Μέσα σε κρίση ειλικρινείας (ή αγανακτήσεως;) ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και επικεφαλής του Eurogroup είπε αυτό που σκέφτονται όσοι σώφρονες πολίτες στην Ελλάδα τιμωρούνται για εγκλήματα στα οποία δεν συμμετείχαν: Ότι αν ο ελληνικός λαός ως σύνολο είναι υπεύθυνος για τις πολιτικές του επιλογές επί 3 δεκαετίες, ότι αν ο ελληνικός πολιτικός κόσμος έχει για τον ίδιο λόγο πολλαπλάσια ευθύνη (διότι δεν εξισώνονται οι ευθύνες των κυβερνωμένων με αυτές των κυβερνώντων, με ένα απλό "μαζί τα φάγαμε" - άλλωστε δεν "έφαγαν" όλοι και δεν "έφαγαν" το ίδιο), ευθύνη αυτονόητη και σημαντική έχουν και τα αρμόδια διοικητικά όργανα της ΕΕ που άφησαν την ελληνική οικονομία να εξοκείλει, αποδεχόμενα τα εμφανώς και συστηματικώς χαλκευμένα στατιστικά στοιχεία της εγχώριας δημιουργικής στατιστικής.
Αυτό που κατέστη βαθμηδόν ηλίου φαεινότερον στους (όσους...) εχέφρονες κατοίκους αυτής της χώρας χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομίας, ότι δηλ. δεν είναι δυνατόν οι πολίτες της να ζουν σε παραζάλη καταναλωτικής ευωχίας πλήρως αναντίστοιχη με τις παραγωγικές της επιδόσεις και παρ' όλα αυτά η οικονομία της να εμφανίζεται ως ισχυρή (επί Σημίτη) ή ανθεκτική (επί Καραμανλή), αυτό λοιπόν είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να είχε διαφύγει της προσοχής των σοφών κεφαλών της ΕΕ. Αλλά τότε, προς τι τα διευρωπαϊκά όργανα, οι θεσμοί της ΕΕ, οι συνεδριάσεις, οι συναποφάσεις και τα σύμφωνα σταθερότητας, αν οι πολίτες του κάθε κράτους εγκαταλείπονται χωρίς έλεγχο στην μικροπολιτική φαυλότητα μιας εθνικής κυβέρνησης και τις κακές πολιτικές επιλογές των συμπολιτών τους και καλούνται στο τέλος να πληρώσουν το λογαριασμό;
Ο αλμυρός, εξοντωντικός, ισοπεδωτικός λογαριασμός της φρενήρους ατομικής σπατάλης και της μαζικής καταλήστευσης του ελληνικού Δημοσίου πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο στους Έλληνες πολίτες. Άρκεσε ένα "μαζί τα φάγαμε" για να εφαρμοσθεί στην πράξη το "...αλλά εσείς θα πληρώστε". Βεβαίως, δυστυχώς, έτσι πάντα γίνεται. Η καταστροφή πίπτει επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων. Αλλά υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι κάθε άλλο παρά διάσωση εξασφαλίζει το Μνημόνιο (για να παραβλέψουμε τον ύποπτο τρόπο με τον οποίο καταλήξαμε εκεί). Και είναι βέβαιο ότι η εξουθενωτική φοροσυλλογή (μέσω της έμμεσης φορολογίας), με την οποία επιχειρείται να ανατραπεί το έλλειμμα εσόδων, θα βλάψει την όποια παραγωγικότητα, αφήνοντας κατ' ουσίαν ατιμώρητο το μαύρο χρήμα.
Ούτως ή άλλως όμως, κακό, λιγότερο κακό ή καλό το Μνημόνιο, απαραίτητο ή μη, η έστω και μουδιασμένη αποδοχή του μέσα από την προσεχή εκλογική διαδικασία θα εισπραχθεί ως πανηγυρική αμνήστευση των πολιτικών δυνάμεων που μας οδήγησαν στον γκρεμό. Θα σημάνει επίσης ότι όλοι όσοι αυτά τα χρόνια καταναλώσαμε σύμφωνα με αυτά που παρήγαμε και δεν παρασιτίσαμε στην Ελληνική κοινωνία, αποδεχόμαστε να μαστιγωθούμε αλύπητα ως συνένοχοι με άλλους (πολίτες, πολιτευόμενους, συνδικαλιστές και πολιτικούς) οι οποίοι θα κληθούν απλώς να αναλώσουν μέρος, μόνον, του "κεφαλαίου" που συσσώρευσαν κατά τις 3 δεκαετίες της κραιπάλης. Και όλα αυτά χωρίς να διαφαίνονται καν αξιόλογες ελπίδες διάσωσης. Και με τον ίδιο, φαύλο πολιτικό κόσμο, αλώβητο, να διαχειρίζεται την Επόμενη Ημέρα σαν να μη συνέβη τίποτε...
Ούτως ή άλλως όμως, κακό, λιγότερο κακό ή καλό το Μνημόνιο, απαραίτητο ή μη, η έστω και μουδιασμένη αποδοχή του μέσα από την προσεχή εκλογική διαδικασία θα εισπραχθεί ως πανηγυρική αμνήστευση των πολιτικών δυνάμεων που μας οδήγησαν στον γκρεμό. Θα σημάνει επίσης ότι όλοι όσοι αυτά τα χρόνια καταναλώσαμε σύμφωνα με αυτά που παρήγαμε και δεν παρασιτίσαμε στην Ελληνική κοινωνία, αποδεχόμαστε να μαστιγωθούμε αλύπητα ως συνένοχοι με άλλους (πολίτες, πολιτευόμενους, συνδικαλιστές και πολιτικούς) οι οποίοι θα κληθούν απλώς να αναλώσουν μέρος, μόνον, του "κεφαλαίου" που συσσώρευσαν κατά τις 3 δεκαετίες της κραιπάλης. Και όλα αυτά χωρίς να διαφαίνονται καν αξιόλογες ελπίδες διάσωσης. Και με τον ίδιο, φαύλο πολιτικό κόσμο, αλώβητο, να διαχειρίζεται την Επόμενη Ημέρα σαν να μη συνέβη τίποτε...
