Βραβεύονται οι αγαθές προθέσεις;

Βραβείο θα απονείμει ο ΠΟΥ στον Γ.Παπανδρέου για την σταθερή αντικαπνιστική του δράση και την υιοθέτηση αυστηρής σχετικής νομοθεσίας!

Μα, παραφρόνησαν και οι ξένοι; Δεν έμαθαν ότι εδώ οι διαδοχικές (καλών, πάντοτε, προθέσεων και πολλών ή λίγων "παραθύρων") νομοθετικές πρωτοβουλίες κατά του καπνίσματος έχουν ποδοπατηθεί ανηλεώς στην πράξη, καταλήγοντας να είναι μια κακόγουστη φαρσοκωμωδία; Θα βραβεύουμε στο εξής και τις καλές προθέσεις ενός ηγέτη, ακόμη και αν ηγείται χώρας που de facto περιφρονεί βαθύτατα την νομιμότητα και εκτελεστικής εξουσίας που είναι απρόθυμη να την επιβάλει;

Διότι, αν είναι έτσι, ανθρώπους καλών προθέσεων ξέρω πολλούς και πολιτικούς αρκετούς, ώστε ο ΠΟΥ θα ξεμείνει σύντομα από βραβεία...

Αστεία πράγματα...

Μεγάλη ανησυχία έχει πέσει στους καταστηματάρχες μην τυχόν και εφαρμοσθεί ο νόμος κατά του καπνίσματος και τους κόψει το τζίρο. Θόρυβος και ανησυχία και μεταξύ των καπνιστών. Τι θα γίνει, πώς θα κάνουμε κτλ. κτλ.

Μα δε ζουν λοιπόν εδώ, από αλλού είναι; Όταν μας έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι τα πέρατα της υφηλίου, εμείς εξακολουθούμε να έχουμε καταληφθεί από τον ανόητο φόβο μην τυχόν και πάρει το κράτος στα σοβαρά την εφαρμογή του νόμου, ενός νόμου στον οποίο πρακτικά (και όχι... επί της αρχής) αντιτίθεται η πλειοψηφία των πολιτών;

Ας περιμένουν λίγο να καταλαγιάσει ο θόρυβος, να περάσουν οι πρώτοι έλεγχοι με τις κάμερες των ΜΜΕ από πίσω, και όλα θα ισιάξουν, θα επανέλθουν στην κανονική τους (ελληνική) τροχιά. Υπομονή συνέλληνες...

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι...

Στη χώρα της αναρχίας, της απείθειας και της παρανομίας φαίνεται πως υπάρχουν κι άλλοι που - σε πείσμα του γενικευμένου φρονήματος παραβατικότητας - επισημαίνουν το προφανές. Επανειλημμένως έχω γράψει για το κάπνισμα στην Ελλάδα και μάλιστα διαπίστωσα ότι και τα νέα μέτρα περί "σβησίματος του τσιγάρου" έπεσαν στο κενό.
Και σήμερα βλέπω ότι το χθεσινό φύλλο της "Καθημερινής" κάνει εκτενείς αναφορές στο φιάσκο, με τις ίδιες πικρές διαπιστώσεις. Εδώ και εδώ και εκεί.
Κατά τα άλλα ενοχλούμαστε που οι εταίροι μας μέσα από προσεκτικές διπλωματικές διατυπώσεις εκφράζουν την δυσθυμία τους στο θέμα της οικονομίας για το χάσμα μεταξύ μεγαλεπίβολων στόχων και αδυναμίας επιβολής των μέτρων που απαιτούνται για την επίτευξή τους! Είναι να μην αμφιβάλλουν οι άνθρωποι; Η εν Ελλάδι κατάσταση κατέστη από ετών ορατή διά γυμνού οφθαλμού από (χιλιάδες) χιλιόμετρα μακριά!

Του Έλληνος ο τράχηλος...

Παρατηρώ τι γίνεται τελευταία με την (μη) εφαρμογή της νομοθεσίας για το κάπνισμα και θλίβομαι. Θυμηθείτε ότι οι περί την απαγόρευση του καπνίσματος νομοθετικές ρυθμίσεις εισήχθησαν στην χώρα των αρειμανίων καπνιστών εν χορδαίς και οργάνοις: Με την θέληση της Πολιτείας για αυστηρή εφαρμογή να διαχέεται σε όλους τους τόνους, από δηλώσεις σε ΜΜΕ μέχρι και ανάλογη (και πολυδάπανη υποθέτω) διαφημιστική εκστρατεία. Και με αρκετούς αμετανόητους καπνιστές να έχουν αρχίσει φιλότιμη προσπάθεια να το κόψουν, ίσως φοβούμενοι ότι η συνήθειά τους θα τους έκανε πλέον το βίο αβίωτο στον χώρο εργασίας αλλά και στους χώρους διασκέδασης, ίσως και γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις η ψυχολογία μιας γενικής προσπάθειας διακοπής του καπνίσματος ενθάρρυνε τις επί μέρους προσπάθειες.

Λίγους μήνες μετά και με εκπεφρασμένη την θέληση της Πολιτείας για περαιτέρω αυστηροποίηση της νομοθεσίας, τι γίνεται; Πρακτικώς, πλήρης ακύρωση εφαρμογής της νομοθεσίας. Στους χώρους δουλειάς το ντουμάνι ξανασηκώθηκε ουρανόμηκες και εναπόκειται στους μη καπνίζοντες εργαζομένους να διασώζουν με διαρκή γκρίνια και απειλές έναν προσωπικό χώρο σχετικώς απαλλαγμένο από τον καπνό. Όσο για τους χώρους διασκέδασης, τι να πει κανείς... Εδώ η κατάσταση είναι κωμική: Αλλού οι υπαίθριοι (και με την καλύτερη θέα) χώροι που προβλέπονται για καπνιστές έχουν μετατραπεί σε κλειστούς (λόγω χειμώνα) και εν τούτοις το κάπνισμα δίνει και παίρνει. Και αλλού, όπου δεν έχουν προβλεφτεί τέτοιοι χώροι, μόλις κάποιος ανάψει τσιγάρο αυτόματα βγαίνουν τα πακέτα στα τραπέζια και το μαγαζί γίνεται τεκές εν ριπή οφθαλμού.

Συμπέρασμα: Η ΕΛΛΑΔΑ, έθνος αναρχικών - ραγιάδων, εθισμένων στην αδιαφορία περί την τήρηση της έσωθεν θεσμοθετημένης νομιμότητας και εν τούτοις διατεθειμένων να σκύψουν το κεφάλι και να συμμορφωθούν στην ξένη επιβολή, ΔΕΝ ΑΥΤΟΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ. Χρειαζόμαστε επειγόντως Κοινοτικούς Επιτρόπους για όλα.

Και αυτό είναι δυστυχώς ανέφικτο! Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενδιαφέρεται κυρίως για το "μαρούλι". Τα υπόλοιπα, η οργάνωση κράτους με σύγχρονες προδιαγραφές, δομές, υπηρεσίες, νόμους έως και δρόμους είναι σε μεγάλο βαθμό δουλειά των εθνικών κυβερνήσεων. Ήτοι - για την χώρα μας - του Ανδρέα, του Κώστα, του Γιώργου και των σπιθαμιαίων (στην πλειονότητα) παρατρεχαμένων τους, στα χέρια των οποίων η Μοίρα (δηλ. η δημοκρατικά εκπεφρασμένη βούληση ημών των ψηφοφόρων τους) έριξε την διαχείριση των ύστερων ενός έθνους που βρίσκεται από ετών σε προθανάτιο ρόγχο...

Και ξανά προς τη δόξα τραβά

Ελληνικά ρεκόρ...

Έχω ξαναγράψει για το κάπνισμα και δεν θα κουραστώ να γράφω, καθώς φαίνεται ότι τα αυτονόητα είναι ακόμη ζητούμενα επί ελληνικού εδάφους.

Το κείμενο - αφορμή είναι από το Metro της Παρασκευής 16/11/2007 (δίνω το link, που είναι ένα pdf όλου του φύλλου της ημέρας, περίπου 4 ΜΒ). Σύμφωνα με έρευνα σε 27 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι Έλληνες είναι οι πλέον επιβεβαρυμένοι παθητικοί καπνιστές, όπως αυτό φαίνεται από τα επίπεδα CO σε δημόσιους χώρους (αναφέρεται το παράδειγμα των νοσοκομείων!!!) και στους πνεύμονες των παθητικών καπνιστών (σημ.: το CO προέρχεται από τον εκπνεόμενο καπνό των ενεργητικών καπνιστών). Υπάρχει, δε, όπως αναμένεται, άμεση συσχέτιση μεταξύ επιβάρυνσης των παθητικών καπνιστών και εφαρμογής απαγορεύσεως καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, με τις χώρες όπου αυτή η απαγόρευση δεν ισχύει να "φιλοδωρούν" τους παθητικούς καπνιστές με πολύ μεγαλύτερη επιβάρυνση.

(Όπως καταλαβαίνει κανείς, τα επίπεδα του CO είναι απλώς ένας εύκολα μετρήσιμος δείκτης της επιβάρυνσης των παθητικών καπνιστών, αφού ισχυρές συνιστώσες της βλαπτικότητας του καπνού είναι στην πραγματικότητα η νικοτίνη και οι χιλιάδες ουσίες που προέρχονται από την καύση του καπνού.)

Ελάχιστους εκπλήσσουν, βέβαια, οι αποκαλύψεις. Είναι πανκοίνως γνωστό ότι στην Ελλάδα ο μη καπνιστής παραμένει κυριολεκτικώς στο έλεος της μεγαλοθυμίας των καπνιστών. Δεν συζητάμε για χώρους διασκέδασης, όπου το παθητικό κάπνισμα επιβάλλεται de facto σε όλους (συμπεριλαμβανομένων των καπνιζόντων, που έτσι καπνίζουν τα... διπλά). Στους εργασιακούς χώρους, όμως, είναι επιεικώς απαράδεκτο να υπόκειται ο μη καπνίζων τις από δεκαετιών γνωστές συνέπειες μιας συνήθειας άλλων εργαζομένων και να μην υπάρχει κανείς να τον προστατεύσει.

Για το τι γίνεται στα Νοσοκομεία - τεκέδες το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς τα ίδια και χειρότερα γίνονται σε λιγότερο... εμβληματικούς (και γι' αυτό μη προκαλούντες το όποιο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης) χώρους. Παράδειγμα ορισμένοι εργασιακοί χώροι των οποίων οι συνθήκες δεν εκτίθενται σχεδόν ποτέ στον δημόσιο (διάβαζε ΜΜΕ) έλεγχο, δηλ. οι χώροι εκείνοι των επιχειρήσεων (πχ. γραφεία) που δεν είναι προσβάσιμοι σε κοινό. Ποια ήταν η τελευταία φορά που η επιθεώρηση εργασίας επέδραμε σε γραφεία ιδιωτικής εταιρείας για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν το ντουμάνι και να σπεύσει σε προστασία των καταδικασμένων σε σιωπή παθητικών καπνιστών; Έστω, πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγε σε νοσοκομείο και μάλιστα εισέβαλε σε γραφεία γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, ή έστω επισκέφτηκε χώρους αναμονής, για να καταστεί αυτόπτης της αιθαλομίχλης;

Με υφέρποντα τον κίνδυνο να γίνω γραφικός, θα έλεγα να αναρωτηθώ: Αφού θεωρούμε εαυτούς υπερευαίσθητους σε θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αφού κοπτόμαστε για δίκαια άλλων και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας υπέρ των απανταχού καταπιεσμένων, μήπως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αρχίσουμε από αυτό το πεζό θέμα στην αυλή μας τις ασκήσεις δημοκρατίας;

Σημ.:

(1) Η λογική του ελληνικού κράτους είναι: "Αφού οι εργαζόμενοι τα βρίσκουν μεταξύ τους, τι θέλω να ανακατευτώ; Για να εισπράξω πολιτικό κόστος;" Στην πραγματικότητα, όμως οι περισσότεροι μη καπνιστές δεν "τα βρίσκουν" με τους καπνίζοντες, απλώς αποδέχονται την μοίρα τους σε ένα τριτοκοσμικό εργασιακό περιβάλλον, όπου υπάρχει κίνδυνος ή να καταστούν γραφικοί και να περιθωριοποιηθούν, αν αντιδράσουν, ή να χάσουν τη δουλειά τους (πχ. αν απειλήσουν τον ιδιώτη εργοδότη με καταγγελίες).

(2) Τα πράγματα έχουν, βέβαια, μελτιωθεί από την εποχή (πάνε 30 χρόνια) όπου το κάπνισμα ήταν αυτονόητα επιτρεπόμενο σε μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως λεωφορεία ή σε όλα τα βαγόνια των τραίνων).

(3) Το δικαίωμα των καπνιστών στην συνήθειά τους πρέπει κατά το δυνατόν να εξασφαλίζεται, αλλά αυτονόητη προτεραιότητα είναι η υγεία των υπολοίπων και όχι το αντίστροφο.

(4) (Update) Και ένα ενδιαφέρον άρθρο του Κ. Ζούλα για την σχέση διείσδυσης του καπνίσματος στον ελληνικό πληθυσμό και των ενσωματωμένων στον ετήσιο προϋπολογισμό προσδοκιών... εισπράξεως. Αν και νομίζω ότι ο πρωτεύων λόγος της απροθυμίας του ελληνικού κράτους όσον αφορά την λήψη και κυρίως την εφαρμογή μέτρων περιορισμού της έκθεσης του πληθυσμού στο κάπνισμα δεν είναι οικονομικός (θα γινόταν άλλωστε και εξοικονόμηση από την ελάττωση της σχετικής νοσηρότητας) αλλά πολιτικός (το πολιτικό κόστος).

Αντικαπνιστική εκστρατεία: Θέλουμε;

Επανέρχεται η συζήτηση για επιβολή απαγόρευσης καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς χώρους πανευρωπαϊκά. Και για πρώτη φορά ακούγονται και στην Ελλάδα φωνές για την αναγκαιότητα όχι απλώς νομοθετικής θωράκισης μιας τέτοιας αποφάσεως αλλά δημιουργίας ειδικών σωμάτων ελέγχου εφαρμογής του μέτρου, τόσο σε χώρους διασκεδάσεως όσο και σε εργασιακούς χώρους.

Με τον πλέον δραματικό τρόπο, χθες, ο πρώην Υπουργός Υγείας Κ. Στεφανής (σε συνέντευξη Τύπου της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος) παρουσίασε εαυτόν ως ζων παράδειγμα των ολεθρίων συνεπειών του καπνίσματος.

Παρακολούθησα τον Υπουργό σε παρέμβασή του στο βραδυνό δελτίο του SKY με σοβαρότητα να αποποιείται τον ρόλο του πρωταγωνιστή μελοδράματος και να εστιάζει στον κοινωνικό χαρακτήρα της δημόσι-ας "εξομολόγησής" του.

Μου εντυπώθηκε βέβαια η δυσχέρεια με την οποία ο Υπουργός επιχείρησε να δικαιολογήσει την μη εφαρμογή του ήδη υφισταμένου νομοθετικού πλαισίου για το κάπνισμα. Αφού "λύγισε" την φωνή του και κοντοστάθηκε για μια στιγμή, είπε περίπου: "Ξέρετε, για την εφαρμογή της αντικανιστικής εκστρατείας χρειάζονται... (δισταγμός, αλλαγή χροιάς φωνής)... κατασταλτικά μέτρα". Και ακολούθως: "Τα μέτρα ατόνησαν γιατί υπήρξαν κοινωνικές αντιστάσεις".

Αυτές οι δύο διαπιστώσεις αποτελούν κατά την ταπεινή μου γνώμη την επιτομή της ψυχοπαθολογίας της νεοελληνικής απραξίας απέναντι σε πολλά προβλήματα για τα οποία θεωρητικώς η δημοκρατία μας έχει αποφασίσει προς τα πού επιθυμεί να κινηθεί:

(1) Η απόπειρα εφαρμογής του νόμου αποτελεί "μέτρο καταστολής" που αντίκειται στα δημοκρατικά ήθη των νεοελλήνων.

(2) Οι νόμοι δεν πρέπει να εφαρμόζονται αν υπάρχουν "κοινωνικές αντιστάσεις".

Ας περιμένουμε λοιπόν και τον τελευταίο Έλληνα να συμφωνήσει και προχωρούμε επιτέλους τότε πλησίστιοι στην εφαρμογή των κειμένων διατάξεων. Μέχρι να συμβεί αυτό, προς Θεού όχι καταστολή...

ΥΓ.: Και η κατά τα άλλα ειλικρινώς σοβαρή και αξιοπρεπής εφημερίδα δωρεάν διανομής Metropolis διακοσμεί το άρθρο της για τα νέα (θρυλούμενα) μέτρα κατά του καπνίσματος στην Ελλάδα με χαριτόβρυτη ύπαρξη που τραβά όλο νάζι μια τζούρα. Άλλα λένε τα λόγια και άλλο μήνυμα εκπέμπει, αλίμονο, η φωτογραφία...

"Απαγορεύεται το κάπνισμα"

ή άλλως η "ελληνική ιδιαιτερότης"

Αρκετά είπαμε για τον Sarkozy. Αρκετά ρεμβάσαμε (όσοι από μας αισθαν-θήκαμε έτσι) μπροστά στην εμβληματική εικόνα ηγέτη που χαιρετά μέσα από ένα αυτοκίνητο – προϊόν της δικής του χώρας (και όχι μέσα από καμιά λιμουζινάρα «άστρο λαμπρό μας οδηγεί»). Άλλωστε η δική μας χώρα, με το να μην παράγει (ούτε) αυτοκίνητα δίνει την απόλυτη ελευθερία στους υπηκόους της και τους ηγέτες τους να εκδηλώνουν χωρίς πατριωτικούς ενδοιασμούς την προτίμησή τους σε προϊόντα χλιδής της αλλοδαπής, και στον τομέα των αυτοκινήτων.

Άιντε πάμε παρακάτω...

Θέμα «κάπνισμα». Θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση, όπως και τόσα άλλα θέματα εδώ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, χώρα όπου ανθεί ο διάλογος (προφερόμενος την τελευταία εικοσαετία «δΓιάλογος», με έμφαση στο «Γ», ως διαπιστευτήριο προοδευτικότητας) αλλά μαραίνεται η δράση. Ως «έθνος οκνόν μεν, λάλον δε» μας είχε χαρακτηρίσει Ευρωπαίος περιηγητής, του τέλους του 19ου αιώνος αν δεν απατώμαι, και δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχος.

Μα είναι γνωστό ότι η Ελλάδα υιοθέτησε αντίστοιχες ευρωπαϊκές οδηγίες για τη απαγόρευση καπνίσματος, θα μου πείτε. Το 2002 πράγματι τέθηκε σε ισχύ διάταξη που απαγόρευε το κάπνισμα σε πληθώρα κλειστών χώρων, μεταξύ των οποίων σταθμοί, εκπαιδευτήρια, νοσηλευτικά ιδρύματα, αμφιθέατρα. Σε ορισμένους άλλους από αυτούς τους χώρους υπήρχε πρόνοια για την διαμόρφωση χώρων για τους καπνιστές, με επαρκή εξαερισμό, όπου θα μπορούσαν να καπνίζουν χωρίς να επιβαρύνουν τους μη καπνιστές.

Εξαιρέσεις γινόντουσαν για ορισμένους τύπους καταστημάτων, όπως αμιγή bar ή παραδοσιακά καφενεία.
Εστιάζω την προσοχή σας στην αναφορά της υγειονομικής διατάξεως στους ... λοιπούς εργασιακούς χώρους: «... Απαγορεύεται το κάπνισμα στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους αναμονής, υποδοχής, συναλλαγής και προσέλευσης του κοινού, στις αίθουσες συνεδριάσεων, συνελεύσεων, αμφιθέατρα κ.λπ. ενώ στους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους, μέσα από διάλογο και διμερείς συμφωνίες εργαζομένων και εργοδοτών, ορίζονται οργανωτικά και χωροταξικά οι χώροι που θα απαγορεύεται ή θα επιτρέπεται το κάπνισμα».

Προφανέστατα, οι «λοιποί εργασιακοί χώροι» περιλαμβάνουν πληθώρα ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπου η προσπάθεια μειώσεως της επιβαρύνσεως του μη καπνιστή από τη βλαβερή συνήθεια του καπνιστή περίπου εγκαταλείπεται εις την «φιλοπατρίαν των Ελλήνων» και την γνωστή αυτής αποτελεσματικότητα.

Πού βρισκόμαστε 5 χρόνια αφ’ ότου έπεσε φαρδιά-πλατιά η υπογραφή του τότε υφυπουργού Υγείας, ως θεσμικού εγγυητή εφαρμογής των νόμων (δηλ. εγγυητή του αυτονόητου); Δείτε γύρω σας...

Πολλά νοσοκομεία είναι τεκέδες. Μια βόλτα στο ΚΑΤ θα σας πείσει. Αν εξαιρέσουμε τους θαλάμους ασθενών (αν και εκεί ακόμη...), παντού αλλού η αιθαλομίχλη της απολαύσεως υψώνεται ουρανομήκης. Στους χώρους αναμονής των συγγενών – συνοδών ασθενών η κάπνα είναι μερικές φορές τόσο πυκνή που κόβεται με το μαχαίρι. Να μην μιλήσουμε βέβαια και για τα γραφεία των γιατρών. Όπου και αν πας, όπου και αν σταθείς, δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις δύο δράμια καθαρό αέρα. Ακόμη χειρότερα: ντουμάνι ο καπνός και έξω από κλινικές με ιδιαίτερα ευαίσθητους στον καπνό ασθενείς...

Αλλά η μεγάλη ... επιτυχία της εφαρμογής της διατάξεως απαντάται αναμφισβήτητα στα γραφεία ιδιωτικών επιχειρήσεων. Από παραδείγματα γνωστών μου, συμπεραίνω ότι τα πάντα έχουν σε πολλά γραφεία αφεθεί στην τύχη τους. Αν ο προϊστάμενος είναι αντικαπνιστής, μπορεί οι μη καπνίζοντες υφιστάμενοί του να ελπίζουν στο (αυτονόητο;) δικαίωμα της εισπνοής καθαρού αέρα. Με προϊστάμενο καπνιστή ή έστω μη καπνιστή – που όμως ενδιαφέρεται περισσότερο για την βολή του και να μην χάνονται ανθρωποώρες από εργαζομένους που θα απομακρύνονται από το πόστο τους για να τραβήξουν καμιά τζούρα – οι μη καπνίζοντες καπνίζουν και αυτοί με το στανιό, κατά τα κέφια των θεριακλήδων.
Γνωστός μου ξεπαγιάζει όλο το χειμώνα επί μια δεκαετία τώρα (σαν το...κοριτσάκι με τα σπίρτα), με ανοιχτό παράθυρο και με τον εκκωφαντικό θόρυβο της λεωφόρου 8 ώρες Χ 5 ημέρες / εβδομάδα στα τύμπανά του, μπας και γλυτώσει τον καρκίνο και το έμφραγμα. Γιατί και να τα πάθεις, οι καπνιστές δεν θα αναγνωρίσουν την ενοχή του παθητικού καπνίσματος. Το πολύ – πολύ να ακούσεις και καμιά χοντράδα του τύπου: «Είδες που γκρίνιαζες για τον κίνδυνο από το τσιγάρο; Εμείς που καπνίζουμε τόσα χρόνια δεν πάθαμε τίποτα!». Ακόμα και γιατρούς (καπνιστές εννοείται) έχω ακούσει να λένε ότι τα περί κινδύνου από το κάπνισμα είναι αβάσιμα. Περί κινδύνου, δε, από το παθητικό κάπνισμα, ούτε συζήτηση: Αν θίξεις το θέμα εδώ στην Ελλάδα σε κύκλο καπνιστών, κινδυνεύεις να χλευαστείς.

Γιατί όμως οι κουτόφραγκοι επιμένουν στην καταστολή; Δεν έχουν αυτοί παράδοση στη δημοκρατία, της οποίας το copyright εμείς φυλάσσουμε ως κόρην οφθαλμού διά τους εαυτούς μας; Απλούστατα, οι χώρες αυτές έχουν αποφασίσει υπέρ ορισμένων προτεραιοτήτων. Ναι, έχουν δικαίωμα οι καπνιστές στην αυτοκτονία (ή στη αυτοδιάθεση, αν προτιμάτε την πιο ήπια εκδοχή μιας προσωπικής ελευθερίας που η άσκησή της αντιστρατεύεται την ζωή), αλλά δεν έχουν υποχρέωση οι μη καπνιστές να συμμετέχουν στην ομαδική αυτοχειρία. Και, ναι, όσο και αν αυτό εδώ ακούγεται φασιστικό, οι αποφασίζοντες στις χώρες αυτές έχουν σχηματίσει την πεποίθηση (και η πραγματικότητα τους δικαιώνει) ότι η περιθωριοποίηση του καπνιστή, η εμπέδωση του αισθήματος ότι η συνήθειά του είναι αντικοινωνική και απόβλητη (με το να υποχρεώνεται να καπνίζει στην καλύτερη περίπτωση απομονωμένος σε περιορισμένους χώρους και στη χειρότερη μόνον σε ανοικτούς χώρους και μακριά από παράθυρα κτηρίων) είναι μέρος της συλλογικής προσπάθειας μειώσεως του ποσοστού διείσδυσης του καπνίσματος στον γενικό πληθυσμό. Εμείς, εδώ, με τα...δημοκρατικά μας ήθη, κατορθώσαμε να πρωτεύουμε σταθερά στις θλιβερές στατιστικές του καπνίσματος, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Και ενώ η ελλιπής εφαρμογή της διατάξεως βγάζει μάτια όσο ο ήλιος το καταμεσήμερο, συζητάμε εντούτοις εάν θα υιοθετήσουμε και πιο αυστηρές διατάξεις. Θα απαγορεύεται, λέει, η πώληση τσιγάρων σε ανηλίκους. Και ποιος θα εφαρμόσει την απαγόρευση; Ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στο λαιμό του γάτου, κατά τον μύθο; Δεν είναι, βέβαια, εδώ ο φόβος που μας κάνει απρόθυμους. Είναι η παραδοσιακή μας αντίθεση στην καταστολή. Έχουμε την αναρχία στο αίμα μας! Φέρτε μας νόμους να ψηφίσουμε πάραυτα. Αλλά περί εφαρμογής, η μεν σαρξ πρόθυμη, το δε πνεύμα ασθενές...