"Θα τα καταφέρουμε!", θριαμβολόγησε προκαταβολικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γι' αυτό είναι σίγουρος. Αλλά ένα πράγμα τον προβληματίζει: μην τυχόν θιγούν οι κοινωνικά αδύναμοι και ανίσχυροι!
Η (παρ)άλογη αισιοδοξία για το μέλλον του Ελλαδιστάν δεν είναι βέβαια νεόκοπη ("την ίδια αισιοδοξία συμμερίζεται και ο Αντώνιος, που βλέπει φως στην άκρη του τούνελ..."). Με αισιοδοξία και άρνηση αναγνώρισης των προβλημάτων τάισαν τον κόσμο τόσα χρόνια. Όποιος μιλούσε για τα προφανή αδιέξοδα της χώρας ήταν φορέας "αρνητικής ενέργειας" και εξοβελιστέος από συζητήσεις και παρέες. Προείχε ο ευδαιμονισμός της κατανάλωσης, άλλωστε, και δεν έπρεπε επ' ουδενί λόγω να διαταραχθεί το διονυσιακό πνεύμα του καλοζωισμού (με δανεικά). Οπότε και τώρα ακόμη, που οι Φράγκοι μας υποχρέωσαν να αντικρύσουμε τον εφιάλτη κατά πρόσωπο (για την ακρίβεια μας τον έτριψαν στη μούρη), δημιουργείται εσκεμμένα η διάχυτη εντύπωση ότι η πολύπλευρη βαθειά χρεωκοπία της χώρας (χρεωκοπία πρωτίστως μοντέλου ζωής, ιδεών, σκοπών, στοχεύσεως και ακολούθως οικονομική) είναι κάτι παροδικό, θέμα βελτιώσεως του τάδε ή του δείνα οικονομικού δείκτη. Αν τσοντάρουν και λίγο τα χρηματιστήρια παγκοσμίως και γυρίσουν φέτος θετικά, η κρίση θα μείνει πίσω μας...
Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι "κοινωνικά" (εννοεί προφανώς οικονομικά) εύρωστοι αδιακρίτως να πληρώσουν το λογαριασμό; Και ποιοι είναι οι "κοινωνικά" εύρωστοι; Αυτοί που υποχρεωτικά δηλώνουν υψηλά εισοδήματα στην φορολογική τους δήλωση; Αυτοί που - μην μπορώντας να φοροδιαφύγουν - τον πλήρωσαν και τον ξαναπλήρωσαν το λογαριασμό και τον πληρώνουν κάθε χρόνο (σε άμεση και έμμεση φορολογία), γεμίζοντας τον Πίθο των Δαναΐδων του Ελληνικού Δημοσίου;
Ο συμπαθής Κος Παπούλιας είναι (αυτονόητα) μέρος του προβλήματος: υπήρξε υπουργός σε κυβερνήσεις του ΑνδρΠαπανδρ, του μεγαλύτερου εκμαυλιστή της νεωτέρας Ελλάδος. Και δικό του(ς) έργο είναι η σημερινή κατάντια. Όταν υπήρξες ενεργός πολιτικός και δεν αναγνώρισες ή δεν είχες το θάρρος να διατυπώσεις και να αντιμετωπίσεις εγκαίρως το πρόβλημα, χρειάζεται πρώτα μια συγγνώμη, μια παραδοχή ατομικών ευθυνών, για να αποφαίνεσαι ακολούθως "διά το δέον γενέσθαι".
Και ας σταματήσουν επιτέλους οι πάντες να χύνουν χολή συλλήβδην και αδιακρίτως για τους "οικονομικά εύρωστους". Ας μιλήσει και κανένας τους γι' αυτούς που για δεκαετίες ολόκληρες δεν περνούσαν ούτε απ' έξω από τη εφορία και οι οποίοι - να είστε βέβαιοι - στην πλειονότητά τους κατατάσσουν εαυτούς στους αδυνάτους...
Η (παρ)άλογη αισιοδοξία για το μέλλον του Ελλαδιστάν δεν είναι βέβαια νεόκοπη ("την ίδια αισιοδοξία συμμερίζεται και ο Αντώνιος, που βλέπει φως στην άκρη του τούνελ..."). Με αισιοδοξία και άρνηση αναγνώρισης των προβλημάτων τάισαν τον κόσμο τόσα χρόνια. Όποιος μιλούσε για τα προφανή αδιέξοδα της χώρας ήταν φορέας "αρνητικής ενέργειας" και εξοβελιστέος από συζητήσεις και παρέες. Προείχε ο ευδαιμονισμός της κατανάλωσης, άλλωστε, και δεν έπρεπε επ' ουδενί λόγω να διαταραχθεί το διονυσιακό πνεύμα του καλοζωισμού (με δανεικά). Οπότε και τώρα ακόμη, που οι Φράγκοι μας υποχρέωσαν να αντικρύσουμε τον εφιάλτη κατά πρόσωπο (για την ακρίβεια μας τον έτριψαν στη μούρη), δημιουργείται εσκεμμένα η διάχυτη εντύπωση ότι η πολύπλευρη βαθειά χρεωκοπία της χώρας (χρεωκοπία πρωτίστως μοντέλου ζωής, ιδεών, σκοπών, στοχεύσεως και ακολούθως οικονομική) είναι κάτι παροδικό, θέμα βελτιώσεως του τάδε ή του δείνα οικονομικού δείκτη. Αν τσοντάρουν και λίγο τα χρηματιστήρια παγκοσμίως και γυρίσουν φέτος θετικά, η κρίση θα μείνει πίσω μας...
Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι "κοινωνικά" (εννοεί προφανώς οικονομικά) εύρωστοι αδιακρίτως να πληρώσουν το λογαριασμό; Και ποιοι είναι οι "κοινωνικά" εύρωστοι; Αυτοί που υποχρεωτικά δηλώνουν υψηλά εισοδήματα στην φορολογική τους δήλωση; Αυτοί που - μην μπορώντας να φοροδιαφύγουν - τον πλήρωσαν και τον ξαναπλήρωσαν το λογαριασμό και τον πληρώνουν κάθε χρόνο (σε άμεση και έμμεση φορολογία), γεμίζοντας τον Πίθο των Δαναΐδων του Ελληνικού Δημοσίου;
Ο συμπαθής Κος Παπούλιας είναι (αυτονόητα) μέρος του προβλήματος: υπήρξε υπουργός σε κυβερνήσεις του ΑνδρΠαπανδρ, του μεγαλύτερου εκμαυλιστή της νεωτέρας Ελλάδος. Και δικό του(ς) έργο είναι η σημερινή κατάντια. Όταν υπήρξες ενεργός πολιτικός και δεν αναγνώρισες ή δεν είχες το θάρρος να διατυπώσεις και να αντιμετωπίσεις εγκαίρως το πρόβλημα, χρειάζεται πρώτα μια συγγνώμη, μια παραδοχή ατομικών ευθυνών, για να αποφαίνεσαι ακολούθως "διά το δέον γενέσθαι".
Και ας σταματήσουν επιτέλους οι πάντες να χύνουν χολή συλλήβδην και αδιακρίτως για τους "οικονομικά εύρωστους". Ας μιλήσει και κανένας τους γι' αυτούς που για δεκαετίες ολόκληρες δεν περνούσαν ούτε απ' έξω από τη εφορία και οι οποίοι - να είστε βέβαιοι - στην πλειονότητά τους κατατάσσουν εαυτούς στους αδυνάτους...
