Και αυτοί για τον λεβιέ

Ο...λεβιές απασχολεί και τους πρωταγωνιστές αυτού του διαφημιστικού clip της Mercedes.



"Levier" γαλλιστί, "lever" αγγλιστί, "μοχλός" ελληνιστί.
Αυτός κι αν είναι μοχλός. Μοχλεύει όλη την φύση και με χαρακτηριστική άνεση σύμπασα την ανθρωπότητα...

Σημ.: Για τυχόν σχόλια, στο προηγούμενο, ...θεματολογικά συγγενές, post.

Ο άτιμος ο λεβιές

Ατάκα Alonso εκστόμισε ο Lewis Hamilton μετά τον δραματικό τελευταίο αγώνα της Formula 1, όπου προβλήματα με το κιβώτιο ταχυτήτων της McLaren - Mercedes του στοίχισαν τον τίτλο.


Ο παρακάτω διάλογος είναι από τα pitstop:

Ham.: The bloody gearbox stuck repeatedly! Ιt made me loose time.

Engin.: Are you sure? I hardly believe that!

Ham.: Then C-for yourself!

Καημός

Οι δηλώσεις της Cécilia (για την χαρά που πήρε ο πρώην σύζυγός της Nicolas Sarkozy, με την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της Γαλλίας), βάζουν σε ζοφερές σκέψεις τον Ευάγγελο Βενιζέλο...

Η χιονάτη

Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι

που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά

Κινητήρα και πλαίσιο στα 'χω πειράξει

για να τη βγεις πιο μπροστά

..............................

Μη με πας απ' το σπίτι

τ' ακούς, στο Θεό να με πας

Μυρωδιά καταλύτη

εσύ μοναχά μ' αγαπάς

..............................

Στο λευκό σου αερόσακο θα ξαγρυπνήσω

μ' αφημένο το πρόσωπο σκοπιά

Σ' ένα πάρκιγκ απρόσωπο θ' αποφασίσω

ποιόν εαυτό θα 'χω πια

Λίνα Νικολακοπούλου, από το "διθέσιο"

Το νέο Audi R8. Μια λευκή τίγρις δείχνει θυμωμένη τα δόντια της...
Ζητείται γητευτής για να τιθασεύσει την άγρια καλονή, έμπειρος, ριψοκίνδυνος και αποφασισμένος .

(κι αναρωτιόμουν, "θα το βγάλει σε λευκό, δε θα το βγάλει...")

Μια φανταστική αποκλειστικότητα

Οι ειδήσεις τρέχουν και δεν αντέχω τον πειρασμό να σας μεταφέρω αποκλειστικές πληροφορίες σχετικά με στιχομυθία μεταξύ του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και του Γάλλου Προέδρου Nicolas Sarkozy.

«Η αμυντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, το θέμα της ΠΓΔΜ, αλλά και η διεθνής πολιτική επικαιρότητα ήταν τα ζητήματα τα οποία συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της συνάντηση του προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια την Τετάρτη.»

Αυτά μας λέει η επίσημη ειδησεογραφία. Μακριά, όμως από τα φλας και τις κάμερες, τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Στις πολυτελείς κάμαρες του Μεγάρου των Ηλυσίων, το σύστημα παρακολούθησης και ασφαλείας κατέγραψε διάλογο που σας τον μεταφέρω μόλις απομαγνητοφωνημένο:

Sark.: - Καλημέρα κε Πρόεδρε, μεγάλη μου τιμή να σας υποδέχομαι εδώ σήμερα. Η οικογένεια καλά;

Παπ.: - Καλά, καλά, πολύ καλά. Εσείς έχετε κάτι σκοτούρες, απ’ ότι μαθαίνω...

Sark.: - (χαμηλώνοντας λίγο τον τόνο) Είναι δυστυχώς αλήθεια... Χωρίζουμε με την Cécilia... Τέλος πάντων. Θα το υποστώ και αυτό.

Παπ.: - Έχετε και συγκρούσεις με τα συνδικάτα. Και εμείς άλλωστε... Ο κόσμος ανησυχεί... Νομίζω πάντως ότι πρέπει να κάνουμε μία συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης. Για το πού πάμε την ήπειρο, τι μορφή θέλουμε να δώσουμε στην αυριανή κοινωνία των πολιτών. Πώς θα ανοίξουμε την Ευρώπη, πώς θα την κάνουμε φιλόξενη για τρίτες χώρες που επιθυμούν την ευρωπαϊκή αγκαλιά. Ποιος θα είναι ο ρόλος της οικονομίας και ποιος της άμυνας. Με καταλαβαίνετε.

Sark.: - (παίρνοντας σοβαρό ύφος) Ακριβώς γι’ αυτό το τελευταίο θα ήθελα να σας ακούσω. Σκέφτεστε τελικά να συμπεριλάβετε τα Dassault Rafales στην αεράμυνά σας;

Παπ.: - (εμφανώς έκπληκτος) Μα..., ξέρετε αγαπητέ, εγώ δεν είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλήσω γι’ αυτά....

Sark.: - (ακόμη πιο έκπληκτος) Πώς αυτό! Εγώ ζήτησα από την εδώ Ελληνική διπλωματική παρουσία να με φέρει σε επαφή με ομοιόβαθμό μου, επαρκώς εξουσιοδοτημένο.

Παπ.: - (αρχίζει να εκδηλώνει αμηχανία) Μμμμ, να σας πω... Στην Ελλάδα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόεδρος, αναμφίβολα, αλλά το αξίωμα έχει σε εμάς, πώς να το πω... (διστάζει), διακοσμητικό χαρακτήρα...

Sark.: - (με ορθάνοιχτα τα μάτια) ...Διακοσμητικό;;;

Παπ.: - Ναι...δηλαδή πώς να το πω, κάτι σαν ύπατος κρατικός φιλόσοφος, υπεράνω όλων, που δεν εμπλέκεται σε θέματα που εγείρουν διαφωνίες, μόνον διαπιστώνει και περιγράφει με ωραία λόγια πράγματα πανκοίνως γνωστά και παραδεκτά. Κάτι σαν βασιλιάς σε βασιλευομένη δημοκρατία δηλαδή... (εμφανώς ανακουφισμένος) Είχατε παλιά βασιλείς και εσείς... (προσπάθεια να εκτονωθεί η συζήτηση)

Sark.: - (κοφτά) Ναι, είχαμε. Αλλά τους καρατομήσαμε, πάνε διακόσια χρόνια τώρα.

Παπ.: !!!!!............

Sark.: - Εν πάσει περιπτώσει, με ποιον μπορώ να μιλήσω στην Ελλάδα για τα Rafales; Με το Πρωθυπουργό; Με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης;

Παπ.: - (σοκαρισμένος ακόμη) Μμμμ, να σας πω... Με το Πρωθυπουργό ίσως. Αν και αυτός αρέσκεται επίσης σε συζητήσεις υψηλής πολιτικής, δεν του αρέσουν τα τετριμμένα θέματα. Και ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης θα μπορούσε ίσως να μιλήσει μαζί σας. Αν και είναι απασχολημένος με το να νουθετήσει την Λαϊκή Δεξιά που ανθίσταται στην λήψη μέτρων.

Sark.: - (σε πλήρη σύγχυση) Λαϊκή Δεξιά; Τέλος πάντων... Νομίζω ότι πρέπει να έρθω εκεί, να δω τα πράγματα από κοντά. Κάτι μου διαφεύγει. Με προσκαλείτε, έτσι δεν είναι; Ή δεν είστε εξουσιοδοτημένος ούτε γι’ αυτό;

Παπ.: - Πώς, πώς, όσο γι’ αυτό... Παρ’ όλα αυτά, (διστάζει) δράττομαι της ευκαιρίας αγαπητέ για να σας μεταφέρω το ζωηρό ενδιαφέρον της χώρας μου για τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα: Την απασχόληση, την οικονομία, την πολιτική προς τον Τρίτο Κόσμο, την κοινωνία του μέλλοντος. Η Ελλάδα επιζητά ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής του αύριο.

Sark.: - (Με γαλατική αβρότητα, ελαφρώς snob) Μα μην ανησυχείτε αγαπητέ, μην ανησυχείτε! Γι’ αυτά τα θέματα μιλώ συνεχώς με την Angela Merkel, και τον Gordon Brown. Μην ανησυχείτε, όλα είναι υπό έλεγχο (σηκώνεται από την πολυθρόνα, προτείνει το χέρι). Δεν είναι για σας αυτά! Η Ευρώπη σας χρειάζεται γι' άλλα. Πάντως ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας.

Παπ.: - (σηκώνεται μουδιασμένος) Και εγώ ευχαριστώ κε Πρόεδρε. Στο επανιδείν.

Υ.Γ.: Όλα τα προηγούμενα γέννησε η καλπάζουσα φαντασία μου και ουδεμία διάθεση υποκρύπτουν να αμφισβητηθεί ο κεντρικός ρόλος της ισχυρής Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, κάτι για το οποίο δικαίως επαιρόμασθε τα τελευταία δέκα χρόνια.

Εξηγήσεις

Οφείλω εξηγήσεις για την φράση «Οι Αμερικανοί νίκησαν» ή τον χαρακτηρισμό της Αγγλικής ως «γλώσσας των νικητών» στο προηγούμενο post. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε κάποιο πόλεμο (ασχέτως αν κάποιες επιμέρους και δευτερεύουσας σημασίας μάχες αυτής της «σύρραξης» δίνονται σε πραγματικά πεδία μαχών με αληθινά όπλα).

Αναφέρομαι στην σύγκρουση πολιτισμών, αντιλήψεων, αλλά και επιμέρους προτάσεων ζωής. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ξεχωρίσαμε από τα (άλλα) ζώα εξελίσσουμε ως είδος μία αντίληψη σε διάφορες παραλλαγές: Αναγνώριση του αυτοδικαίου χαρακτήρα της νομής αγαθών από το κάθε άτομο του είδους μας, συνδυασμένο με μετριασμό της αγριότητας με την οποία το άτομο επιδιώκει την απόκτηση και νομή αυτών, δημιουργία δηλ. κανόνων και κωδίκων που διέπουν αυτή τη διεκδίκηση μεταξύ ατόμων του ανθρώπινου είδους, πρόβλεψη ασφαλιστικών δικλείδων και θέσπιση διαιτητικών οργάνων. Πρόκειται για εξέλιξη των βιολογικών ροπών για επικράτηση. Απλώς, η πάλη για την ατομική κατίσχυση «εξανθρωπίζεται», μετριάζεται και εν τέλει χρησιμοποιείται για το «κοινό καλό», που είναι βέβαια το με ατομικά κριτήρια καλό των κατά το δυνατόν περισσοτέρων μεμονωμένων μονάδων.

Μεγάλες αλλαγές και επαναστάσεις (πχ. γαλλική, των μπολσεβίκων) πήγασαν από την καταστολή, ακύρωση αυτού του αυτονόητου δικαιώματος του ατόμου για αυτοπραγμάτωση. Όλο εν τέλει το πολιτισμικό οικοδόμημα (και όχι μόνον το δυτικό, αφού η ατομοκεντρική θεώρηση πηγάζει από την βιολογία μας, την φυσική μας νομοτέλεια) βασίζεται σε παραλλαγές αυτής της βασικής συνταγής. Οι κοινωνίες, τα κράτη, οι οργανισμοί συγκροτούνται όχι ως κίνηση ατόμων προς υπέρβαση της ατομικής τους φύσης, αλλά ως προσπάθειες διασφαλίσεως αυτής και των επιμέρους πτυχών και συστατικών της. Αυτή η ατομοκεντρική χρησιμοθηρία διαχέεται παντού: από τους νόμους και τα συντάγματα μέχρι την συντροφικότητα και τον έρωτα. Ενσαρκώνεται, δε, και συνοψίζεται στην εναργέστερη ίσως μορφή της στο «ιερό απόφθεγμα», το θέσφατο του σύγχρονου δυτικού τρόπου του συνυπάρχειν: «Οι αξιώσεις σου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου» ή σε όποια άλλη παραλλαγή αυτό εκφέρεται. Πρόκειται για μία «χωροταξική» αντίληψη του υπάρχειν εν κοινωνία, η πεμπτουσία της οποίας είναι αναμφισβήτητα η διαρκής αναζήτηση επιμέρους βελτιώσεων στους κανόνες που ορίζουν τα όρια των επιμέρους μονάδων, σε αυτό το ιδιότυπο «παγκόσμιο κτηματολόγιο ατομικοτήτων». Η «οικοπεδοποίηση» εδώ δεν αμφισβητείται, ρυθμίζεται εν τούτοις κατά το δυνατόν πληρέστερα ο τρόπος ύψωσης των φρακτών στα σύνορα μεταξύ γειτονικών «ιδιοκτησιών».

Η εγωκεντρική χρησιμοθηρία είναι πανταχού παρούσα, απαραίτητο στοιχείο όλων των πτυχών της ζωής. Ακόμη και προϊόντα τεχνολογίας τόσο δημοφιλή και κοινά όσο ο υπολογιστής (και τόσο σημαντικά εργαλεία επικοινωνίας, άρα φορείς προϋποθέσεων για υπέρβαση του εγώ) διαμορφώνονται καίρια για να συντηρούν διογκωμένο το εγώ του ιδιοκτήτη τους. Κοιτάζεις την οθόνη του και αυτή σου ξεδιπλώνει το ηλεκτρονικό εγώ σου, την καθησυχαστική πιστοποίηση ότι και στον αχανή, ασαφή κόσμο της ρέουσας πληροφορίας κατέχεις κάτι με εγωτική αποκλειστικότητα: Μy documents, my pictures, my photos, my retrieved files, my digital editions, my playlists, my music, my videos. My, my, my... Κατάλογος μακρύς από “my”, όσο μακρύς χρειαστεί για να ηρεμήσεις. Μην ανησυχείς, λοιπόν. Είσαι - και εδώ - κάτοχος και νομέας. Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, ανακουφισμένος, οχυρωμένος.

Και ανώτερες ακόμη λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου, ιδιότητες άγνωστες στα άλλα ζώα, όπως η απόλαυση της τέχνης, είναι σ’ αυτό το πολιτισμικό μοντέλο υπηρέτες της ικανοποίησης του ατόμου, της ατομικής ηδονοθηρίας. «Ακούω μουσική μόνος μου», «εγώ με το iPod μου», «τη βρίσκω» μακριά από ενοχλητικές παρουσίες, «φτιάχνομαι», «έρχομαι στα high μου».

Και εκεί όπου το μήνυμα πρέπει να είναι - περισσότερο από οπουδήποτε - σύντομο, εναργές και μετρήσιμα τελεσφόρο, εκεί που πρέπει να πείσει για άμεση και κατεπείγουσα ηδονοθηρία, στις διαφημίσεις, η λέξη με την ισχυρότερη ίσως πρωτογενή μαγγανεία, αυτή που κάνει να γυρίζουν κεφάλια και να προσανατολίζονται μονομιάς συνειδήσεις ως μυριάδες πυξίδες προς τον μαγνητικό βορρά, η πιο δημοφιλής ίσως και με την μεγαλύτερη αμεσότητα στην έκφραση επιθυμιών, είναι το «θέλω». «Θέλω» αυτό, «θέλω» το άλλο, «θέλω» εκείνο. Και όλα αυτά τα «θέλω τώρα», επιτακτικά, χωρίς καθυστέρηση, δίχως αναβολή. Οξύς ο πέλεκυς του κυνισμού και γραμμική η σχέση: “Spray more, get more”. More and more and more. Η προβληματική που τυχόν αναπτύσσεται είναι επιτρεπτό (ορθόδοξο) να αφορά μόνον την αποτελεσματικότερη μέθοδο ατομικής απόκτησης. Πώς θα τα δώσεις ει δυνατόν όλα, θα παλέψεις για την ατομική κατοχή και νομή, πώς θα αναλωθείς βουλιμικά σ' αυτό, χωρίς όμως και να περιθωριοποιήσεις, να εξοβελίσεις εκτός παιδιάς τους άλλους, γιατί πρέπει και αυτοί να κάνουν την δική τους ατομική προσπάθεια, (ως έχουν δικαίωμα). Τα υπόλοιπα είναι ανόητοι ρομαντισμοί. Οι επιτυχημένοι διαφημιστές δεν κάνουν ποτέ λάθος. Είπαμε, είναι στη φύση μας...

Αλλά και οι θρησκείες, σ’ αυτό το πολιτισμικό παράδειγμα, επιστρατεύονται για να υπηρετήσουν την ατομική χρησιμοθηρία, και μάλιστα στο πιο κρίσιμο για την αμφισβήτησή της σημείο, το θάνατο, την απειλή της αναπόδραστης κατάλυσης του εγώ. Του εγώ που σε διάφορες παραλλαγές και με διάφορες μάσκες βρίσκεται παντού, ακόμα και εκεί που κατ’ όνομα πατείται. Κάποιοι θα πουν: «Καλά όλα αυτά περί κανόνων και νόμων, και ωραία ρυθμισμένα και ορθολογικά, αλλά αφού υπάρχει θάνατος; Αν το εγώ καταλύεται κατά τον θάνατο, αν όλα τελειώνουν σε δύο μέτρα γης, μήπως πρέπει να γράψω στα παλιότερα των υποδημάτων μου τους κανόνες που συντηρούν την κατ’ επίφασιν κοινωνία σε στοιχειώδη συνοχή και να ριχτώ με τα μούτρα στις απολαύσεις, σαν λύκος στις ματωμένες σάρκες, παραμερίζοντας άλλους διεκδικητές; Έτσι κι αλλιώς, μετά το «εν τόπω χλοερώ», γαία πυρί μειχθήτω...»

Αυτό όμως θα καθιστούσε τις «κοινωνίες» ζούγκλες, θα οδηγούσε στην απώλεια οποιουδήποτε ελέγχου, στην εξαγρίωση, και θα απέβαινε τελικά και ατομικώς επιζήμιο, θα έβλαπτε τα περισσότερα άτομα αντί να τα ωφελήσει. Έρχεται λοιπόν η θρησκεία να σε καθησυχάσει και - προτείνοντάς σου επιτρεπτούς κώδικες συμπεριφοράς επενδεδυμένους με υπερκόσμιο κύρος - να σε φιλοδωρήσει με πόντους ατομικής αξιομισθίας, πόντους που θα εξαργυρώσεις στην Άλλη Ζωή, εκεί που (ασφαλώς, και βέβαια) θα παραταθεί εσσαεί, θα διαιωνισθεί η ατομική σου ύπαρξη. Όλα μπαίνουν λοιπόν σε τάξη και το άτομο μπορεί να συνεχίσει να ζει και να αγωνίζεται για ένα δικαιότερο «κοινωνικό» σύστημα, μια ορθολογικότερη κατανομή των ατομικών απολαύσεων, θωρακισμένο μέσα στις ατομικές του βεβαιότητες, ανίκητο. Η (αμαρτωλών) σωτηρία είναι βέβαιη αν τηρηθούν κάποιες αρχές. Και είναι, ασφαλώς, ατομική. Όπως όλα τα έχοντα αξία στον κόσμο αυτό...

Αυτή, κατά το μάλλον ή ήττον, η αντίληψη για το υπάρχειν εν κοινωνία, αντίληψη ατομοκεντρική, αναπαράγεται σε διάφορες παραλλαγές απ’ άκρου εις άκρον της Γης. Αυτό επιδιώκεται, εκεί όπου δεν έχει ακόμα στοιχειωδώς επιτευχθεί: «Nα έχουμε μια δικαιότερη κοινωνία ώστε το άτομο να μπορεί να... κτλ. κτλ.)». Αναζητήσεις μιας διαφορετικής κοινωνίας, από ανθρώπους που αισθάνθηκαν στενά τα όρια μιας τέτοιας πρότασης πολιτισμού, γρήγορα νοθεύτηκαν, συχνά εν τω γεννάσθαι. Κάθε προσπάθεια καταλύσεως των δεσμών της ατομικής αυτοεξορίας κατέληξε σε ταχύτατη (αν και πολλές φορές δυσδιάκριτη) αλλοίωση του χαρακτήρα της και απαξιώθηκε όταν είτε (1) χρειάστηκε να δικαιολογήσει την αξία της με όρους του ατομικώς χρήσιμου (πχ. θρησκεία: «βοήθα τον συνάνθρωπό σου για να πας στον παράδεισο») είτε (2) την κίνηση του προσώπου προς το έτερον από κίνηση ελευθερίας την αλλοτρίωσε σε κίνηση βίαιου πειθαναγκασμού, σε στανική πολτοποίηση σε μια απρόσωπη «μάζα», σε κατάλυση όχι της ατομικότητας αλλά της ετερότητας των προσώπων (πχ. κομμουνισμός).

Αυτό το κυρίαρχο, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρότυπο συστάσεως κοινωνικού κυττάρου το πήραν οι Αμερικανοί από τον Παλαιό Κόσμο, του βάλανε λίγη παραπάνω ελευθερία στις ατομικές επιλογές, δύο μεζούρες παραπάνω δόση κινήτρων ατομικής αποδοτικότητας και βγάλανε μια γενναία δόση κρατικού παρεμβατισμού. Και φτιάξαν αδιαμφισβήτητα την πιο επιτυχημένη συνταγή, το αποτελεσματικότερο και εσωτερικώς συνεπέστερο σύστημα, αυτό που παράγει περισσότερη τεχνολογική εξέλιξη και υλική ευμάρεια και εν τέλει υπόσχεται περισσότερη ηδονοθηρία από οπουδήποτε αλλού. Δεν σας το κρύβω: εκεί θα προτιμούσα να ζω και εγώ.

Δεν είμαι αντι-Αμερικανός, αντιθέτως. Αισθάνομαι ότι χρωστάω πολλά στους Αμερικανούς. Όπως επισημάνθηκε και από αναγνώστη, γράφουμε σε χώρο που μας παρέχεται (δωρεάν) από Αμερικανούς. Έχουμε internet χάρις στους Αμερικανούς, θα συμπλήρωνα εγώ, ενώ θα ήμουν τυφλός και αγνώμων αν δεν ανέφερα ότι στην επιστήμη μου η πιο συστηματική προσπάθεια συλλογής και ταξινόμησης της διεθνούς βιβλιογραφίας έχει γίνει από Κρατική Βιβλιοθήκη των ΗΠΑ και βρίσκεται (αφιλοκερδώς) στο διαδίκτυο. Είναι, δε, τόσο καθολική η αποδοχή της, ώστε να θεωρούνται σημεία αναφοράς για την επιστημονική αξιολόγηση διάφορες θεσπισμένες παράμετροι της παρουσίας του καθενός μας εκεί.

Τα πήγαν καλά λοιπόν οι Αμερικανοί, σε κάθε παράμετρο του λογιζόμενου ως σύγχρονου πολιτισμού. Θα αποικίσουν και πρώτοι από τους ανθρώπους το σύμπαν. Αν αυτό είναι το ζητούμενο, αν ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής ρυθμίζει απολύτως τα του βίου και απαντά οριστικά στις θεμελιώδεις αναζητήσεις της έλλογης ύπαρξης, αν σε τίποτε δεν μπορούμε (ή δεν βλέπουμε τον λόγο) να διαφοροποιηθούμε από αυτόν, αν ένας παράδεισος πραγμάτωσης, ολοκλήρωσης, μεταρσίωσης του ατόμου είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να ονειρευθούμε, ας τον αντιγράψουμε κατά γράμμα, και μαζί με αυτόν και την γλώσσα του: την γλώσσα των νικητών. Άλλωστε, όλα τα άλλα τα έχουμε ενσυνείδητα ή ασυνείδητα υιοθετήσει. Μολύνουμε ως Αμερικανοί (και χειρότερα ίσως), καταναλίσκουμε ως Αμερικανοί, σκεπτόμαστε, ερωτευόμαστε, προσευχόμαστε και ελπίζουμε ως Αμερικανοί. Τόσο που ο αντι-Αμερικανισμός μας να κρύβει ατέχνως γενναίες δόσεις συμπλέγματος κατωτερότητας.

Αν πάλι έχουμε την υποψία ότι η διαρκής βελτίωση ενός ατομοκεντρικού μοντέλου - χωρίς να θιγεί ο πυρήνας του - δεν είναι υποχρεωτικός μονόδρομος, δεν δίνει επαρκή απάντηση σε όλα, ας απορροφήσουμε κριτικά, δημιουργικά, όσα στοιχεία του δυτικού τρόπου ζωής (που έτσι κι αλλιώς εμπεριέχει θεμελιώδεις παραμέτρους εκπολιτισμού του ανθρώπινου θηρίου) κρίνουμε σκόπιμο. Και ας αναζητήσουμε και σε άλλους πολιτισμούς και άλλες εκφορές λόγου αλλά και σε καινό λόγο, σε διαφορετικές εμπειρίες του υπάρχειν και κοινωνείν, το γνήσια νεωτερικό. Αυτό που καλύτερα θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις αναζητήσεις όσων αρνούνται πεισματικά να ευθυγραμμισθούν με τις υπαγορεύσεις της ζωώδους άλογης φυσικής νομοτέλειας, έστω και στην πιο εκλεπτυσμένη της μορφή. Ας ψάξουμε, ψηλαφώντας στο σκοτάδι, μακριά από έτοιμες λύσεις και αναμηρυκασμένες τροφές. Ας γράψουμε και δύο αράδες διαφορετικές, δικές μας, σε μια λευκή σελίδα. Και αν ό,τι βγει είναι μια αγωνιώδης κραυγή επιθυμίας λύτρωσης από τις χρυσές αλυσίδες του εαυτού μας, δεν πειράζει αν είναι άτεχνη, παράφωνη, κακόηχη. Αρκεί να μην αποδειχθεί - για πολλοστή φορά - ότι είναι ο ατομισμός μας και πάλι που ουρλιάζει, μεταμφιεσμένος επιδέξια.

Υ.Γ.(1): Όσοι είχαν το κουράγιο να διατρέξουν τις γραμμές αυτές μέχρι τέλους, ας με συγχωρήσουν αν τους απογοήτευσα. Δεν έχω υπόβαθρο φιλοσοφίας ούτε κοινωνιολογίας και ίσως για τον έχοντα την εμπειρία των επιστημών αυτών τα προηγούμενα να φαίνονται αφόρητες κοινοτοπίες ή ερασιτεχνικές ακροβασίες. Ούτε διακρίθηκα για την οικονομία του λόγου. Αλλά δεν μπορούσα να γράψω λιγότερα!

Υ.Γ.(2): Οι πίνακες είναι της Kristin Gustavson.

Υ.Γ.(3): Το προηγούμενο post είναι ανοικτό για τυχόν σχόλια που αφορούν και το τρέχον.

Come on! Make my day...

“you can drive/
but you can’t drink

you can drink/
but can’t drive

freedom of choice baby...”

Αυτή την εικόνα αντίκρισα και τα παραπάνω διάβασα σε σταθμό του Μετρό. Πρόκειται για δημιουργία (αν θυμάμαι, φοιτητή σχολής εφαρμοσμένων τεχνών). Επελέγη από φορείς με σκοπό προφανή την αποτροπή της οδήγησης υπό μέθη.

Δεν θα συζητήσω την υποκειμενική αισθητική αξία της διαφήμισης (είναι πάντως δουλειά μισής ώρας στον υπολογιστή, ενώ η σύλληψη - δρόμος και ορίζοντας - δεν είναι και η πλέον πρωτότυπη) αλλά το κείμενο που επελέγη για να εκφράσει το μήνυμα της διαφημιστικής εκστρατείας.

Στα αγγλικά βέβαια. No doubt. Απευθύνεται, υποθέτω κυρίως σε Έλληνες υπηκόους. Και όμως, για να αποκτήσει κύρος αδιαμφισβήτητο και αίγλη εξωτική, για να προσελκύσει την προσοχή και να καθηλώσει τα βλέμματα, έπρεπε να είναι γραμμένο στην αγγλική. It just should. Το ίδιο κείμενο σε ελληνική απόδοση είναι πιθανόν να γεννά (σκέφτηκαν ή υποσυνείδητα θεώρησαν ο δημιουργός του και αυτοί που το επέλεξαν) αντίδραση, καχυποψία. “Ποιος είναι αυτός που μας κάνει μαθήματα ηθικής; Άκου ελευθερία επιλογής! Κάνας θεολόγος θα ’ναι...” Και ακόμα: “Δεν πάει να κουρεύεται...” Ενώ εκτοξεύεις μια αγγλικούρα και αυτό που φαινόταν ηθικοπλαστική μεγαλοστομία μετατρέπεται αυτομάτως σε παγκόσμια αλήθεια που πρέπει να γίνει και εδώ επιτέλους αποδεκτή. That’s the way it is.

Η διείσδυση και η απήχηση του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα είναι γνωστή. Κάποιος είπε ότι “ο αντιαμερικανισμός είναι ο μεταμοντέρνος εθνικισμός των Ελλήνων”. Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι. Εσχάτως και για το περιβάλλον. Ασχέτως του γεγονότος ότι τα μισά, σχεδόν, αυτοκίνητα στην Αθήνα κυκλοφορούν με αχρηστευμένο καταλύτη εν γνώσει των ιδιοκτητών τους, είτε από εσκεμμένη αμέλεια είτε (συνηθέστερα) από επιθυμία αυξήσεως της ιπποδύναμης. Ασχέτως αν εμείς οι ίδιοι δεν εγκαταλείπουμε το αυτοκίνητό μας σχεδόν ποτέ, ούτε για να πάμε στο περίπτερο. (Και) το περιβάλλον το καταστρέφουν (ποιοι άλλοι;) οι τρισκατάρατοι Αμερικάνοι.

Αλλά το έχει η μοίρα να αγαπάς κρυφά αυτό που φανερά μισείς θανάσιμα. Να υιοθετείς τις αξίες και να μιμείσαι τον τρόπο ζωής του (θεωρούμενου από εσένα τον ίδιο ως) δυνάστη σου. Να μισείς τον καπιταλισμό και να ζεις με τα προϊόντα του και μόνον γι' αυτά. Και τελικά να απαξιοίς να εκφραστείς στην γλώσσα σου, μια πανέμορφη γλώσσα 3.000 χρόνων, την οποία βάζεις στο περιθώριο, για χάρη της γλώσσας των νικητών, και μάλιστα στην πιο απλoϊκή έκφανσή της.

Γιατί έτσι είναι φίλτατε. Μάθε το και χώνεψέ το. Οι Αμερικανοί νίκησαν. Φρίττεις όταν το ακούς, το ξέρω, αλλά όταν επιλέγεις να μην εκφράζεσαι στην μητρική σου γλώσσα αποκαλύπτεις αυτό που ενδόμυχα ξέρεις: Ότι η πρόταση πολιτισμού της πατρίδας σου έχει χλωμιάσει. Ότι το είναι, σκέπτεσθαι και ομιλείν ως Έλληνας δεν συγκινεί ούτε εσένα τον ίδιο. Ότι τίποτε δεν βρίσκεις να ψελλίσεις, τίποτε εναλλακτικό να αντιτάξεις στο κυρίαρχο πρότυπο του ζειν που εξαπλώνεται ταχύτατα παγκοσμίως.

Και θέλεις να δείξει κατανόηση και ο Matthew Nimitz... Καλά και άγια σου τα 'πε ο άνθρωπος. Όπως σου αρμόζει. Αστόχησε μόνο, είναι αλήθεια, ελαφρώς στον τρόπο. Δεν κατάλαβε την ψυχοσύνθεσή σου και άρχισε τις αναλύσεις περί βίας στην ιστορία, πολιτειακών αξιών και άλλων δυσνοήτων και εν πολλοίς περιττών. Δεν έμαθε, φαίνεται, ότι εδώ τελευταίως μισούμε τις περίπλοκες εκφράσεις και τις περισπούδαστες αναλύσεις, ότι ο δεύτερος (μετά τον πηθικισμό) λόγος που η αγγλική έγινε de facto επίσημη γλώσσα του ελλαδικού κρατιδίου είναι η μέχρις εξηλιθίωσης απλοϊκότητα με την οποία εκφράζεται ο μέσος χρήστης της, στο μεγάλο σχολείο του Hollywood. No messy thoughts, no hard feelings. Ο Αλέξανδρος, λέει, ήταν σφαγέας. Κατέστρεψε, λέει, πολλές πόλεις. Δεν προήγαγε, λέει, την δημοκρατία. Η ιστορία σας, λέει, δεν έχει δα και τόσο μεγάλη αξία για να ερίζετε γι' αυτήν. Μα, ας το έλεγε αλλιώς: “Greek history sucks. It's all a pile of shit”. Όσο πιο παιδαριώδες το μήνυμα και πρωτόγονος ο τρόπος έκφρασής του, όσο πιο απλουστευτικό και προωρισμένο για μικρόνοες, τόσο πιο εύκολα θα γινόταν αποδεκτό χωρίς αντιδράσεις . “Alexander? Who’s the guy anyway? A hero? A hero my ass!”. Just that simple. And everybody would understand. Πώς; Τι επετεύχθη πριν 2.300 χρόνια από έναν μυστήριο στρατηλάτη και μερικές χιλιάδες συνοδοιπόρους του; "Who cares? Beam them up here all together and with just a pair of F-22 Raptors they will be fucked up in no time!"

Σε βλέπω να εξανίστασαι, αναγνώστη μου, να εξαγριώνεσαι. «Δεν είμαι εγώ αυτός που φωτογραφίζεις!». «Το παρατράβηξες!». «Από πού τα έβγαλες αυτά τα συμπεράσματα;». «Δεν σκέφτομαι έτσι!». «Με προσβάλλεις!».

Όχι εγώ, αγαπητέ μου, όχι εγώ. Η αφίσα. Σου σερβίρει τα αγγλικά της προνηπιακής ηλικίας για ευρηματικές αποστροφές του λόγου και μαγνητίζεσαι. Σε αποκαλεί από πάνω και «μωρό», μπέμπη, και συ υποκλίνεσαι ευχαριστώντας. That’s right. It's a matter of freedom. Freedom of choice....

Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ

Ως γνωστόν, η πολυαναμενόμενη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοικτή μόνον σε μέλη του συμβουλίου και διαπεπιστευμένους δημοσιογράφους.

Παρ' όλα ταύτα, κατηλειμμένος από διακαή πόθο παρακολούθησης των εξελίξεων, κατόρθωσα αποκτήσω διαπίστευση και να μπω στην αίθουσα, όπου με ερασιτεχνική κάμερα - και μέσα σε άκρως ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα - κατέγραψα τις ακόλουθες αποστροφές του λόγου των δύο κυρίων αντιπάλων για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες και μοιράζομαι μαζί σας:

Η ώρα της δράσης


Το παλιό και το καινούργιο


ΥΓ (για τους κακόβουλους): Οι διαξιφισμοί είναι αυθεντικοί, εν τούτοις λογοκρίθηκαν και αποσιωπήθηκαν από τα Μέσα προκειμένου να αποφευχθεί η πόλωση και να σωθούν τα προσχήματα.

Ευρηματικότητα

Μόνον ευρηματικότητας και φαντασίας δεν στερούνται πολλοί Έλληνες γελοιογράφοι (ίσως να βοηθάει ελαφρώς και η χώρα βέβαια...). Μεγάλο ταλέντο να εκφράζεις με μία - δύο ατάκες και λίγες αδρές γραμμές την επικαιρότητα, υπερβάλλοντας και δραματοποιώντας (όπως αρμόζει στη γελοιογραφία) την πραγματικότητα αλλά χωρίς να αφίστασαι ουσιωδώς από αυτή.

Οι γελοιογραφίες που παρατίθενται προέρχονται από την ιστοσελίδα της Καθημερινής και σχεδιάσθηκαν από τον Ανδρέα Πετρουλάκη.

Η μία είναι σημερινή (04.10.2007) με αφορμή το αναμενόμενο ως θυελλώδες πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ,
εδώ.

...και η δεύτερη της 17.09.2007 την επαύριο της εκλογικής νίκης της ΝΔ, βάσει...προγράμματος 2004 εκεί.

Απολαύστε!

Υ.Γ.: Προσθέτω και μια γελοιογραφία του Γ. Ιωάννου από το Έθνος της 25/09/2007,εδώ.