Να παίζει τρανζίστορ

Η ώρα της Γης. Φιλόδοξοι στόχοι, κινητοποίηση, ακτιβισμός και ξερό ψωμί. Και (εννοείται) εδώ στην Ελλάδα ο ενθουσιασμός ακόμη μεγαλύτερος, ο ντόρος μεγάλος (μας αρέσουν αυτά, μας πάνε). Και όλοι υπέρ:

- Να σώσουμε τη Γη!

- Να σταματήσουμε την υπερθέρμανση!

- Να μην καταναλίσκουμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη!

Αλλά η πρακτική για άλλα μιλάει, άλλα υπαινίσσεται. Στον χώρο δουλειάς μου, σε ώρα υπερωρίας και με όλο το προσωπικό να ασχολείται με κάτι σε άλλους χώρους, στο άδειο σαλονάκι αναπαύσεως παίζαν δύο τηλεοράσεις και ένα στερεοφωνικό (νομίζω μάλιστα ότι εδώ και χρόνια δεν έχουν κλείσει ποτέ). Και αλλού, σε άλλο χώρο, το κλιματιστικό λειτουγεί συνέχεια, με πόρτες ανοιχτές και χωρίς κανένας να απολαμβάνει τη δροσιά του*.

Ο ακτιβισμός, ως συστράτευση πίσω από κοινό σκοπό, με δεδομένες τις υπερβολές του (και συχνά τις πλάνες του, όταν γίνεται ιδεολογία με χαρακτήρες θρησκείας) έχει όντως προσφορά. Αλλά πρέπει να περνάει πρώτα από τα καθημερινά και μικρά. Από αυτά που δεν μπορούν να γίνουν ευρηματικά συνθήματα, ούτε άλλοθι για να φορτώσουμε τις ενοχές μας και τις ευθύνες μας αλλού. Από τα "καθ' ημάς"...

* Θα μου πείτε, "τι δουλειά έχει το κλιματιστικό το καταχείμωνο;" Ε, είναι για να δροσίζει από την παράλογη ζέστη που βγάζει η κεντρική θέρμανση, αρρύθμιστη και αυτή από χρόνια...

Χρόνου φείδου

Για σήμερα λοιπόν το χαμαλίκι της αλλαγής ώρας. Εύκολο είπατε; Μετρήστε τα ρολόγια που πρέπει να ρυθμίσετε. Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες τα σπίτια είχαν από ένα ρολόι και κάποιοι (όχι όλοι) είχαν και ρολόι καρπού. Σήμερα σχεδόν ό,τι κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική συσκευή έχει ΚΑΙ ρολόι. Μέχρι και η βάση φόρτισης για την ξυριστική μου μηχανή έχει ρολόι! Έλεος!

Μεταξύ σοβαρού και αστείου: H απώλεια ανθρωποωρών που απαιτείται για να ρυθμίσουμε δύο φορές ετησίως τόσα ρολόγια (χεριού, τοίχου, κινητών, ξυπνητήρια, ρολόγια οικιακών συσκευών όπως τηλεοράσεων, αποκωδικοποιητών, video, κουζίνας, φούρνου μικροκυμάτων, ηχοσυστημάτων, κλιματιστικών κτλ., ρολόι αυτοκινήτου, ρολόγια φωτογραφικών μηχανών, βιντεοκαμερών, συσκευών router ADSL και πάει λέγοντας) αντισταθμίζεται άραγε από την υποτιθέμενη εξοικονόμηση ενέργειας που προκύπτει από την μετατόπιση των επαγγελματικών δραστηριοτήτων σε ώρες που το φως της ημέρας περιορίζει την χρήση τεχνητού φωτισμού;

Βέβαια κάποιες "έξυπνες" από αυτές τις συσκευές έχουν αυτόματο σύστημα αλλαγής ώρας, αλλά αποτελούν μειοψηφία. Και από αυτές ακόμα, μερικές δεν λένε να ακούσουν στην ανθρώπινη λογική και παρ' ότι τις παραμετροποιείς σωστά - με βάση την "time zone" και την επιλογή "daylight saving mode" - εξακολουθούν να κάνουν τα δικά τους.

Πώς; Να τα παρατάμε στη χειμερινή ώρα, αλλάζοντας μόνο το ρολόι χεριού, άντε και το ξυπνητήρι; Είναι μια ιδέα. Αλλά σήμερα που μετράνε και τα δευτερόλεπτα, σήμερα που ο χρόνος κυλά φρενήρης, πρέπει όπου πέφτει το μάτι σου να βλέπεις τη σωστή ώρα. Το ψυχολογικό κλίμα της εποχής (η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που λέγαμε και στις εκθέσεις λυκείου) δεν σε αφήνει να αγνοείς ολόκληρες ώρες. Ασχέτως αν κυλούνε και χάνονται χωρίς νόημα και περιεχόμενο, καμιά φορά, χρόνια και ζωές ολάκερες...

Φεύγει...

Οι τελευταίοι σπασμοί ενός υδρολογικά γεναιόδωρου χειμώνα...

Μασκαραλίκια

Τώρα, λέει, θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την ΕΕ ότι η πρώιμη αποχώρηση των γυναικών από την εργασία δεν είναι σύνταξη αλλά κάτι σαν... "κοινωνική αποζημίωση" ("κοινωνικός μισθός", που έλεγε και ο Παπανδρέου).

Μπου χα χα χα χα χα! Ου να μου χαθείτε, ρεζίλιδες, μασκαράδες, παράσιτα της Ευρώπης...

Έχω μια τρομερή υποψία

Χωρίς να έχω αναλώσει φαιά ουσία στις λεπτομέρειες του θέματος της εξίσωσης ορίων συνταξιοδότησης μεταξύ των δύο φύλων, μου φαίνεται από τις αντιδράσεις ότι οι θιγόμενες προνομιούχες είναι κατ' εξοχήν οι εργαζόμενες στο Δημόσιο. Και δημοσιεύματα εξ άλλου φαίνεται να υπονοούν το ίδιο. Προτάσσονται, δε, μεταξύ άλλων τα βάρη της μητρότητας ως λόγος για διεκδίκηση και διατήρηση των παράλογων προνομίων.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, θυμίζω ότι οι γυναίκες εργαζόμενες στο ελληνικό Δημόσιο εξασφαλίζουν ιδιαίτερα προνομιακή μεταχείριση κατά την κύηση αλλά και ακολούθως, αφού οι γνωματεύσεις των γυναικολόγων για "απειλούμενη κύηση", "επαπειλούμενη αποκόλληση πλακούντα" κοκ. πάνε σύννεφο από τους πρώτους μήνες της κυήσεως και, μαζί με τις αναρρωτικές άδειες που ακολουθούν τον τοκετό, κάνουν ώστε πρακτικά να μην βλέπεις ποτέ έγκυο ή λεχωΐδα (με την.. διασταλτική, χρονικά, έννοια του όρου) σε δημόσια υπηρεσία. Αφήστε, δε, που συνολικά κάνουν χρόνο ή χρόνια να ξαναφανούν στο πόστο τους, ιδιαίτερα αν αρχίσει η διαδοχική προγραμματισμένη τεκνοποίηση. Σε αντίθεση με τις ιδιωτικές υπαλλήλους, που - εγκυμονούσες - παραμένουν εργαζόμενες μέχρι εκεί που αντέχουν και λίγους μήνες μετά τον τοκετό αναλαμβάνουν υπηρεσία και πάλι...

Αλλά βέβαια, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι στην Ελλάδα παιδιά ενός κατώτερου θεού, και αν κάποιοι(-ες) καμμιά φορά υψώσουν φωνή εναντίον των εξωφρενικών προνομίων της δημοσιοϋπαλληλίας, τα ίδια τα συνδικαλιστικά όργανα εκπροσώπησής τους τούς ζητούνε να σωπάσουν, διότι... διασπούν το μέτωπο των λαϊκών διεκδικήσεων!

Στοιχειώδης λογική: Imported from the EU

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόκειται για μία ακόμη φορά να επιβάλει στο ελληνικό τοπίο του παραλόγου το αυτονόητο: ότι εξίσωση των δύο φύλων σημαίνει μεταξύ άλλων ΚΑΙ εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης. Το σκεπτικό, απόλυτα λογικό, όπως θα διαβάσετε, είναι ότι αν μία χώρα - μέλος της ΕΕ θέλει να αντιρροπήσει τυχόν μειωμένη εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου στην εργασία ή προνομιακή μεταχείριση του ανδρικού, οφείλει να το πράξει προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ικανότητας των γυναικών να ανταγωνίζονται τους άνδρες και να σταδιοδρομούν στο εργασιακό περιβάλλον και όχι να τους δίνει ευκαιρίες... δραπέτευσης από αυτό.

Η γελοία ελληνική κρατική διοίκηση, κατατρομοκρατημένη από το συνεπαγόμενο πολιτικό κόστος και εθισμένη σε ρόλο τοπικού άρχοντα περιορισμένων αρμοδιοτήτων και εξουσιών και απλού μεσολαβητή μεταξύ ραγιάδων και της Ύπατης Αρχής (της Μεγάλης Πύλης των Βρυξελλών), δεν είχε το θάρρος τόσα χρόνια να επιβάλει το αυτονόητο στο βιλαέτι της, το συφοριασμένο Ελλαδιστάν. Προτίμησε να συντηρεί τις μαζικές ελληνικές ψευδαισθήσεις που ήθελαν την χώρα μας να εξαιρείται (αυτή μόνη) από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα αυτό, για λόγους "ειδικούς" (για μας πάντοτε υπάρχουν λόγοι "ειδικοί"). Και ενώ το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, η ελληνική κυβέρνηση έπαιζε το ρόλο της αγαθής μεσολαβήτριας, ώστε, έστω και αν το πράγμα είχε την αναμενόμενη κατάληξη (και ποια άλλωστε μπορούσε να έχει;), να μην κατηγορηθεί ότι δεν προσπάθησε. Ακόμη και αν οι προσπάθειες εξώφθαλμα στόχευαν στην αποδοχή από μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ενός ιδιότυπου ελληνικού υπερρεαλιστικού φεμινισμού, όπου το γυναικείο φύλο κερδίζει ό,τι χρήσιμο από την εξίσωση των δύο φύλων, ενώ εξακολουθεί να ανταλάσσει τυχόν εναπομείνασες σε βάρος του πρακτικές άνισης μεταχείρισης με πρώιμη μετ' αποδοχών απαλλαγή από την εργασία! Από τη μια το αίτημα για μαχητική γυναικεία παρουσία στους εργασιακούς χώρους και από την άλλη προνομίες "βελούδινης" πρώιμης αποχώρησης μετ' αποδοχών, φεμινιστικώ διακαιώματι...

Βεβαίως ο υπερρεαλισμός έχει ρεύμα στην Ελλάδα. Τα πανώ με τα "κάτω!" και "έξω!" θα 'χουν την τιμητική τους και πάλι. Και το εξώφθαλμα σκανδαλώδες, να συνταξιοδοτούνται πρώιμα και να σουλατσάρουν ολημερίς στην πιάτσα (συμβοηθουσών και άλλων προνομιακών διατάξεων) πενηντάρες καλοζωισμένες, μην έχοντας με τι να σκοτώσουν το χρόνο τους εκτός από το να φυλλομετρούν διαφημιστικά έντυπα γραφείων οργανωμένου τουρισμού, δεν θα εγκαταλειφθεί αμαχητί από τις σουφραζέττες ελληνικής κοπής. Για να εξακολουθούν να θυμίζουν τον παλιό εκείνο αριστερό, που έλεγε με περηφάνεια:

"Είμαι και κομμουνιστής, θέλω και το βασιλιά μου!"

Αν και - πασιφανώς - πίσω απ' όλα αυτά δεν κρύβεται ο πόθος για εξίσωση ευκαιριών, αλλά για dolce vita της μέσης ηλικίας, απαλλαγμένη από τον οχληρό καταναγκασμό της εργασίας...

Με το γάντι

Η Ελλάδα θα πρέπει επίσης να καταβάλει προσπάθειες για τον έλεγχο των άλλων παραγόντων, εκτός των καθαρών δανειακών αναγκών, που συμβάλλουν στη μεταβολή των επιπέδων του δημόσιου χρέους, καθώς επίσης και για τη βελτίωση της συλλογής και επεξεργασίας των οικονομικών δεδομένων και ιδίως των δεδομένων του δημοσίου.

Τάδε έφα Κομισιόν.

Μ' άλλα λόγια μας λένε (μεταξύ άλλων) ότι είμαστε κράτος - μπάχαλο, χωρίς αρχή και τέλος στην τσαπατσουλιά. Τι θλιβερό για ένα (υποτίθεται) σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος να εισπράττει παρατηρήσεις και επιπλήξεις σαν μαθητής Δημοτικού...

Αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να μην μας ενοχλεί (και μερικοί να καμαρώνουμε κιόλας) που ζούμε με δανεικά και χρωστάμε της μιχαλούς. Στις παρατηρήσεις επί οργανωσιακών αδυναμιών θα κολλήσουμε τώρα;

Κάποιος να τον ρωτήσει

(συνέχεια εκ του προηγουμένου)

Και μια ερώτηση στον Κο Παπανδρέου*:

Είναι ή όχι προκλητικός ο πλούτος ενός ελευθεροεπαγγελματία υδραυλικού (ή αν θέλετε ηλεκτρολόγου, φούρναρη κλπ.), ο οποίος κόβοντας από καμιά απόδειξη στη χάση και στη φέξη δηλώνει ετήσιο εισόδημα 9 χιλιάδες € και κερδίζει 70; Ή ενός δημοσίου υπαλλήλου που από την θέση του κατορθώνει να δι- (ή πολλα-)πλασιάζει το εισόδημά του με "μαύρο" χρήμα;

Αυτό τον πλούτο ποιος θα τον φορολογήσει;

Ή μήπως αυτός ο μονίμως και μαζικώς φοροδιαφεύγων πλουτισμός, με χαρακτηριστική περιφρόνηση της κρατικής υπόστασης και σε πείσμα κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης, θα προστατεύεται εσσαεί από τα ελλληνικά κόμματα εξουσίας κατ' απαίτηση των πολυαρίθμων ψηφοφόρων τους και θα γίνεται πάντοτε ανεκτός από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολιτεύσεως, διαφοροποιούμενος κατ' αυτό τον τρόπο από το δαιμονοποιημένο "μεγάλο κεφάλαιο";

*Σημ.: Η ΝΔ έχει σαφώς και χωρίς περιστολές απαντήσει έμπρακτα σ΄αυτή την ερώτηση, την στιγμή που κατά την πενταετία διακυβέρνησής της δεν έκανε τίποτα για να συλλάβει την τεράστια διαφεύγουσα φορολογητέα ύλη των "μικρομεσαίων" ελευθεροεπαγγελματιών, της αγαπημένης της τάξης. Έτσι έγινε παγία πρακτική να βγαίνεις από τα περισσότερα συνοικιακά καταστήματα έχοντας ψωνίσει, αλλά χωρίς απόδειξη. Αποτέλεσμα; Διπλή κλοπή: του ΦΠΑ και του οφειλόμενου φόρου στα καθαρά κέρδη της επιχείρησης.

Όσο για το μαύρο χρήμα που διακινείται στο Δημόσιο; Ίδια γεύση, διαφθορά στα ίδια επίπεδα (αν όχι μεγαλύτερα), όπως και επί ΠΑΣΟΚ.

Τελευταία πράξη του δράματος: η άτακτη υποχώρηση στο θέμα επαναφοράς και διεύρυνσης των αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης. Πνίγηκαν στον ορυμαγδό των αντιδράσεων, συμβοηθούντων (αν όχι πρωτοστατούντων) των ΜΜΕ που αυτοαποκαλούνται "προοδευτικά"...

Προς ιθαγενείς λωτοφάγους

Θα φορολογήσει τον προκλητικό πλούτο που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα και δεν φορολογείται, λέει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Μήπως εννοεί και (ή κυρίως) αυτόν που δημιουργήθηκε κατά την 20ετία σχεδόν συνεχούς διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα του, με διασπάθιση του Δημοσίου και Κοινοτικού χρήματος και καταβαράθρωση των δημοσίων οικονομικών μεγεθών; Τον πλούτο της ρεμούλας, των "κονέ" και της αρπαχτής; Πλούτο που γέννησε νέους τρόπους συμπεριφοράς και κατανάλωσης, τρόπους που διαχύθηκαν σε ευρύτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας (μεταξύ των μη εχόντων ή και πενομένων) και καλλιέργησαν νέα ήθη, οδηγώντας στον υπερδανεισμό και την υπερχρέωση; Τρόπους και ήθη ιδιώτευσης σημαντικά, που συμπυκνώθηκαν στην αφοπλιστικού κυνισμού φράση "θέλω να περνάω καλά", απόσταγμα της νοοτροπίας ατομικού ηδονισμού, ευζωΐας και άκρατου φιλοτομαρισμού;*

Αν ναι, δεν τον έβλεπε αυτό τον πλούτο όταν (συν-)κυβερνούσε με τους άλλους δερβίσηδες του κόμματός του;

Πόσο απελπισμένος ή αμνήμων μπορεί αλήθεια να είναι κανείς για να ελπίζει σε λύση των προβλημάτων από τους γενεσιουργούς αυτών (και εν πολλοίς άμεσα ωφελημένους);


* Όχι πως η πλήρως εκπασοκισμένη ΝΔ έκανε τίποτα για να τα αλλάξει αυτά...

Ουρανόθεν επέμφθη

Ευτυχώς, δεν μας έλειψε φέτος.

Για μια ακόμη φορά η βροχή μούσκεψε, πότισε, έπλυνε, δρόσισε και ομόρφυνε τη φύση.

Εν είδει σχολίου

Καθώς δέχομαι ιοβόλα βέλη για την ανάρτηση της 16/03/2009, (μάλιστα ως πλούσιος, ο οποίος υποτίθεται ότι αισθάνομαι ανασφαλής και πικραμένος από τις επιθέσεις των "επαναστατών" αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης εναντίον ημών των ευπόρων!), υπενθυμίζω ταπεινά ότι...

Τους πλουσίους πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς

Αυτά τα ολίγα.

Μεταβατική αμφιθυμία

Ενώ κάποιοι ακόμη διστάζουν...

...κάποιοι άλλοι επείγονται!

Ο θάνατος του υπαλληλάκου

Ειπώθηκε και ξαναειπώθηκε σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι η δύστυχη υπάλληλος του "Γερμανού" που έχασε τη ζωή της σε ανταλλαγή πυροβολισμών ήταν... "της γενιάς των 700€".

Προφανώς υπονοείται ότι θα ήταν λιγότερο αξιολύπητη, ο θάνατός της λιγότερο άδικος και η μοίρα της λιγότερο τραγική αν όσο ζούσε αμοιβόταν με, ας πούμε, 1200€...

Μια τέτοια συσχέτιση θα είχε νόημα; Ναι, αν η χαμηλή αμοιβή και εν γένει το είδος της συγκεκριμένης χαμηλά αμοιβόμενης εργασίας αύξανε δραματικά τον κίνδυνο να σκοτωθεί κανείς υπό τις συνθήκες που συνέβη το γεγονός (οπότε και θα λεγόταν δικαίως το "όπου φτωχός και η μοίρα του"). Αλλά είναι προφανές ότι υπό τις συνθήκες του συγκεκριμένου συμβάντος θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του οποιοσδήποτε, από ένα χαμηλόμισθο υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή του καταστήματος ή ακόμη και έναν ευκατάστατο πελάτη που θα βρισκόταν τυχαία εκείνη τη μέρα στο κατάστημα. Άρα; Ατυχέστατος ο συσχετισμός.

Μόνον ατυχής; Δεν νομίζω. Είναι μάλλον ο άκρατος νεοελληνικός κομπλεξισμός απέναντι στο χρήμα, εκπεφρασμένος σε όλο του το μεγαλείο! Υποβόσκει εδώ η ιδέα ότι ένας καλά αμοιβόμενος υπάλληλος και γενικότερα ένας ευκατάστατος πολίτης δεν χάθηκε και ο κόσμος αν σκοτωθεί. Ή μήπως, κιόλας, τόσο το καλύτερο;