Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόκειται για μία ακόμη φορά να επιβάλει στο ελληνικό τοπίο του παραλόγου το αυτονόητο: ότι εξίσωση των δύο φύλων σημαίνει μεταξύ άλλων ΚΑΙ εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης. Το σκεπτικό, απόλυτα λογικό, όπως θα διαβάσετε, είναι ότι αν μία χώρα - μέλος της ΕΕ θέλει να αντιρροπήσει τυχόν μειωμένη εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου στην εργασία ή προνομιακή μεταχείριση του ανδρικού, οφείλει να το πράξει προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ικανότητας των γυναικών να ανταγωνίζονται τους άνδρες και να σταδιοδρομούν στο εργασιακό περιβάλλον και όχι να τους δίνει ευκαιρίες... δραπέτευσης από αυτό.
Η γελοία ελληνική κρατική διοίκηση, κατατρομοκρατημένη από το συνεπαγόμενο πολιτικό κόστος και εθισμένη σε ρόλο τοπικού άρχοντα περιορισμένων αρμοδιοτήτων και εξουσιών και απλού μεσολαβητή μεταξύ ραγιάδων και της Ύπατης Αρχής (της Μεγάλης Πύλης των Βρυξελλών), δεν είχε το θάρρος τόσα χρόνια να επιβάλει το αυτονόητο στο βιλαέτι της, το συφοριασμένο Ελλαδιστάν. Προτίμησε να συντηρεί τις μαζικές ελληνικές ψευδαισθήσεις που ήθελαν την χώρα μας να εξαιρείται (αυτή μόνη) από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα αυτό, για λόγους "ειδικούς" (για μας πάντοτε υπάρχουν λόγοι "ειδικοί"). Και ενώ το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, η ελληνική κυβέρνηση έπαιζε το ρόλο της αγαθής μεσολαβήτριας, ώστε, έστω και αν το πράγμα είχε την αναμενόμενη κατάληξη (και ποια άλλωστε μπορούσε να έχει;), να μην κατηγορηθεί ότι δεν προσπάθησε. Ακόμη και αν οι προσπάθειες εξώφθαλμα στόχευαν στην αποδοχή από μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ενός ιδιότυπου ελληνικού υπερρεαλιστικού φεμινισμού, όπου το γυναικείο φύλο κερδίζει ό,τι χρήσιμο από την εξίσωση των δύο φύλων, ενώ εξακολουθεί να ανταλάσσει τυχόν εναπομείνασες σε βάρος του πρακτικές άνισης μεταχείρισης με πρώιμη μετ' αποδοχών απαλλαγή από την εργασία! Από τη μια το αίτημα για μαχητική γυναικεία παρουσία στους εργασιακούς χώρους και από την άλλη προνομίες "βελούδινης" πρώιμης αποχώρησης μετ' αποδοχών, φεμινιστικώ διακαιώματι...
Βεβαίως ο υπερρεαλισμός έχει ρεύμα στην Ελλάδα. Τα πανώ με τα "κάτω!" και "έξω!" θα 'χουν την τιμητική τους και πάλι. Και το εξώφθαλμα σκανδαλώδες, να συνταξιοδοτούνται πρώιμα και να σουλατσάρουν ολημερίς στην πιάτσα (συμβοηθουσών και άλλων προνομιακών διατάξεων) πενηντάρες καλοζωισμένες, μην έχοντας με τι να σκοτώσουν το χρόνο τους εκτός από το να φυλλομετρούν διαφημιστικά έντυπα γραφείων οργανωμένου τουρισμού, δεν θα εγκαταλειφθεί αμαχητί από τις σουφραζέττες ελληνικής κοπής. Για να εξακολουθούν να θυμίζουν τον παλιό εκείνο αριστερό, που έλεγε με περηφάνεια:
"Είμαι και κομμουνιστής, θέλω και το βασιλιά μου!"
Αν και - πασιφανώς - πίσω απ' όλα αυτά δεν κρύβεται ο πόθος για εξίσωση ευκαιριών, αλλά για dolce vita της μέσης ηλικίας, απαλλαγμένη από τον οχληρό καταναγκασμό της εργασίας...
Η γελοία ελληνική κρατική διοίκηση, κατατρομοκρατημένη από το συνεπαγόμενο πολιτικό κόστος και εθισμένη σε ρόλο τοπικού άρχοντα περιορισμένων αρμοδιοτήτων και εξουσιών και απλού μεσολαβητή μεταξύ ραγιάδων και της Ύπατης Αρχής (της Μεγάλης Πύλης των Βρυξελλών), δεν είχε το θάρρος τόσα χρόνια να επιβάλει το αυτονόητο στο βιλαέτι της, το συφοριασμένο Ελλαδιστάν. Προτίμησε να συντηρεί τις μαζικές ελληνικές ψευδαισθήσεις που ήθελαν την χώρα μας να εξαιρείται (αυτή μόνη) από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα αυτό, για λόγους "ειδικούς" (για μας πάντοτε υπάρχουν λόγοι "ειδικοί"). Και ενώ το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, η ελληνική κυβέρνηση έπαιζε το ρόλο της αγαθής μεσολαβήτριας, ώστε, έστω και αν το πράγμα είχε την αναμενόμενη κατάληξη (και ποια άλλωστε μπορούσε να έχει;), να μην κατηγορηθεί ότι δεν προσπάθησε. Ακόμη και αν οι προσπάθειες εξώφθαλμα στόχευαν στην αποδοχή από μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ενός ιδιότυπου ελληνικού υπερρεαλιστικού φεμινισμού, όπου το γυναικείο φύλο κερδίζει ό,τι χρήσιμο από την εξίσωση των δύο φύλων, ενώ εξακολουθεί να ανταλάσσει τυχόν εναπομείνασες σε βάρος του πρακτικές άνισης μεταχείρισης με πρώιμη μετ' αποδοχών απαλλαγή από την εργασία! Από τη μια το αίτημα για μαχητική γυναικεία παρουσία στους εργασιακούς χώρους και από την άλλη προνομίες "βελούδινης" πρώιμης αποχώρησης μετ' αποδοχών, φεμινιστικώ διακαιώματι...
Βεβαίως ο υπερρεαλισμός έχει ρεύμα στην Ελλάδα. Τα πανώ με τα "κάτω!" και "έξω!" θα 'χουν την τιμητική τους και πάλι. Και το εξώφθαλμα σκανδαλώδες, να συνταξιοδοτούνται πρώιμα και να σουλατσάρουν ολημερίς στην πιάτσα (συμβοηθουσών και άλλων προνομιακών διατάξεων) πενηντάρες καλοζωισμένες, μην έχοντας με τι να σκοτώσουν το χρόνο τους εκτός από το να φυλλομετρούν διαφημιστικά έντυπα γραφείων οργανωμένου τουρισμού, δεν θα εγκαταλειφθεί αμαχητί από τις σουφραζέττες ελληνικής κοπής. Για να εξακολουθούν να θυμίζουν τον παλιό εκείνο αριστερό, που έλεγε με περηφάνεια:
"Είμαι και κομμουνιστής, θέλω και το βασιλιά μου!"
Αν και - πασιφανώς - πίσω απ' όλα αυτά δεν κρύβεται ο πόθος για εξίσωση ευκαιριών, αλλά για dolce vita της μέσης ηλικίας, απαλλαγμένη από τον οχληρό καταναγκασμό της εργασίας...
