Ακούνε τι λένε; Θυμούνται τι είπαν;

Διαπρύσιος κήρυκας της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων παρουσιαζόταν χθες η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σ. Γιαννακά, από τα παραθύρια των βραδυνών δελτίων. Αλλά προσέξτε με ποιο επιχείρημα: Το ΠΑΣΟΚ, έλεγε, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι στον ελληνικό λαό προεκλογικά και δεν μπορεί να τις αθετήσει!

Επειδή λωτό δεν έχω δοκιμάσει ποτέ και η μνήμη μου δεν με έχει ακόμη προδώσει, θυμάμαι πολύ καλά ότι οι μόνες δεσμεύσεις που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά (και οι οποίες το έφεραν στην εξουσία) ήταν ψευδαισθησιογόνες αοριστολογίες, ευχάριστες στα αυτιά των ψηφοφόρων: Θα αυξήσουμε τους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό, δεν θα αυξήσουμε τον ΦΠΑ, δεν θα αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης κοκ. Απέναντι σε έναν λαό συνηθισμένο να ακούει μόνον ευχάριστα και με τις συντεχνίες έτοιμες να στυλώσουν τα πόδια σε οποιαδήποτε εις βάρος τους ανατροπή, κανένα ελληνικό κόμμα με αξιώσεις διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης (πολλώ δε μάλλον το ΠΑΣΟΚ, που μοίραζε τόσα χρόνια αφιόνι στους εθισμένους στις ψευδαισθήσεις νεοέλληνες) δεν θα εξιστορούσε προεκλογικά το πικρό δέον γενέσθαι*. Και ούτε βέβαια θα το επέβαλε μετεκλογικά, αν δεν επιβαλλόταν έξωθεν διά της βίας.

Σε χώρα, βέβαια, του πολιτισμένου κόσμου με παράδοση κοινοβουλευτισμού όπου οι ψηφοφόροι λογίζονται ως πολίτες και όχι ως ζωντανά στο παχνί, τέτοια κολοσσιαία μετεκλογική ανατροπή των προεκλογικών δεσμεύσεων θα οδηγούσε αυτονόητα σε παραίτηση και εκλογές. Αλλιώς δεν θα είχαν νόημα το κοινοβούλιο, οι εκλογές και η δημοκρατία. Αλλά, ασφαλώς, δεν περιμέναμε τέτοια ευαισθησία από τους εγχώριους υπηρέτες του κοινοβουλευτισμού: δεν μας αξίζει άλλωστε.

Τα όσα ανερυθρίαστα υποστηρίζει σήμερα η επικοινωνιακή γραμμή του ΠΑΣΟΚ ("σας σώζουμε, όπως είχαμε δεσμευθεί") είναι μέτρο του θράσους των πολιτικών μας. Εμείς τους ψηφίσαμε, να μην ξεχνάμε. Μας αξίζουν...



* Το έκανε η ΝΔ μόνο και μόνο επειδή είχε δεδομένη την ήττα, ήξερε ότι τέτοια μέτρα εν Ελλάδι μόνον από... σοσιαλιστικό κόμμα θα μπορούσαν να παρθούν και επειδή, επιπλέον, ο Καραμανλής αναζητούσε όψιμα μια ηρωική έξοδο και μία ιδιότυπη υστεροφημία (ο Θεός να την κάνει...).