Κάποτε, λέει, σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ένας χωρικός είχε ανάμεσα στα ζώα του έναν τράγο αλλοιώτικο από τους άλλους. Ο τράγος ήταν πολύ γόνιμος και έβγαζε πολύ καλή γενιά, άσε που δεν περιφρονούσε καμία κατσίκα και πρόθυμα πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε όλο το χωριό.
Ο χωρικός είχε τον τράγο στην αυλή του και όποιος άλλος συγχωριανός του ήθελε να πιάσει η κατσίκα του κατσικάκια, την πήγαινε για τα δέοντα. Με ένα αντίτιμο στον ιδιοκτήτη του τράγου το αποτέλεσμα ήταν πάντα εγγυημένο. Η ικμάδα του τράγου είχε βέβαια μαθευτεί και στα γύρω χωριά, και συνέρρεαν από όλη την περιφέρεια άνθρωποι με τις κατσίκες τους. Και ο τράγος δεν απογοήτευε κανέναν χωρικό (και καμία κατσίκα).
Ώσπου ο κοινοτάρχης του χωριού σκέφτηκε και πρότεινε στον ιδιοκτήτη του τράγου: "Γιατί δεν συμφωνείς να τον αγοράσει τον τράγο η κοινότητα; Θα στον χρυσοπληρώσουμε. Θα 'χεις και το κεφάλι σου ήσυχο, να μην έχεις τον καθένα να σε ενοχλεί κάθε λίγο και λιγάκι. Πού ξέρεις άλλωστε, αύριο - μεθαύριο μπορεί ο τράγος να αρρωστήσει και να τον χάσεις, ενώ έτσι εξασφαλίζεις ένα καλό ποσό. Και αν ο τράγος πάψει να είναι τόσο καρπερός; Ενώ εμείς τον παίρνουμε, τον δένουμε στην αυλή του κοινοτικού καταστήματος, τον ταΐζουμε, τον ποτίζουμε και επιτρέπουμε δωρεάν σε όλο το χωριό να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες του, σαν προσφορά από την κοινότητα. Ησυχάζεις κι εσύ και το χωριό είναι ευχαριστημένο."
Το σκέφτηκε έτσι, το σκέφτηκε αλλιώς ο χωρικός (είχε και μικρά παιδιά και δεν ήθελε να βλέπουν όλη μέρα τις περιπτύξεις του τράγου και να του κάνουν και δύσκολες ερωτήσεις) και τον έδωσε.
Έλα όμως που ο τράγος μόλις ετέθη στην διάθεση του κοινοτάρχη άλλαξε τελείως σύστημα... Έτρωγε, έπινε αλλά απέφευγε συστηματικά την "διατεταγμένη υπηρεσία". Πού και πού εκτελούσε τα "καθήκοντά" του, κι αυτό ανόρεκτα. Πολλοί χωρικοί με τις κατσίκες τους έφευγαν άπρακτοι και άλλοι αμφιβάλλοντας πολύ για το αποτέλεσμα.
Άρχισαν έτσι σιγά-σιγά οι διαμαρτυρίες. Είχε πληρώσει, στο κάτω-κάτω ένα σωρό λεφτά ο κοινοτάρχης γι' αυτόν τον περιβόητο τράγο, που τώρα αποδεικνυόταν τζούφιος... Αλλά και ο κοινοτάρχης βρέθηκε σε απόγνωση (περιττόν να σου πω αναγνώστη μου ότι το "πολιτικό κόστος" δεν ήταν έννοια άγνωστη στο χωριό). Να τον γυρίσει πίσω δεν γινόταν λόγος, δεν περιλαμβανόταν στη συμφωνία, αλλά "διάβολε, θα πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση για όλα αυτά", σκέφτηκε. Έτσι κίνησε και πήγε στον παλιό ιδιοκτήτη του τράγου, και τον παρακάλεσε, αυτόν που ήξερε το ζώο τόσο καλά, να έρθει να το δει στο κοινοτικό κατάστημα, μπας και βρει τι φταίει.
Έτσι και έγινε. Ο χωρικός ήρθε μαζί του και φτάνοντας στην αυλή του κοινοτικού καταστήματος πάει κατ' ευθείαν στον τράγο και του ψιθυρίζει κάτι στ' αυτί. Και ο τράγος γυρίζει ομοίως και του απαντάει.
Ο χωρικός απομακρύνθηκε γελαστά από τον τράγο και κατευθύνθηκε με σίγουρο βήμα προς τον κοινοτάρχη: ήταν φανερό από το βλέμμα του ότι είχε βρει την άκρη. Ο κοινοτάρχης αδημονώντας τον ρωτά: "Μα τι τον ρώτησες τον τράγο;" "Γιατί δεν καβαλάει πια τις κατσίκες όπως παλιά, πρόεδρε, τι άλλο να τον ρωτήσω!" του λέει ο χωρικός. "Και τι σου απάντησε λοιπόν;" τον ρωτάει με αγωνία ο κοινοτάρχης. "Τώρα πια εξασφαλίστηκα, έγινα δημόσιος υπάλληλος!"
..........................................................
Αντί επιμυθίου: Αυτά αγαπητέ αναγνώστη μου συμβαίνουν στις χώρες των παραμυθιών όπου οι άνθρωποι μιλούνε με τα ζώα και μαθαίνουν τα μυστικά τους. Σ' αντίθεση με εμάς εδώ, που αναζητούμε επί ματαίω γιατί υπολείπεται σε παραγωγικότητα ο Δημόσιος Τομέας...
Και ακόμη χειρότερα: πίσω στον πολιτισμό, τους δύο διασήμους συνοδοιπόρους σου περιμένει ένα supermodel (Elle Macpherson), για το οποίο οι δύο άνδρες πρέπει επειγόντως να ξεκαθαρίσουν τους "τίτλους κατοχής" τους.
Και το δάσος ζωντανεύει: η αρκούδα εμφανίζεται ξανά και ξανά για να διεκδικήσει την λεία της. Και δεν θα σταματήσει αν δεν την πάρει...
