Προς τιμήν του

Από το πολιτικό γραφείο του Κου Κυριάκου Μητσοτάκη μου κοινοποιήθηκε (στο e-mail του blog) το περιεχόμενο επερώτησής του με θέμα το υποχρεωτικό διά νόμου λουκέτο των γυμναστηρίων τις Κυριακές. Παρ’ ότι αγνοώ αν υπήρξε απάντηση, θεωρώ ότι, στην χώρα όπου το αυτονόητο είναι ζητούμενο, μια τέτοια ερώτηση έχει την αξία της.

Θυμίζω επίσης ότι αυτό το blog έφερε στην επιφάνεια το θέμα (με τίτλο «Ποτέ την Κυριακή») και πέτυχε τότε αναγνωσιμότητες πρωτοφανείς για τους μέσους όρους του...
Ακολουθεί το περιεχόμενο της ερώτησης.

Κυριάκος Μητσοτάκης
Νέα Δημοκρατία
Β΄ Αθηνών

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ
Προς τους Υπουργούς Πολιτισμού κ. Μιχάλη Λιάπη και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο

ΘΕΜΑ: Η απαγόρευση λειτουργίας των γυμναστηρίων τις Κυριακές.

Τα περίπου 1.250 γυμναστήρια που λειτουργούν στην χώρα μας αποτελούν μια από τις λίγες διεξόδους άθλησης για τουλάχιστον μισό εκατομμύριο έλληνες που είναι εγγεγραμμένοι σε αυτά. Είναι σε όλους γνωστό ότι το Σαββατοκύριακο είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουν οι εργαζόμενοι μέσα στην εβδομάδα προκειμένου να γυμναστούν. Λόγω όμως μιας διάταξης του ΠΔ 219 (ΦΕΚ 221, 13/10/2006), σύμφωνα με την οποία «τα Γυμναστήρια την Κυριακή παραμένουν κλειστά», απαγορεύεται στους πολίτες να γυμνάζονται την ημέρα της εβδομάδας που διαθέτουν τον περισσότερο χρόνο να το κάνουν.

Πρόκειται για μια αναχρονιστική και παράδοξη διάταξη, η οποία έχει δημιουργήσει προβλήματα τόσο σε όσους θέλουν να γυμναστούν τις Κυριακές όσο και σε όσα γυμναστήρια μπορούν να παραμένουν ανοικτά όλη την εβδομάδα. Σε μια εποχή που οι ρυθμοί είναι πλέον εξαντλητικοί για την πλειοψηφία των Ελλήνων και που ο ελεύθερος χρόνος τους είναι εξαιρετικά περιορισμένος, δεν είναι δυνατόν να θεσπίζονται τέτοιοι αποκλεισμοί στις δυνατότητες άθλησης και αναψυχής. Ένα τέτοιο ζήτημα που αφορά την υγεία και την ψυχική διάθεση των πολιτών δεν μπορεί να ρυθμίζεται με απαγορεύσεις όταν μάλιστα η Πολιτεία θα έπρεπε να δίνει όσο το δυνατόν περισσότερα κίνητρα για να ωθήσει τους πολίτες στην άθληση. Είναι επομένως ανάγκη να καταργηθεί η διάταξη και να επιτραπεί το αυτονόητο, δηλαδή η λειτουργία των γυμναστηρίων όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Κατόπιν αυτών,

ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ οι κ.κ. Υπουργοί Πολιτισμού, ΠΕΧΩΔΕ και Υγείας

Για ποιους λόγους έχει θεσπιστεί η απαγόρευση λειτουργίας των γυμναστηρίων τις Κυριακές, και,
Είναι στις προθέσεις των Υπουργείων η άρση αυτής της απαγόρευσης με τροποποίηση του σχετικού ΠΔ;

Αθήνα, 25 Φεβρουαρίου 2008

Ο Ερωτών Βουλευτής


Κυριάκος Μητσοτάκης

Αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε

Τελέστηκε, διαβάζω, χθες Σάββατο 09 Φεβρουαρίου 2007 το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Θύρας 7. Είκοσι έξι χρόνια έχουν περάσει από το τραγικό δυστύχημα που συνέβη μετά την νίκη (με 6-0) του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ. Εκείνο το ηλιόλουστο στην πόλη μου απόγευμα, έφηβος τότε, παρακολουθούσα το ματς από το ραδιόφωνο ως νεοσσός φίλαθλος της ΑΕΚ.

Ακούστηκαν και φέτος από την τηλεόραση τα γνωστά clichés: «οι ήρωες», «οι θρύλοι», που «ζουν πάντοτε για να μας οδηγούν».

Και αναρωτιέμαι: Με βάση ποιον ορισμό τα τραγικά θύματα της Θύρας 7 ήταν ήρωες;

Σύμφωνα με το λήμμα του λεξικού του Γ. Μπαμπινιώτη, ήρωας είναι κάποιος που προβαίνει σε γενναία πράξη μέχρι σημείου αυτοθυσίας, αυτός που κατορθώνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αυτός τον οποίο οι άλλοι θαυμάζουν για μια πράξη του ή μιμούνται.

Προέβησαν οι δυστυχείς ποδοπατημένοι μέχρι θανάτου ενσυνείδητα σε θυσία της ζωής τους για κάποιο στόχο που υπερβαίνει τα όρια του ατομικού βίου; Κατόρθωσαν ή έστω επιχείρησαν να επιτύχουν κάτι δύσκολο, επέδειξαν συμπεριφορά άξια μίμησης; Και πού μας οδηγούν, κατά τους τηλεοπτικούς σχολιαστές, τα θύματα; Σε ποια μέθεξη, σε ποια αυτοθυσία, σε ποιο παράδειγμα προς μίμησιν; Ποιος είναι ο της δικαιοσύνης νοητός ήλιος που λάμπει έκτοτε και ποιο το φωτεινό μονοπάτι που αυτός φωτίζει για να το ακολουθούμε εμείς οι ταπεινοί ανώνυμοι;

Ας μη γελιόμαστε. Τραγικά θύματα, ναι, υπήρξαν οι φίλαθλοι που χάσαν άθελα τη ζωή τους εκείνο το απόγευμα, μέσα σε λίγες στιγμές και χωρίς καν να προλάβουν να το συνειδητοποιήσουν. Αλίμονο στους δικούς τους ανθρώπους, οι οποίοι τους θρηνούν ακόμη. Και είναι μοναδική, ιερή και άβατη η στιγμή που κάποιος διαβαίνει εξερχόμενος το κατώφλι της ζωής, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, αθόρυβα ή με ηρωική έξοδο, επώνυμα ή ανώνυμα. Το ίδιο τραγικές και χιλιάδες άλλες απώλειες ζωών από τροχαία δυστυχήματα, καιρικά φαινόμενα, πτώσεις αεροπλάνων, εργατικά ατυχήματα. Και όχι απαραίτητα λιγότερο τραγικός και αυτός ακόμη ο λεγόμενος φυσικός θάνατος. Αλλά το να μιλάμε για «ηρωισμούς» και «φωτεινά παραδείγματα που οδηγούν», εκεί όπου δεν πληρούνται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις γι’ αυτό, είναι βεβήλωση για τους νεκρούς και μέτρο προϊούσας ακρισίας.

Ο αθλητικός οπαδισμός - η υποστήριξη μιας ομάδας, η συμμετοχή στα «κοινά» της, η παρακολούθηση των αγώνων της - και στην πιο ευγενή του ακόμη μορφή, δεν συνιστά πράξη ηρωισμού. (Πόσο μάλλον ορισμένα από τα δυσώδη παραπροϊόντα του...)

Make love, no war

Σε αναζήτηση πεδίων βολής εκτός της επικράτειας βρίσκονται τα Ελληνικά Όπλα. Οι χώροι που περιβάλλουν τα ήδη υπάρχοντα πεδία βολής έχουν κατοικηθεί και πολίτες που έχουν εκεί την κύρια ή την εξοχική κατοικία τους δεν ανέχονται πλέον τις «οχλήσεις».

Προβληματισμοί εγείρονται και για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, επί των οποίων οι Έλληνες έχουν τελευταίως γίνει υπερευαίσθητοι. (Ως γνωστόν, τασσόμεθα άπαντες αναφανδόν υπέρ οικολογικών λύσεων, ιδιαιτέρως όταν η απαιτούμενη για την περιβαλλοντική διάσωση περιστολή δραστηριοτήτων δεν αφορά εμάς τους ίδιους – Αν βέβαια μας ζητηθεί να περιορίσουμε πχ. την χρήση του ΙΧ μας, εκεί αλλάζει το θέμα).

Είναι και ο αναπτυσσόμενος τουρισμός που παραβλάπτεται από την δραστηριότητα που αναπτύσσεται στα πεδία βολής: χάνουν εμπορικότητα τα ρεντρούμια, η χρυσοτόκος όρνιθα για πολλούς συμπολίτες μας. Και να μην ξεχάσουμε και το προφανές: αμαρτία απ' το Θεό, παιδιά, με τα «σιδερικά» σας και τα μπαμ-μπουμ διώχνετε και τις τουρίστριες...

Αναμφίβολα, κάποιες προτάσεις για επιλογή και οριοθέτηση νέων πεδιών βολής εντός ελληνικού εδάφους έχουν ανεπίσημα γίνει, αλλά ποιος τολμά να τις εισηγηθεί επισήμως; Μόλις διαφανεί μία τέτοια πρόθεση εσωτερικής μετεγκατάστασης, οι κάτοικοι των θιγομένων περιοχών θα αρχίσουν παραστάσεις στις Αρχές, αποκλεισμούς οδικών αρτηριών κτλ. κτλ. κτλ. Οπότε...

Στην Βουλγαρία λοιπόν. Δέχεται επ' αμοιβή (βλέπε εκδρομές-αστραπή...) τα «ερωτικά πυρά» της Βορείου Ελλάδος, αλλά σύντομα θα μπορούσε να υποδεχθεί αδιαμαρτύρητα και τα πολεμικά μας βόλια, βελτιώνοντας την ικανότητά μας να καταφέρουμε πλήγμα στον αντίπαλο, σε ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης. Θα κοστίσει βέβαια κάτι (μερικά εκατομμύρια €) παραπάνω, αλλά - τι διάβολο - θα τα πληρώσουμε εκ του περισσεύματος των δανείων μας... Μέσα στο πέλαγος των χρεών μας, ούτε που θα φανούν.

Μήπως (λέω τώρα...) να τους ζητούσαμε να πολεμήσουν κιόλας στη θέση μας, αν χρειαστεί; Καθ’ ότι εμείς είμεθα πλέον υπερβολικώς ευθραύστου ιδιοσυστασίας για τέτοια απάνθρωπα και προπαντός αντι-οικολογικά sports.

Κατανάλωση και ευζωία über alles.