Ο θάνατος του υπαλληλάκου

Ειπώθηκε και ξαναειπώθηκε σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι η δύστυχη υπάλληλος του "Γερμανού" που έχασε τη ζωή της σε ανταλλαγή πυροβολισμών ήταν... "της γενιάς των 700€".

Προφανώς υπονοείται ότι θα ήταν λιγότερο αξιολύπητη, ο θάνατός της λιγότερο άδικος και η μοίρα της λιγότερο τραγική αν όσο ζούσε αμοιβόταν με, ας πούμε, 1200€...

Μια τέτοια συσχέτιση θα είχε νόημα; Ναι, αν η χαμηλή αμοιβή και εν γένει το είδος της συγκεκριμένης χαμηλά αμοιβόμενης εργασίας αύξανε δραματικά τον κίνδυνο να σκοτωθεί κανείς υπό τις συνθήκες που συνέβη το γεγονός (οπότε και θα λεγόταν δικαίως το "όπου φτωχός και η μοίρα του"). Αλλά είναι προφανές ότι υπό τις συνθήκες του συγκεκριμένου συμβάντος θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του οποιοσδήποτε, από ένα χαμηλόμισθο υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή του καταστήματος ή ακόμη και έναν ευκατάστατο πελάτη που θα βρισκόταν τυχαία εκείνη τη μέρα στο κατάστημα. Άρα; Ατυχέστατος ο συσχετισμός.

Μόνον ατυχής; Δεν νομίζω. Είναι μάλλον ο άκρατος νεοελληνικός κομπλεξισμός απέναντι στο χρήμα, εκπεφρασμένος σε όλο του το μεγαλείο! Υποβόσκει εδώ η ιδέα ότι ένας καλά αμοιβόμενος υπάλληλος και γενικότερα ένας ευκατάστατος πολίτης δεν χάθηκε και ο κόσμος αν σκοτωθεί. Ή μήπως, κιόλας, τόσο το καλύτερο;