Εδώ και μία εβδομάδα περίπου, στο δρόμο για τον σταθμό του Ηλεκτρικού αντικρύζω το ίδιο θέαμα:
Μια γάτα, που μόλις έχει γεννήσει, βρίσκεται προστατευμένη από τις φετινές παραξενιές του καιρού κάτω από ένα τσιμεντένιο παγκάκι. Μέσα σε ένα χάρτινο κουτί στρωμένο με ένα κουρελάκι θηλάζει τα τρία μικρά της.
Δίπλα της βρίσκονται πάνοτε μικροί σωροί από γατοτροφή καθώς και νερό. Η φροντίδα της γειτονιάς μειώνει τα βάσανα της μαμάς, που έτσι δεν χρειάζεται να μετακινηθεί σχεδόν καθόλου.
Και στ' αλήθεια δεν το κουνάει βήμα από τα μικρά της. Κάθε φορά που περνάω (και περνάω τουλάχιστον 4 φορές την ημέρα) είναι στην ίδια θέση, έχοντας αλλάξει μόνο λίγο την στάση του σώματός της, για να αντέξει την παρατεταμένη ακινησία.
Γλυκό το βάσανο της μητρότητας! Τα μωρά ακόμα δεν έχουν ανοί-ξει τα μάτια τους, αλλά - όταν δεν κοιμούνται - μάχονται άτσαλα για μια θηλή. Η μαμά, αλλάζοντας θέση στα πόδια της και αναδιατάσσοντας τα μικρά με μικρές στοργικές σπρωξιές, προσπαθεί να μην αφήσει κανένα παραπονεμένο. Και όταν όλη η οικογένεια κοιμάται, τι αντίθεση ανάμεσα στις αραιές αναπνοές της μαμάς και στις γρήγορες ανάσες των μωρών! Η μαμά-γάτα και τρεις τριχωτές μικροσκοπικές μπαλίτσες να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν αδιάκοπα με διαφορετικούς ρυθμούς...
Είναι εξοικιωμένη με τους ανθρώπους η μαμά και δεν αντιδρά έντονα όταν την πλησιάζεις (όπως εγώ για να την φωτογραφίσω). Στο βλέμμα της "διάβασα" εγρήγορση για τυχόν παραβίαση του ιδιωτικού της χώρου αλλά και ικανοποίηση για το κατόρθωμά της, τα καμάρια της.
Τα μωρά επαληθεύουν τη μενδέλεια κληρονομικότητα: Ένα έχει τα κυρίαρχα χρώματα της μητέρας του (άσπρο / μαύρο), ένα δεύτερο είναι άσπρο / μουσταρδί (η πατρική σφραγίδα;) και το τρίτο είναι τρικολόρ! Νομίζω αναγνώρισα τον πατέρα (ή έναν από αυτούς).
Ρεμβάζει ήσυχος απολαμβάνοντας την σύντομη απογευματινή λιακάδα - και βαριέται. Η πατρότητα είναι γι' αυτόν άγνωστο συναίσθημα. Να 'ξερε πόσα χάνει...
