Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου

Στενούς συνεργάτες και στελέχη που τον στήριξαν για την επανεκλο-γή του επέλεξε ο Γ.Παπανδρέου για το Πολιτικό Συντονιστικό Όργανο που θα έχει την ευθύνη της αντιπολιτευτικής δράσης, έως το Συνέδριο, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 22 έως τις 24 Φεβρουαρίου. Το ίδιο είχε γίνει λίγα 24ωρα νωρίτερα με την Γραμματεία Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου. Μέθοδος ηλεκτρολογική, για την αποφυγή συσσωρεύσεως ανεπιθύμητων φορτίων.

Rush Hour - Χωρίς λόγια

Rush Hour 1




Rush Hour 2

Ο Καραγκιόζης στη λαϊκή

- Έλα πάρε κόσμε! Διαλιέχτε!

ΔΕΗ και μαϊδανοί...

Όποιος κάνει ο ίδιος τα ψώνια του, τουτέστιν όποιος δεν έχει την πολυτέλεια υπηρετικού προσωπικού, γνωρίζει πόσο... ευαίσθητες είναι οι τιμές των προϊόντων της λαϊκής στις διακυμάνεις των τιμών του πετρελαίου. Θα 'λεγε κανείς ότι οι πωλητές δεν φτιάχνουν καρτελάκια με τιμές αν δεν μάθουν πρώτα πόσο κυμαίνεται το... βαρέλι brend στις διεθνείς αγορές. (Η τάση υπερτίμησης - σπέκουλας - σ' αυτή την εξάρτηση είναι οφθαλμοφανής, αφού τα μεταφορικά έξοδα είναι μέρος, μόνον, του συνολικού κόστους παραγωγής και διακίνησης τέτοιων προϊόντων: με 100€ καύσιμα μετακινούνται τόνοι εμπορεύματους, από τους οποίους το προσδόκιμο κέρδος είναι πολλές εκατοντάδες ή και χιλιάδες €.)*

Αντιθέτως, η τιμή της κιλοβατώρας της ΔΕΗ πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα πριν αναπροσαρμοσθεί,** εν μέσω σημαντικών αυξήσεων των τιμών βασικών πρώτων υλών της παραγωγής της (πετρέλαιο, φυσικό αέριο - με τις τιμές του τελευταίου να είναι σε άμεση εξάρτηση από τις τιμές του πετρελαίου). Σημειωτέον ότι η ΔΕΗ είναι εισηγμένη εταιρεία. Το κράτος εισέπραξε χρήματα από την μετοχοποίησή της και ως αντάλλαγμα θα την παραδώσει, υποτίθεται, κάποια στιγμή στους νόμους της αγοράς.

Μα, θα πείτε, "θέλεις να ανεβούν οι τιμές;" Σαφώς και όχι (αν και η συρρίκνωση των κερδών ή οι ζημίες της ΔΕΗ καλύπτονται ούτως ή άλλως από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλ. πάλι από τον καταναλωτή). Αλλά επιτρέψτε μου να διαπιστώσω ότι στην αγορά ενέργειας όπως και σε πολλές άλλες πτυχές της οικονομίας επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα μια ερμαφρόδιτη κατάσταση, όπου κάποιες κινήσεις προς την κατεύθυνση της αποκρατικοποίησης δεν έχουν ολοκληρωθεί (και είναι αβέβαιο το εάν και πότε θα ολοκληρωθούν). Κυρίως δεν εξαλείφθηκαν (1) τα μονοπώλια εκείνα που ακυρώνουν στην πράξη την λειτουργία του ανταγωνισμού (2) ο στρεβλωτικός έλεγχος του κράτους επί της λειτουργίας των εταιρειών (πχ. επί των διορισμών προσωπικού) (3) η προνομιακή - λόγω "κεκτημένων" - μεταχείριση των εργαζομένων τους εν σχέσει με αυτούς του ιδιωτικού τομέα.

"Επιχειρήσεις κοινής ωφελείας" όπως η ΔΕΗ θα έπρεπε: Ή να παραμείνουν κρατικές (αν και μάλλον είναι λίγο αργά πια), με διασφάλιση επιπέδων κερδών ικανών να ανατροφοδοτήσουν επενδύσεις και παράλληλη αποδόμηση του εργασιακού παραδείσου που τις μετέτρεπε σε τσιφλίκι της εκάστοτε κυβερνώσας παράταξης. ...Ή να οδεύσουν προς πλήρη ιδιωτικοποίηση, με το να τεθούν χωρίς εξαιρέσεις υπό τους νόμους της αγοράς και να εξασφαλισθεί η επαρκής δραστηριοποίηση εναλλακτικών ιδιωτών ανταγωνιστών, ώστε να μην είναι έρμαιο ο καταναλωτής ενός και μοναδικού ιδιωτικοποιημένου μονοπωλίου.

Δεν είμαι βέβαιος ότι σε αγορές σαν την Ελλάδα ιδιωτικοποίηση και ανταγωνισμός μεταξύ παρόχων τέτοιων κοινωφελών υπηρεσιών μπορούν να λειτουργήσουν: όσο μικρότερη η αγορά, τόσο λιγότερο το ενδιαφέρον δυνητικών ανταγωνιστών. Έχουμε, επιπλέον, χάσει πολύ χρόνο, όταν επιμέναμε στα μονοπώλια, εν όσω σε άλλες χώρες η ιδιωτικοποίηση προχωρούσε. Η μετάβαση είναι σαφώς δυσχερής και απαιτεί χρόνο. Αλλά αφού έχει αποφασιστεί, όσο παρατείνεται, τόσο το χειρότερο νομίζω για τον καταναλωτή.

* Δεν είμαι άνθρωπος του εμπορίου, αλλά έχω την αίσθηση ότι η ίδια τάση διογκώσεως της επιβάρυνσης από τις αυξήσεις του πετρελαίου υπάρχει στα περισσότερα προϊόντα διατροφής, που μοιάζουν έτσι να παρασκευάζονται από... πετρέλαιο!

** ...για να θυμηθούμε τον όρο που προτιμούσε το επιτελείο του μακαρίτη του Ανδρέα για τις αυξήσεις, ώστε να τις αποδαιμονοποιεί.

Απόγνωση

Παραιτήθηκαν ο πρόεδρος και 5 μέλη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Αποσβολωμένη η Ελλάς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αμφίβολο αν θα λειτουργήσει σήμερα το κράτος. Σοκαρισμένοι οι πολίτες φοβούνται να ξεμυτίσουν από την πόρτα τους, καθώς ο Μεγάλος Αδελφός - ανεμπόδιστος πια από τα αδάμαστα προοδευτικά πνεύματα της Επιτροπής - κυκλοφορεί ελεύθερος και καταγράφει τα πάντα.

Γρηγορείτε! Ο μπαμπούλας βγήκε παγανιά και κανείς πλέον δεν είναι εκεί έξω για να τον κατατροπώσει. Μπουουουουουουουουου!

Περισσότερες εντυπώσεις και σχόλια, για το πρώτο κρίσιμο 12ωρο χωρίς Επιτροπή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αργά το απόγευμα - αν και εφ' όσον υπάρχουμε ακόμη.

Update 21/09/2007 14:53: Τελικά υπάρχει ζωή μετά (ενν. την παραίτηση της επιτροπής και των επαϊόντων της). Απίστευτο...

Σημειώσεις:
(1) Ο πίνακας ("Θάνατος στο δωμάτιο αρρώστου") είναι του Νορβηγού Edvard Munch (1863-1944), περισσότερου γνωστού στο ευρύ κοινό για τον πίνακά του "Η κραυγή".
(2) Παραπέμπω σε εξαιρετική, κατά την γνώμη μου, σχετική αρθρογραφία του Πάσχου Μανδραβέλη, στην ιστοσελίδα του (medium.gr), σχετικά με υπερβολές που παρήγαγε η εν λόγω επιτροπή, υπό την μέχρι πρότινος σύνθεσή της. Ο ίδιος θεωρεί ότι παρ' όλα ταύτα κακώς παρεκάμφθη ("ανόητες αποφάσεις, αλλά αποφάσεις"). Προσωπικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση κρίνω εκ του αποτελέσματος. Και εν πάσει περιπτώσει, ας αποφασίσουμε πρώτα τι είναι προσωπικά δεδομένα και τι όχι και ακολούθως συστήνουμε επιτροπές για τη διαφύλαξη των πρώτων.

Και ξανά προς τη δόξα τραβά

Ελληνικά ρεκόρ...

Έχω ξαναγράψει για το κάπνισμα και δεν θα κουραστώ να γράφω, καθώς φαίνεται ότι τα αυτονόητα είναι ακόμη ζητούμενα επί ελληνικού εδάφους.

Το κείμενο - αφορμή είναι από το Metro της Παρασκευής 16/11/2007 (δίνω το link, που είναι ένα pdf όλου του φύλλου της ημέρας, περίπου 4 ΜΒ). Σύμφωνα με έρευνα σε 27 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι Έλληνες είναι οι πλέον επιβεβαρυμένοι παθητικοί καπνιστές, όπως αυτό φαίνεται από τα επίπεδα CO σε δημόσιους χώρους (αναφέρεται το παράδειγμα των νοσοκομείων!!!) και στους πνεύμονες των παθητικών καπνιστών (σημ.: το CO προέρχεται από τον εκπνεόμενο καπνό των ενεργητικών καπνιστών). Υπάρχει, δε, όπως αναμένεται, άμεση συσχέτιση μεταξύ επιβάρυνσης των παθητικών καπνιστών και εφαρμογής απαγορεύσεως καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, με τις χώρες όπου αυτή η απαγόρευση δεν ισχύει να "φιλοδωρούν" τους παθητικούς καπνιστές με πολύ μεγαλύτερη επιβάρυνση.

(Όπως καταλαβαίνει κανείς, τα επίπεδα του CO είναι απλώς ένας εύκολα μετρήσιμος δείκτης της επιβάρυνσης των παθητικών καπνιστών, αφού ισχυρές συνιστώσες της βλαπτικότητας του καπνού είναι στην πραγματικότητα η νικοτίνη και οι χιλιάδες ουσίες που προέρχονται από την καύση του καπνού.)

Ελάχιστους εκπλήσσουν, βέβαια, οι αποκαλύψεις. Είναι πανκοίνως γνωστό ότι στην Ελλάδα ο μη καπνιστής παραμένει κυριολεκτικώς στο έλεος της μεγαλοθυμίας των καπνιστών. Δεν συζητάμε για χώρους διασκέδασης, όπου το παθητικό κάπνισμα επιβάλλεται de facto σε όλους (συμπεριλαμβανομένων των καπνιζόντων, που έτσι καπνίζουν τα... διπλά). Στους εργασιακούς χώρους, όμως, είναι επιεικώς απαράδεκτο να υπόκειται ο μη καπνίζων τις από δεκαετιών γνωστές συνέπειες μιας συνήθειας άλλων εργαζομένων και να μην υπάρχει κανείς να τον προστατεύσει.

Για το τι γίνεται στα Νοσοκομεία - τεκέδες το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς τα ίδια και χειρότερα γίνονται σε λιγότερο... εμβληματικούς (και γι' αυτό μη προκαλούντες το όποιο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης) χώρους. Παράδειγμα ορισμένοι εργασιακοί χώροι των οποίων οι συνθήκες δεν εκτίθενται σχεδόν ποτέ στον δημόσιο (διάβαζε ΜΜΕ) έλεγχο, δηλ. οι χώροι εκείνοι των επιχειρήσεων (πχ. γραφεία) που δεν είναι προσβάσιμοι σε κοινό. Ποια ήταν η τελευταία φορά που η επιθεώρηση εργασίας επέδραμε σε γραφεία ιδιωτικής εταιρείας για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν το ντουμάνι και να σπεύσει σε προστασία των καταδικασμένων σε σιωπή παθητικών καπνιστών; Έστω, πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγε σε νοσοκομείο και μάλιστα εισέβαλε σε γραφεία γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, ή έστω επισκέφτηκε χώρους αναμονής, για να καταστεί αυτόπτης της αιθαλομίχλης;

Με υφέρποντα τον κίνδυνο να γίνω γραφικός, θα έλεγα να αναρωτηθώ: Αφού θεωρούμε εαυτούς υπερευαίσθητους σε θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αφού κοπτόμαστε για δίκαια άλλων και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας υπέρ των απανταχού καταπιεσμένων, μήπως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αρχίσουμε από αυτό το πεζό θέμα στην αυλή μας τις ασκήσεις δημοκρατίας;

Σημ.:

(1) Η λογική του ελληνικού κράτους είναι: "Αφού οι εργαζόμενοι τα βρίσκουν μεταξύ τους, τι θέλω να ανακατευτώ; Για να εισπράξω πολιτικό κόστος;" Στην πραγματικότητα, όμως οι περισσότεροι μη καπνιστές δεν "τα βρίσκουν" με τους καπνίζοντες, απλώς αποδέχονται την μοίρα τους σε ένα τριτοκοσμικό εργασιακό περιβάλλον, όπου υπάρχει κίνδυνος ή να καταστούν γραφικοί και να περιθωριοποιηθούν, αν αντιδράσουν, ή να χάσουν τη δουλειά τους (πχ. αν απειλήσουν τον ιδιώτη εργοδότη με καταγγελίες).

(2) Τα πράγματα έχουν, βέβαια, μελτιωθεί από την εποχή (πάνε 30 χρόνια) όπου το κάπνισμα ήταν αυτονόητα επιτρεπόμενο σε μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως λεωφορεία ή σε όλα τα βαγόνια των τραίνων).

(3) Το δικαίωμα των καπνιστών στην συνήθειά τους πρέπει κατά το δυνατόν να εξασφαλίζεται, αλλά αυτονόητη προτεραιότητα είναι η υγεία των υπολοίπων και όχι το αντίστροφο.

(4) (Update) Και ένα ενδιαφέρον άρθρο του Κ. Ζούλα για την σχέση διείσδυσης του καπνίσματος στον ελληνικό πληθυσμό και των ενσωματωμένων στον ετήσιο προϋπολογισμό προσδοκιών... εισπράξεως. Αν και νομίζω ότι ο πρωτεύων λόγος της απροθυμίας του ελληνικού κράτους όσον αφορά την λήψη και κυρίως την εφαρμογή μέτρων περιορισμού της έκθεσης του πληθυσμού στο κάπνισμα δεν είναι οικονομικός (θα γινόταν άλλωστε και εξοικονόμηση από την ελάττωση της σχετικής νοσηρότητας) αλλά πολιτικός (το πολιτικό κόστος).

(Απίστευτα και όμως) ΠΑΣΟΚικά

Αργεί απίστευτα η καταμέτρηση των ψήφων στα 1400 εκλογικά τμήματα, όπου φίλοι και μέλη του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν για πρόεδρο του κόμματος την Κυριακή. Ενώπιον της αδυναμίας ανακοινώσεως τελικού αποτελέσματος, ο κομματικός μηχανισμός έχει περιέλθει σε αμηχανία και μερικοί τολμούν να προτείνουν ακραίες λύσεις*...

Εν τω μεταξύ αναμετράται με την μελαγχολία ο Β. Βενιζέλος, αναπολώντας κομβικά σημεία της προεκλογικής του εκστρατείας...

*Σημ.: Θυμίζω, σε όσους τυχόν δεν σταχυολογούν την πικάντικη ειδησεογραφία, ότι κατά την τελευταία θυελλώδη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (05/10/2007) ο Ν. Αθανασάκης είπε εκνευρισμένος στην Τ. Αντωνίου (η οποία είχε κάνει λόγο για ιδεολογικό φασισμό στο ΠΑΣΟΚ): "Τόνια σταμάτα. Στη νεολαία παλιά πρώτα έβγαιναν τα αποτελέσματα και μετά γίνονταν οι ψηφοφορίες".

Ζωνιανά 2

Τα Ζωνιανά στα διεθνή fora



Σημ.: Όσοι περαστικοί, διαβάστε οπωσδήποτε το άρθρο του Τάκη Καμπύλη στην κυριακάτικη Καθημερινή της 11-11-2007, εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου και αποκαλυπτικό του συνόλου προβλήματος, των ριζών και των παραφυάδων του.

Το βαπόρι απ' την Περσία

...ή αλλιώς "κουμπούρια και κουμπούρες"

Παρατήρηση 1: (Επ' ευκαιρία της υπόθεσης των Ζωνιανών) Στην Κρήτη, τον χρόνο που πέρασε κατασχέθηκαν μόλις 650 δενδρύλλια ινδικής κάνναβης, έναντι 13.000 τον προηγούμενο χρόνο (ενημέρωση, Καθημερινή 11/11/2007*).


Παρατήρηση 2: Τα θέματα των πανελληνίων ήταν, όπως όλοι παρατήρησαν, ιδιαίτερα εύκολα την φετινή χρονιά. Παρά, λοιπόν, την εφαρμογή της βάσης του 10 ως κριτηρίου εισαγωγής, οι καφετέριες της επαρχίας θα γεμίσουν και φέτος (κατά το "Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος" του Μενέλαου Λουντέμη...). Το ίδιο και τα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα της περιφέρειας.




Συμπέρασμα: Σωτηρία οι εκλογές για μερικούς...

*Σημ.: Διόρθωσα την - καθώς φαίνεται - ανακρίβεια: τελικά κάποια δενδρύλλια καταστράφηκαν, αλλά ασύγκριτα λιγότερα απ' ότι άλλες χρονιές.

Ποτέ την Κυριακή

"Περί καθορισμού των όρων και των προϋποθέσεων ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών γυμναστηρίων ή ιδιωτικών σχολών εκμάθησης αθλημάτων."
ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 219

ΦΕΚ Τεύχος Α', Αριθμός Φύλλου 221, 13 Οκτωβρίου 2006

Καθώς για χρόνια... ιδρώνω σε αίθουσες γυμναστηρίων ανά την ελληνική επικράτεια, τα της παροχής επαγγελματικών υπηρεσιών στον τομέα, με την μορφή λειτουργίας ιδιωτικών γυμναστηρίων, με ενδιαφέρουν και με απασχολούν.

Είναι αλήθεια ότι κάποτε (εκεί γύρω στα '85-'90) το γενικότερο ενδιαφέρον για την γυμναστική με αντιστάσεις ήταν θερμότερο. Σήμερα τα αμιγή "σιδεράδικα" χάθηκαν ή μετασχηματίσθηκαν σε πολυχρηστικούς χώρους, όπου παρέχεται εκτός από τα βάρη και η δυνατότητα διαφόρων άλλων τύπων γυμναστικής, από aerobic μέχρι χορό, yoga και πολεμικές τέχνες. Και με αυτή όμως την πολυμορφία (και μάλλον εξαιτίας αυτής), οι χώροι παραμένουν δημοφιλείς.

Τι λέει λοιπόν ο προεδρικός φετφάς, συνυπογραφόμενος από τρεις υπουργούς (Περιβάλλονος/Χωροταξίας/Δημοσίων Έργων, Υγείας/Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού); Πολλά και διάφορα, αλλά ένα με ενοχλεί, καθ' ότι άρχισε να εφσρμόζεται στην πράξη από τον Σεπτέμβριο του 2007:

"Τα Γυμναστήρια λειτουργούν καθημερινά από 6.00 έως 24.00 και το Σάββατο από 6.00 έως 20.00, ενώ την Κυριακή παραμένουν κλειστά."

Ήτοι: Κυριακή κοντή γιορτή. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Με το ζόρι. Με κρατική απόφαση. Ας το πούμε... ριζοσπαστικό προστατευτισμό.

Δεν φαντάζομαι να έχει υπάρξει προηγούμενο σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή στις ΗΠΑ όπου (μάλιστα διά προεδρικού διατάγματος...) τα γυμναστήρια - χώροι όπου κανείς επενδύει ελεύθερο χρόνο, χρόνο που κατ' εξοχήν διαθέτει στο τέλος της εβδομάδας - παραμένουν κλειστά την Κυριακή. Με ποια λογική; Προφανώς, οι νομοθέτες υπουργοί δεν ηγέρθησαν μίαν ωραίαν πρωΐαν εκ της θαλπωρής της συζυγικής των κλίνης και ανεφώνησαν εν αγαστή συμπνοία "τέρμα τα ψέμματα, θα βάλουμε λουκέτο στα γυμναστήρια την Κυριακή". Συνηθέστατα, οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται μετά από παρότρυνση και παραστάσεις, από εκείνους που θα είχαν κάθε συμφέρον από μια τέτοια απόφαση. Ποιοι όμως είναι αυτοί;

Όχι βέβαια οι γυμναζόμενοι - μέλη. Γνωρίζω πολλούς που δεν έχουν την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου στην διάρκεια της εβδομάδας και περιμένουν το Σαββατοκύριακο για να "ξεσκουριάσουν". Γι' αυτούς, οι δύο προπονήσεις εβδομαδιαίως γίνονται αυτομάτως μία, χάρις στον ελληνικό νομοθετικό οργασμό.

Στην πιο λογική εικασία οδηγεί μια σειρά σκέψεων και μία ανακοίνωση που είδα αναρτημένη σε γυμναστήρια: Ο Σ.Ι.Γ.Α. (Σύλλογος Ιδιοκτητών Γυμναστηρίων Αττικής) προτρέπει τα μέλη του σε εφαρμογή του προβλεπόμενου από τον νόμο ωραρίου, και ιδιαίτερα στο θέμα που αφορά την μη λειτουργία τους κατά την Κυριακή (όσοι ασχολούνται με τον χώρο ξέρουν πολύ καλά ότι το ωράριο που προβλέπεται για τις υπόλοιπες ημέρες ούτως ή άλλως δεν είναι υποχρεωτικό και εφαρμόζεται στην πλήρη του έκταση μόνον από μεγάλες αλυσίδες).

Υποψιάζομαι ότι η απόφαση περί του ωραρίου ελήφθη μετά από παραστάσεις των συλλόγων ιδιοκτητών γυμναστηρίων. Είναι γνωστό ότι στον χώρο σοβεί εδώ και χρόνια μεγάλος ανταγωνισμός και επιχειρείται από πολλούς ιδιοκτήτες προσπάθεια μειώσεως του λειτουργικού κόστους της επιχείρησής τους. Τα Σάββατα και τις Κυριακές συνήθως το "μαγαζί" το κρατούνε γυμναστές που πληρώνονται με την ημέρα. Κάθε περιορισμός τέτοιων εξόδων (και αυτών που προέρχονται από την λειτουργία κλιματισμού, θερμοσιφώνων, sauna κτλ.) είναι ευπρόσδεκτος. Τα έσοδα, εξάλλου, προέρχονται κυρίως από συνδρομές πελατών και όχι από πληρωμές ανά προπόνηση. Οπότε, σε πρώτη ανάγνωση, ουδέν πρόβλημα για τους ιδιοκτήτες από μια τέτοια ρύθμιση, μόνον πλεονεκτήματα.

Είναι αλήθεια ότι μεγάλα γυμναστήρια (συχνά αλυσίδες) προσέφεραν 24ωρη υπηρεσία 7 ημέρες την εβδομάδα (αργιών συμπεριλαμβανομένων) με εξαιρετικά ανταγωνιστικές, ως προς μικρές επιχειρήσεις, τιμές. Ίσως ο νόμος να σκόπευε στην (κακώς εννοούμενη) "προστασία" αυτών των μικρών επιχειρήσεων. Όμως: (1) Οι περισσότεροι στην πιάτσα γνωρίζουν ότι πολλά γυμναστήρια ανοίγουν και κλείνουν εν ριπή οφθαλμού, αφήνοντας σύξυλους τους πελάτες τους που προσδοκούσαν καλύτερες υπηρεσίες σε χαμηλότερες τιμές και τελικά χάνουν τα χρήματά τους. (2) Μεγάλα γυμναστήρια δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετήσουν τους πάντες, αφού πολλοί γυμναζόμενοι υπολογίζουν και τον χρόνο μετάβασης και επιστροφής και προτιμούν, γι' αυτό τον λόγο, συνοικιακά γυμναστήρια. (3) Τα μεγάλα γυμναστήρια είναι συχνά συμφορημένα, οπότε τα περί ευρύτερου ωραρίου και καλύτερων τιμών απέβαιναν... δώρον άδωρον.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, ο ανταγωνισμός λειτουργούσε - έστω και με ορισμένα παρατράγουδα - με την προτέρα κατάσταση. Λίγο - πολύ, ο πελάτης (μετά από ενδεχομένως 2-3 αποτυχημένες επιλογές) μάθαινε τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής και τα στάθμιζε. Το μόνον που θα έπρεπε να προσπαθήσει ο νομοθέτης ήταν να εξασφαλιστεί (ει δυνατόν) ότι ο πελάτης με συνδρομή θα έπαιρνε τα χρήματά του πίσω αν έκλεινε το γυμναστήριο.

Αντ' αυτού, το κράτος ήρθε να βάλει τα γυμναστήρια στην προκρούστεια κλίνη του προστατευτισμού. Μια δραστηριότητα, της οποίας η άσκηση νοείται και ευνοείται κατά τον ελεύθερο χρόνο, απαγορεύεται στο εξής διά νόμου τις Κυριακές. Μάλιστα! Και να θες ως ιδιοκτήτης να ανταγωνιστείς τους άλλους, προσφέροντας καλύτερο ωράριο, δεν μπορείς, σου απαγορεύεται πλέον. Ακόμη και αν είσαι γυμναστής και διατίθεσαι ο ίδιος να κρατήσεις το γυμναστήριο ανοικτό τις Κυριακές. Ακόμη και αν προτιμάς να το κρατάς ανοικτό "δίνοντας ψωμί" και σε κανένα υποαπασχολούμενο πτυχιούχο της γυμναστικής ακαδημίας (από αυτούς που γέμισε ο τόπος, όπως και από τόσους άλλους σπουδαγμένους άνεργους). Όχι, όχι, όχι.

Ο Έλληνας ζητάει από το κράτος προστασία: προστασία ως υπάλληλος, προστασία και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Προστασία από το ενδεχόμενο της απαξίωσης του προϊόντος του, προστασία έναντι της "εντατικοποίησης", της πιθανότητας να αναγκασθεί να μοχθήσει περισσότερο για να γίνει ή να μείνει ανταγωνιστικός. Προστασία και στον επιχειρηματικό χώρο (χώρο εξ ορισμού και κατ΄εξοχήν ανταγωνιστικό): αν θες την ησυχία σου, εδώ, πρέπει να εξασφαλίσεις ότι οι ανταγωνιστές σου δεν θα κάνουν πιο ανταγωνιστική την παραγωγή τους, δεν διατίθενται να την "εντατικοποιήσουν". Η λύση, κατά περίπτωση: υπουργικοί φετφάδες προστατευτισμού ή καρτέλ ιδιωτικής υπόγειας "συνεννόησης".

Μπορεί κατά καιρούς να αυταπατόμασθε με φληναφήματα (άλλοτε) περί "ισχυρής" και (νυν) περί "ανθεκτικής" οικονομίας, αλλά η πραγματικότητα είναι ζοφερή και αμείλικτη: Η ανταγωνιστικότητα της χώρας βυθίζεται με την "αποφασιστικότητα" ενός... Τιτανικού και χωρίς καμία διάθεση να αναπαράγει τις δικές μας ψευδαισθήσεις. Είναι άραγε δυσερμήνευτο και απορίας άξιον ή αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο;

Υ.Γ.(1): Οι παρενέργειες της εφαρμογής του παραλογισμού είναι ήδη ορατές. Με την ίδια συνδρομή ο πελάτης απολαμβάνει λιγότερες υπηρεσίες (δεν πιστεύω να φανταστήκατε ότι επειδή μειώθηκε το κόστος θα μειωθούν και οι τιμές!) και η δυσχέρεια ευρέσεως εργασίας μεταξύ των νέων πτυχιούχων γυμναστών αυξήθηκε. Τέλος, ακούστηκε ότι ορισμένα μεγάλα γυμναστήρια εξασφάλισαν εξαίρεση από την απαγόρευση και θα λειτουργούν συνεχώς, ως παρέχοντα και άλλες υπηρεσίες πλην γυμναστικής. Τελικά, το μέτρο μπορεί να γυρίσει μπούμερανκ σε αυτούς που θεώρησαν ότι θα "προστατευθούν" έναντι του ανταγωνισμού...

Υ.Γ.(2): Κάποιοι (προνομιούχοι) εξασφάλισαν κλειδιά και ανοίγουν μερικά γυμναστήρια και τις Κυριακές, δι' ολίγους και εκλεκτούς. Προπονούνται με κλειστά φώτα για να μην προκαλέσουν καταγγελίες! Η γυμναστική στην παρανομία...