ΠΑΣΟΚ TV

Στον αγώνα για τηλεθέαση, κάθε δελτίο ειδήσεων έχει επιδιώξει να καθιερωθεί σε ένα τομέα.

Το STAR κυνηγά την αίγλη των αστέρων και οι ρεπόρτερ του ακολουθούν κατά πόδας ανθρώπους της δημοσιότητας και ψωνάρες του lifestyling. Έτσι, μετά την πρώτη είδηση – που υπάρχει κάποια πιθανότητα να είναι γενικού ενδιαφέροντος – έπονται τα νέα της πίστας και τα ζευγαρώματα των επωνύμων.

Το SKY πάλι, εξειδικευμένο στα οικολογικά, θα δείξει συνήθως την κατά γενική ομολογία σημαντικότερη είδηση πρώτη, αλλά αμέσως μετά θα σου σερβίρει τα μεταλλεία του Μαρκόπουλου ή το εξασθενές χρώμιο του Ασωπού (που βλέπεις για 6η συνεχή εβδομάδα. Εδώ ισχύει «το πολύ το Κύριε ελέησον...».

Το MEGA μου φαίνεται ότι διεκδικεί αναμφισβήτητα για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ τον ρόλο που έχει το Chelsea TV για τους οπαδούς της ομώνυμης ομάδας.
Από τις οκτώ μέχρι τις εννιά παρά δέκα κάθε βράδυ το δελτίο είναι περίπου μονοθεματικό. Τρέμη και Πρετεντέρης κοντεύουν να καταπιούν τη γλώσσα τους, πάνω στην σπουδή να πιέσουν τα πράγματα για την ανάδειξη νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Το βλέμμα της Τρέμη γυαλίζει από πόθο για αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και σπάει γελάκι ειρωνείας κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε «σενάρια προωθήσεως ευνοουμένων». Ο δε Πρετεντέρης το ‘χει πάρει προσωπικά με την ήττα του ΠΑΣΟΚ και σε μια αποστροφή του λόγου τού ξέφυγε (;) και είπε «γιατί χάσαμε;» αντί «γιατί χάσατε;», μιλώντας σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Θυμάμαι τον ρόλο πολλών καναλιών κατά την προεκλογική περίοδο του 2004: Προωθούσαν τότε το σενάριο του ντέρμπυ και της ανατρέψιμης πρωτοπορίας της ΝΔ, βάσει δημοσκοπήσεων που, βέβαια, διαψεύστηκαν τραγικά. Και όταν τα ηνία του ΠΑΣΟΚ παραδόθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και ταχυδακτυλουργικούς χειρισμούς στον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, «τον καλύτερο διάδοχο» εκείνη την εποχή, δημοσιογράφοι και ρεπόρτερ αλάλαζαν από ενθουσιασμό: λίγες ώρες μετά, ο σφυγμός του κόσμου – που αυτοί είχαν αφουγκραστεί και αποκωδικοποιήσει - έλεγε ότι ... «ο Γιώργος φέρνει το παιχνίδι στα ίσια» (για να μην είμαστε άδικοι, παρόμοια είχαν συμβεί και σε άλλα κανάλια – θυμάμαι τον Χατζηνικολάου που με δυσκολία προσπαθούσε να συγκρατήσει ρεπόρτερ του δελτίου του, ο οποίος με αναπτερωμένο ηθικό μιλούσε για «ανατροπή του προεκλογικού σκηνικού»).

Όλη αυτή η προώθηση δεν πήγαζε βέβαια από κάποια (υποθετικά) αισθητήρια ποιότητας και αξιοκρατίας των Μέσων, παρά είχε συγκεκριμένο σκοπό: η ΝΔ ερχόταν τότε με υποσχέσεις για διάρρηξη των δεσμών μεταξύ μεγαλοεργολάβων δημοσίου και τηλεόρασης, με στόχο την απαλλαγή του πολιτικού συστήματος από εκβιασμούς (κούνια που την κούναγε...). Έπρεπε λοιπόν πάσει θυσία να μείνει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να αποφευχθούν δυσάρεστες μετεκλογικές εκπλήξεις. Αλλά όταν είσαι ο ίδιος αντικείμενο ευνοίας, δύσκολα βλέπεις τα πράγματα ψυχρά και δεν πολυψάχνεις για τα πραγματικά κίνητρα. Είναι πολύ ευκολότερο να αποδώσεις την εύνοια και την σκανδαλώδη προώθηση στην προσωπική σου αξία και αυτό μάλλον πίστεψε ο ΓΑΠ.

Έτσι, όταν λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε (ατέχνως, είναι η αλήθεια, ατελώς και χωρίς την παραμικρή προετοιμασία) να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα σε εργολάβους δημοσίων έργων και κανάλια, ουδεμία στήριξη βρήκε στο πρόσωπο του ΓΑΠ. Χέρι που σε έχει βοηθήσει δεν το δαγκώνεις.... Αντιθέτως (και αν δεν με απατά η μνήμη μου), βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έγειραν θέμα σε Ευρωπαϊκά όργανα. Η κατάληξη ήταν γνωστή: χάθηκε μια ευκαιρία περιορισμού της χειραγώγησης της πολιτικής από οικονομικά συμφέροντα, μια ευκαιρία που θα είχε πιθανώς καλύτερη τύχη αν επενδυόταν με πολιτική ομοθυμία.

Η στήριξη με ιστορίες και θρύλους περί επικείμενου "ντέρμπυ" επαναλήφθηκε και το 2007. Το ΠΑΣΟΚ όμως έχασε και αυτές τις εκλογές. Και οι ανοχές των επιθυμούντων διακαώς την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία εξαντλήθηκαν. Τελικά ο ΓΑΠ δεν περίμενε ότι ο ίδιος θα γινόταν απλώς ένα αναλώσιμο υλικό προς αντικατάσταση. Και ότι τα σενάρια ήταν ήδη έτοιμα στο παρασκήνιο. Τώρα το διεπίστωσε «διά της τραχείας οδού». Μάλλον όμως είναι αργά πια...

Σημ.: Τα προηγούμενα, και ο τρόπος που τα αντιλαμβάνομαι, δεν αμφισβητούν τις ικανότητες του Ε. Βενιζέλου. Αλλά, κατ' εμέ, ο σκοπός μπορεί να είναι άγιος και ο επιδιώκων να τον επιτύχει καθ' όλα άξιος, αλλά και τα μέσα που επιστρατεύονται (είτε από τον ίδιο είτε από όσους τον στηρίζουν για τους δικούς τους σκοπούς) είναι υπό κρίσιν...