα ως επιβάτης το πρώτο ταξίδι μου με αεροπλάνο. Αναχωρούσα από τον παλιό αερολιμένα του Ελληνικού για Παρίσι, και μαζί με την αγωνία μου για τις (επαγγελματικές) περιπέτειες που με περίμεναν εκεί, είχα και το άγχος της πτήσης...
Το αεροπλάνο (Boeing 737, Cronus Airlines) είχε ξεκολλήσει γρήγορα από το έδαφος, πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, με κατεύθυνση αρχικά ανατολική, και θυμάμαι ότι έκανε μια μεγάλη στροφή δεξιά για να πάρει το δρόμο του για την Δυτική Ευρώπη. Τότε αντίκρυσα τον διάδρομο απογειώσεως από τον οποίο μόλις είχαμε σηκωθεί και αμέσως μετά όλη την παραλιακή λεωφόρο μέχρι τον ιππόδρομο, τον Πειραιά, την Σαλαμίνα και γρήγορα τον ισθμό. Εν ριπή οφθαλμού βρεθήκαμε πάνω από την Κέρκυρα. Δοκίμασα συναισθήματα θαυμασμού και έκπληξης αλλά όχι φόβου. Ήταν 17 Ιουνίου του 2000.
Από τότε έχω κάνει πολλά ταξίδια με αεροπλάνο. Έχω πετάξει από μεγάλα αεροδρόμια...
...αλλά και από μικρά, όπου η αίθουσα αναμονής χωρίζεται από την πίστα με συρόμενες πόρτες και όταν ανοίγουν μυρίζεις την κηροζίνη!
Σε κάθε νέο ταξίδι δοκιμάζω την ίδια απόλαυση. Ακούω άλλους να λένε ότι βαριούνται αφόρητα ή φοβούνται τα ταξίδια με αεροπλάνο. Για μένα είναι το διαρκές ζωντανό όνειρο:
Μη με ρωτάτε από πού προέκυψε. Θα δυσκολευθώ να σας πω. Ξέρω μόνον ότι ξεκίνησε σαν απλό ενδιαφέρον προ 7 ετών περίπου, όταν έκανα ως επιβάτης το πρώτο ταξίδι μου με αεροπλάνο. Αναχωρούσα από τον παλιό αερολιμένα του Ελληνικού για Παρίσι, και μαζί με την αγωνία μου για τις (επαγγελματικές) περιπέτειες που με περίμεναν εκεί, είχα και το άγχος της πτήσης...
Το αεροπλάνο (Boeing 737, Cronus Airlines) είχε ξεκολλήσει γρήγορα από το έδαφος, πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, με κατεύθυνση αρχικά ανατολική, και θυμάμαι ότι έκανε μια μεγάλη στροφή δεξιά για να πάρει το δρόμο του για την Δυτική Ευρώπη. Τότε αντίκρυσα τον διάδρομο απογειώσεως από τον οποίο μόλις είχαμε σηκωθεί και αμέσως μετά όλη την παραλιακή λεωφόρο μέχρι τον ιππόδρομο, τον Πειραιά, την Σαλαμίνα και γρήγορα τον ισθμό. Εν ριπή οφθαλμού βρεθήκαμε πάνω από την Κέρκυρα. Δοκίμασα συναισθήματα θαυμασμού και έκπληξης αλλά όχι φόβου. Ήταν 17 Ιουνίου του 2000.
Από τότε έχω κάνει πολλά ταξίδια με αεροπλάνο. Έχω πετάξει από μεγάλα αεροδρόμια...
...αλλά και από μικρά, όπου η αίθουσα αναμονής χωρίζεται από την πίστα με συρόμενες πόρτες και όταν ανοίγουν μυρίζεις την κηροζίνη!
Σε κάθε νέο ταξίδι δοκιμάζω την ίδια απόλαυση. Ακούω άλλους να λένε ότι βαριούνται αφόρητα ή φοβούνται τα ταξίδια με αεροπλάνο. Για μένα είναι το διαρκές ζωντανό όνειρο:
...Να ξυπνήσω ένα πρωί, πολύ πρωί, και να πάρω το δρόμο για το αεροδρόμιο.
...Να βρεθώ στην αίθουσα αναχωρήσεων πολύ πριν την πτήση μου. Να κάνω check-in από τους πρώτους!
...Να χαθώ στους χώρους του αεροδρομίου, χαζεύοντας πότε τους ταξιδιώτες και πότε τα καταστήματα.
Να επιβιβαστώ έχοντας εξασφαλίσει θέση κοντά σε παράθυρο, πάντα παράθυρο!
...Να νιώσω το ίδιο πάντα χτυποκάρδι όταν οι κινητήρες βρυχώνται και το αεροπλάνο αρχίζει να επιταχύνει στον διάδρομο απογειώσεως.
...Να αισθανθώ την γιγάντια δύναμη αντώσεως να ξεκολλάει το αεροπλάνο από τον διάδρομο μόλις πάρει την κατάλληλη κλίση. Να βλέπω τα κτίρια του αερολιμένα να γίνονται ολοένα και μικρότερα και την λεωφόρο που με έφερε σ’ αυτόν να μοιάζει από ψηλά με φιδίσιο δρομάκι.
...Παίρνοντας διαρκώς ύψος να αντικρύσω την πρώτη πανοραμική θέα της περιοχής.
...Να ανεβαίνω ακόμα πιο ψηλά, ολοένα και πιο ψηλά, εκεί που το χρώμα του ουρανού παίρνει μια βαθυγάλαζη απόχρωση.
Να πετάξω ψηλά στον γαλανό ουρανό...
...πάνω από θάλασσες και ωκεανούς...
...πάνω από χιονισμένα βουνά...
...με τους αχνούς των συννέφων να στροβιλίζονται στα φτερά μου.
Να χαθώ στο πορφυρό κόκκινο μιας ένδοξης δύσης.
Και όταν κουραστώ να κατέβω απαλά στη γη, με μια τεχνικά άρτια προσγείωση - αληθινό χορευτικό, παρακολουθώντας αχόρταγα και θαυμάζοντας τις κινήσεις των πτερυγίων, στην πτέρυγα του αεροπλάνου.
Και να γυρίσω πίσω στην καθημερινή ζωή περιμένοντας την επόμενη εναέρια απόδραση!
Η πτήση με τεχνικά μέσα αξίωσε τον καθένα μας να γευτεί την χαρά που εκ φύσεως απολαμβάνουν άλλα είδη πάνω στη γη.
Το αεροπλάνο είναι για μένα η πεμπτουσία της ανθρώπινης εφευρετικότητας και η έκφραση του αδάμαστου της φύσης μας, μιας φύσης που είναι προωρισμένη να σπάει τα ίδια της τα δεσμά.
Γι’ αυτό και του πρέπει δοξολογία...
Ακολουθεί ένα soundtrack που θα ταίριαζε σε μια όμορφη απογείωση!
Lift me up, από τον Moby
16 comments:
Αργησες,αλλα αξιζε!
ΝικοΔημικο ποστ με πολλες ωραιες φωτο.
Ετοιμαζουμε κανενα ταξιδακι εξωτερικου?
Εμενα παλι με ζαλιζει ευκολα το αεροπλανο και χανω ετσι μερος της μαγειας του.Ασε που προτιμω διαδρομο για να απλωνω τα ....ατελειωτα ποδια μου!
Ειναι απ τις φορες που το ταξιδι δεν με ενθουσιαζει-ανυπομονω για τον προορισμο!
...και περιμενω το σχολιο σου για την διηγηματογραφικη μου αποπειρα.Μου ειπαν οτι αρεσε...
Στις φωτο 10, 11, 17 και 25 (κατά σειρά) θα αναγνωρίσετε πιθανώς το νέο γιγαντιαίο Airbus A380. Οι 3, 4 και 5 είναι προσωπικές, από το αεροδρόμιο του Beauvais, βόρεια του Παρισιού.
Πολύ ωραίο ποστ. Μας απογείωσε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτά τα πρωινά που ξυπνάω 4.00 την νύκτα, για να πάρω το αεροπλάνο, μάλλον ευχάριστα είναι και ας με αγχώνουν λίγο την προηγουμένη.
Μας έχεις λείψει όμως, και σαν σχολιαστής, στον Νικόδημο.
Καλοκαιρινή ραστώνη γαρ! Θα επανέλθω.
Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΥ I PRESUME?
Μάλλον...
Για τα αεροπλάνα ή για τα blogs;
Φανατικός απο παιδί των αεροπλάνων, μέτοχος της ίδιας απόλαυσης κάθε φορά, μένω να κοιτώ σαν χάνος όσους "γκρινιάζουν" για τις πτήσεις.
Έχω πετάξει με οτιδήποτε υπάρχει (σχεδόν), μέχρι και Φ-4 (το αγαπημένο μου απο την παλιά φουρνιά).
Ας ειναι ο δρόμος (με το αεροπλάνο) μακρύς.
(όχι ότι βαριέμαι με τα υπόλοιπα μέσα, κάθε ταξίδι είναι αναγέννηση, χαρά και ατελείωτη φόρτιση της εσω μνήμης με εικόνες. Το αεροπλάνο όμως...)
Y.Γ : Πανέμορφο post. Πέταξα...
@ alekos markellos ("Το αεροπλάνο όμως...")
Ακριβώς! Το αεροπλάνο είναι κάτι διαφορετικό και για μένα. Είναι ό,τι όλα τα άλλα μέσα μεταφοράς, ένα σύμβολο αναχώρησης, φυγής, αλλαγής, περιπέτειας. Αλλά είναι και μία από τις εναργέστερες ενσαρκώσεις της "ύβρεως" που εμπεριέχεται στην ανθρώπινη φύση, της αψήφισης των βιολογικών της περιορισμών και του αχαλίνωτου πόθου να νικήσει τις νομοτέλειες που (στο κάτω-κάτω) την δημιούργησαν.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ BLOGS!!
Ο Univers είπε...
Και να γυρίσω πίσω στην καθημερινή ζωή περιμένοντας την επόμενη εναέρια απόδραση!
-----
Περιγράφεις ακριβώς πολλά από τα συναισθήματα που νιώθω κι εγώ, πριν και μετά από ταξίδια. Υπέροχη περιγραφή και φωτος!
Είναι πράγματι μοναδικές οι στιγμές κάθε πτήσης. Προσπαθώ και συνήθως βγάζω με την ψηφιακή τις απογειώσεις/προσγειώσεις, αν και οι αεροσυνοδοί μου φωνάζουν για να την κλείσω :)
Την πιο περιπετειώδη προσγείωση την έζησα στο Prestwick, κοντά στη Γλασκώβη, με Ryanair. Νύχτα, πέρασμα μέσα από χαμηλή νέφωση και touchdown με δαιμονισμένο αέρα που άλλαζε συνεχώς κατευθύνσεις και ένταση. Κάποιες στιγμές είχες την εντύπωση ότι το αεροπλάνο θα χάσει εντελώς τη στήριξη.
... Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι βέβαια από το internet, αλλά υπάρχουν και οι προσωπικές (οι τρεις διαδοχικές κοντινές με το Airbus της Volareweb και το Boing 737 της Ryanair στο αεροδρόμιο Beauvais του Παρισιού).
το ταξίδι με το αεροπλάνο είναι το αγαπημένο μου είδος ταξιδιού. ανυπομονώ για το επόμενο ταξίδι μου (όταν θα έχω κάποια χρήματα στην άκρη ) το οποίο ευελπιστώ να είναι εκτός ευρώπης. συγκεκριμένα ιαπωνία.
αγαπημένες στιγμές... η στιγμή που μόλις έχει απογειωθεί και που μόλις προσγειώνεται. αυτές που φοβούνται όλοι... αυτό το υπέροχο γκουπ...
Αν σε ενθουσιάζει η απογείωση / προσγείωση, προσπάθησε να φανταστείς - προσπαθώ και εγώ - τη χαρά του πιλοταρίσματος!
Post a Comment