Τα μασκαραλίκια της Εθνικής Ελλάδος Μπάσκετ στον αγώνα με τη Ρωσία και η ήττα που ακολούθησε από την Ισπανία (για να... επικαιροποιηθεί - που λένε και οι του Μνημονίου - το "έστιν δίκης οφθαλμός") ήταν άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της χώρας. Από τους ίδιους τους Έλληνες του "ευ αγωνίζεσθαι"...
Παρ' ότι δεν παρακολουθώ συστηματικά τα αθλητικά, μαθαίνω από διαβασμένους ότι σε ανάλογη περίπτωση ο Γιαννάκης (ως προπονητής της Εθνικής) αρνήθηκε στο παρελθόν να πάρει μέρος σε τέτοια φαρσοκωμωδία, λέγοντας "εμείς δεν τα κάνουμε αυτά". Και βέβαια λοιδωρήθηκε από τον Τύπο, που ασφαλώς απηχεί και τον σφυγμό της κοινής γνώμης.
Διότι η εξηλιθιωμένη κοινή γνώμη θέλει πάση θυσία και παντί τρόπω την "κούπα", θέλει να πανηγυρίσει επιδερμικούς "εθνικούς θριάμβους", έχει ανάγκη να ξεχυθεί στους δρόμους ως άμορφη μάζα. Να βγάλει τα εθνικά της απωθημένα, τα συμπλέγματά της και να αλαλάζει βλακωδώς σαν τον βαμμένο στα μπλε και άσπρα ανεγκέφαλο που στοιχειώνει τις σχετικές διαφημίσεις από το Euro 2004 και μετά.
Ο εθισμένος στον χουλιγκανισμό κόσμος θέλει "αθλητικές επιτυχίες", ας είναι και από αθλήματα για τα οποία αδιαφορεί παντελώς 364 μέρες στις 365, όπως το τέννις (βλέπε πρόσφατη περίπτωση με τη νίκη Μπαγδατή απέναντι στον Nadal, την οποία περίλαβε εν ριπή οφθαλμού ο παγερά αδιάφορος για το άθλημα έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος με επικεφαλλίδες του στυλ "και τώρα φέρτε μας τον Federer!")
Όταν όλοι μας έχουν μυριστεί, όταν οι πάντες έχουν καταλάβει τι είδους κράτος είναι αυτό που φτιάξαμε και συντηρούμε υπό την σκέπη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως τα τελευταία 30 χρόνια, ήρθε το εξώφθαλμο και ξεδιάντροπο "μαγείρεμα" του αποτελέσματος ενός αγώνα για να υποδείξει την ρίζα του κακού.
Όχι αγαπητοί αναγνώστες, το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι τα ελλείμματα και τα ισοζύγια, δεν είναι οι μίζες και οι αργομισθίες, ούτε κατά διάνοιαν είναι η φοροδιαφυγή, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος ή το πλήθος των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα αυτά είναι απλώς συνιστώσες του προβλήματος, καρποί του ιδίου δένδρου, παράγωγα ενός υπερ-προβλήματος που τα δημιουργεί και τα συντηρεί: της έλλειψης ηθικής, της απουσίας αξιακού συστήματος από την ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον αξιών που να παράγουν πολιτισμό.
Όπως επισημαίνει εύστοχα, καίτοι εξ αποστάσεως, ο locuspublicus, πίσω από κάθε πολιτισμό κρύβεται ένα σύστημα αξιών. Το δικό μας αποδομήθηκε και αντικαταστάθηκε σιγά - σιγά από την πίστη στην κομπίνα. Τα γκελ, οι απάτες, τα "κονέ", οι λοβιτούρες έπαψαν να είναι απαξίες και δεν υπάρχει καν λόγος, εδώ και μερικές δεκαετίες, να παρασιωπώνται επιμελώς από το βιογραφικό των "επιτυχημένων". Και κανένα Μνημόνιο, με όσες... επικαιροποιήσεις και αν υποστεί, δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό. Χρειάζεται να αναταχθεί το αξιακό σύστημα του νεοέλληνα και όχι η οικονομία.
Η μέρα που τα μέλη των μαθητικών συνδικαλιστικών οργάνων (άλλο φρούτο και αυτό του νεοελληνικού τερατουργήματος) θα θεωρήσουν ανήθικο, ανήκουστο, αντικοινωνικό να ραδιουργούν σε συνεργασία με γραφεία ταξιδίων για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι από την πενθήμερη ενδρομή της τάξης τους θα είναι μία από τις πρώτες της Νέας Εποχής. Ασχέτως του ύψους των spreads εκείνης της ημέρας. Αν βέβαια αυτή έρθει ποτέ...
Παρ' ότι δεν παρακολουθώ συστηματικά τα αθλητικά, μαθαίνω από διαβασμένους ότι σε ανάλογη περίπτωση ο Γιαννάκης (ως προπονητής της Εθνικής) αρνήθηκε στο παρελθόν να πάρει μέρος σε τέτοια φαρσοκωμωδία, λέγοντας "εμείς δεν τα κάνουμε αυτά". Και βέβαια λοιδωρήθηκε από τον Τύπο, που ασφαλώς απηχεί και τον σφυγμό της κοινής γνώμης.
Διότι η εξηλιθιωμένη κοινή γνώμη θέλει πάση θυσία και παντί τρόπω την "κούπα", θέλει να πανηγυρίσει επιδερμικούς "εθνικούς θριάμβους", έχει ανάγκη να ξεχυθεί στους δρόμους ως άμορφη μάζα. Να βγάλει τα εθνικά της απωθημένα, τα συμπλέγματά της και να αλαλάζει βλακωδώς σαν τον βαμμένο στα μπλε και άσπρα ανεγκέφαλο που στοιχειώνει τις σχετικές διαφημίσεις από το Euro 2004 και μετά.
Ο εθισμένος στον χουλιγκανισμό κόσμος θέλει "αθλητικές επιτυχίες", ας είναι και από αθλήματα για τα οποία αδιαφορεί παντελώς 364 μέρες στις 365, όπως το τέννις (βλέπε πρόσφατη περίπτωση με τη νίκη Μπαγδατή απέναντι στον Nadal, την οποία περίλαβε εν ριπή οφθαλμού ο παγερά αδιάφορος για το άθλημα έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος με επικεφαλλίδες του στυλ "και τώρα φέρτε μας τον Federer!")
Όταν όλοι μας έχουν μυριστεί, όταν οι πάντες έχουν καταλάβει τι είδους κράτος είναι αυτό που φτιάξαμε και συντηρούμε υπό την σκέπη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως τα τελευταία 30 χρόνια, ήρθε το εξώφθαλμο και ξεδιάντροπο "μαγείρεμα" του αποτελέσματος ενός αγώνα για να υποδείξει την ρίζα του κακού.
Όχι αγαπητοί αναγνώστες, το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι τα ελλείμματα και τα ισοζύγια, δεν είναι οι μίζες και οι αργομισθίες, ούτε κατά διάνοιαν είναι η φοροδιαφυγή, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος ή το πλήθος των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα αυτά είναι απλώς συνιστώσες του προβλήματος, καρποί του ιδίου δένδρου, παράγωγα ενός υπερ-προβλήματος που τα δημιουργεί και τα συντηρεί: της έλλειψης ηθικής, της απουσίας αξιακού συστήματος από την ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον αξιών που να παράγουν πολιτισμό.
Όπως επισημαίνει εύστοχα, καίτοι εξ αποστάσεως, ο locuspublicus, πίσω από κάθε πολιτισμό κρύβεται ένα σύστημα αξιών. Το δικό μας αποδομήθηκε και αντικαταστάθηκε σιγά - σιγά από την πίστη στην κομπίνα. Τα γκελ, οι απάτες, τα "κονέ", οι λοβιτούρες έπαψαν να είναι απαξίες και δεν υπάρχει καν λόγος, εδώ και μερικές δεκαετίες, να παρασιωπώνται επιμελώς από το βιογραφικό των "επιτυχημένων". Και κανένα Μνημόνιο, με όσες... επικαιροποιήσεις και αν υποστεί, δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό. Χρειάζεται να αναταχθεί το αξιακό σύστημα του νεοέλληνα και όχι η οικονομία.
Η μέρα που τα μέλη των μαθητικών συνδικαλιστικών οργάνων (άλλο φρούτο και αυτό του νεοελληνικού τερατουργήματος) θα θεωρήσουν ανήθικο, ανήκουστο, αντικοινωνικό να ραδιουργούν σε συνεργασία με γραφεία ταξιδίων για να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι από την πενθήμερη ενδρομή της τάξης τους θα είναι μία από τις πρώτες της Νέας Εποχής. Ασχέτως του ύψους των spreads εκείνης της ημέρας. Αν βέβαια αυτή έρθει ποτέ...
