Πόσο άχαρο πρέπει να είναι να είσαι καθηγητής Πυρηνικής Τεχνολογίας σε μια χώρα που οι πολίτες της αντιτίθενται σχεδόν στο σύνολό τους στην χρήση πυρηνικής ενέργειας για παραγωγή ηλεκτρισμού και όπου οι υποδομές για την εφαρμογή της επιστήμης σου είναι πρακτικά ανύπαρκτες (ένας μινι-πυρηνικός αντιδραστήρας και αυτός όχι στην πόλη όπου εδράζεται το Πανεπιστημιακό Ίδρυμα όπου ανήκεις);
Πώς να παράγεις ερευνητικό έργο και ποιους να αφορά αυτό; Ποιους να διδάξεις και τι; Η εποχή που περίπου σε κάθε είσοδο ελληνικής επαρχειακής πόλης υπήρχε πινακίδα του Δήμου με το όνομα της πόλης και τον συνοδό χαρακτηρισμό "...αποπυρηνικοποιημένη πόλη" δεν είναι πολύ μακριά...
Πώς να παράγεις ερευνητικό έργο και ποιους να αφορά αυτό; Ποιους να διδάξεις και τι; Η εποχή που περίπου σε κάθε είσοδο ελληνικής επαρχειακής πόλης υπήρχε πινακίδα του Δήμου με το όνομα της πόλης και τον συνοδό χαρακτηρισμό "...αποπυρηνικοποιημένη πόλη" δεν είναι πολύ μακριά...
Ο ίδιος καθηγητής (πρώην Πρόεδρος του "Δημόκριτου") είχε σε ανύποπτο χρόνο εκφράσει την θετική του άποψη για την χρήση της ατομικής ενέργειας προς παραγωγή ηλεκτρισμού . Ανέφερε μάλιστα (τραγική ειρωνεία!) και ως παράδειγμα τους αντιδραστήρες της Ιαπωνίας, οι οποίοι αντέχουν πρακτικά σε οποιδήποτε σεισμό! (όχι βέβαια και στα τσουνάμι...).
Πάντως ανεξαρτήτως των λογικών επιφυλάξεων, προσωπικά πιστεύω ότι η στροφή προς την πυρηνική ενέργεια είναι αναπόφευκτη για μια ανθρωπότητα σε διαρκή τεχνολογική πρόοδο και αργά ή γρήγορα προς τα εκεί θα κατευθυνθούμε.
