Για ποιον παίζει το έργο;

Πόσους στο εσωτερικό της Ελλάδας μπορεί ακόμα να πείθουν (ως έχουσες οιονδήποτε νόημα, σκοπιμότητα ή αποτελεσματικότητα) οι παραινέσεις Παπούλια προς την Τουρκία σχετικά με την συμπεριφορά της πάνω από το Αιγαίο και τις επιπτώσεις που μπορεί αυτή να έχει στην Ευρωπαϊκή της προοπτική; Και πόσους οι επισημάνσεις του περί κινδύνων από τους πυρημικούς αντιδραστήρες που ετοιμάζει η γείτων;

Πόσο αφελής πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι η Τουρκία δεν γνωρίζει τα συμφέροντά της και περιμένει να τα μάθει από τις πατρικές νουθεσίες ενός (σε διακοσμητική πολιτειακή θέση ευρισκόμενου) Έλληνα πολιτικού, μιας χώρας βουτηγμένης στην απαξίωση, χώρας στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά αποδυναμωμένης;

Είμαι υποχρεωμένος να υποθέσω ότι αυτά τα shows άσκησης αυτοπεποίθησης θα πρέπει να στοχεύουν σε ένα σεβαστό υποψήφιο κοινό στην εσωτερική "αγορά" κατανάλωσης εντυπώσεων. Διότι, βέβαια, δεν διανοούμαι ότι απευθύνονται στην Τουρκία, και αμφιβάλλω αν η εδώ Τουρκική πρεσβεία ασχολείται με την αξιολόγηση τέτοιων δηλώσεων. Εκτός, βέβαια, αν η τελευταία δεν έχει τίποτε σοβαρότερο να κάνει, ή αν θεωρεί ότι τέτοιες δηλώσεις του style "το ποντίκι που βρυχάται" είναι δείγμα της φαιδρότητας που έχει κυριαρχήσει σε κάθε τομέα της κρατικής λειτουργίας μας: μόνον μια τέτοια αξιολόγηση μπορεί να γίνει...