ΠΑΣΟΚ TV

Στον αγώνα για τηλεθέαση, κάθε δελτίο ειδήσεων έχει επιδιώξει να καθιερωθεί σε ένα τομέα.

Το STAR κυνηγά την αίγλη των αστέρων και οι ρεπόρτερ του ακολουθούν κατά πόδας ανθρώπους της δημοσιότητας και ψωνάρες του lifestyling. Έτσι, μετά την πρώτη είδηση – που υπάρχει κάποια πιθανότητα να είναι γενικού ενδιαφέροντος – έπονται τα νέα της πίστας και τα ζευγαρώματα των επωνύμων.

Το SKY πάλι, εξειδικευμένο στα οικολογικά, θα δείξει συνήθως την κατά γενική ομολογία σημαντικότερη είδηση πρώτη, αλλά αμέσως μετά θα σου σερβίρει τα μεταλλεία του Μαρκόπουλου ή το εξασθενές χρώμιο του Ασωπού (που βλέπεις για 6η συνεχή εβδομάδα. Εδώ ισχύει «το πολύ το Κύριε ελέησον...».

Το MEGA μου φαίνεται ότι διεκδικεί αναμφισβήτητα για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ τον ρόλο που έχει το Chelsea TV για τους οπαδούς της ομώνυμης ομάδας.
Από τις οκτώ μέχρι τις εννιά παρά δέκα κάθε βράδυ το δελτίο είναι περίπου μονοθεματικό. Τρέμη και Πρετεντέρης κοντεύουν να καταπιούν τη γλώσσα τους, πάνω στην σπουδή να πιέσουν τα πράγματα για την ανάδειξη νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Το βλέμμα της Τρέμη γυαλίζει από πόθο για αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και σπάει γελάκι ειρωνείας κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε «σενάρια προωθήσεως ευνοουμένων». Ο δε Πρετεντέρης το ‘χει πάρει προσωπικά με την ήττα του ΠΑΣΟΚ και σε μια αποστροφή του λόγου τού ξέφυγε (;) και είπε «γιατί χάσαμε;» αντί «γιατί χάσατε;», μιλώντας σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Θυμάμαι τον ρόλο πολλών καναλιών κατά την προεκλογική περίοδο του 2004: Προωθούσαν τότε το σενάριο του ντέρμπυ και της ανατρέψιμης πρωτοπορίας της ΝΔ, βάσει δημοσκοπήσεων που, βέβαια, διαψεύστηκαν τραγικά. Και όταν τα ηνία του ΠΑΣΟΚ παραδόθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και ταχυδακτυλουργικούς χειρισμούς στον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, «τον καλύτερο διάδοχο» εκείνη την εποχή, δημοσιογράφοι και ρεπόρτερ αλάλαζαν από ενθουσιασμό: λίγες ώρες μετά, ο σφυγμός του κόσμου – που αυτοί είχαν αφουγκραστεί και αποκωδικοποιήσει - έλεγε ότι ... «ο Γιώργος φέρνει το παιχνίδι στα ίσια» (για να μην είμαστε άδικοι, παρόμοια είχαν συμβεί και σε άλλα κανάλια – θυμάμαι τον Χατζηνικολάου που με δυσκολία προσπαθούσε να συγκρατήσει ρεπόρτερ του δελτίου του, ο οποίος με αναπτερωμένο ηθικό μιλούσε για «ανατροπή του προεκλογικού σκηνικού»).

Όλη αυτή η προώθηση δεν πήγαζε βέβαια από κάποια (υποθετικά) αισθητήρια ποιότητας και αξιοκρατίας των Μέσων, παρά είχε συγκεκριμένο σκοπό: η ΝΔ ερχόταν τότε με υποσχέσεις για διάρρηξη των δεσμών μεταξύ μεγαλοεργολάβων δημοσίου και τηλεόρασης, με στόχο την απαλλαγή του πολιτικού συστήματος από εκβιασμούς (κούνια που την κούναγε...). Έπρεπε λοιπόν πάσει θυσία να μείνει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να αποφευχθούν δυσάρεστες μετεκλογικές εκπλήξεις. Αλλά όταν είσαι ο ίδιος αντικείμενο ευνοίας, δύσκολα βλέπεις τα πράγματα ψυχρά και δεν πολυψάχνεις για τα πραγματικά κίνητρα. Είναι πολύ ευκολότερο να αποδώσεις την εύνοια και την σκανδαλώδη προώθηση στην προσωπική σου αξία και αυτό μάλλον πίστεψε ο ΓΑΠ.

Έτσι, όταν λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε (ατέχνως, είναι η αλήθεια, ατελώς και χωρίς την παραμικρή προετοιμασία) να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα σε εργολάβους δημοσίων έργων και κανάλια, ουδεμία στήριξη βρήκε στο πρόσωπο του ΓΑΠ. Χέρι που σε έχει βοηθήσει δεν το δαγκώνεις.... Αντιθέτως (και αν δεν με απατά η μνήμη μου), βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έγειραν θέμα σε Ευρωπαϊκά όργανα. Η κατάληξη ήταν γνωστή: χάθηκε μια ευκαιρία περιορισμού της χειραγώγησης της πολιτικής από οικονομικά συμφέροντα, μια ευκαιρία που θα είχε πιθανώς καλύτερη τύχη αν επενδυόταν με πολιτική ομοθυμία.

Η στήριξη με ιστορίες και θρύλους περί επικείμενου "ντέρμπυ" επαναλήφθηκε και το 2007. Το ΠΑΣΟΚ όμως έχασε και αυτές τις εκλογές. Και οι ανοχές των επιθυμούντων διακαώς την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία εξαντλήθηκαν. Τελικά ο ΓΑΠ δεν περίμενε ότι ο ίδιος θα γινόταν απλώς ένα αναλώσιμο υλικό προς αντικατάσταση. Και ότι τα σενάρια ήταν ήδη έτοιμα στο παρασκήνιο. Τώρα το διεπίστωσε «διά της τραχείας οδού». Μάλλον όμως είναι αργά πια...

Σημ.: Τα προηγούμενα, και ο τρόπος που τα αντιλαμβάνομαι, δεν αμφισβητούν τις ικανότητες του Ε. Βενιζέλου. Αλλά, κατ' εμέ, ο σκοπός μπορεί να είναι άγιος και ο επιδιώκων να τον επιτύχει καθ' όλα άξιος, αλλά και τα μέσα που επιστρατεύονται (είτε από τον ίδιο είτε από όσους τον στηρίζουν για τους δικούς τους σκοπούς) είναι υπό κρίσιν...

Ο ηγεμών επείγεται

Αδράνεια

Salvador Dali: The Persistence of Memory

Μπλε ή πράσινο; Φιλελεύθερη οικονομία ή σοσιαλισμός; Υπήρχε τελικά μία εντυπωσιακή ομοιότητα πίσω από τις οξύτητες και τις πραγματικές ή τεχνητές αντιθέσεις μεταξύ των δύο κυρίων διεκδικητών της εξουσίας σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία.

Η ΝΔ στην προηγούμενη κυβερνητική της θητεία δεν εφάρμοσε και σε πολλές περιπτώσεις δεν τόλμησε καν να συζητήσει πολλές από τις αλλαγές που κατά κοινή ομολογία απαιτούνται σε οικονομία, υγεία, παιδεία, εργασιακό, ασφάλιση (για να αναφέρω μερικούς τομείς), αλλαγές που έστω και αόριστα τις είχε υπαινιχθεί στο πρόγραμμα του 2004. Προτίμησε να βασιστεί στην κεκτημένη ορμή της καταδικαστικής για το ΠΑΣΟΚ ψήφου του 2004, διατυμπανίζοντας την ανάγκη για τομές γενικώς και αορίστως, χωρίς να ανοίγει την συζήτηση για το τι πρέπει να αλλάξει και προς ποια κατεύθυνση. Και όπου άνοιξε η συζήτηση, εξαντλήθηκε σε ένα διάλογο (μάλλον "δΓιάλογο" με έντονο "Γ", όπως συνηθίζεται να προφέρεται πλέον ο διάλογος από το '81 και μετά) άτολμο και παρελκυστικό, με μία διαρκώς παλινδρομούσα αντιπολίτευση που δεν είχε καμμία διάθεση να συγκατανεύσει σε τίποτε, αλλά και μία κυβέρνηση που δεν έδειξε το στοιχειώδες θάρρος να προτείνει αυτή (όπως είχε θεσμική υποχρέωση) τις αλλαγές που θα θεωρούσε κατάλληλες ως βάση συζητήσεως. Αυτός ο "διάλογος από μηδενική βάση" (κάτι μου λέει ότι θα τον δούμε και σε αυτή την θητεία) έκρυβε βέβαια την επιθυμία της ΝΔ να μην εκτεθεί με απόψεις που θα ήταν δυσάρεστες σε μερίδα (πιθανότατα σημαντική) των πολιτών.

Και το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε στην πράξη τίποτε προς την κατεύθυνση της (μερικής έστω) αποκήρυξης του κυβερνητικού του παρελθόντος, μιας αποκήρυξης που θα έδειχνε ότι έχει αντιληφθεί την σημασία της ήττας του 2004. Αντίθετα, επέμεινε μέχρι τελευταία στιγμή στο σενάριο της "δεξιάς παρένθεσης", στην ελπίδα (εν μέρει μόνον βάσιμη) ότι το εκλογικό σώμα ψήφισε την κυβερνητική αλλαγή του 2004 έχοντας μία αόριστη και νεφελώδη περί μεταβολής επιθυμία, επιθυμία που θα γινόταν εφιάλτης όταν οι αλλαγές θα ξεκινούσαν να δρομολογηθούν. Θεώρησε δηλ. το ΠΑΣΟΚ ότι οι Έλληνες ήταν κατευχαριστημένοι από την Ελλάδα που το Κόμμα "έστησε" μέσα σε μια εικοσαετία και ότι η καταψήφισή του το 2004 ήταν ένα καπρίτσιο, μια παραξενιά της κάλπης, μέτρο της ανίας που γεννά η επανάληψη και της διάθεσης από μέρους των εκλογέων για πειραματισμό. "Να δούμε και κάτι άλλο, βρε αδερφέ..."

Τοιουτοτρόπως φτάσαμε στις πρόσφατες εκλογές. Με την ΝΔ να επανεξαγγέλει το πρόγραμμα του 2004 και να εξαργυρώνει τελικά και πάλι στην κάλπη ένα γενικότερο ρεύμα εντός του εκλογικού σώματος υπέρ (κάποιων) μεταρρυθμίσεων. Και το ΠΑΣΟΚ να αναφέρεται μεν και αυτό στην ανάγκη (κάποιων) μεταρρυθμίσεων (εντός του ΠΑΣΟΚ και της κοινωνίας), να εμμένει δε στην αντίληψη ότι η 20ετία του ήταν περίπου παραδεισιακή και η 4ετία της ΝΔ εφιάλτης. Φρόντισε βέβαια να φρεσκάρει την μνήμη των εκλογέων περί της ειδυλλιακής αυτής 20ετίας επαναφέροντας τον Κ. Λαλιώτη ως συντονιστή κλιμάκωσης της προεκλογικής οξύτητας (τι οξύμωρο, με αιχμή τις πυρκαγιές, θέμα που άπτεται και του...εθνικού κτηματολογίου) και υιοθετώντας το σύνθημα "νέα αλλαγή", που πιθανότατα σκοπό είχε να κινητοποιήσει τα παλαιοκομματικά αντανακλαστικά ορισμένων οπαδών αλλά που σε άλλους προκάλεσε ρίγη, υπενθυμίζοντας την (όντως) αλλαγή του '81.

Στην πράξη και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου συμφώνησαν στις εκτιμήσεις τους ότι αν άνοιγε η συζήτηση για το είδος, την κατεύθυνση και την έκταση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται, τότε τα όσα θα είχαν να χάσουν θα ήταν πολύ περισσότερα από τα όσα θα κέρδιζαν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Με δεδομένη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπέρ (κάποιων) μεταρρυθμίσεων, το αποτέλεσμα ήταν περίπου αναμενόμενο: Κερδίζει ο αποκηρύξας το παρελθόν, χάνει ο εμμένων σε αυτό. Και πού βρισκόμαστε σήμερα; Μα ξανά στο 2004. Με μια ΝΔ να αναλαμβάνει (για δεύτερη φορά) εντολή διακυβέρνησης με σαφές πλειοψηφικό ρεύμα όπισθέν της, ευρύτερο του ποσοστού της και ελαφρώς (μια ιδέα μόνον) "ψημένο" στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων, που έχει μεν αντιληφθεί την επιτακτική ανάγκη μεταβολών σε κάθε συνιστώσα της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά που έχει μια αόριστη μόνον ιδέα περί των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Και με ένα ΠΑΣΟΚ που έλαβε (για δεύτερη φορά) μήνυμα έστω και μερικής καταδίκης του παρελθόντος του, αλλά που δεν έχει αποφασίσει πώς να το διαχειριστεί ώστε και να αποστασιοποιηθεί ουσιωδώς από εκείνο, και τις απαιτούμενες αλλαγές να πραγματοποιήσει, αλλά και να μην απωλέσει μέρος της εκλογικής του βάσης (ιδιαίτερα προς τα αριστερά).

Άκουσα με πολλή προσοχή τον Γ. Παπανδρέου στις δηλώσεις του αμέσως μετά την διαμόρφωση των αποτελεσμάτων. Για πρώτη φορά μου φάνηκε ο εαυτός του. Απαλλαγμένος από το άγχος να μοιάζει με τον χαρισματικό αλλά και λαοπλάνο πατέρα του και να συναγωνίζεται σε αντιδεξιές κορώνες τον Κ. Λαλιώτη, αναγνώρισε χωρίς υπεκφυγές την ήττα αλλά και το μήνυμα των εκλογών όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ: Ότι για τις δυσρυθμίες και τα δεινά της χώρας το ΠΑΣΟΚ φέρει (τουλάχιστον ισοβαρή με την ΝΔ, θα συμπλήρωνα εγώ) ευθύνη. Ότι τα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα και την έχουν καταδικάσει να είναι ουραγός, παρίας στον στίβο των διεθνών εξελίξεων, "πτωχός συγγενής", περιθωριοποιημένος εταίρος, μικρής βαρύτητος και μειωμένου καταλογισμού συνομιλητής, δεν είναι καινοφανείς αστέρες της τελευταίας 3ετίας αλλά αντίθετα μεσουρανούν στο ελληνικό στερέωμα για ένα τέταρτο του αιώνα, σε πείσμα των εθελότυφλων, σημεία δυσοίωνα του εθνικού μας μέλλοντος.

Αντίθετα, ο επίδοξος διάδοχός του, λίγα λεπτά αργότερα και από τον εμβληματικό (επιλογή ενδεικτική του χαρακτήρα του) χώρο του Ζαππείου "κελαηδούσε" αυτοκρατορικά στην γλώσσα της 10ετίας του '80: "συντροφικοί χαιρετισμοί" και βεβαιότητα ότι το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να κερδίσει, αλλά έχασε (εξαιτίας του...κακού Γιώργου, δεν το είπε αλλά το εννοούσε πασίδηλα).

Και ερχόμαστε στον...κυρίαρχο λαό. Έναν λαό που επιτέλους αρχίζει (στην πλειοψηφία του έστω) να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει κάτι να αλλάξει επιτέλους στην Ελλάδα, ότι πρέπει να επιχειρηθεί μία αποτελμάτωση, ότι πρέπει να κινηθούν τα στάσιμα νερά. Αλλά και που κατά ένα μέρος δεν υποψιάζεται και κατά το υπόλοιπο δεν θέλει να ξέρει το είδος και το βάθος αυτών των αλλαγών και το (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμο) κόστος του. Που προτιμά να ζει με δανεικά φαντασιωνόμενος μια...ισχυρή Ελλάδα, η οποία δεν παράγει τίποτε άλλο από τουριστικές υπηρεσίες και φρούτα και στην οποία κάποιοι (από σέβας και αναγνώριση του ιστορικού της ρόλου) έχουν υποχρέωση να δανείζουν προκειμένου να απολαμβάνει αδιατάρακτα τα αγαθά του κόπου και της παραγωγής άλλων κρατών. Έναν λαό που είναι χρεωμένος μέχρι το λαιμό σε δάνεια και κάρτες για να συντηρεί ένα "σύγχρονο δυτικό" τρόπο ζωής, πρώτο και δεύτερο αυτοκίνητο, (+/_ 4Χ4), εξοχικό ή εξοχικούλι, τηλεόραση LCD των 1500€, ντυσίματα, εξόδους και κινητά ένα σωρό. Έναν λαό υπερήφανο για το "ένδοξο παρελθόν" του που κοιτάζει όμως το μέλλον μόνον με καταναλωτική διάθεση, χωρίς όνειρα δημιουργίας. Που έχει ανεπιστρεπτί εκχωρήσει (μάλλον εναποθέσει με ανακούφιση) την επιστημονική παραγωγή και την τεχνολογική εξέλιξη σε άλλους (αυτούς που κατά την προσφιλή του έκφραση "κάποτε ήταν πάνω στα δέντρα"), κρατώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα του "ευ ζην".

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει" λοιπόν. Στοιχειώδες, συνέλληνες. Και παλιό, πολύ παλιό. Ηράκλειτος, προ 2500 χρόνων. Δεν ανακαλύψαμε εμείς σήμερα τον τροχό. Το θέμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση και με ποια συγκεκριμένα μέτρα (και με ποιο κόστος). Αλλιώς η αδράνεια και η έλλειψη πολιτικού θάρρους θα καταστήσει το ρεύμα υπέρ των μεταρρυθμίσεων γράμμα κενό, "ένα πουκάμισο αδειανό", άλλη μια μαζική ευφοριογόνο ψευδαίσθηση. Γιατί μεταρρυθμιστής δεν είναι εκείνος που υπαινίσσεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ούτε καν εκείνος που τις συζητά. Αλλά μόνον εκείνος που τις αποφασίζει και τις εφαρμόζει.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφηκε μετά παρότρυνση του φίλου squarelogic.

Τιτανομαχία

Μικρό διάλειμμα στην γκρίνια:

Στην Α' Θεσσαλονίκης συγκρούονται τα βαρέα πυροβολικά των δύο κομμάτων εξουσίας. Θαυμάστε!



Η "ωραία Ελένη" Ράπτη απέναντι στην "αιώνια Εύα" Καϊλή.

Χάρμα οφθαλμών.

Αφασία

Την αφίσα αυτή φωτογράφησα σε σταθμό του Μετρό. Πρόκειται για προσπάθεια ευαισθητοποίησης των γυναικών στο θέμα του καρκίνου του μαστού. Ως εδώ όλα καλά.

Τον σολοικισμό τον βλέπετε; "Ανεξαρτήτου ηλικίας"... Κάποτε, τέτοιου είδους λάθη ήταν αδιανόητα σε έγγραφα (από κείμενα κρατικών υπηρεσιών έως διαφημιστικά κείμενα) που θα πρέπει θεωρητικώς να έχουν υποστεί ένα στοιχειώδη έλεγχο προτού εκτεθούν (και εκθέσουν τους συντάκτες τους) σε κοινή θέα και ανάγνωση.

"Η ανεξάρτητος ηλικία", "της ανεξαρτήτου ηλικίας". Μα η ηλικία δεν είναι ανεξάρτητη, δεν είναι αυτό το πνεύμα του κειμένου της διαφήμισης. Να ανεξαρτητοποιηθεί από τι; Ήταν υποδουλωμένη και σε ποιον; Ο συντάκτης θέλει προφανέστατα να πει ότι ανεξαρτήτως ηλικίας (δηλ. συνολικά σε όλο το ηλικιακό φάσμα) ο καρκίνος του μαστού έρχεται δεύτερος ως αιτία θανάτου στις γυναίκες. Θέλετε να το πούμε νεοελληνικά; "Ο καρκίνος του μαστού είναι δεύτερη αιτία θανάτου στις γυναίκες, ανεξάρτητα από την ηλικία".

Ελπίζω στους ελάχιστους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου να έχει ήδη γίνει κατανοητό το λάθος της έκφρασης. Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται μονότονα τελευταία συνεχώς και πιο συχνά και τείνει, κατ΄αυτό τον τρόπο, να γίνει κανόνας. Θα κινδυνεύσει μια μέρα να θεωρηθεί φτωχός στα ελληνικά, αγράμματος, αυτός που θα πει "ανεξαρτήτως ηλικίας";

Ακόμα χειρότερα, αν πάει κανείς στο Google και αναζητήσει τις σελίδες στα Ελληνικά όπου υπάρχει ακριβώς η φράση "ανεξαρτήτου ηλικίας", του καταμετρούνται μερικές εκατοντάδες (697 αυτή τη στιγμή, 721 όταν γραφόταν το "Προσεχώς"). Ευτυχώς, το "ανεξαρτήτως ηλικίας" εμφανίζεται σε 18,200 σελίδες. Πάλι καλά...

Προσεχώς

Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται 721 φορές.


Για να μας θυμίζει πόσο η ελληνική γλώσσα έγινε για μας τους νεο-έλληνες ξένη και φορτική.

Προσεχώς στις οθόνες σας.