Μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις του Ντομινίκ του Σοσιαλιστού, το ογκούμενο σώμα ενδείξεων περί του πώς οδηγηθήκαμε (εξ υποτιθεμένης αρχικής αγνοίας των οικονομικών συνθηκών και συνακόλουθων ατυχών χειρισμών ή συστηματικά και μεθοδευμένα) στις αρπάγες της Τρόικας τείνει να αποτελέσει ακλόνητη αποδεικτική βάση.
Οι, από διαφορετικά (βαρύνοντος κύρους) πρόσωπα, μαρτυρίες καταλήγουν πέραν πάσης αμφισβητήσεως στο ότι ο νυν πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας όταν προεκλογικά υποσχόταν ότι "υπάρχουν λεφτά" και όταν προεκλογικά και μετεκλογικά διαβεβαίωνε ότι δεν θα μειώσει μισθούς, δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ και μύρια άλλα που τα αναίρεσε στην πράξη.
Υπάρχουν επίσης ικανές ενδείξεις ότι η ελληνική δημοσιονομική κρίση δεν θα γινόταν κρίση δανεισμού αν τα δύο πιο σημαίνοντα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου) δεν είχαν αποδυθεί σε διεθνή δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον της χώρας τους, αντί να δανειστούν - εν όσω ακόμη αυτό μπορούσε να γίνει με ανεκτούς όρους - και παράλληλα να πάρουν μέτρα.
Επιπλέον, με την μαρτυρία Σαχινίδη αλλά και τα λεγόμενα του Στρος Καν βεβαιωθήκαμε και οι πλέον δύσπιστοι ότι η καταφυγή στο ΔΝΤ ήταν περίπου προαποφασισμένη, ακόμη και όταν ο Παπανδρέου δημοσίως καταριόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο - ακόμη και όταν οι αγορές συνέχιζαν να προσφέρουν χρήμα σε ανεκτό κόστος.
Μένει ένα ενδεχόμενο, μια υπόθεση εργασίας για την ερμηνεία των προηγουμένων: Η καταφυγή στο ΔΝΤ θεωρήθηκε από τον Παπανδρέου ως η μόνη λύση για την (έξωθεν) επιβολή αναγκαίων μέτρων που διαφορετικά θα προκαλούσαν θύελλα αντιδράσεων, αν αποφασιζόντουσαν από τους ίδιους που μέχρι προ ολίγου διαβεβαίωναν πως "λεφτά υπάρχουν". Και τον έπεισαν προς τούτο και οι διεθνείς "φίλοι" του, βάζοντάς τον να παίξει το ρόλο του Ιούδα και να δώσει το φιλί της προδοσίας στη σύγχρονη Ελλάδα (Θυμίζω ότι, σύμφωνα με μία τουλάχιστον ιστορική εκδοχή της προδοσίας του Ιησού, ο Ιούδας δεν τον πρόδωσε για τα περίφημα τριάντα αργύρια, αλλά γιατί τον είχαν τεχνηέντως πείσει ότι έτσι ο Ιησούς θα ωθηθεί να μεγαλουργήσει ενώπιον των Ρωμαίων και θα βοηθήσει στην σωτηρία του Ισραήλ...). Γιατί, το άλλο ενδεχόμενο, να πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο, μια καθαρή, ψυχρή, προσεκτικά σχεδιασμένη εθνική προδοσία, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Πάντως είναι λυπηρό, όταν τα πράγματα παρουσιάζονται πλέον με τόση σαφήνεια, να βλέπεις ακόμη μισθωμένους δημοσιογράφους να ιδρωκοπάνε να πείσουνε είτε ότι δεν ωφελεί να ασχολούμαστε με αυτά τα ενδεχόμενα (ακυρώνοντας έτσι με πρωτότυπους συλλογισμούς και συνοπτικές διαδικασίες την αξία της Ιστορίας), - ή ακόμη χειρότερα - ότι όλα έχουν καλώς καμωμένα από τον Θίασο του "λεφτά υπάρχουν". Ακόμη και την ύστατη στιγμή...
Οι, από διαφορετικά (βαρύνοντος κύρους) πρόσωπα, μαρτυρίες καταλήγουν πέραν πάσης αμφισβητήσεως στο ότι ο νυν πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας όταν προεκλογικά υποσχόταν ότι "υπάρχουν λεφτά" και όταν προεκλογικά και μετεκλογικά διαβεβαίωνε ότι δεν θα μειώσει μισθούς, δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ και μύρια άλλα που τα αναίρεσε στην πράξη.
Υπάρχουν επίσης ικανές ενδείξεις ότι η ελληνική δημοσιονομική κρίση δεν θα γινόταν κρίση δανεισμού αν τα δύο πιο σημαίνοντα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου) δεν είχαν αποδυθεί σε διεθνή δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον της χώρας τους, αντί να δανειστούν - εν όσω ακόμη αυτό μπορούσε να γίνει με ανεκτούς όρους - και παράλληλα να πάρουν μέτρα.
Επιπλέον, με την μαρτυρία Σαχινίδη αλλά και τα λεγόμενα του Στρος Καν βεβαιωθήκαμε και οι πλέον δύσπιστοι ότι η καταφυγή στο ΔΝΤ ήταν περίπου προαποφασισμένη, ακόμη και όταν ο Παπανδρέου δημοσίως καταριόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο - ακόμη και όταν οι αγορές συνέχιζαν να προσφέρουν χρήμα σε ανεκτό κόστος.
Μένει ένα ενδεχόμενο, μια υπόθεση εργασίας για την ερμηνεία των προηγουμένων: Η καταφυγή στο ΔΝΤ θεωρήθηκε από τον Παπανδρέου ως η μόνη λύση για την (έξωθεν) επιβολή αναγκαίων μέτρων που διαφορετικά θα προκαλούσαν θύελλα αντιδράσεων, αν αποφασιζόντουσαν από τους ίδιους που μέχρι προ ολίγου διαβεβαίωναν πως "λεφτά υπάρχουν". Και τον έπεισαν προς τούτο και οι διεθνείς "φίλοι" του, βάζοντάς τον να παίξει το ρόλο του Ιούδα και να δώσει το φιλί της προδοσίας στη σύγχρονη Ελλάδα (Θυμίζω ότι, σύμφωνα με μία τουλάχιστον ιστορική εκδοχή της προδοσίας του Ιησού, ο Ιούδας δεν τον πρόδωσε για τα περίφημα τριάντα αργύρια, αλλά γιατί τον είχαν τεχνηέντως πείσει ότι έτσι ο Ιησούς θα ωθηθεί να μεγαλουργήσει ενώπιον των Ρωμαίων και θα βοηθήσει στην σωτηρία του Ισραήλ...). Γιατί, το άλλο ενδεχόμενο, να πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο, μια καθαρή, ψυχρή, προσεκτικά σχεδιασμένη εθνική προδοσία, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Πάντως είναι λυπηρό, όταν τα πράγματα παρουσιάζονται πλέον με τόση σαφήνεια, να βλέπεις ακόμη μισθωμένους δημοσιογράφους να ιδρωκοπάνε να πείσουνε είτε ότι δεν ωφελεί να ασχολούμαστε με αυτά τα ενδεχόμενα (ακυρώνοντας έτσι με πρωτότυπους συλλογισμούς και συνοπτικές διαδικασίες την αξία της Ιστορίας), - ή ακόμη χειρότερα - ότι όλα έχουν καλώς καμωμένα από τον Θίασο του "λεφτά υπάρχουν". Ακόμη και την ύστατη στιγμή...
