Δεν γεμίζει δις εβδομαδιαίως τις οθόνες της μαυρόασπρης νοσταλγίας του καθιστικού μας.
Λιγοστές και οι φωτογραφίες του που μπορεί να βρει κανείς στο internet.
Δίνω μια παραπομπή για την βιογραφία του εδώ.
Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων. "Ποτέ δεν υπήρξα φιλόδοξος" είχε πει. Είχε όμως ταλέντο και η ηθοποιΐα του διέθετε κωμικό και δραματικό ύφος ταυτόχρονα.
Πολλοί επισημαίνουν ότι η αξία του πνίγηκε μέσα σε πέλαγος κακής ποιότητας ταινιών, προωρισμένων να "παίξουν" κυρίως σε βίντεο. Και αν είναι έτσι, ο Σωτήρης Μουστάκας δεν έκανε στην καρριέρα του τίποτε διαφορετικό από αυτό που όλοι κάνουμε στη ζωή μας: Μη όντες παραγωγοί ούτε καν σκηνοθέτες της, απλώς περιοριζόμαστε να παίζουμε το ρόλο μας πάνω σε σενάριο που δεν έχει γραφεί από εμάς τους ίδιους. Καμμιά φορά υπάρχει η πολυτέλεια της ακριβής παραγωγής, των πολλών εκδοχών, των πολλών εναλλακτικών σεναρίων· συχνά όμως όχι. Και τότε μένει η παραίνεση του Μεγάλου Αλεξανδρινού:
"Και αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες."
Όσο μπορείς...
Προσωπικά θα τον θυμάμαι στον ρόλο του μπατίρη πράκτορα χορευτριών Ενρί στην κωμωδία "Καλώς ήρθε το δολλάριο", με τα γαλλικά, το πιάνο και την τρύπια κάλτσα ("κύριε Αρνί" τον αποκαλούσε καθ' υποτροπήν το γκαρσόνι)· και στον ρόλο του ντροπαλού, άπειρου περί τα σεξουαλικά υπνοβάτη καθηγητή Αρχιμήδη· και στον ρόλο του "πεθερόπληκτου" και καταπιεσμένου οικογενειάρχη που μια διαβολική ομοιότητα με κάποιον εγκληματία τον μετατρέπει σε φόβητρο για την σύζυγο, την πεθερά και τον κοινωνικό του περίγυρο.
Ίσως δεν αξιώθηκε να ζήσει την αναγνώριση που του έπρεπε. Αλλά θέλω να παρηγοριέμαι με την σκέψη ότι πάλεψε με τον θάνατο και έφυγε κάνοντας αυτό που περισσότερο αγάπησε. Το θεατρικό "σανίδι" έγινε χθες αποβάθρα αναχώρησης για το τελευταίο του ταξίδι... Και πίσω του αφήνει πρόσωπα νοτισμένα από τα δάκρυα του αποχωρισμού.
Να πας στο καλό Σωτήρη...
