Ολιγαρκής; Ρομαντικός;

...Ή κακομοίρης;

Περνώντας τακτικά από ένα γραφικό στενό της περιοχής μου είδα αυτό το συμπαθητικό Fiatάκι. Μια γριούλα 35 χρόνων, ζωντανό απολίθωμα της αυτοκινητοβιομηχανίας του '70 (ή της προηγούμενης;) και μαρτυρία μιας άλλης Ελλάδας και μιας διαφορετικής εποχής.

Υπάρχουν τέτοια "σαραβαλάκια" στην Αθήνα, αλλά συνήθως εγκατελειμμένα. Κείτονται σκονισμένα, σκουριασμένα, με ξεφουσκωμένα λάστιχα, συνχνά απογυμνωμένα απ' οτιδήποτε δυνητικά χρήσιμο. Θα τα δεις με μισάνοικτο καπώ, τα "σπλάχνα" να λείπουν, σαν κακοσυντηρημένες μούμιες, νεκροί "ξεπεσμένης" άλλοτε αριστοκρατικής οικογένειας, που δεν διέθετε πλέον τα απαραίτητα για "1ης τάξεως" ταρρίχευση.

Το Fiatάκι όμως είναι ακόμα δραστήριο. Καλοπλυμένο και γυαλισμένο, με το καροσσερί σε άριστη κατάσταση, το σαλόνι του αξιοπρεπές και καθαρό και ακόμα και τις ζάντες προσεγμένες. Τα σήματα των τελών κυκλοφορίας φιγουράρουν σιδηρόδρομος το ένα δίπλα στο άλλο κολλημένα στο παρμπρίζ, με το τελευταίο να δείχνει ότι το αυτοκίνητο κυκλοφορεί περήφανα και φέτος, διεκδικώντας μια θέση δίπλα στα υπερσύγχρονα τρισέγγονά του. "Σαραβαλάκι" υπέργηρο αυτό, ανάμεσα στα μοδάτα αυτοκίνητα πόλης (αυτοκίνητα υποτίθεται πόλης, που σε κάθε face lift μεγαλώνουν κατά μερικά εκατοστά, σε πλήρη αντίθεση με την αρχική φιλοσοφία τους, μάλλον για να χωρέσουν το προοδευτικώς ογκούμενο εγώ των ιδιοκτητών τους), τις λιμουζίνες με τους είκοσι αερόσακκους και τα δερμάτινα σαλόνια, τα "φτιαγμένα" αγωνιστικά με τους μαρσπιέδες και τις θορυβώδεις εξατμίσεις, τα ανοιχτά διθέσια με τους επίδοξους playboy οδηγούς τους.

Μ' αρέσει να κάνω σενάρια για τον οδηγό του, την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του. Ίσως να μην έχει την οικονομική άνεση να το αντικαταστήσει με κάποιο πιο σύγχρονο. Αλλά πάλι, τα δάνεια να 'ναι καλά. Ίσως πάλι να το λατρεύει, να είναι γι' αυτόν ζωντανή ανάμνηση μιας εποχής που την αναπολεί με ιδιαίτερη νοσταλγία.

Ίσως τέλος να είναι ολιγαρκής, να θεωρεί ότι αφού το αυτοκίνητο δεν έχει τελειώσει τις ημέρες του και συνεχίζει να εξυπηρετεί τον σκοπό του (π.χ. κίνηση εντός πόλεως) δεν υπάρχει λόγος αντικαταστάσεώς του. Μετά βεβαιότητος και ανεξαρτήτως ισχύουσας εκδοχής, θα έχει υποστεί τα πάνδεινα από το περιβάλλον του ο συγκεκριμένος οδηγός. Πόσες και πόσες φορές θα τον έχουν παρακινήσει με περισσότερο ή λιγότερο διακριτικό τρόπο να "αναβαθμιστεί". "Έλα μωρέ, πέταξέ το, πάρε ένα ..., ένα ... (στα αποσιωπητικά γνωστά μοντέλα πόλης), σε ρίχνει αυτός ο κουβάς, μην είσαι κακομοίρης!".

Μάλλον όμως ο οδηγός μας, ανεξαρτήτως εκδοχής, θα σκέφτεται ότι το αυτοκίνητο δεν είναι μόνον "μόστρα", επίδειξη, γκομενιλίκι, περιφορά εγωισμού ανά τους δρόμους και τις λεωφόρους, αλλά και (ίσως κυρίως) συναίσθημα, ιστορία, αναμνήσεις, προσωπκό στίγμα. Και, ακόμη - ακόμη, είναι πιθανόν να ανήκει σε εκείνη την μειοψηφία των Ελλήνων πολιτών που έχει μάθει να περνά με αυτά που έχει και να μην "τα θέλει όλα και τώρα", να μην ζει για να καταναλώνει αφειδώς, και μάλιστα με δανεικά, προϊόντα που παράγονται από άλλους.

ΥΓ.: Αγαπώ τα αυτοκίνητα (και ιδιαιτέρως τα σπορ). Αλλά η αυτοκίνηση πρέπει, νομίζω, να είναι χαρά, ΟΧΙ καταναλωτικός οίστρος που να απειλεί να μας πνίξει στις πόλεις. Και βεβαίως ΟΧΙ τρόπος επίδειξης. Τα αυτοκίνητα ΔΕΝ είναι ρούχα, να τα αλλάζουμε κάθε χρόνο και να τα φοράμε ασσορτί με το ντύσιμο. Πολλώ δε μάλλον που δεν τα παράγουμε (ούτε αυτά) εμείς...

Και για του λόγου το αληθές (περί αγάπης για τα σπορ αυτοκίνητα), να κάτι που μου αρέσει: Το BMW CS Concept...