Saturday, May 19, 2007

Αξιώσεις (υπερ)κατανάλωσης

Ποια είναι τα επίπεδα κατανάλωσης που ο μέσος Έλληνας θεωρεί σήμερα συμβατά με την οικονομική του κατάσταση και αυτή της χώρας μας; Ποια κατά συνέπεια επίπεδα κατανάλωσης θεωρεί ότι δικαιωματικά διεκδικεί ακόμη και όταν με τις αμοιβές του δεν τα επιτυγχάνει;

Η απάντηση δεν είναι προφανής. Η ελληνική κοινωνία, όπως και κάθε άλλη, είναι ένα μείγμα ανθρώπων με αποκλίνουσες οικονομικές δυνατότητες. Επιπλέον, οι σταθερές ποιότητας ζωής αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Κάποτε το αυτοκίνητο ήταν αντικείμενο πόθου για τους πολλούς, τώρα πνιγόμαστε από τον αριθμό των τετρατρόχων στις πόλεις. Και οι συσκευές κινητής τηλεφωνίας, στα χέρια ελάχιστων πριν (μόλις) μια δωδεκαετία, συγκέντρωναν τα ζηλόφθονα βλέμματα των υπολοίπων. Τώρα η κατοχή δύο και τριών συσκευών από συνδρομητή είναι μάλλον banalité, δεν συγκινεί πλέον κανένα.

Παρά την διαρκώς διευρυνόμενη γκάμα προϊόντων και υπηρεσιών που έχουμε εντάξει στις «απαραίτητες», θεωρώ ότι έχουμε σε πολλές περιπτώσεις διαβεί το (έστω και ασαφές) όριο που χωρίζει την λελογισμένη κτήση και χρήση από την υπερβολή.

Δείτε τι γίνεται με την χρήση των κινητών τηλεφώνων. Απαντήστε ειλικρινώς τι ποσοστό του χρόνου ομιλίας στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας αντιπροσωπεύει τις «απαραίτητες» συνομιλίες. Εγώ έχω δώσει την απάντηση, το υπολογίζω σε μόλις 20% (με μετριοπαθείς εκτιμήσεις). Θα μου πείτε «πώς ορίζεις το απαραίτητο»; Στις περισσότερες περιπτώσεις από το αντίθετό του. Οι συνομιλίες που δεν λύνουν κανένα επείγον ή άμεσο πρόβλημα, που θα μπορούσαν σε εύθετο χρόνο να διεξαχθούν από σταθερά δίκτυα, δεν είναι «απαραίτητες». Εξοικειώνουν απλώς τον χρήστη με ένα διαρκές «μπαραμπούρα», μια ακατάσχετη λεκτική διάρροια, που του δίνει την ψευδαίσθηση επικοινωνίας με άλλους. Με κάτι τέτοια, οι λογαριασμοί κινητής τηλεφωνίας έχουν φθάσει να απορροφούν χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις 20%-30% του ατομικού εισοδήματος. Άκουσα, δε, και το εξής αντ-επιχείρημα: «Καλύτερα να μας τα τρώνε οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας παρά οι γιατροί...» (υπονοείται η ψυχοθεραπευτική δράση των τηλεφωνικών συνομιλιών).

Άλλα παραδείγματα: ΤΑΧΙ. Έχω γνωστούς μου που διαθέτουν τον προσωπικό τους οδηγό ΤΑΧΙ!!! Με μηνιαίες απολαβές περί τα 1000€, δεν διανοούνται εν τούτοις να μπούνε σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς. Για τις μετακινήσεις τους καλούν γνωστό τους οδηγό ΤΑΧΙ, που τους χρεώνει γενναία. «Έλα μωρέ, ΜΕΤΡΟ και τρίχες, πάρε ένα ταξάκι εκεί πέρα να κάνεις τη δουλειά σου!»

Άλλοι χρησιμοποιούν αυτοκίνητό τους ακόμη και για να πάνε στην τουαλέτα. Δεν ξέρουν καν που βρίσκονται οι σταθμοί του ΜΕΤΡΟ (για να μην πούμε για τις γραμμές των λεωφορείων). Πρόσφατα υπέδειξα σε φίλη μου την χρήση του Ηλεκτρικού για να κινηθεί μεταξύ δύο σημείων στην Αθήνα που απείχαν ελάχιστα από αντίστοιχους σταθμούς. Μου αντιγύρισε (με έπαρση) ότι από τη στιγμή που πήρε δίπλωμα δεν ξαναμπήκε σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς.

Κεφάλαιο «διασκέδαση»: Εδώ είμαστε στα φόρτε μας. Τι πρόσωπο στην κοινωνία να έχεις αν δεν μπορείς να κάνεις ένα «αξιοπρεπή» λογαριασμό σε σκυλάδικο, «να κάνεις ζημιά» όπως περήφανα λέγεται... Ή να πιεις τον Σαρωνικό σε αλκοόλ δις εβδομαδιαίως σε clubs... Άλλωστε από τα σκορπισμένα στους πέντε ανέμους χρήματά σου θα φάνε πολλοί: Οι ιδιοκτήτες, οι πάσης φύσεως «προστάτες», και τελικά κάποιοι υπάλληλοι του κράτους ή των δήμων, που εξασφαλίζουν την ασύδοτη εκμετάλλευση των χώρων αυτών, παρά την σωρεία παρανομιών που κατά κανόνα την συνοδεύει.

Θα μου πείτε, γι’ αυτό είναι τα χρήματα, για να ξοδεύονται. Σημασία όμως έχει το πόσα και το πού. Γιατί τα χρήματα που ξοδεύονται μπορούν θεωρητικώς να θέσουν σε κίνηση την παραγωγική μηχανή.

Έχει σημασία λοιπόν:
(1) Αν πρόκειται για χρήματα αποκτηθέντα ή οφειλόμενα, αν είναι δηλ. προϊόν εργασίας ή δανεισμού. Όταν δανειζόμαστε για να διασκεδάσουμε ή να αγοράσουμε το τρίτο αυτοκίνητο ή να εξασφαλίσουμε την αέναη λογοδιάρροια στο κινητό μας (και γενικότερα να εξασφαλίσουμε επίπεδα κατανάλωσης αναντίστοιχα προς τα πραγματικά μας εισοδήματα), οδηγούμε τις τράπεζες στο να δανείζονται με την σειρά τους ξένο χρήμα για να μας δανείσουν (καθώς το χρήμα από εγχώριες καταθέσεις αποταμίευσης έχει σχεδόν εξατμισθεί). Τελικά οι τράπεζες επωφελούνται, έστω και πρόσκαιρα, αλλά, αν δεν αυξάνεται η εγχώρια παραγωγικότητα, το μόνον που επιτυγχάνεται είναι ένας φαύλος κύκλος υπερδανεισμού και εξάρτησης. Και βέβαια, «όποιος χρωστάει δεν μιλάει», και αυτό είναι ακόμα πιο αληθινό στα διακρατικά παιχνίδια εξουσίας.
(2) Τι είδος παραγωγικότητας προάγεται με την κατανάλωση. Η αθρόα αύξηση εισαγωγών απλώς αυξάνει την παραγωγικότητα άλλων χωρών. (Δανείζομαι για να αποκτήσω 4Χ4 γνωστής γερμανικής μάρκας και να πουλάω μούρη; Η τράπεζά μου, από την οποία πήρα το δάνειο, έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη. Το ίδιο, πιθανώς, και η ιαπωνική τράπεζα, από την οποία με τη σειρά της δανείστηκε η τράπεζά μου. Ομοίως και οι Γερμανοί εργάτες που τους δίνω δουλειά. Όσο για την Ελλάδα και τους Έλληνες...) Αν πάλι η υπερκατανάλωση αφορά εγχώριες υπηρεσίες (εσωτερικός τουρισμός, διασκέδαση κτλ.), απλώς αναδιανέμεται το εθνικό εισόδημα, δεν παράγεται καινούριο προϊόν.

Κάποτε ο Έλληνας είχε τρόπο ζωής το να απλώνει τα πόδια του μόνον μέχρι εκεί που έφθανε το πάπλωμά του. Μήπως σταδιακά και ανεπαίσθητα μετατραπήκαμε σε Λουδοβίκους και Αντουανέττες, με καταναλωτικές αξιώσεις ξεπε-σμένης μπουρζουαζίας;

Σήμερα κατισχύει το δόγμα του «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα». Από αυστηρά οικονομικής απόψεως, αυτό αυξάνει την εξάρτηση της χώρας μας από τον εξωτερικό δανεισμό και αδυνατίζει την διαπραγματευτική μας θέση στη διεθνή σκηνή. Αλλά και σε επίπεδο ανθρώπινης ποιότητας, αυτή η αλλαγή αντιλήψεων και προτεραιοτήτων με κατεύθυνση τον υπερκαταναλωτισμό εξαγριώνει τα ήθη.

Αυτός που θεωρεί ότι στη λίστα των απαραίτητων της ζωής εντάσσεται αυτοδικαίως κάθε καταναλωτικό του καπρίτσιο, είναι αποφασισμένος να μεταχειριστεί όποιο μέσο απαιτηθεί για να υποστηρίξει αυτό το πρότυπο ζωής. Η απάτη, ο χρηματισμός, ο εκβιασμός, η παρανομία είναι τότε οι δρόμοι από τους οποίους υποχρεωτικά θα περάσει, αργά ή γρήγορα.

14 comments:

Univers said...

Σχετικό και το άρθρο της Αμάντας Μιχαλοπούλου, στην Καθημερινή, εδώ.

Univers said...

...Και βέβαια, η οικονομική ανάλυση που έγινε στο post είναι εκ του προχείρου και δεν διεκδικεί δάφνες οικονομολογίας.

squarelogic said...

οπως λεει και η Μιχαλοπουλου στο αρθρο της εχει συντελεστει μια θεμελιωδης αλλαγη στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ του μεσου νεοελληνα για το ΤΙ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να περιμενει απ τη ζωη του,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΟΚΑ με ευθυνη του λαιφσταιλ τυπου και των ιδιωτικων καναλιων(μαζικης αποβλακωσης..).

Προσεξε οτι παραλειπω επιτηδες ορους οπως 'ρεαλιστικα","σε σχεση με τις δυνατοτητες του","σε σχεση με τη δουλεια του",ακριβως γιατι αυτοι οι προσδιορισμοι του ΜΕΤΡΟΥ ειναι που λειπουν πλεον...

Κι αυτο δεν ειμαι σιγουρος οτι προεκυψε ετσι τυχαία...
Η υπερσυγκεντρωση των ΜΜΕ στα χερια λιγων οικονομικα πανισχυρων παραγοντων,που ολως τυχαιως ελεγχουν και κατασκευαστικες,τραπεζες κλπ.αφηνει να διαφανει το οφελος της υπαρξης μιας ΓΡΑΜΜΗΣ προς την κατευθυνση του ακρατου καταναλωτισμου,η οποια θα αυξησει ακομα περισσοτερο τα κερδη των διαφορων επιχειρησεων τους.

Ετσι η γενια που μεγαλωσε με μονο προτυπο την κραιπαλη στα μπαρ και τα σκυλαδικα,που βλεπει στην καθ'ημερα της(μαλλον νυχτα της)οτι σεβασμος αποδιδεται απ τον παρακαδορο μονο στους ιδιοκτητες πανακριβων mercedes/cayenne(που βεβαια "χορηγουν"και το απαραιτητο 20ευρο..),λογικο ειναι να προσβλεπει κυνικα στον με καθε μεσο πλουτισμό...

δυστυχως ειμαστε σε ελευθερο κατηφορο...

Univers said...

Και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος...

Ακόμα και αυτοί που αρχικά ωφελούνται από τον υπερκαταναλωτισμό (πχ. τράπεζες), αν δεν υπάρχει εγχώρια παραγωγικότητα και το χρήμα "πετάει" προς το εξωτερικό, αργά ή γρήγορα θα δούνε τα κέρδη τους να περικόπτονται.

Φανταστείτε όλους αυτούς που ωφελούνται από τον υπεκσαταναλωτισμό να βρίσκονται στην απορροή μίας τεχνητής λίμνης. Το "σύστημα" (τράπεζες, εμπόριο) πέτυχε (σε συνδυασμό με προώθηση κατάλληλου lifestyle) να ανοίξουν τα φράγματα και να τρέχει περισσότερο νερό, από το οποίο ... δροσίζονται. Αλλά για πόσο; Αν δεν γεμίζει η λίμνη με εισερχόμενα ύδατα, τα αποθέματα θα στραγγίσουν αργά ή γρήγορα.

squarelogic said...

πολυ παραστατικη η παρομοιωση1

η γενια των 700-1000 ευρω που εχει μαθει να ζει πριγκηπικα(αφου δεν μετεχει καθολου στα εξοδα κοινης διαβιωσης και ξοδευει μονο για ιδιαν ικανοποιηση) αναγκαστικα κανει ορισμενες περικοπες.

πρωτα περικοπτεται η δημιουργια ιδιων υποχρεωσεων:αρχικα δεν φευγουν απ το κοινο σπιτι,και στη συνεχεια δεν σκεπτονται καν τη δημιουργια δικης τους οικογενειας(και πως αλλωστε?)

κατοπιν,καθως οι γονεις περνουν σε ηλικια συνταξης και ισως θα περιμεναν μια στηριξη απο τα ανερχομενα βλασταρια τους,τιθεται το διλημμα "περιορισμοι στην προσωπικη ευδαιμονία ή οικονομικη βοηθεια στους γονεις".Δυστυχως οι περισσοτεροι δεν εχουν μαθει να εχουν φραγη στις επιθυμιες τους,οπότε σταδιακα εξανεμιζεται και το συγκριτικο πλεονεκτημα της ελλην.κοινωνίας,η αλληλοστηριξη των γενεων,που υποκαθιστα σε πολλους τομεις την υποτυπωδη κρατικη λειτουργια.

τελος,καθως η γενια αυτη θα μεγαλωνει,θα αφηνει πισω τα μελη της που δεν μπορουν να ακολουθησουν...αυτους που τολμησαν να φορτωθουν οικογενειακα βαρη,αυτους που ειχαν μια επαγγελματικη ατυχια και δεν εχουν τη δυνατοτητα πια για σαββατοκυριακα στη Μυκονο και την Αραχωβα..

πορευομαστε δηλ.για μια κοινωνια μοναχικων λυκων,καθ'ομοιωση των αποξενωενων δυτικων κοινωνιων και χωρις την παραδοση κοινωνικης προσφορας και εθελοντικου παρεμβατισμου που εχουν καποιες εξ αυτων.

Univers said...

Και έτσι, οι τρέχουσα γενεά δανείζεται ποιότητα ζωής από τον όποιο συσσωρευμένο πλούτο της προηγούμενης, ενώ δεν δημιουργεί συνθήκες διαδοχής, αφού η προσπάθεια διατήρησης και επέκτασης της καταναλωτικής ευχέρειας χωρίς υπερεργασία αναγκαστικά δημιουργεί υπογεννητικότητα.

Βέβαια, από αυτό το σύνδρομο προσκόλλησης στην ποιότητα ζωής (= λιγότερη δουλειά, δουλειά που αντιμετωπίζεται ως αγγαρεία για να βγαίνει το προς κατανάλωση χρήμα ή έστω να παρέχεται η δυνατότητα ευχερέστερου δανεισμού) και στην ικανοποίηση των χωρίς φραγή καταναλωτικών ορέξεων δεν έχει γλιτώσει σύμπασα η Ευρώπη.

Η κρίση στην "παλαιά" (κατά Bush) Ευρώπη σήμερα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο ότι οι πολίτες της έχουν εθιστεί σε επίπεδα ζωής - κατανάλωσης που απαιτούν άλλους λαούς να δουλεύουν σκληρά και με όραμα για να απολαμβάνει ο Δυτικοευρωπαίος του 35ωρου αγαθά για τα οποία δεν μόχθησε, ενώ παράλληλα το μυαλό του το έχει στις επόμενες διακοπές ή την σύνταξη.

squarelogic said...

και αντιγραφω απο ΣΤΑΘΗ(4/4/06)

"ενα ιερο πλεγμα εχει δημιουργηθει,καναλια,διαφημιστικες,ΑGB,ισουψες με την Αγια Τριάδα..να μοιραζει δισεκατομμυρια,να μοιραζει δυναμη,επιρροη,εξουσια,να φτιαχνει ηγετες,να ρυθμιζει τις πλιτικες εξελιξεις και να καθριζει τον καθημερινο πολιτισμο-την εκπτωση του σε υποκουλτουρα."

-Πολιτικη χειραγωγηση

-Πολιτιστικη αποβλακωση

κι εμεις να πληρωνουμε οι ιδιοι την δαφημιση αυτων που μας θελουν βλακες!

Unknown said...

Η υπερκατανάλωση της παρούσης γενεάς δεν σπαταλά μόνο τον συσσωρευμένο πλούτο των παλαιοτέρων γενεών. Δανείζεται με ενέχυρο τον πλούτο που θα δημιουργήσουν οι επόμενες γενιές. Σπαταλώ δηλ. αυτό που απεταμίευσε ο πατέρας μου και ο παπούς μου και ενεχυριάζω αυτό που θα κερδίσουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου γιατί, αντί ενεργητικού, τους μεταβιβάζω χρέη.
Την εποχή που η Ελλάδα εδημιούργησε την σημερινή υποδομή της (δηλ. από το 1954 μέχρις το 1980) καταναλωτικά δάνεια δεν επετρέποντο. Οι τράπεζες εδάνειζαν μόνον τους παραγωγούς επιλελεγμένων εγχωρίων προϊόντων μεγάλης προστιθεμένης αξίας και τους εξαγωγείς. Οι έμποροι πουλούσαν με δόσεις μόνον επιλελεγμένα και παραγόμενα στην Ελλάδα προϊόντα. Τις συν/κές των πελατών τους τις μετεβίβαζαν ως ενέχυρο στους παραγωγούς τους οι οποίοι, βάσει των αξιογράφων αυτών αυτών, εδανειοδοτούντο από τις Τράπεζες. Ετσι λειτουργούσε η καταναλωτική πίστη. Θυμάμαι δε -για κάποιο διάστημα-ότι ο τόκος Ταμιευτηρίου ήταν 10% και ο τόκος χορηγήσεων 12%. (Ο εξαγωγικός τόκος ήταν μάλιστα πολύ μικρότερος). Δηλ. ο τόκος χορηγήσεων ήταν μεγαλύτερος μόνον κατά 20% του τόκου καταθέσεων. Σήμερα είναι και μέχρις 500% μεγαλύτερος στα προσωπικά δάνεια, αν μη και περισσότερο!!

Univers said...

Ευχαριστώ τον Κο Χρίστο Βαρδάκα για το εύστοχο σχόλιό του.

Ιδιαίτερα επισημαίνω: "Σπαταλώ δηλ. αυτό που απεταμίευσε ο πατέρας μου και ο παπούς μου και ενεχυριάζω αυτό που θα κερδίσουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου γιατί, αντί ενεργητικού, τους μεταβιβάζω χρέη."

Δυστυχώς αυτή η πολιτική της υποθήκευσης του μέλλοντος ακολουθήθηκε συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες και σε άλλους τομείς πέραν του δανεισμού. Επί παραδείγματι, προηγούμενες γενεές υπαλλήλων εξασφάλισαν (τουλάχιστον σε ορισμένες προνομιακές θέσεις στον στενό και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα) πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ. Το σύστημα ασφάλισης λύγισε και φυσικά - επειδή η μηχανή που θα γεννά λεφτά δεν έχει ακόμη εφευρεθεί - την νύφη θα πληρώσουν οι επόμενες γενεές υπαλλήλων.

Το ίδιο εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα. Πχ. σε υπηρεσίες όπως ο ΟΤΕ και οι τράπεζες, για να εξασφαλισθεί η συναίνεση των συνδικαλιστικών φορέων στις αλλαγές των εργασιακών συνθηκών και του ασφαλιστικού τους, πριμοδοτήθηκαν σκανδαλωδώς οι παλαιοί υπάλληλοι (βλέπε εθελούσιες εξόδους) και τον λογαριασμό θα πληρώσουν ο νεοπροσλαμβανόμενοι.

Univers said...

Ο δανεισμός μπορεί να είναι εργαλείο ανάπτυξης. Ακόμη και ο δανεισμός ο προορισμένος να εξανεμισθεί στην κατανάλωση, αν αυτή η κατανάλωση στρέφεται προς προϊόντα που παράγονται στην χώρα μας, μπορεί να κινήσει την παραγωγική μας μηχανή.

Αντίθετα, τίποτε ενθαρρυντικό δεν υπάρχει στον δανεισμό που σπρώχνει το εμπορικό ισοζύγιο (ελπίζω να χρησιμοποιώ δόκιμη ορολογία) να γέρνει ολοένα και περισσότερο προς τις εισαγωγές, διότι τότε το δανεικό χρήμα "πετάει σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη".

Unknown said...

ΙΣΩΣ Ο ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ.
ΑΚΟΥΩ ΌΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΜΕΤΟΧΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΕΗ ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΑΛΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΣΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΟΥΣ..
ΔΙΑΦΩΝΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΤΕ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΒΑΡΟΣ ΘΑ ΚΛΗΘΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ Ο ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΠΛΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ. ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΕΙΤΕ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΙΤΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ, ΚΥΡΙΩΣ ΛΟΓΩ ΑΛΟΓΩΝ ΕΘΕΛΟΥΣΙΩΝ ΕΞΟΔΩΝ, ΘΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ..
ΑΣ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΤΟΥΣ ΕΙΛΩΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΠΙΔΕΣ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΕΔΊΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ..
ΣΤΟΝ ΟΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΗ ΟΜΩΣ ΟΙ ΕΙΛΩΤΕΣ (ΝΕΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ) ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΤΙΣ ΑΣΠΙΔΕΣ.. ΘΑ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΑΝΤ' ΑΥΤΩΝ, ΔΗΛ. ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΥΣΙΩΣ ΕΞΕΛΘΟΝΤΩΝ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΥΠΟΙΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΑΝΤΩΝ ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!!
ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΕΞΟΔΟ ΣΤΟΝ ΟΤΕ ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΙΚΑΝΟΙ (ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ) ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΙΣ ΕΞΟΔΟΥΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΛΠ

Unknown said...

Η τεχνητή τόνωση της ζητήσεως με προσφορά χρήματος μπορεί, υπο προϋποθέσεις, να οδηγήσει στην αύξηση της παραγωγής. Αυτή υπήρξε η θεωρία του Κεϋνς στην Αγγλία και του Δρος Σαχτ στην Χιτλερική Γερμανία. Με το εργαλείο της τεχνητής τονώσεως της ζητήσεως ο Σαχτ στην Γερμανία και ο Ρούζβελτ στις ΗΠΑ επέτυχαν την έξοδο των χωρών τους από την οικονομική κρίση που τους είχε οδηγήσει το κραχ του 1929. Κρίση που οφειλόταν στην ανεργία, η οποία επέφερε μείωση της ζητήσεως κοκ με κυκλικά αποτελέσματα (φαύλος κύκλος) ενώ υπήρχε ικανή παραγωγική μηχανή που αδρανούσε. Το πέτυχαν κάνοντας μεγάλα δημόσια έργα που απαιτούσαν την χρήση πολυαρίθμου εργατικού προσωπικού (δρόμοι, αυτοκινητόδρομοι, σιδηρογραμμικές γραμμές, υδροηλεκτρικά φράγματα κλπ). Ετσι η Πολιτεία πληρώνοντας μικρά ημερομίσθια απέφευγε την πληρωμή επιδομάτων ανεργίας, δημιουργούσε αισθήματα εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας στους εργαζομένους -άρα ενίσχυε την ψυχολογική τους κατάσταση- μείωνε την ανεργία, αύξανε την ζήτηση, ο αδρανής παραγωγικός μηχανισμός έμπαινε σε διαρκώς επιταχυνόμενη κίνηση κοκ.(Κυκλικά ευμενή αποτελέσματα).
Προϋποθέσεις όμως της επιτυχίας της πολιτικής αυτής είναι: α. Η ύπαρξη ισχυρού δασμολογικού τείχους που εμποδίζει την κατεύθυνση της ζητήσεως σε εισαγόμενα προϊόντα. Και β. Η ύπαρξη ικανού παραγωγικού μηχανισμού που μπορεί και είναι έτοιμος να ικανοποιήσει την αυξανομένη ζήτηση.
Στην Ελλάδα από το 1981 και μετά, δηλ. σε εποχή λόγω Ε.Ο.Κ. πλήρους καταργήσεως του εξωτερικού δασμολογίου όσον αφορά της χώρες της Κοινότητος, και με ανυπαρξία ικανού παραγωγικού μηχανισμού που μπορούσε να ικανοποιήσει την αυξανομένη ζήτηση κάποιος πολυδιαφημιζόμενος οικονομολόγος (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) με σπουδές όταν οι θεωρίες αυτές ήταν στο απόγειό τους επεδίωξε με πληθωριστικό χρήμα (τα μηχανάκια στον Χολαργό δούλευαν γρήγορα και ρυθμικά)και με δανεισμό να τονώσει την ζήτηση. Αποτέλεσμα το χρήμα έφυγε στο εξωτερικό για ουίσκι, αρώματα, αυτοκίνητα, μηχανές κλπ.

Univers said...

Και πάλι σας ευχαριστώ Κε Βαρδάκα για τις εκτενείς παρεμβάσεις σας.

Νομίζω ότι τεκμηριώνετε αυτά που ως μαθητευόμενος (μάλλον αυτοδίδακτος) "οικονομολόγος" υποψιάζομαι για την σχέση κατανάλωσης - δανεισμού - παραγωγικότητας - εισαγωγών - εξαγωγών.

Unknown said...

ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ ΠΑΡΑ ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ!