Ρε, πλάκα ήταν! Δεν το καταλάβατε;

Ακούω τον Παπανδρέου και δεν πιστεύω στα αυτιά μου! Η δήλωσή του (διανθισμένη με παραληρήματα και ονειρώξεις περί μιας άλλης Ελλάδας που αυτός και το ΠΑΣΟΚ θα χτίσει - με την βοήθεια του λαού βεβαίως-βεβαίως...) ήταν προφανώς έτοιμη, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος, που όπως φαίνεται δείχνει μια σημαντική καθίζηση του κόμματός του.

Αν αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι λόγος για να πραγματοποιήσει την απειλή του για πρόωρη καταφυγή στις κάλπες, ποια είναι τότε; Αυτή είναι η "πατριωτική ψήφος" που ζήτησε, ώστε να "συνεχίσει το έργο του"; Το μόλις 1/3 από το σύνολο των ψηφοφόρων που προσήλθαν και έδωσαν έγκυρη ψήφο; Με τα υπολογίσιμα λευκά/άκυρα και την σημαντικότατη αποχή να συμποσούται στο 45% ή 50% και να δείχνει δυσαρέσκεια, αηδία, δυσθυμία και ό,τι άλλο θέλετε, πάντως όχι αποδοχή των κυβερνητικών πεπραγμένων, όχι ψήφο εμπιστοσύνης;

Αν δεν είχε (κατ' εντολήν) φορτίσει τις αυτοδιοικητικές εκλογές με τέτοιο τρόπο, η ετυμηγορία της κάλπης θα μπορούσε να ερμηνευθεί απλώς και μόνον ως δυσπιστία ή απογοήτευση από όλο το πολιτικό φάσμα. Αλλά όταν ζητάς "πατριωτική ψήφο", όταν κατ' ουσίαν λες "ή εγώ ή το χάος", ουσιαστικά λες το "ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς". Και κάθε απόρριψη του κόμματός σου, έστω και ως αποχή, σου χρεώνεται προσωπικά. Είναι απόρριψη του διλήμματος που έθεσες, απόρριψη της προβληματικής σου.

Περί της ανάγκης, λοιπόν, "να μιλήσει ο λαός", μόνος του είπε και μόνος του ξείπε. Άλλη μια μπλόφα, ασφαλώς, μετά το "λεφτά υπάρχουν". Κι έχει ο Θεός ακόμα. Πρωθυπουργός καθ' υποτροπήν μπλοφατζής! Μόνο που, προφανώς, πίσω από τις μπλόφες βρίσκονται άλλοι...

Γεννητούρια!

Εδώ και μία εβδομάδα περίπου, στο δρόμο για τον σταθμό του Ηλεκτρικού αντικρύζω το ίδιο θέαμα:

Μια γάτα, που μόλις έχει γεννήσει, βρίσκεται προστατευμένη από τις φετινές παραξενιές του καιρού κάτω από ένα τσιμεντένιο παγκάκι. Μέσα σε ένα χάρτινο κουτί στρωμένο με ένα κουρελάκι θηλάζει τα τρία μικρά της.

Δίπλα της βρίσκονται πάνοτε μικροί σωροί από γατοτροφή καθώς και νερό. Η φροντίδα της γειτονιάς μειώνει τα βάσανα της μαμάς, που έτσι δεν χρειάζεται να μετακινηθεί σχεδόν καθόλου.

Και στ' αλήθεια δεν το κουνάει βήμα από τα μικρά της. Κάθε φορά που περνάω (και περνάω τουλάχιστον 4 φορές την ημέρα) είναι στην ίδια θέση, έχοντας αλλάξει μόνο λίγο την στάση του σώματός της, για να αντέξει την παρατεταμένη ακινησία.

Γλυκό το βάσανο της μητρότητας! Τα μωρά ακόμα δεν έχουν ανοί-ξει τα μάτια τους, αλλά - όταν δεν κοιμούνται - μάχονται άτσαλα για μια θηλή. Η μαμά, αλλάζοντας θέση στα πόδια της και αναδιατάσσοντας τα μικρά με μικρές στοργικές σπρωξιές, προσπαθεί να μην αφήσει κανένα παραπονεμένο. Και όταν όλη η οικογένεια κοιμάται, τι αντίθεση ανάμεσα στις αραιές αναπνοές της μαμάς και στις γρήγορες ανάσες των μωρών! Η μαμά-γάτα και τρεις τριχωτές μικροσκοπικές μπαλίτσες να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν αδιάκοπα με διαφορετικούς ρυθμούς...

Είναι εξοικιωμένη με τους ανθρώπους η μαμά και δεν αντιδρά έντονα όταν την πλησιάζεις (όπως εγώ για να την φωτογραφίσω). Στο βλέμμα της "διάβασα" εγρήγορση για τυχόν παραβίαση του ιδιωτικού της χώρου αλλά και ικανοποίηση για το κατόρθωμά της, τα καμάρια της.

Τα μωρά επαληθεύουν τη μενδέλεια κληρονομικότητα: Ένα έχει τα κυρίαρχα χρώματα της μητέρας του (άσπρο / μαύρο), ένα δεύτερο είναι άσπρο / μουσταρδί (η πατρική σφραγίδα;) και το τρίτο είναι τρικολόρ! Νομίζω αναγνώρισα τον πατέρα (ή έναν από αυτούς).

Ρεμβάζει ήσυχος απολαμβάνοντας την σύντομη απογευματινή λιακάδα - και βαριέται. Η πατρότητα είναι γι' αυτόν άγνωστο συναίσθημα. Να 'ξερε πόσα χάνει...