Thursday, October 14, 2010

Επί των ημερών μου... (Κώστας Σημίτης και Δημήτριος Σωτήρ)

Κάθε φορά που προκύπτουν ενδείξεις (τι ενδείξεις δηλαδή, ομολογίες - βλέπε σκάνδαλο Siemens) διαφθοράς για την δική Του περίοδο διακυβέρνησης της χώρας, κάθε φορά που θίγεται το ποιόν της "ανάπτυξης" που έλαβε χώρα επί των ημερών Του και η ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων που στέλναμε τότε (όπως και πάντα) στο εξωτερικό, εξανίσταται η Αυτού Εξοχότης για να σώσει την υστεροφημία Του.

"Επί των ημερών μου..." ξεκίνησε να λέει οργισμένος προχθές. Μα καλά, τι νομίζει; Ότι μετά τα αποκαλυτήρια των όσων γινόντουσαν τα τελευταία 3ο χρόνια, είμασθε υποχρεωμένοι ακόμα να λιβανίζουμε τις... Ημέρες Του, σαν να επρόκειτο για τον Χρυσούν Αιώνα του Περικλέους;

Ο Κ. Σημίτης ξεκίνησε με καλές προθέσεις. Και προσπάθησε - όσο μπορούσε. Αλλά κατάφερε λίγα. Και αν δεν ήταν πολιτική, κυρίως, η απόφαση ένταξης της Ελλάδας στην Νομισματική Ένωση, θα είχε ακόμη λιγότερα για να καυχάται. Κυβερνούσε, άλλωστε, και αυτός μια διεφθαρμένη τριτοκοσμική χώρα. Και το είχε εκστομίσει ο ίδιος σε αποστροφή του στη Βουλή: "Στην Ελλάδα είμαστε, τι περιμένετε...".

Η αποτυχία δεν είναι πάντα εξ ολοκλήρου (και μερικές φορές καθόλου) δική σου ευθύνη. Και δεν σε καταβαραθρώνει, δεν σε εκμηδενίζει, δεν σε σβήνει από την Ιστορία, αν ξέρεις να την χειριστείς με αξιοπρέπεια, αν είσαι άξιος ("έτοιμος απο καιρό, θαρραλέος"...) να αναμετρηθείς με την τραγικότητα της Ζωής. Ο Κ. Σημίτης, αντί να σταθεί με παρρησία απέναντι στο Φοβερό Βήμα της Ιστορίας και να πει "αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα, θα κριθώ", κλαψουρίζει σαν πεισμωμένο ανήλικο, εμμένοντας στην συγκάλυψη, την διαστρέβλωση και την ωραιοποίηση. Φιλοτεχνώντας με μονομανή ζήλο την δική του φτιασιδωμένη αγιογραφία. Κρίμα.

Ίσως θα 'πρεπε να διδαχθεί από τον Μεγάλο Αλεξανδρινό την στάση ζωής όσων ολίγων είναι φτιαγμένοι από εκλεκτή στόφα, αυτή που σε διατηρεί αλώβητο και δικαιωμένο ακόμη και (κυρίως μάλιστα...) ενώπιον των ερειπίων της αποτυχίας σου:


Κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη!

Φαντάζονταν έργα να κάμει ξακουστά,
να παύσει την ταπείνωσι που απ’ τον καιρό της μάχης
της Μαγνησίας την πατρίδα του πιέζει.
Να γίνει πάλι κράτος δυνατό η Συρία,
με τους στρατούς της, με τους στόλους της,
με τα μεγάλα κάστρα, με τα πλούτη.

....................

Τραβιούνταν μόνος του, κι αγανακτούσε, κι όμνυε
που όπως τα θαρρούν διόλου δεν θάναι·
ιδού που έχει θέλησιν αυτός·
θ’ αγωνισθεί, θα κάμει, θ’ ανυψώσει.

....................

Και τώρα;
Τώρα απελπισία και καϋμός.
Είχανε δίκιο τα παιδιά στην Pώμη.
Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν η δυναστείες
που έβγαλε η Κατάκτησις των Μακεδόνων.

Aδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με υπερηφάνειαν· που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.


Τ’ άλλα— ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες.
Aυτή η Συρία— σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν’ η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα.


Από το ποίημα "Δημητρίου Σωτήρος (162-150 π.X.)" - Κ. Καβάφης