Tuesday, September 18, 2007

Αδράνεια


Salvador Dali: The Persistence of Memory

Μπλε ή πράσινο; Φιλελεύθερη οικονομία ή σοσιαλισμός; Υπήρχε τελικά μία εντυπωσιακή ομοιότητα πίσω από τις οξύτητες και τις πραγματικές ή τεχνητές αντιθέσεις μεταξύ των δύο κυρίων διεκδικητών της εξουσίας σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία.

Η ΝΔ στην προηγούμενη κυβερνητική της θητεία δεν εφάρμοσε και σε πολλές περιπτώσεις δεν τόλμησε καν να συζητήσει πολλές από τις αλλαγές που κατά κοινή ομολογία απαιτούνται σε οικονομία, υγεία, παιδεία, εργασιακό, ασφάλιση (για να αναφέρω μερικούς τομείς), αλλαγές που έστω και αόριστα τις είχε υπαινιχθεί στο πρόγραμμα του 2004. Προτίμησε να βασιστεί στην κεκτημένη ορμή της καταδικαστικής για το ΠΑΣΟΚ ψήφου του 2004, διατυμπανίζοντας την ανάγκη για τομές γενικώς και αορίστως, χωρίς να ανοίγει την συζήτηση για το τι πρέπει να αλλάξει και προς ποια κατεύθυνση. Και όπου άνοιξε η συζήτηση, εξαντλήθηκε σε ένα διάλογο (μάλλον "δΓιάλογο" με έντονο "Γ", όπως συνηθίζεται να προφέρεται πλέον ο διάλογος από το '81 και μετά) άτολμο και παρελκυστικό, με μία διαρκώς παλινδρομούσα αντιπολίτευση που δεν είχε καμμία διάθεση να συγκατανεύσει σε τίποτε, αλλά και μία κυβέρνηση που δεν έδειξε το στοιχειώδες θάρρος να προτείνει αυτή (όπως είχε θεσμική υποχρέωση) τις αλλαγές που θα θεωρούσε κατάλληλες ως βάση συζητήσεως. Αυτός ο "διάλογος από μηδενική βάση" (κάτι μου λέει ότι θα τον δούμε και σε αυτή την θητεία) έκρυβε βέβαια την επιθυμία της ΝΔ να μην εκτεθεί με απόψεις που θα ήταν δυσάρεστες σε μερίδα (πιθανότατα σημαντική) των πολιτών.

Και το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε στην πράξη τίποτε προς την κατεύθυνση της (μερικής έστω) αποκήρυξης του κυβερνητικού του παρελθόντος, μιας αποκήρυξης που θα έδειχνε ότι έχει αντιληφθεί την σημασία της ήττας του 2004. Αντίθετα, επέμεινε μέχρι τελευταία στιγμή στο σενάριο της "δεξιάς παρένθεσης", στην ελπίδα (εν μέρει μόνον βάσιμη) ότι το εκλογικό σώμα ψήφισε την κυβερνητική αλλαγή του 2004 έχοντας μία αόριστη και νεφελώδη περί μεταβολής επιθυμία, επιθυμία που θα γινόταν εφιάλτης όταν οι αλλαγές θα ξεκινούσαν να δρομολογηθούν. Θεώρησε δηλ. το ΠΑΣΟΚ ότι οι Έλληνες ήταν κατευχαριστημένοι από την Ελλάδα που το Κόμμα "έστησε" μέσα σε μια εικοσαετία και ότι η καταψήφισή του το 2004 ήταν ένα καπρίτσιο, μια παραξενιά της κάλπης, μέτρο της ανίας που γεννά η επανάληψη και της διάθεσης από μέρους των εκλογέων για πειραματισμό. "Να δούμε και κάτι άλλο, βρε αδερφέ..."

Τοιουτοτρόπως φτάσαμε στις πρόσφατες εκλογές. Με την ΝΔ να επανεξαγγέλει το πρόγραμμα του 2004 και να εξαργυρώνει τελικά και πάλι στην κάλπη ένα γενικότερο ρεύμα εντός του εκλογικού σώματος υπέρ (κάποιων) μεταρρυθμίσεων. Και το ΠΑΣΟΚ να αναφέρεται μεν και αυτό στην ανάγκη (κάποιων) μεταρρυθμίσεων (εντός του ΠΑΣΟΚ και της κοινωνίας), να εμμένει δε στην αντίληψη ότι η 20ετία του ήταν περίπου παραδεισιακή και η 4ετία της ΝΔ εφιάλτης. Φρόντισε βέβαια να φρεσκάρει την μνήμη των εκλογέων περί της ειδυλλιακής αυτής 20ετίας επαναφέροντας τον Κ. Λαλιώτη ως συντονιστή κλιμάκωσης της προεκλογικής οξύτητας (τι οξύμωρο, με αιχμή τις πυρκαγιές, θέμα που άπτεται και του...εθνικού κτηματολογίου) και υιοθετώντας το σύνθημα "νέα αλλαγή", που πιθανότατα σκοπό είχε να κινητοποιήσει τα παλαιοκομματικά αντανακλαστικά ορισμένων οπαδών αλλά που σε άλλους προκάλεσε ρίγη, υπενθυμίζοντας την (όντως) αλλαγή του '81.

Στην πράξη και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου συμφώνησαν στις εκτιμήσεις τους ότι αν άνοιγε η συζήτηση για το είδος, την κατεύθυνση και την έκταση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται, τότε τα όσα θα είχαν να χάσουν θα ήταν πολύ περισσότερα από τα όσα θα κέρδιζαν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Με δεδομένη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπέρ (κάποιων) μεταρρυθμίσεων, το αποτέλεσμα ήταν περίπου αναμενόμενο: Κερδίζει ο αποκηρύξας το παρελθόν, χάνει ο εμμένων σε αυτό. Και πού βρισκόμαστε σήμερα; Μα ξανά στο 2004. Με μια ΝΔ να αναλαμβάνει (για δεύτερη φορά) εντολή διακυβέρνησης με σαφές πλειοψηφικό ρεύμα όπισθέν της, ευρύτερο του ποσοστού της και ελαφρώς (μια ιδέα μόνον) "ψημένο" στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων, που έχει μεν αντιληφθεί την επιτακτική ανάγκη μεταβολών σε κάθε συνιστώσα της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά που έχει μια αόριστη μόνον ιδέα περί των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Και με ένα ΠΑΣΟΚ που έλαβε (για δεύτερη φορά) μήνυμα έστω και μερικής καταδίκης του παρελθόντος του, αλλά που δεν έχει αποφασίσει πώς να το διαχειριστεί ώστε και να αποστασιοποιηθεί ουσιωδώς από εκείνο, και τις απαιτούμενες αλλαγές να πραγματοποιήσει, αλλά και να μην απωλέσει μέρος της εκλογικής του βάσης (ιδιαίτερα προς τα αριστερά).

Άκουσα με πολλή προσοχή τον Γ. Παπανδρέου στις δηλώσεις του αμέσως μετά την διαμόρφωση των αποτελεσμάτων. Για πρώτη φορά μου φάνηκε ο εαυτός του. Απαλλαγμένος από το άγχος να μοιάζει με τον χαρισματικό αλλά και λαοπλάνο πατέρα του και να συναγωνίζεται σε αντιδεξιές κορώνες τον Κ. Λαλιώτη, αναγνώρισε χωρίς υπεκφυγές την ήττα αλλά και το μήνυμα των εκλογών όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ: Ότι για τις δυσρυθμίες και τα δεινά της χώρας το ΠΑΣΟΚ φέρει (τουλάχιστον ισοβαρή με την ΝΔ, θα συμπλήρωνα εγώ) ευθύνη. Ότι τα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα και την έχουν καταδικάσει να είναι ουραγός, παρίας στον στίβο των διεθνών εξελίξεων, "πτωχός συγγενής", περιθωριοποιημένος εταίρος, μικρής βαρύτητος και μειωμένου καταλογισμού συνομιλητής, δεν είναι καινοφανείς αστέρες της τελευταίας 3ετίας αλλά αντίθετα μεσουρανούν στο ελληνικό στερέωμα για ένα τέταρτο του αιώνα, σε πείσμα των εθελότυφλων, σημεία δυσοίωνα του εθνικού μας μέλλοντος.

Αντίθετα, ο επίδοξος διάδοχός του, λίγα λεπτά αργότερα και από τον εμβληματικό (επιλογή ενδεικτική του χαρακτήρα του) χώρο του Ζαππείου "κελαηδούσε" αυτοκρατορικά στην γλώσσα της 10ετίας του '80: "συντροφικοί χαιρετισμοί" και βεβαιότητα ότι το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να κερδίσει, αλλά έχασε (εξαιτίας του...κακού Γιώργου, δεν το είπε αλλά το εννοούσε πασίδηλα).

Και ερχόμαστε στον...κυρίαρχο λαό. Έναν λαό που επιτέλους αρχίζει (στην πλειοψηφία του έστω) να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει κάτι να αλλάξει επιτέλους στην Ελλάδα, ότι πρέπει να επιχειρηθεί μία αποτελμάτωση, ότι πρέπει να κινηθούν τα στάσιμα νερά. Αλλά και που κατά ένα μέρος δεν υποψιάζεται και κατά το υπόλοιπο δεν θέλει να ξέρει το είδος και το βάθος αυτών των αλλαγών και το (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμο) κόστος του. Που προτιμά να ζει με δανεικά φαντασιωνόμενος μια...ισχυρή Ελλάδα, η οποία δεν παράγει τίποτε άλλο από τουριστικές υπηρεσίες και φρούτα και στην οποία κάποιοι (από σέβας και αναγνώριση του ιστορικού της ρόλου) έχουν υποχρέωση να δανείζουν προκειμένου να απολαμβάνει αδιατάρακτα τα αγαθά του κόπου και της παραγωγής άλλων κρατών. Έναν λαό που είναι χρεωμένος μέχρι το λαιμό σε δάνεια και κάρτες για να συντηρεί ένα "σύγχρονο δυτικό" τρόπο ζωής, πρώτο και δεύτερο αυτοκίνητο, (+/_ 4Χ4), εξοχικό ή εξοχικούλι, τηλεόραση LCD των 1500€, ντυσίματα, εξόδους και κινητά ένα σωρό. Έναν λαό υπερήφανο για το "ένδοξο παρελθόν" του που κοιτάζει όμως το μέλλον μόνον με καταναλωτική διάθεση, χωρίς όνειρα δημιουργίας. Που έχει ανεπιστρεπτί εκχωρήσει (μάλλον εναποθέσει με ανακούφιση) την επιστημονική παραγωγή και την τεχνολογική εξέλιξη σε άλλους (αυτούς που κατά την προσφιλή του έκφραση "κάποτε ήταν πάνω στα δέντρα"), κρατώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα του "ευ ζην".

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει" λοιπόν. Στοιχειώδες, συνέλληνες. Και παλιό, πολύ παλιό. Ηράκλειτος, προ 2500 χρόνων. Δεν ανακαλύψαμε εμείς σήμερα τον τροχό. Το θέμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση και με ποια συγκεκριμένα μέτρα (και με ποιο κόστος). Αλλιώς η αδράνεια και η έλλειψη πολιτικού θάρρους θα καταστήσει το ρεύμα υπέρ των μεταρρυθμίσεων γράμμα κενό, "ένα πουκάμισο αδειανό", άλλη μια μαζική ευφοριογόνο ψευδαίσθηση. Γιατί μεταρρυθμιστής δεν είναι εκείνος που υπαινίσσεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ούτε καν εκείνος που τις συζητά. Αλλά μόνον εκείνος που τις αποφασίζει και τις εφαρμόζει.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφηκε μετά παρότρυνση του φίλου squarelogic.

16 comments:

mickey said...

Σε τέτοιο post δε θα μπορούσα να μην κάνω σεφτέ. Η συνέχεια ...επί της οθόνης μας ;)

Univers said...

Mickey, ξέρω είναι βαρετό, αλλά ξαναδιάβασέ το πού και πού, γιατί το τροποποιώ συχνά ελαφρώς (έχω αυτό το αναθεωρητικό χούι).

mickey said...

Δεν είναι καθόλου βαρετό - το εννοώ. Απεναντίας είναι καλογραμμένο, αναλυτικό και εύστοχο. Αν το έγραφε άλλος "γνωστός" Blogger η πεντακοσάρα ήταν εξασφαλισμένη. Υπόσχομαι να το τιμήσω δεόντως, όπως θα έκανα τον παλιό, καλό καιρό και εκεί.

Έχω να κάνω και λεπτομερείς προτάσεις, που υπερβαίνουν τα (κάπως κοντόφθαλμα και άτολμα) συνήθη μεταρρυθμιστικά πλάνα, αλλά μάλλον θα κρατήσω την αναλυτική τους παρουσίαση για κάποια άλλη χρονική περίοδο.

Ευελπιστώ σε μια σοβαρή και πολιτισμένη διαδικτυακή συζήτηση πάνω σε όσα έγραψες.

(δυστυχώς πρέπει να πάω κάπου σε λίγο, αλλά ελπίζω να επανέλθω σύντομα)

Univers said...

Mickey, το "θα επανέλθω σύντομα" με βάζει σε υποψίες. Ελπίζω να μην πας "εκεί που και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος", γιατί αυτό θα σήμαινε ότι το κείμενό μου έδρασε...διουρητικά.

mickey said...

Ας ξεκινήσω απ’ το τέλος, με την καταληκτική φράση του post:

"μεταρρυθμιστής δεν είναι εκείνος που υπαινίσσεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ούτε καν εκείνος που τις συζητά. Αλλά μόνον εκείνος που τις αποφασίζει και τις εφαρμόζει."

Η συμφωνία με τα παραπάνω είναι αυτονόητη. Μένει να δούμε επομένως πού σκοντάφτουν η απόφαση και η εφαρμογή. Και μια και η απόφαση από μόνη της δεν έχει καμιά πρακτική αξία, θα μπω κατευθείαν στο ψητό:

Η (επιτυχής) εφαρμογή μιας ουσιαστικής (και όχι για τα μάτια του κόσμου) μεταρρύθμισης απαιτεί τα παρακάτω:

1. Σαφή Στόχευση. Συνεπάγεται ενδελεχή ανάλυση και πρόβλεψη (και ενδεχόμενη αντιμετώπιση) όσο γίνεται περισσότερων άμεσων συνεπειών, πιθανών παρενεργειών (side effects) σε άλλες πτυχές της κοινωνικής ζωής, καθώς και αστάθμητων παραγόντων. Διαφορετικά δε μιλάμε για μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά για ανεύθυνο πολιτικό πειραματισμό - ο Cassidy έχει δει πολλά να γίνονται στην κεφαλή του.

Δυστυχώς σε μια εποχή που τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς και οι περισσότεροι πολιτικοί διαθέτουν σκέψη εγκλωβισμένη σε μια θεωρητική (και άρα φύσει στατική ή αργά μεταβαλλόμενη) παιδεία, φοβάμαι πολύ πως ο Cassidy θα εξακολουθεί να υποφέρει. Η καταφυγή σε τεχνοκράτες σύμβουλους και άλλα άτομα με εγνωσμένες ικανότητες problem-solving βοηθά, αλλά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του (χώρια που στα καθ’ ημάς η πρόσληψή τους γίνεται συνήθως με πολιτικά και όχι με τεχνικά/αξιοκρατικά κριτήρια). Αλλά αυτό είναι από μόνο του ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που ίσως θέσω αργότερα.

2. Κοινωνική Συναίνεση. Όσο καλή και επιτακτική κι αν φαίνεται μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια στα μάτια του πολιτικού και κάποιων συμβούλων, διανοούμενων ή όποιας άλλης "πεφωτισμένης ελίτ", αν δεν πειστεί ο λαός για την ανάγκη εφαρμογής της ή/και το όφελος που θα αποκομίσει από αυτή, δεν πρόκειται να περάσει. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να πειστεί, πράγμα που δεν έχει να κάνει μόνο με τους γνωστούς "διαλόγους" με "κοινωνικούς εταίρους" και κοινωνικά συμβόλαια παντός τύπου ούτε μόνο με λογικά επιχειρήματα και επιτυχημένα παραδείγματα από άλλες χώρες, αλλά και με άλλους, πιο υποκειμενικούς παράγοντες, όπως:

- Αξιοπιστία του πολιτικού και της κυβέρνησης, πράγμα που συχνά κρίνεται από προγενέστερες μεταρρυθμιστικές απόπειρες.

- Διαχείριση ή και χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ και άλλους opinion leaders. Δεν υπονοώ πως όλοι οι πολίτες είναι πρόβατα, αλλά αρκετοί είναι (και κάποτε πρέπει να το παραδεχτούμε, χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε). Άλλωστε είναι μέσα στη φύση μας να ακολουθούμε ηγέτες (υπαγορεύεται από γονίδια που κληρονομήσαμε από ερπετοειδής προγόνους μας και απαιτείται συστηματική προσπάθεια για να χειραφετηθούμε πνευματικά).

- Οργανωμένα (ή όχι) ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα, που θα θιχτούν από την εφαρμογή της προτεινόμενης μεταρρύθμισης. Μπορεί να έχουν σχέση με τον Ιδιωτικό Τομέα (επιχειρήσεις), το Δημόσιο (συνδικαλιστές), τις ανάγκες (ακρίβεια) και την καθημερινότητα κάθε πολίτη γενικότερα.

3. Διαχείριση Κρίσης. Όσο καλά κι αν πάνε τα πράγματα, ποτέ δεν πρόκειται να πάνε τέλεια ή να μην υπάρχουν ανεπιθύμητες παρενέργειες και απώλειες. Επιτυχής μεταρρύθμιση δεν είναι εκείνη που απλώς προωθεί το "γενικό καλό" και προσφέρει διέξοδο (ή ευημερία) στους περισσότερους πολίτες, αλλά λαμβάνει και μέτρα για την αποκατάσταση όσων θίγονται (ή υποφέρουν) από την εφαρμογή της. Για παράδειγμα, μια μεταρρυθμιστική αντικατάσταση των βενζινοκινητήρων με κυψέλες υδρογόνου στα οχήματα μπορεί να ακούγεται επιτακτική και ιδανική για το περιβάλλον και την οικονομία, αλλά μπορεί να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή αν δε διασφαλιστεί το μέλλον όσων δραστηριοποιούνται επαγγελματικά γύρω από την παρωχημένη τεχνολογία που αντικαθίσταται - ενώ θα πρέπει να λάβει υπόψη και τη διαλειτουργικότητα της νέας τεχνολογίας με συνορεύοντα κράτη.

(παράδειγμα έφερα, ας μη σταθούμε σε αυτό)


Και μην ξεχνάμε πως η απόφαση για την εφαρμογή μιας μεταρρύθμισης ενέχει πάντα κάποιο πολιτικό κόστος και συνιστά ρίσκο. Η αδιαφορία για αυτό δεν είναι πανάκεια, αφού αν αποτύχει η εφαρμογή μιας μεταρρύθμισης, θα είναι σχεδόν αδύνατο η κυβέρνηση να βγει αλώβητη και να μπορέσει να συνεχίσει με εκείνες που έπονται στην ατζέντα. Γι’ αυτό ας μην αναμασούμε γενικόλογες κατηγορίες περί "ατολμίας" και ας θυμηθούμε πως η Πολιτική παραμένει η τέχνη του εφικτού. Αν και εφικτό δεν είναι εκείνο που δε θα δυσαρεστήσει κανέναν (δε γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις μερικά αυγά).

Θέλει αρετή και τόλμη η μεταρρύθμιση!

(666 λέξεις μετά συγχωρήσεως)

mickey said...

Univers, μάλλον έδρασε ...μπλογκοδιαρροϊκά :)))

(και η πρώτη εξάρα, να μην ξεχνιόμαστε)

Univers said...

@ Mickey:

Καίτοι καθήμενος (ενώπιον οθόνης) ορθώς ομιλείς.

Η πολιτική είναι σαφώς η τέχνη του εφικτού. Ενδεχομένως, αν Καραμανλής και Παπανδρέου είχαν καταληφθεί από μεταρρυθμιστικό οίστρο, να είχαν χάσει ταχύτατα ο εις την εξουσία της χώρας και ο έτερος την του κόμματος.

Αλλά (δεν διαφωνείς, το ξέρω): Η στοιχειώδης κοινωνική συναίνεση απαιτεί τουλάχιστον να συζητηθούν τα προβλήματα τα οποία επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις. Και να συζητηθούν αφού παρουσιαστούν στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε γενικά και αόριστα για "πρόβλημα στο ασφαλιστικό". Τα νούμερα είναι καθοριστικά και αδιαμφισβήτητα και αν πιστέψουμε σε τρίτους, μη πολιτικούς, εξαιρετικά πιεστικά. Αν η δική μας γενιά κινδυνεύει να μείνει χωρίς σύνταξη ή με εξαιρετικά ισχνές συντάξεις, δεν είναι δυνατόν πολιτικά πρόσωπα (ένθεν κακείθεν) να πλειοδοτούν σε αναφορές σε κεκτημένα που δεν πρόκειται να θιγούν: Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης, δεν, δεν, δεν. Και βέβαια να μην γίνεται καμία αναφορά στο τι τελικώς θα θιγεί. Για να μην ξεχνάμε και την λαϊκίστικη εμμονή σε κοινούς (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης με συνδικαλιστές) "αγώνες" για υποστήριξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χαμένων από χέρι θέσεων, όπως η διαφορετική αντιμετώπιση ανδρών και γυναικών από το συνταξιοδοτικό, κατά το ανατολικό πρότυπο (καθ' ότι εδώ δεν είναι Ευρώπη, είναι Βαλκάνια).

Από την θέση εργασίας μου έρχομαι σε επαφή με παλαιές και πρόσφατες γενεές αρκετά προνομιούχων για τα Ελληνικά δεδομένα συνταξιούχων. Σημαντική μερίδα αυτών μετρά στην σύνταξη σχεδόν τόσα χρόνια όσα και στην ενεργό υπηρεσία. Η δικαιολογία "εγώ υπηρέτησα 30 χρόνια, καιρός τώρα να απολαύσω" δεν ευσταθεί όταν συνταξιοδοτείσαι στα 50 με προσδόκιμο επιβίωσης τα 75. Ευσταθούσε τότε που οι άνθρωποι ζούσαν μέχρι τα 60 και αν. Βεβαίως υπάρχουν άλλα προβλήματα, όπως το ότι δεν μπορείς να ζητάς από έναν οικοδόμο να ανεβαίνει στην σκαλωσιά μέχρι τα 60 του. Όλα αυτά, μαζί με το εκθετικά υψηλότερο σήμερα κόστος της υγείας και πολλά άλλα πρέπει να συζητηθούν χωρίς κραυγές, με προσπάθεια να περισωθεί σχετική σταθερότητα στο εργασιακό περιβάλλον αλλά και με το βλέμμα στον πιεστικό διεθνή ανταγωνισμό.

Univers said...

...Και αν δεν πεις κατάμουτρα στον Ελληνικό λαό ότι σήμερα η Ελλάδα είναι μαγαζί που μπαίνει μέσα και ότι δεν δικαιολογούνται τα καταναλωτικά μας πρότυπα από το παραγόμενο εθνικό προϊόν, αλλά αντιθέτως αναμασάς μπλε και πράσινες καραμέλες περί ισχυρής και υπολογίσιμης Ελλάδας (και κόκκινες καραμέλες περί...απίστευτου πλούτου που κατά Παπαρήγαν παράγεται στην Ελλάδα και μοιράζεται μεταξύ 300 οικογενειών), πώς περιμένεις ο κόσμος να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα;

Μάλιστα, υπάρχει πλούτος στην Ελλάδα. Αλλά είναι πλούτος αρκετά ευρέως κατανεμημένος (δείτε αυτοκίνητα, σπίτια, εξοχικά) και όχι μεταξύ 300 οικογενειών, είναι πλούτος αντιπαραγωγικός και περιβαλλοντικά ζημιογόνος (δείτε την λαγνεία του Έλληνα με την ιδιοκτησία) και εν πολλοίς πλούτος δανεισμένος, με χρέη. Είναι πλούτος, τέλος, που επανεπενδύεται στην καλοπέραση και όχι στην δημιουργία.

Δεν χρειάζεται μεγάλες φιλοσοφίες και οικονομικές/κοινωνικές αναλύσεις. Αρκεί να δει κανείς την προέλευση των προϊόντων που αποτελούν απαραίτητες συνιστώσες ενός γενικά παραδεκτού μέσου επιπέδου διαβίωσης. Ψάξτε για "made in Greece"...

squarelogic said...

εξαιρετικο univers!
Δεν ξερω τι ωρα σηκωθηκες για να το γραψεις,αλλα ως συνηθως γραφεις με ειλικρινια και σπανια οξυδερκεια,οπως και ο επισκεπτης ποντικος(Μικυ).

Δυστυχως δεν προκειται να δουμε μια ειλικρινη και αμεση παραθεση των παραμετρων πχ.που αφορουν το Ασφαλιστικο.Καποιες προφανεις ανισορροπιες θα θιγουν,ομως η προβλεψη μου ειναι οτι δεν θα δημιουργηθουν συνθηκες μακροχρονιας βιωσιμοτητας του,απλως θα μετατεθει κατα τί η καταρρευση του.Κι αυτο δεν ειναι ασχετο με τις ευθυνες που εχει το ιδιο το Κρατος που ομως αντλει οφελη απο τον τροπο πχ που θεσμοθετει τη διαχειρηση της περιουσιας των Ταμειων,τον τροπο επιλογης(επιβολης) των διοικησεων τους κλπ.

Κοντολογις δεν ειμαι καθολου αισιοδοξος...και δεν βλεπω κι απο πλευρας Καραμανλη διαθεση ρηξης απο ισορροπιες,ποσοστωσεις κλπ.Ακουγεται πχ για υπουργειο ο Σαμαρας...πως αυτος θα κατσει στο ιδιο υπουργ.Συμβουλιο με Ντορα+Κυριακο χωρις να αλληλουποσκαπτονται?

Univers said...

@ squarelogic:

Πιθανώς να καταλήξουμε σε μια εκ του προχείρου διαχείριση της κρίσεως...

Και όσο μεγαλώνουν τα προβλήματα τόσο οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις θα γίνονται πιο γενναίες, πιο δυσχερείς στην εφαρμογή τους και με μεγαλύτερο κόστος.

Όπως είπε και ένας πολιτικός (ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος; - όποιος το ξέρει με διορθώνει) μια μεταρρύθμιση πρέπει, για να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο - ο οποίος θα κληθεί να απορροφήσει τις βραχυπροθεσμες αναταράξεις που αυτή θα προκαλέσει - να δίνει ορατές ελπίδες αποδώσεως των μέτρων σε βάθος το πολύ μίας γενιάς. "Άντε, θα γογγύξουμε εμείς, αλλά θα δούνε χαΐρι τα παιδιά μας". Αν είναι να αναμένουμε κέρδη μετά 60 χρόνια, ουδείς θα ενθουσιαστεί.

Unknown said...

Σοβαρή συζήτηση για πολιτική;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, αφού και η πολιτική (και πολλοί -όχι όλοι βεβαίως-πολιτικοί) δεν είναι σοβαρή/οί.
Ότι θέλεις λες.. και ότι δηλώσεις είσαι.. Σοσιαλιστής, κομμουνιστής, φιλελεύθερος, ριζοσπάστης, συντηρητικός κλπ.
Ορθώς ίσως (από πλευράς τους!!) πολλοί πολιτικοί προεκλογικώς υπόσχονται ότι τους κατέβει αφού οι αφελείς ψηφοφόροι τους πιστεύουν..
Τα € όμως δεν φυτρώνουν στα δένδρα.. ούτε και τυπώνονται στον Χολαργό..
Ο Α. Παπανδρέου έβαζε τα πιεστήρια στον Χολαργό να δουλεύουν γρήγορα και ρυθμικά και τα αποτελέσματα τα είδαμε... Οπισθοχώρηση μεγάλη σε όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη την κρίσιμη δεκαετία 1980..
Ο κίνδυνος είναι πλέον να μην επιχειρήσουν τα κόμματα, ερχόμενα στην Κυβέρνηση, να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους διότι τότε ζήτω που καήκαμε.. Δεν θα μείνει Έλληνας αδιόριστος..
Σημειολογικώς το σουρεαλιστικό έργο του Dali που δημοσιεύετε δίνει τον χαρακτήρα της πολιτικής στην Ελλάδα, που είναι κυρίως σουρεαλιστικός..
Και μια και μιλάμε για σουρεαλιστές ζωγράφους να και μια αυθεντική ιστορία, άγνωστη, για τον Νικ. Εγγονόπουλο, σουρεαλιστή ζωγράφο, ποιητή και δημόσιο υπάλληλο, ως καθηγητή στην έδρα της Ζωγραφικής στην σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π.
Την γνωρίζω από την αυτόπτη και αυτήκοη συζυγό μου, βοηθό τότε στην έδρα αυτή.
Οι επιμελητές και βοηθοί βαθμολογούσαν προηγουμένως τα σχέδια και εν συνεχεία έβαζε τον τελικό βαθμό ο Εγγονόπουλος. Ένα άθλιο σχέδιο κεφαλιού ενός Παλαιστινίου φοιτητή (οι μουσουλμάνοι δεν είχαν εικαστική παιδεία σε απεικόνιση ανθρωπίνου προσώπου για θρησκευτικούς λόγους) ο αρμόδιος επιμελητής το είχε βαθμολογήσει με πολύ μικρό βαθμό.
Ο Εγγονόπουλος όμως το βαθμολόγησε με άριστα.. Τότε όλοι οι επιμελητές και βοηθοί (που εξεπλάγησαν) του παρετήρησαν ότι το σχέδιο ήταν εντελώς άτεχνο και ότι δεν είχε ομοιότητα με το μοντέλο.. Και ο Εγγονόπουλος τους απήντησε:
«Ναι, πράγματι.. Δεν είδατε όμως πόσο μοιάζει στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;»
Αυτά (εντός καφενειακής αντιλήψεως! και συζητήσεως) περί πολιτικής...

SniperAthens said...

ΠΑΡΕ-ΒΑΛΕ (δηλαδή ΔΕΝ μπορούσα να μη το σχολιάσω)


Τόσο η επιλογή του τίτλου όσο και η της εικόνος αντικατοπτρίζουν ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ την κατάσταση του συγγραφέως. ΑΔΡΑΝΕΙΑ και ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ...

(έτσι είναι οι γέροι, αδρανείς και ζουν με μνήμες - πιάσανε τα κρύα και πλακώσατε τα "σεντόνια"?)

squarelogic said...

Τα βλεπεις?

θαυμασιο πολιτικο "σεντόνι" -12 σχολια...

2 πολιτευόμενες γκόμενες-60 σχόλια!

Τι τα θες?"...Σερνει καραβι"

Αμετανόητος και γω απ το παραδειγμα σου,ανεβασα μια δικη μου αναγνωση του πολιτικου μηνυματος.Αρον τον΄πόντικά σου και σερφαρισε....

Unknown said...

@squarelogic
Μα τι λέτε; Ισα και όμοια;
Δύο υπεργκόμενες για οφθαλμόλουτρο εναντίον πολιτικού μπλα-μπλά..

Univers said...

Το sex είναι πολύ πιο δημοφιλές από την πολιτική. Όποιος πιστεύει το αντίθετο πάει ενάντια στο "ρεύμα του αυτονόητου"...

SniperAthens said...

όταν τα λέω εγώ... μου λέτε ότι είμαι αυθάδης νέος... σχεδόν 2 ΗΜΕΡΕΣ αδρανής ο γέρο-πλανήτης


18 Σεπτέμβριος 2007 5:09 μμ

ΜΕ

20 Σεπτέμβριος 2007 12:19 μμ


(Kρίνοντας από το σχόλιό του, το διάστημα αδράνειάς του αφορούσε στις αναμνήσεις του από το σεξ... Ωραία γκόμενα η Ασπασία του Περικλέους?)