Να παίζει τρανζίστορ

Η ώρα της Γης. Φιλόδοξοι στόχοι, κινητοποίηση, ακτιβισμός και ξερό ψωμί. Και (εννοείται) εδώ στην Ελλάδα ο ενθουσιασμός ακόμη μεγαλύτερος, ο ντόρος μεγάλος (μας αρέσουν αυτά, μας πάνε). Και όλοι υπέρ:

- Να σώσουμε τη Γη!

- Να σταματήσουμε την υπερθέρμανση!

- Να μην καταναλίσκουμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη!

Αλλά η πρακτική για άλλα μιλάει, άλλα υπαινίσσεται. Στον χώρο δουλειάς μου, σε ώρα υπερωρίας και με όλο το προσωπικό να ασχολείται με κάτι σε άλλους χώρους, στο άδειο σαλονάκι αναπαύσεως παίζαν δύο τηλεοράσεις και ένα στερεοφωνικό (νομίζω μάλιστα ότι εδώ και χρόνια δεν έχουν κλείσει ποτέ). Και αλλού, σε άλλο χώρο, το κλιματιστικό λειτουγεί συνέχεια, με πόρτες ανοιχτές και χωρίς κανένας να απολαμβάνει τη δροσιά του*.

Ο ακτιβισμός, ως συστράτευση πίσω από κοινό σκοπό, με δεδομένες τις υπερβολές του (και συχνά τις πλάνες του, όταν γίνεται ιδεολογία με χαρακτήρες θρησκείας) έχει όντως προσφορά. Αλλά πρέπει να περνάει πρώτα από τα καθημερινά και μικρά. Από αυτά που δεν μπορούν να γίνουν ευρηματικά συνθήματα, ούτε άλλοθι για να φορτώσουμε τις ενοχές μας και τις ευθύνες μας αλλού. Από τα "καθ' ημάς"...

* Θα μου πείτε, "τι δουλειά έχει το κλιματιστικό το καταχείμωνο;" Ε, είναι για να δροσίζει από την παράλογη ζέστη που βγάζει η κεντρική θέρμανση, αρρύθμιστη και αυτή από χρόνια...