Πρέπει λοιπόν να στενοχωρηθούμε που δεν πουλιούνται τόσα αυτοκίνητα όσα πουλιούνταν την προηγούμενη πενταετία; Πρέπει να πάθουμε κατάθλιψη που ίσως σταθεροποιηθεί επιτέλους ο στόλος των αυτοκινήτων, τα οποία κοντεύουν να μας πνίξουν;
Και πρέπει να χύσουμε μαύρο δάκρυ γιατί μειώθηκε η οικοδομική δραστηριότητα; Να κλάψουμε γοερά που ίσως-ίσως και να μείνει κανένα τετραγωνικό ελληνικής γης ατσιμεντάριστο; Θα χρειαστεί μήπως να θρηνήσουμε που (ένεκα... η κρίσις) ταπεινά διαμερίσματα λαϊκών συνοικιών θα πάψουν επιτέλους να διατίθενται σε τιμές επαύλεων Εκάλης;
Μήπως, αφού στερέψουν τα δάκρυα, αναλογιστούμε τι άλλο πρέπει ως λαός να κάνουμε για να δικαιολογήσουμε την ιστορική μας παρουσία, εκτός από το να καταναλώνουμε προϊόντα και τεχνολογία που παράγονται αλλού και να χτίζουμε αχόρταγα, στεγάζοντας ευρύχωρα την απύθμενη ματαιοδοξία μας;
