Συνειρμοί για το Ανείπωτο

Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης
.........................................................

Extreme Ways / by Moby

.........................................................

Τ' είναι Θεός, τι μη Θεός και τι τ' ανάμεσά τους;

Σεφέρης, Ελένη

.........................................................

Ο άρρητος αριθμός π

“[...] It represents the ratio of any circle's circumference to its diameter in Euclidean geometry, which is the same as the ratio of a circle's area to the square of its radius. [...] It is an irrational number, which means that it cannot be expressed as a fraction m/n, where m and n are integers. Consequently its decimal representation never ends or repeats. Beyond being irrational, it is a transcendental number, which means that no finite sequence of algebraic operations on integers (powers, roots, sums, etc.) could ever produce it.”
Wikipedia

Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις
Αρχαίο ελληνικό ρητό

Irrational: not endowed with reason.
Transcendental: not based on experience or reason; going beyond human knowledge; that cannot be discovered or understood by practical experience; known by intuition.
Oxford Advanced Learner’s Dictionary of Current English (AS Hornby)
.........................................................

Ανοίγουν τις γραμμές οι σηματοδότες,
τα τρένα περνάνε τα σύνορα προς τα κει,
τα σύνορα προς τα δω κι εγώ βρίσκομαι στο παράθυρο
ταξιδεύοντας πάντοτε. Εξετάζουν οι ελεγκτές τα χαρτιά μου
κοιτάζοντας προσεκτικά το βαθιά ρυτιδωμένο μου πρόσωπο,
το γιομάτο υπογραφές και σφραγίδες: «Περάστε...»
Και συνεχίζω, ωσότου, δεν ξέρω πού, πότε και πώς
θα μου αφαιρέσει ο μεγάλος σταθμάρχης το διαβατήριο.

Άγνωστος (σε μένα) ποιητής, από αφιέρωμα ενθέτου εφημερίδας, (ίσως της Ελευθεροτυπίας) προ πολλών ετών, στον ΗΣΑΠ
.........................................................

[...] Η δυνατότητα ελευθερίας του ανθρώπου από τη λογικότητα της φύσης του, τη φυσική αναγκαιότητα, βεβαιώνεται εμπειρικά ως ενεργητική υπαρκτική ετερότητα. Το έτερον ως προς τη φύση είναι η υπαρκτική δυνατότητα της σχέσης. Αν η γέννηση του βιολογικού υποκειμένου ανήκει στη λογική της φύσης, όμως η γέννηση του λογικού υποκειμένου είναι έργο της σχέσης.

[...] Αυτό που είναι ο άνθρωπος στην υπαρκτική του ιδιαιτερότητα το συγκροτεί και το συνιστά η σχέση, όχι η φύση. Δεν είναι η φυσική λογικότητα που ιδρύει το υπαρκτικό γεγονός της σχέσης. Η σχέση συγκροτεί το λόγο, όχι ο λόγος τη σχέση.

[...] Αυτός ο τρόπος (η πρωτογενής και ιδρυτική του υποκειμένου αναφορικότητα) είναι το εξω-φυσικό δεδομένο που μας επιτρέπει τη μετα-φυσική ελπίδα: Να είναι όχι μόνο το λογικό υποκείμενο γέννημα της σχέσης, αλλά και ο άρρητος «πυρήνας» της υπαρκτικής μας υπόστασης (που υπάρχει μόνον αναφερόμενος με τον τρόπο της σχέσης) να είναι η υποστατική ανταπόκριση σε μια προ-φυσική κλήση σε σχέση.

[...] Η δυναμική της μεταφυσικής ελπίδας συγκροτεί τον κόσμο των ανθρώπων, την Ιστορία και τον πολιτισμό. Δυναμική που οριοθετεί η πάλη όσων αντιστέκονται στην πίστη τους και όσων αντιστέκονται στην απιστία τους. Αν κυριαρχούσαν αποκλειστικά οι εγκυστωμένοι στις ψυχολογικές «βεβαιότητες» της απιστίας ή της πίστης τους, ο κόσμος των ανθρώπων θα ήταν προέκταση του φυτικού βασιλείου.

Χρήστος Γιανναράς, από επιφυλλίδα με τίτλο «Χρόνος – θάνατος και η ελπίδα» στην Καθημερινή, μάλλον γύρω στο 1997

.........................................................

Χρόνια πολλά σε πιστούς, απίστους και αμφιβάλλοντες!

Η ελπίδα να υπάρχει στον Κόσμο νόημα, νόημα ελεύθερο από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου (μέσα στον οποίο όλα όσα μπορούμε εμπειρικά να αντιληφθούμε διαδραματίζονται) πιστεύω ότι συγκινεί, φανερά ή μύχια, όλους μας...

Ελπίδα για το άρρητο, που δεν μπορεί με ακρίβεια να ειπωθεί, που όμως αίρεται πάνω από τους προκαθορισμούς των φυσικών νόμων, χωρίς απαραίτητα να τους καταργεί.

Ελπίδα ότι η εμπειρικά πιστοποιούμενη στον άνθρωπο δυνατότητα ελευθερίας από την νομοτέλεια δεν είναι αυταπάτη, αλλά εικόνα και απόρροια αυτού του νοήματος.