Κλειστά ήταν χθες (όπως και κάθε Πρωτοχρονιά) τα χρηματιστήρια. Μάλλον για να μην κόψουν κίνηση από τις χαρτοπαικτικές λέσχες και τα καζίνο...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Ο τίτλος από τα Μεγάλα Απωθημένα μου, την αστρονομία, τη φυσική, την κοσμολογία.
Ο κυματιστός γαλαξίας
From NASA and the Hubble
Ο γαλαξίας "Sobrero"
From NASA and The Hubble
About Me
- Univers
- Ένα blog που ξεκίνησε προκειμένου να συμμετέχω σε άλλα ως σχολιαστής. Κατά καιρούς δημοσιεύω και δικές μου σκέψεις.
Ιστοσελίδες που συμβουλεύομαι
Blogs που διαβάζω
- Blogging με δοκτορά
- From Moscow with Love
- Ένας αλλοιώτικος, τετράγωνος ποδοσφαιρόφιλος
- Δημοτικό Ιατρείο Βέροιας
- Είναι μακριά, βλέπει μακριά
- Εκεί που άρχισαν όλα: ο Γάτος
- Η εύγλωττη σιωπή
- Και για απορίες τεχνικής φύσεως, εδώ
- Ο "αιρετικός"
- Ο Αλέκος που έχει να πει
- Πού πας ρε Καραμήτρο (άσχημα ήταν στο Βέλγιο;)
- Πού χάθηκες βρε;
- Σαρώνει σα βαρδάρης
- Στο καφενείο του νηφάλιου νομικού
- Φωνή βοώντος (που ακούγεται σπάνια)
Ειδήσεις
19 comments:
Πετυχημένο. Ο ναός του τζόγου συναγωνίζεται το τέμενος της τύχης! Καλή Χρονιά Univers με ότι καλλίτερο.
ΒΜ
Πλούτος άφθονος, πλούτος ατέλειωτος, πλούτος στα γρήγορα, πλούτος χλιδάτος, πλούτος χωρίς ίδρώτα, πλούτος, πλούτος...πως θα αντέξουν οι Ελληνες τόσο πλούτο!
Πριν 20 χρόνια δεν μπορούσα να φανταστώ την Ελλάδα ακριβές αντίγραφο της χειρότερης εικόνας των ΗΠΑ.
Anyway,
Καλή Χρονιά!!
(με πλούτο)
Ναι, στην Ελλάδα εδώ και χρόνια βασική επιδίωξη και όνειρο ζωής πολλών - των περισσοτέρων ίσως - έγινε ο γρήγορος και άκοπος πλουτισμός.
Και ενώ από την μία όλοι ή σχεδόν όλοι αυτό επιδιώκουν, ο πλούτος ο αποκτημένος από κάποιον είναι μισητός από τους υπολοίπους.
Αυτό το φαινομενικό παράδοξο νομίζω δικαιολογείται από τρία στοιχεία:
(1) Από την ίσως έμφυτη διάθεση του ανθρώπου να υποβλέπει τον άλλο (διάθεση πιθανώς εγγενώς ισχυρή σε μας τους ΈΛληνες).
(2) Από την συστηματική καλλιέργεια αυτού του μίσους του πλούτου από μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος. Γαλουχηθείς με αυτή την στάση απέναντι στον πλούτο, ακόμη και ο ευκατάστατος Έλληνας εμφανίζεται να μισεί τον πλούτο!!!
Για να μην βρεθεί όμως - ευκατάστατος ων - σε σχιζοειδή αντίθεση με τις αντιλήψεις που έχει για τον πλούτο, μεταλλάσσει ελαφρώς την πραγματικότητα που τον αφορά, μην θεωρώντας ποτέ ότι ανήκει στους πλουσίους!!! Έτσι γίνεται να βλέπεις πολίτες με εύρωστη ακίνητη περιουσία και εισοδήματα να ξιφουλκούν εναντίον του καπιταλισμού και των ανισοτήτων του (εντάσσοντας εαυτούς εις τους... πληττομένους).
(3) Σε μια αδύναμη οικονομία, με μια φορολογική νομοθεσία εσκεμμένα αόριστη, με ένα κράτος διεφθαρμένο να επιδιώκει άνομη συναλλαγή με τον ιδιώτη επιχειρηματία για πάσης φύσεως... τακτοποιήσεις και με μια Εφορία να ζητά το 40% των εσόδων του υπαλλήλου ή του αυτοαπασχολούμενου από τα 23,000 € και πάνω, είναι πολύ δύσκολο (αν όχι εντελώς αδύνατο) να πλουτίσεις εκ του μηδενός από την ατραπό της νομιμότητας. Ώστε δικαίως θεωρείται ότι οι περισσότεροι ευκατάστατοι προτίμησαν για τις μετακινήσεις τους... την λεωφόρο της ανομίας.
Όσο για τα χρηματιστήρια, μπορεί να πει κανείς ότι τα σοβαρά (όχι το δικό μας) μπορούν παρεμπιπτόντως να λειτουργήσουν και ως μοχλός ανάπτυξης (εκτός από ναοί του τζόγου), αν εξασφαλίζεται - κατά το δυνατόν - θεσμικά ότι η άντληση κεφαλαίων από το κοινό θα χρησιμοποιείται για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των εισηγμένων και ότι τα έσοδα των εισηγμένων θα παρουσιάζονται στους ισολογισμούς, αντί να βγάζουν φτερά και να πετάνε προς ιδιωτικούς λογαριασμούς.
Βull's eye! Mr. Universe,
Ιδεολογία κατά του πλούτου (των άλλων) παράγεται καθημερινά απο τα κέντρα ιδεολογίας της χώρας μας.
Κατα μέ, ο πλούτος είναι το μόνο συσταστικό της ιστορίας που παράγει πρόοδο Η μικρή χαρά του πλούτου.
Κατα τη θεωρία αυτή, όλοι όσοι παράγουν πιο πολύ απ' ότι χρειάζονται, είναι πλούσιοι. Και όσο πιο πλούσιοι, τόσο καλλίτερα για το γενικό καλό.
Και οι δυο ναοί του Χρήματος είναι zero sum game. Τουτέστιν, μακριά από "παιχνίδια".
Ασε που σε ορισμένα παιχνιδια του καζίνο γνωριζεις επακριβώς τις πιθανότητες που έχεις να κερδίσεις σε αντιθεση με τα Χρηματιστήρια που εχω την αισθηση οτι "εφευρίσκονται" συχνά κρίσεις για να δικαιολογήσουν την χειραγωγουμενη καταβύθισή τους απο κείνους ακριβως που προέτρεπαν τους πελάτες τους να "επενδυσουν".
Επιπλεον στα καζίνο ο μη εθισμένος ξερει οτι προκειται για παιχνίδι,προκαθορίζει ενα ποσο που ειναι διατεθειμένος να χασει και απολαμβάνει το τεχνητό glamour.
Στα χρηματιστήρια εχεις την ψευδαισθηση οτι επενδύεις,την ψευδαίσθηση οτι ξερεις που επενδυσες,και την ψευδαίσθηση οτι εσυ επιλέγεις τον χρονικό σου οριζοντα.Ειναι και οι θεωρίες του"μουαγιεν",της ελάττωσης δηλ.του ρισκου μεσω της συνεχους αποκτησης μεριδίων,οι οποιες σε βυθιζουν βαθυτερα,ειδικά μετα απο μιά άκαιρη 1η τοποθετηση.
Οπως λεει κι ο νεανίας ακροβολιστής,μακριά απο παιχνίδια ή τουλαχιστον παιξτε οτι ειστε αποφασισμένοι να χασετε.
Καλη χρονιά!
και για οσους θελουν να μαθουν περισσοτερα για τον ορο που πεταξε ο sniper,προέρχεται απ την πολυπλοκη Θεωρία παιγνίων,σην οποία διακριθηκε ο Nash,τον οποιον υποδυθηκε πολυ πετυχημένα ο Russel Crow στην βραβευμένη ταινία Beautiful
Mind.Περισσοτερα εδω...
http://en.wikipedia.org/wiki/Zero-sum
Και μία βασική διαφορά:
Στα Καζίνο ΔΕΝ υπάρχουν ρολόγια πουθενά
ενώ
Στα Χρηματιστήρια παντού
Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ καζίνο και χρηματιστηρίου, διαφορά που κάνει τα χρηματιστηριακά παίγνια δυνητικά πιο επικίνδυνα:
Στα καζίνο οι παίκτες αγοράζουν μάρκες και παίζουν με αυτές. Δεν υπάρχει αγοραπωλησία μαρκών μεταξύ των παικτών και ανά πάσα στιγμή στο ταμείο του καζίνο υπάρχει διαθέσιμο σε χρήμα το ποσό που ακριβώς αντιστοιχεί στο ποσό που αναπαριστούν οι μάρκες στο σύνολό τους. Έτσι, το "παιχνίδι" γίνεται στην αναδιανομή των μαρκών μεταξύ των παικτών και του καζίνο (και των παικτών μεταξύ τους). Οι μάρκες έχουν πάντοτε συγκεκριμένη και σταθερή τιμή. Στο τέλος, χαμένοι και κερδισμένοι τις ανταλλάσσουν με ρευστό.
Αντίθετα, στο χρηματιστήριο "μάρκες" (μετοχές) αγοράζονται με δύο τρόπους: Είτε με δέσμευση ποσού χρημάτων που απορροφάται άμεσα από τις εισηγμένες (εισαγωγές - αυξήσεις κεφαλαίου) και αντιστοιχεί σε κυκλοφορία νέων "μαρκών", είτε στην αγορά παλαιών "μαρκών" από άλλους παίκτες. Οι ήδη κυκλοφορούσες "μάρκες" έχουν μεταβλητή τιμή. Ανά πάσα στιγμή το σύνολο των κυκλοφορουσών "μαρκών" δεν αντιστοιχεί σε τίποτε απολύτως και κανένα έστω και αδρώς αντίστοιχο ποσό πραγματικού χρήματος δεν βρίσκεται κάπου δεσμευμένο και διαθέσιμο στους παίκτες. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την αγορά των μετοχών στις εισαγωγές εταιρειών και τις αυξήσεις κεφαλαίων έχουν περιέλθει στις εταιρείες και ο μόνος ομφάλιος λώρος που τα συνδέει χαλαρά με τα διαδραματιζόμενα στο χρηματιστήριο είναι οι ισολογισμοί των εταιρειών και τα μερίσματα που αυτές διανέμουν.
Θεωρητικώς θα μπορούσε να αναμένει κανείς οι τιμές των μετοχών να αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτό, δηλ. την οικονομική ευρωστία της αντίστοιχης επιχείρησης και τις προσδοκίες περί αυτής. Ακριβώς όμως επειδή δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ των μετοχών που κυκλοφορούν και κάποιου διαθέσιμου ανά πάσα στιγμή ρευστού ποσού, κάθε "μεταβολή διαθέσεων" εκ μέρους των κατόχων μετοχών και των υποψηφίων αγοραστών, κάθε δηλ. (ακόμη και ψυχολογικού εναύσματος) μεταβολή της ισορροπίας διαθέσεως/ζητήσεως μετοχών τις κάνει να αναζητούν νέα ισορροπία, προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Είναι χρήσιμο να θυμάται ο κάθε επενδυτής (ή παίκτης, αν αγαπάτε) του χρηματιστηρίου ότι κάθε μετοχή που αλλάζει χέρια σε συγκεκριμένη τιμή αντιπροσωπεύει μία προσδοκία για άνοδο (του αγοραστή της) αλλά και μια απαισιόδοξη πρόβλεψη για πτώση (του πωλητή της). Και αυτό ακόμη και τις περιόδους που το χρηματιστήριο γνωρίζει μέρες θριάμβου.
Ενεκα ακριβώς αυτής της προσδοκίας για άνοδο της αξίας της μετοχής, το χρηματιστήριο παράγει πλούτο χωρίς τέλος, αντίθετα με το καζίνο που δεν παράγει τίποτα, διότι η αξία των μαρκών παραμένει η ίδια.
Ιστορικά, τα χρηματιστήρια ήταν δεξαμενές πλουτισμού και χρηματοδότησης. Τα καζίνα ποτέ.
Το χρηματιστήριο της Ελλάδας, είναι μια οριακή περίπτωση χρηματηστηρίου. Δεν έχει μηχανισμούς επένδυσης (certified agents, προγνωστικά, ανακοινώσεις, κυρώσεις ή οτιδήποτε). Ολα τα λεφτά που έγιναν στο χρηματιστήριο της Ελλάδας είναι απο υπερτιμημένες μετοχές, και inside trading.
Κατα τη διάρκεια του μεγάλου πλουτισμού στην Ελλάδα, ένας γνωστός μου που είχε ΕΝΑ γερανό, μετονομάστηκε σε ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ Α.Ε., έβγαλε μετοχές 1 δις που δεν είχαν καμμία σχέση με την αξία του ενός γερανού, και αφού μάζεψε τα κέρδη του, έφυγε. Ο νόμος δεν τον υποχρέωνε να δηλώσει τι ακριβώς αποτελούσε την εταιρεία του, ούτε υπήρχαν ανθρωποι να συμβουλεύσουν τους επενδυτές.
Τα σωστά χρηματιστήρια παράγουν μεγάλο οικονομικό πλούτο. Τα καζίνα είναι παγίδες για τους αρρωστημένους.
@ locuspublicus:
(από τα όσα νομίζω ότι έχω καταλάβει περί χρηματιστηρίου)
Όταν μετοχοποιείται τμήμα της υπάρχουσας αξίας μιας επιχείρησης, πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία των προς κυκλοφορία μετοχών με την μετοχοποιηθείσα αξία επιχείρησης.
Όταν επιχειρείται αύξηση κεφαλαίου, δεν υπάρχει αντιστοιχία της αξίας των μετοχών που θα κυκλοφορήσουν με την τρέχουσα αξία της επιχείρησης, αφού οι μετοχές αντιπροσωπεύουν τα νέα κεφάλαια που εισρέουν στην επιχείρηση από την αύξηση κεφαλαίου και όχι την υπάρχουσα αξία της. Θεωρητικώς λοιπόν, ακόμη και μια επιχείρηση με ένα γερανό (που λέει ο λόγος!) θα μπορούσε να αυξήσει τα κεφάλαιά της μέσω του χρηματιστηρίου. Προφανώς βέβαια, υπάρχουν όρια για την εκτιμώμενη αξία μιας επιχείρησης κάτω από τα οποία δεν μπορείς να ζητήσεις αύξηση κεφαλαίου, όρια που παρακάμφθηκαν πολλάκις την εποχή της GR-αρπακόλλας του '98-2000.
Πάντως, και στην μία και στην άλλη περίπτωση (διάθεση μετοχών από μεγαλομετόχους - πχ. κράτος - στο κοινό είτε έκδοση νέων μετοχών επί αυξήσεως κεφαλαίου) πρέπει να υπάρχουν κατά το δυνατόν διασφαλίσεις. Φαντάζομαι ότι πουθενά στον κόσμο αυτές οι διασφαλίσεις δεν είναι απόλυτες, αλλά σίγουρα αυτό που έγινε εδώ ήταν ιλαροτραγωδία.
Υ.Γ.: Πάντως, όταν σημαντικό μέρος των μετοχών παραμένει συγκεντρωμένο στα χέρια προσώπων που έχουν συμμετοχή στην διοίκηση της επιχείρησης, αυτό αποτελεί μια επιπλέον διασφάλιση ότι η τρέχουσα αξία της μετοχής της επιχείρησης έχει κάποια στοιχειώδη αντιστοίχιση με πραγματική αξία. Αντιθέτως, αν οι μεγαλομέτοχοι έχουν ξεφορτωθεί μεγάλο μέρος των μετοχών τους (κρατώντας μόνον τις ελάχιστες που τους χρειάζονται για να διοικούν), κατά πάσα πιθανότητα αδιαφορούν για την επιχείρηση και την πιθανότητα επιθετικής εξαγοράς της από τρίτους. Άρα η επιχείρηση δεν ενδιαφέρει μάλλον κανένα πραγματικά σοβαρό επενδυτή στις τρέχουσες τιμές (ούτε τους ίδιους τους πρώην μεγαλομετόχους) παρά μόνον τους traders και η μετοχή της έχει μάλλον γίνει "αεροπλανάκι".
(όλα αυτά, επαναλαμβάνω, από τα όσα νομίζω ότι έχω καταλάβει περί χρηματιστηρίου)
Και ένα καλό που άκουσα.
"Μια χρηματιστηριακή άνοδος γεννιέται μέσα στην απογοήτευση, μεγαλώνει στην απαξίωση, ανδρώνεται στην αμφιβολία, ωριμάζει μέσα στο ενδιαφέρον και πεθαίνει εν τω μέσω πανηγυρισμών και γενικής ευθυμίας."
Αν και (υπερ-)απλουστευτικό, θυμίζει ότι όταν όλοι μιλούν για το χρηματιστήριο ίσως πλησιάζει ο καιρός να φύγουν όσοι είχαν αγοράσει κατά την περίοδο της αδιαφορίας, όταν οι τιμές έκρυβαν πραγματικές ευκαιρίες.
Κοίτα που ενα απλό εικονογραφικό ποστ κρύβει στα σχόλια τοση σοφία γύρω απ τα χρημαρτιστηριακά παιχνίδια...
"δώρο" επ'ευκαιρία της εορτής το avatar,κι ευχαριστώ πολυ για την ευγενική προσφορά σου!
Καλό φαίνεται!!!!
Η "σοφία", βέβαια, πληρώθηκε προσωπικά με 3 εκ. μεταλλικές δραχμές, σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις...
Eνα τελικό σχόλιο για το χρηματιστήριο. Ούτε εγώ είμαι ειδικός, έχω όμως συμμετοχή στο χρηματιστήριο του NASDAQ (τεχνολογικές μετοχές), και γνωρίζω τα ακολουθα -
Υπάρχουν φόρμουλες και κριτήρια βάσει των οποίων η αξία μιας εταιρεία εκτιμάται. Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, η αξία μια εταιρείας δεν εξαρτάται απο το πόσα κτίρια, αποθήκες και μηχανήματα έχει, αλλά απο το κέρδος το οποίο μπορεί να παράγει.
Βάσει των στοιχείων αυτών, προτείνεται η μετοχοποίηση της εταιρείας. Απο το σημείο εκείνο και πέρα, η "αξία" της μετοχής είναι καθαρά λογιστικό νούμερο. Καθορίζεται απο την προσφορά και ζήτηση. Αν η μετοχή ανεβεί, η εταιρεία αποκτά μεγαλύτερο κεφάλαιο. Κάθε μετοχή αντιπροσωπεύει και ένα ψήφο. Αν κάποιος ιδιώτης αγοράσει το 51% των μετοχών, τότε ορίζει και το διοικητικό σκέλος. Οι μετοχές αγοράζονται και πωλούνται με μεγάλη ροή και συχνότητα.
Σε όλες τις χώρες του κόσμου (στην Ελλάδα υπάρχουν τεράστιες παρατυπίες), απο τη στιγμή που μια εταιρεία βγαίνει στο χρηματιστήριο, θεωρείται "δημόσια" εταιρεία (ανήκει στο δήμο), και έχει την υποχρέωση να δηλώνει όλα τα νομικά και οικονομικά της, με λεπτομέρειες.
Στην Αμερική αν μια εταιρεία πεί ψέματα (βάσει των οποίων το κοινό παίρνει επενδυτικές αποφάσεις), η εταιρεία τιμωρείται αυστηρά. Δούλεψα για εταιρεία η οποία δήλωσε 7 εκατ. δολλάρια κέρδος που δεν υπήρχε (για να μην κατεβεί η μετοχή). To NASDAQ απέβαλε την εταιρεία απο το χρηματιστήριο, και την τιμώρησε με 5 εκατ. πρόστιμο.
Μετοχές του κοινού μπορούν να πωλούν μόνον συγκεκριμένα άτομα που διαθέτουν ειδική άδεια (series 7 licence), κάτι που αποκτάται με εξετάσεις, και υπόκειται σε ειδικό κανόνα δεοντολογίας.
Θα συνεχίσουμε τη συζήτηση σε προσεχή πόστ.
Εδώ, αγαπητέ locuspublicus, αυτό που γινόταν κατά κόρον στην χρυσή εποχή του '98-2000 ήταν:
(1) Η φαλκίδευση των αποτελεσμάτων της εταιρείας, όταν αυτή προσδοκούσε σε νέα άντληση κεφαλαίων από το χρηματιστήριο, ώστε να φαίνεται ιδιαίτερα κερδοφόρα και να έχει "ρεύμα" εγγραφών για μετοχές από κοινό - επενδυτές.
(2) Η εσκεμμένη αποδοχή λανθασμένων στοιχείων από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς (δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω εάν αυτό γινόταν κατά παράβαση των "κειμένων διατάξεων" ή εάν το νομοθετικό πλαίσιο ήταν τελείως σαθρό).
(3) Η παραπλάνηση του κοινού από τον "κίτρινο τύπο" (ονομάζω έτσι τις οικονομικού ενδιαφέροντος εφημερίδες με αντίστοιχο χρώμα χαρτιού, που εκδιδόταν η μία μετά την άλλη την εποχή εκείνη). Όλες μιλούσαν για ευκαιρίες και εξεθείαζαν τα αποτελέσματα της μίας ή της άλλης εταιρείας, παραβλέποντας ότι μεγάλο μέρος ακόμη και των πραγματικών κερδών των εταιρειών οφειλόταν στο γεγονός ότι είχαν επενδύσει κεφάλαια σε μετοχές, με αποτέλεσμα το φούσκωμα του χρηματιστηρίου να φουσκώνει και τα λογιστικά τους κέρδη (ακόμη και σοβαρές εταιρείες, πχ. μεγάλες τράπεζες, που αιφνιδίως είδαν τα κέρδη τους να βυθίζονται μόλις άρχισε η κατρακύλα, γιατί βυθίστηκε και η αξία των μετοχών στις οποίες είχαν επενδύσει). Η αισιοδοξία δηλ. περί την εξέλιξη του χρηματιστηρίου φούσκωνε τα αποτελέσματα των ισολογισμών πολλών εταιρειών - που είχαν μετατραπεί σε εταιρείες συμμετοχών - και αυτές με την σειρά τους μεγάλωναν ακόμη περισσότερο την αισιοδοξία. Αρκετές, μάλιστα, από αυτές όταν είδαν το πράγμα να εκτροχιάζεται πολύ προς τα πάνω, πούλησαν σημαντικό μερίδιο των μετοχών τους, ενώ οι αφελείς αναγνώστες των "κιτρίνων φυλλάδων" αγόραζαν ακόμη "ευκαιρίες".
Τελικά κατέληξαν να είναι στο χρηματιστήριο και να απασχολούν τις στήλες του "κίτρινου τύπου" ιδιοκτήτες εταιρειών - μούτρα, που όχι μόνον δεν θα έπρεπε ούτε απ' έξω να περνούν, αλλά μάλλον θα έπρεπε να μαθαίνουν νέα του έξω κόσμου από κανένα μπουντρούμι φυλακής.
Δεν αμφιβάλλω για την χρησιμότητα του χρηματιστηρίου σε χώρες με νομική ευρυθμία: εκμεταλλεύεται το στάσιμο χρήμα, δημιουργεί οικονομική δραστηριότητα, παράγει πλούτο και παράγει και θέσεις εργασίας. Αλλά εις την χώραν της φαιδράς πορτοκαλέας... (όχι πως οι ευθύνες ημών των εξαπατημένων είναι λιγότερες)
Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους που αναφέρεις universe βούλιαξε το χρηματιστήριο στην Ελλάδα. Όύτε ελεγκτικοί λογαριασμοί, ούτε κανόνες εισαγωγής, και κίτρινη πληροφόρηση. Στην Τουρκία έγιναν χειρότερα. Εκεί το κέρδος έφτασε στα 510% πριν ξεφουσκώσει. Η ίδια μαιμού σε τουρκική έκδοση.
Κάτι που έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Αναγνώρισε κάποτε ο George Soros, 75 χρηματιστήρια στο κόσμο (μεταξύ τους και η Ελλάδα), στα οποία έδωσε τον χαρακτηρισμό "baby markets". Σ'αυτά τα χρηματηστήρια, είπε ο δαιμόνιος Σόρος, αρκεί ένα δισ. δολλάρια, απο ένα και μόνο άτομο, να τα τινάξει στον αέρα. Μπαίνει μέσα σαν ταύρος (το έκανε στην Ταυλάνδη και Μαλαισία), αγοράζει μεγάλα πακέτα μετοχών, δημιουργεί ζήτηση, και όταν φτάνει τις μετοχές σε ένα σημείο, τις πουλάει, και φεύγει πρώτος. Ολοι οι άλλοι μένουν ξεκρέμαστοι, γιατί αντίθετα με τα μεγάλα χρηματηστήρια, την προσφορά και ζήτηση τη δημιουργούσε τεχνητά μόνον ένα άτομο.
Xωρίς κανένα ελεγκτικό μηχανισμό, χωρίς νομικό πλαίσιο, χωρίς ορκωτούς αντιπροσώπους, χωρίς σύστημα εισαγωγής, χωρίς δεοντολογία, χωρίς τίποτα, έβαλε ο Σημίτης τους Ελληνες στο χρηματιστήριο. Ηταν ανόητος? Κατα μένα όχι. Το στρατηγικό του σχέδιο ήταν να ξακαθαρίσει με την παραοικονομία στην Ελλάδα. Αφου οι τράπεζες έδιναν μόνον 2-3% σε καταθέσεις, δημιούργησε ένα κύμα προς το χρηματιστήριο, για να φέρει όλο το παράνομο χρήμα στις μετοχές. Αφού το χρήμα στην Ελλάδα ήταν έτσι κι' αλλιώς κρυμμένο, ο Σημίτης συνέλαβε το σχέδιο να το βγάλει τουλάχιστον στην κατανάλωση. Και το κατάφερε.
Locuspublicus, ευχαριστώ για τα τεκμηριωμένα και αναλυτικά σχόλιά σου.
Post a Comment