Για ποιον παίζει το έργο;

Πόσους στο εσωτερικό της Ελλάδας μπορεί ακόμα να πείθουν (ως έχουσες οιονδήποτε νόημα, σκοπιμότητα ή αποτελεσματικότητα) οι παραινέσεις Παπούλια προς την Τουρκία σχετικά με την συμπεριφορά της πάνω από το Αιγαίο και τις επιπτώσεις που μπορεί αυτή να έχει στην Ευρωπαϊκή της προοπτική; Και πόσους οι επισημάνσεις του περί κινδύνων από τους πυρημικούς αντιδραστήρες που ετοιμάζει η γείτων;

Πόσο αφελής πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι η Τουρκία δεν γνωρίζει τα συμφέροντά της και περιμένει να τα μάθει από τις πατρικές νουθεσίες ενός (σε διακοσμητική πολιτειακή θέση ευρισκόμενου) Έλληνα πολιτικού, μιας χώρας βουτηγμένης στην απαξίωση, χώρας στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά αποδυναμωμένης;

Είμαι υποχρεωμένος να υποθέσω ότι αυτά τα shows άσκησης αυτοπεποίθησης θα πρέπει να στοχεύουν σε ένα σεβαστό υποψήφιο κοινό στην εσωτερική "αγορά" κατανάλωσης εντυπώσεων. Διότι, βέβαια, δεν διανοούμαι ότι απευθύνονται στην Τουρκία, και αμφιβάλλω αν η εδώ Τουρκική πρεσβεία ασχολείται με την αξιολόγηση τέτοιων δηλώσεων. Εκτός, βέβαια, αν η τελευταία δεν έχει τίποτε σοβαρότερο να κάνει, ή αν θεωρεί ότι τέτοιες δηλώσεις του style "το ποντίκι που βρυχάται" είναι δείγμα της φαιδρότητας που έχει κυριαρχήσει σε κάθε τομέα της κρατικής λειτουργίας μας: μόνον μια τέτοια αξιολόγηση μπορεί να γίνει...

Tough job

Όσα και να παίρνουν ως αμοιβή οι σύμβουλοι της παρακυβέρνησης Παπανδρέου, χαλάλι τους. Αφού έχουν επιφορτισθεί με το ρωμαλέο έργο του ακρωτηριασμού των αμοιβών ημών των υπολοίπων, να πληρωθούν τα παιδιά. Τόσοι και τόσοι αρμέξαν άλλωστε, να φάνε κι αυτοί. Λεφτά υπάρχουν...

Ένα σύντομο ανέκδοτο

Τα νομοσχέδια που - καθ΄υπαγόρευσιν του ΔΝΤ - θα συντάσσονται και θα εμφανίζονται βροχηδόν από δω και πέρα προς ψήφιση με συνοπτικές διαδικασίες, θα τα αναρτήσει η... κυρίαρχη κυβέρνηση στο opengov προς δημόσια διαβούλευση (με τον... κυρίαρχο λαό);

Πώς; Δεν το πολυβλέπετε; Μα γιατί; Μαζί με το ρευστό εξέλιπε λοιπόν και το χιούμορ από την Ελλάδα;

Νισάφι πια...

Δεν κουράστηκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις να υπενθυμίζουν στην Τουρκία ότι "οι ενέργειές της δεν συνάδουν με τον ευρωπαϊκό δρόμο που έχει επιλέξει να ακολουθήσει";

Αφού είναι φανερό ότι η Τουρκία δεν πείθεται με τέτοια επιχειρήματα, είναι, δε, περισσότερο από βέβαιο ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν αποτελεί πλέον αξιοπρεπές προϊόν ούτε καν για ελληνική εσωτερική κατανάλωση, σε ποιον προσπαθούμε άραγε να το πουλήσουμε;

Αν πράγματι στο Αιγαίο είμαστε οι διαρκώς προκαλούμενοι και οι Τούρκοι οι προκλητικοί, η συνεχής επίκληση στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και στο πώς τάχα αυτή τίθεται σε κίνδυνο από την προκλητικότητά της ντροπιάζει τους Έλληνες, γιατί αντιλαμβάνονται την αδυναμία της χώρας τους να επιδείξει πυγμή.

Καλύτερα να μην γίνεται καμία αναφορά (μέχρι να φτάσουν τα τουρκικά αεροπλάνα πάνω από την Ακρόπολη) παρά αυτή η ξεφτίλα...

Νυν απολύεις...

Το ακούσαμε και αυτό. Το είπε ο ανεκδιήγητος Αυτιάς:
- Ο... καπτάν Νικόλας ο Σαρκοζύ στάθηκε στο πλευρό μας!

Βέβαια δεν πρωτοτύπησε στην ελληνοποίηση. Προ ετών, συνάδελφός του νομίζω, είχε εκστομίσει το ανυπέρβλητο:
- Ο... Βασίλης ο Κλίντον θα μας βοηθήσει με το Κυπριακό!

Πώς το εκφράζει ο εθνικός μας ύμνος;
"Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά"

Μια φανταστική αποκλειστικότητα

Οι ειδήσεις τρέχουν και δεν αντέχω τον πειρασμό να σας μεταφέρω αποκλειστικές πληροφορίες σχετικά με στιχομυθία μεταξύ του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και του Γάλλου Προέδρου Nicolas Sarkozy.

«Η αμυντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, το θέμα της ΠΓΔΜ, αλλά και η διεθνής πολιτική επικαιρότητα ήταν τα ζητήματα τα οποία συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της συνάντηση του προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια την Τετάρτη.»

Αυτά μας λέει η επίσημη ειδησεογραφία. Μακριά, όμως από τα φλας και τις κάμερες, τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Στις πολυτελείς κάμαρες του Μεγάρου των Ηλυσίων, το σύστημα παρακολούθησης και ασφαλείας κατέγραψε διάλογο που σας τον μεταφέρω μόλις απομαγνητοφωνημένο:

Sark.: - Καλημέρα κε Πρόεδρε, μεγάλη μου τιμή να σας υποδέχομαι εδώ σήμερα. Η οικογένεια καλά;

Παπ.: - Καλά, καλά, πολύ καλά. Εσείς έχετε κάτι σκοτούρες, απ’ ότι μαθαίνω...

Sark.: - (χαμηλώνοντας λίγο τον τόνο) Είναι δυστυχώς αλήθεια... Χωρίζουμε με την Cécilia... Τέλος πάντων. Θα το υποστώ και αυτό.

Παπ.: - Έχετε και συγκρούσεις με τα συνδικάτα. Και εμείς άλλωστε... Ο κόσμος ανησυχεί... Νομίζω πάντως ότι πρέπει να κάνουμε μία συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης. Για το πού πάμε την ήπειρο, τι μορφή θέλουμε να δώσουμε στην αυριανή κοινωνία των πολιτών. Πώς θα ανοίξουμε την Ευρώπη, πώς θα την κάνουμε φιλόξενη για τρίτες χώρες που επιθυμούν την ευρωπαϊκή αγκαλιά. Ποιος θα είναι ο ρόλος της οικονομίας και ποιος της άμυνας. Με καταλαβαίνετε.

Sark.: - (παίρνοντας σοβαρό ύφος) Ακριβώς γι’ αυτό το τελευταίο θα ήθελα να σας ακούσω. Σκέφτεστε τελικά να συμπεριλάβετε τα Dassault Rafales στην αεράμυνά σας;

Παπ.: - (εμφανώς έκπληκτος) Μα..., ξέρετε αγαπητέ, εγώ δεν είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλήσω γι’ αυτά....

Sark.: - (ακόμη πιο έκπληκτος) Πώς αυτό! Εγώ ζήτησα από την εδώ Ελληνική διπλωματική παρουσία να με φέρει σε επαφή με ομοιόβαθμό μου, επαρκώς εξουσιοδοτημένο.

Παπ.: - (αρχίζει να εκδηλώνει αμηχανία) Μμμμ, να σας πω... Στην Ελλάδα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόεδρος, αναμφίβολα, αλλά το αξίωμα έχει σε εμάς, πώς να το πω... (διστάζει), διακοσμητικό χαρακτήρα...

Sark.: - (με ορθάνοιχτα τα μάτια) ...Διακοσμητικό;;;

Παπ.: - Ναι...δηλαδή πώς να το πω, κάτι σαν ύπατος κρατικός φιλόσοφος, υπεράνω όλων, που δεν εμπλέκεται σε θέματα που εγείρουν διαφωνίες, μόνον διαπιστώνει και περιγράφει με ωραία λόγια πράγματα πανκοίνως γνωστά και παραδεκτά. Κάτι σαν βασιλιάς σε βασιλευομένη δημοκρατία δηλαδή... (εμφανώς ανακουφισμένος) Είχατε παλιά βασιλείς και εσείς... (προσπάθεια να εκτονωθεί η συζήτηση)

Sark.: - (κοφτά) Ναι, είχαμε. Αλλά τους καρατομήσαμε, πάνε διακόσια χρόνια τώρα.

Παπ.: !!!!!............

Sark.: - Εν πάσει περιπτώσει, με ποιον μπορώ να μιλήσω στην Ελλάδα για τα Rafales; Με το Πρωθυπουργό; Με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης;

Παπ.: - (σοκαρισμένος ακόμη) Μμμμ, να σας πω... Με το Πρωθυπουργό ίσως. Αν και αυτός αρέσκεται επίσης σε συζητήσεις υψηλής πολιτικής, δεν του αρέσουν τα τετριμμένα θέματα. Και ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης θα μπορούσε ίσως να μιλήσει μαζί σας. Αν και είναι απασχολημένος με το να νουθετήσει την Λαϊκή Δεξιά που ανθίσταται στην λήψη μέτρων.

Sark.: - (σε πλήρη σύγχυση) Λαϊκή Δεξιά; Τέλος πάντων... Νομίζω ότι πρέπει να έρθω εκεί, να δω τα πράγματα από κοντά. Κάτι μου διαφεύγει. Με προσκαλείτε, έτσι δεν είναι; Ή δεν είστε εξουσιοδοτημένος ούτε γι’ αυτό;

Παπ.: - Πώς, πώς, όσο γι’ αυτό... Παρ’ όλα αυτά, (διστάζει) δράττομαι της ευκαιρίας αγαπητέ για να σας μεταφέρω το ζωηρό ενδιαφέρον της χώρας μου για τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα: Την απασχόληση, την οικονομία, την πολιτική προς τον Τρίτο Κόσμο, την κοινωνία του μέλλοντος. Η Ελλάδα επιζητά ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής του αύριο.

Sark.: - (Με γαλατική αβρότητα, ελαφρώς snob) Μα μην ανησυχείτε αγαπητέ, μην ανησυχείτε! Γι’ αυτά τα θέματα μιλώ συνεχώς με την Angela Merkel, και τον Gordon Brown. Μην ανησυχείτε, όλα είναι υπό έλεγχο (σηκώνεται από την πολυθρόνα, προτείνει το χέρι). Δεν είναι για σας αυτά! Η Ευρώπη σας χρειάζεται γι' άλλα. Πάντως ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας.

Παπ.: - (σηκώνεται μουδιασμένος) Και εγώ ευχαριστώ κε Πρόεδρε. Στο επανιδείν.

Υ.Γ.: Όλα τα προηγούμενα γέννησε η καλπάζουσα φαντασία μου και ουδεμία διάθεση υποκρύπτουν να αμφισβητηθεί ο κεντρικός ρόλος της ισχυρής Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, κάτι για το οποίο δικαίως επαιρόμασθε τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ο ομφαλός του κόσμου...

Επί εποχής παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ προσπαθούσαν αν μας πείσουν ότι από τα χείλη του Ανδρέα και τις αποφάσεις του για συμμετοχή στο κίνημα των αδεσμεύτων και σύμπλευση με Άραβες κρεμόταν όλη η υφήλιος (θυμάμαι και τα πετροδολάρια που θα έρρεαν πακτωλός...).

Επί σημιτικού ΠΑΣΟΚ μας έλεγαν ότι σύμπας ο δυτικός κόσμος στέκεται σαστισμένος να απορεί με το θαύμα της ισχυρότατης ελληνικής οικονομίας με την αλματώδη ανάπτυξη.

Σήμερα, εξακολουθούμε να πιστεύουμε μερικοί ότι η Ελλαδίτσα είναι ο ομφαλός του κόσμου. Το παρακάτω από πρωτοσέλιδο της Απογευματινής 01/06/2007:

Ο πανίσχυρος Poutin ζητεί (μήπως εκλιπαρεί κιόλας;) την παρέμβαση της Ελλάδας για να αποφευκτεί ένας νέος παγκόσμιος ψυχροπολεμικός κύκλος. Και απευθύνεται, λέει, για τον πολύ σοβαρό αυτό σκοπό σε πρόσωπο με θεσμικά περιορισμένες αρμοδιότητες (για να μην πούμε διακοσμητικού χαρακτήρα) στο πολίτευμά μας.

"Κόψε κάτι ρε μεγάλε!", που θα 'λεγε και κάποιος ανώνυμος λαϊκός τύπος...