Πιάνουν τόπο;

Ευχές, ευχές και πάλι ευχές...

Στη χώρα όπου η αναρχία, η βία, η αλητεία και το μαζικό πλιάτσικο βαφτίζονται "κοινωνικές εξεγέρσεις" και τους αποδίδονται με περισπούδαστες αναλύσεις "βαθειά νοήματα"...

...στη χώρα αυτή όπου η παιδοκολακεία είναι εθνικό σπορ, όπου οι ανήλικοι είναι πολίτες με όλα τα δικαιώματα των ενηλίκων αλλά χωρίς υποχρεώσεις (ούτε καν της τήρησης της στοιχειώδους ευταξίας)...

...στην χώρα όπου στο όνομα του ψευδεπίγραφου Πανεπιστημιακού Ασύλου ορκίζονται εκόντες άκοντες πολιτικοί από όλες τις παρατάξεις...

...στη χώρα όπου ανερυθρίαστα Υπουργοί προχωρούν σε σύσταση εταιρειών με μόνο αντικείμενο την απαλλαγή τους από την φορολογία ακινήτων...

...στη χώρα αυτή όπου χρειαζόμαστε "κοινωνικό διάλογο" διαρκείας 100 χρόνων για να αποφασίσουμε αν θα λειτουργήσουμε τα καταστήματα μια Κυριακή το χρόνο...

...στη χώρα αυτή, λέω, όπου ο θάνατος ενός εφήβου οδηγεί στην αναγόρευσή του με συνοπτικές διαδικασίες σε ήρωα αν προκλήθηκε από σφαίρα αστυνομικού (Αλ. Γρηγορόπουλος)*, αλλά περνάει στα αζήτητα της εθνικής μνήμης όταν προέρχεται από δράση τρομοκρατών (Θ. Αξαρλιάν)...

Σ'αυτή την ανεκδιήγητη, παρακμιακή Ελλάδα ποιες ευχές μπορούν να πιάσουν τόπο;

...............................................................................

* Ετοιμασθείτε του χρόνου για την "επέτειο", με όλα τα αναμενόμενα. Ένα νέο Πολυτεχνείο γεννήθηκε. Ήδη έχουμε και "Αμφιθέατρο Αλ. Γρηγορόπουλου" στο Πάντειο. "Έτσι", λέει, "ένας νέος που δεν πρόλαβε να σπουδάσει θα μείνει για πάντα με αυτό τον τρόπο στο Πανεπιστήμιο."
Και οι έφηβοι - θύματα τροχαίων δυστυχημάτων; Και όσοι δυστυχείς πεθαίνουν από άλλα αίτια; Αλλά παρέβλεψα: αυτοί δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της εγχώριας Αριστεράς για ηρωοποίηση...