About to expire, about to begin...

Να 'ναι η καινούργια χρονιά σαν συναρπαστική μουσική που ξεσηκώνει με την κάθε της νότα...

Όψιμη Επιφοίτηση

«Είμαι βέβαιος ότι ο Γιώργος Παπανδρέου βλαστημά την τύχη που έριξε σ’ αυτόν τον κλήρο να προχωρήσει στην επικείμενη σφαγή, οφείλει όμως να συνειδητοποιήσει ότι το σημερινό του «χρέος» αποτελεί ένα είδος εκδίκησης της ιστορίας.


Διότι τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν πρωτίστως οι κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ που παραφούσκωσαν με προσωπικό τις δημόσιες υπηρεσίες και ειδικά τις «πολυτελείς» ΔΕΚΟ, οι οποίες σήμερα ξαπλώνουν στην κλίνη του Προκρούστη. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα ποσοστά που παίρνει η ΠΑΣΚΕ σ’ όλους αυτούς τους οργανισμούς (μεταξύ 50% και 70%), για να καταλάβει τι είχε γίνει διαχρονικά. Εφ’ όσον λοιπόν το ΠΑΣΟΚ καρπώθηκε επί δεκαετίες τα πολιτικά οφέλη αυτών των διορισμών, αποτελεί πράξη στοιχειώδους ιστορικής δικαιοσύνης να εισπράξει τώρα και το πολιτικό κόστος τής κατεδάφισης αυτού του οικοδομήματος.»


.........................................................


«Εκείνα τα χρόνια δημιουργήθηκε το σώμα των εργαζομένων στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, που αποτελεί σήμερα το σκληρό ΠΑΣΟΚ με το οποίο καλείται να συγκρουστεί ο Γ. Παπανδρέου. Είναι πράγματι σάρκα από τη σάρκα του κόμματος του. Αυτή η σάρκα τον στήριξε με πάθος και αυτήν καλείται τώρα ο πρωθυπουργός να ακρωτηριάσει. Το πιο δραματικό για τον Παπανδρέου είναι ότι αυτός ο σκληρός κομματικός μηχανισμός ήταν η αιχμή του προσωπικού του δόρατος στις εσωκομματικές εκλογές κόντρα στον Βενιζέλο.»

.........................................................

«Ξέρω ότι οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης μπορούν εύκολα να δείξουν έγγραφα και στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή διόρισε πάνω από 150.000 υπαλλήλους. Καλά κάνουν και τα λένε, ξεχνούν όμως ότι λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 1985 και του 1989, οι αιτήσεις διορισμού στο δημόσιο συμπληρωνόντουσαν κατά χιλιάδες στην Χαριλάου Τρικούπη κι από κει έφευγαν για τις δημόσιες υπηρεσίες. Τότε διορίστηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που ουρλιάζουν σήμερα, βλέποντας τις αποδοχές τους να μειώνονται και τους οργανισμούς τους να συγχωνεύονται ή να καταργούνται.»

Να υποθέσουμε ότι πρόκειται για όψιμο ρεαλισμό, υπό το κράτος των... "αδήριτων πιέσεων των αγορών", όπως τις ανακάλυψαν εσχάτως και τις επικαλούνται τακτικώς και οι υπέρ του Μνημονίου πράσινοι μαχητές στη Βουλή;

Γέμισε ο τόπος Επιμηθείς...

Θέμα ορισμού

Ο ορισμός της ψήφου κατά συνείδηση, σύμφωνα με τον Κώστα Γείτονα:

«Ψηφίζουµε κατά συνείδηση. Και όσοι ψηφίσαµε υπέρ, ψηφίσαµε κατά συνείδηση. Γιατί η δική µου συνείδηση έλεγε πως αν το καταψηφίσω και το κάνουν και άλλοι, ρίχνω την κυβέρνηση».

Μάλιστα. Όταν της Ελλάδος σε τέτοια κρίσιμη στιγμή ηγούνται πολιτικοί με τέτοια σύγχυση ιδεών, επιλογών και προτεραιοτήτων (και όταν, εδώ που τα λέμε, μια τέτοια δήλωση δεν συνεπάγεται αυτονόητα ηχηρότατη αποδοκιμασία από μέρους πολιτών και ΜΜΕ), τότε δεν βλέπω να έχουμε και πολλές ελπίδες...

Η ποίηση γίνεται ιστορία

Τα σχόλια περιττεύουν...

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.


Κ. Π. Καβάφης, Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.

Ακόμα και τώρα το πολιτικό κόστος

Το ΠΑΣΟΚ είναι μακράν η χειρότερη αντιπολίτευση της χώρας. Ελέγχοντας και τα συνδικάτα του στενού και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, είχε προβλέψιμο ρόλο, όποτε βρισκόταν στην αντιπολίτευση, να υποδαυλίζει τις γενικευμένες λυσσώδεις αντιδράσεις απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρούσε (ή μάλλον σκεφτόταν να αποπειραθεί να επιχειρήσει...) η (ενίοτε κυβερνώσα) παράταξη της ΝΔ από την θέση της εξουσίας.

Είναι κοινό μυστικό ότι και κλάσμα ακόμη των αλλαγών που έλαβαν χώρα τον τελευταίο χρόνο στο εργασιακό, το ασφαλιστικό, τα φορολογικά και άλλα πεδία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας θα ήταν απλώς αδιανόητο όχι να θεσπιστεί αλλά και να συζητηθεί με την ΝΔ στην εξουσία. Είναι επιπλέον βέβαιο ότι τυχόν ανέλπιστη άνοδος της ΝΔ στην εξουσία υπό τις παρούσες συνθήκες είναι εφιάλτης για τους βουλευτές και τα στελέχη της και την απεύχονται ολόψυχα.

Τι μένει λοιπόν στην ΝΔ, τώρα που βλέπει το ΠΑΣΟΚ να υποχρεώνεται (σαν από θεία δίκη) να αποδομήσει κακήν κακώς το τερατούργημα που λέγεται μεταπολιτευτικό νεοελληνικό "κράτος" και φέρει εν πολλοίς την δική του σφραγίδα; Μια εποικοδομητική αντιπολίτευση, θα σκεφτόταν κανείς. Μια αντιπολίτευση με σαφείς προτάσεις για μέτρα κατεπείγοντος χαρακτήρα (πχ. στοχεύοντα στην άμεση μείωση των σκανδαλωδών εξόδων μισθοδοσίας σε θυλάκους του ευρύτερου Δημοσίου) και σε, δεύτερη γραμμή, μέτρα μεσομακροπρόθεσμου ορίζοντα.

Αντ' αυτού τι εισπράττουμε (όσοι ματαιοπονούμε περιμένοντας παραγωγή πολιτικής από τους πολιτικούς); Αφόρητες αοριστολογίες. Είναι υπέρ των αλλαγών, λέει η ΝΔ, αλλά όχι στο πόδι. Είναι βαρειά η κοινωνική ατμόσφαιρα και χρειάζεται, προς τούτο, διάλογος και συναίνεση! Μάλιστα. Αλλά ένα κόμμα που κυβέρνησε έστω και λίγο και υπήρξε κόμμα εξουσίας σε όλη τη μεταπολίτευση, κανένα συγκεκριμένο μέτρο δεν έχει να προτείνει; Πώς θα μειωθούν κατεπειγόντως (γιατί έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, όπως τα καταφέραμε στρουθοκαμηλίζοντας επί δεκαετίες απέναντι στα συσσωρευόμενα προβλήματα και χρέη) τα κονδύλια που απορροφά η συντήρηση ενός υπερδιογκωμένου και σπάταλου Δημοσίου; Με... διάλογο και συναίνεση; Και εν τοιαύτη περιπτώσει τι θα καταθέσει η ΝΔ σ' αυτό τον υποθετικό διάλογο; Ευχολόγια, κοινωνικά σχόλια και γενικολογίες;

Μέσα πάμε καλά...

Δημοφιλέστερη όλων των πολιτικών προσώπων η Λιάνα Κανέλλη, αφού συγκεντρώνει ποσοστιαία τις περισσότερες θετικές αξιολογήσεις (ακολουθεί Απ. Κακλαμάνης και Φώφη Γεννηματά!).

Τι άραγε αξιολόγησαν θετικά οι πολίτες στην εικόνα της Λ. Κανέλλη; Το επαναστατικό style του ασυμβίβαστου που περιφέρει στα τηλεπαράθυρα; Style που τονίζει δεόντως, επιμένοντας να φουμάρει αρειμανίως με δημιουργία προπετάσματος καπνού γύρω της, σύννεφου πυκνού που την μετατρέπει στα μάτια των τηλεθεατών σε σύγχρονη Πυθία; Και της οποίας ο λόγος βρίθει χρησμών περισσότερο δυσερμήνευτων και από αυτούς της αυθεντικής αρχαίας Πυθίας; Μάλλον είναι το style, λοιπόν, που συγκινεί τους τηλε-πολίτες. (φαντάζομαι πόσο ψηλά θα ήταν στην κλίμακα ο Λάκης του κονσερβοποιημένου γέλιου, αν τον είχαν περιλάβει στα προς αξιολόγηση πρόσωπα...)

Αυτά λοιπόν για την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού στην χώρα, όπως τουλάχιστον συνάγεται από το κριτήριο αξιολόγησης ποιοτήτων που διαθέτει (για μέσους όρους μιλάμε, οπότε εξαιρέστε εαυτούς!). Όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό που μας διοικεί στις δύσκολες αυτές περιστάσεις, αφού εξέθεσε τη χώρα διεθνώς προκειμένου να δημιουργηθεί κρίση δανεισμού και να μας επιβληθούν έξωθεν έκτακτα μέτρα, αφού προσάρμοσε τα μέτρα αυτά στην οριζόντια ελληνική λογική του "να πληρώσουν όλοι* αναλογικά", τώρα αντιλαμβάνεται ότι έρχεται η ώρα να συγκρουστεί με τα δικά του παιδιά, "τα σπλάχνα του", για τα οποία είχε δημιουργήσει τις ΔΕΚΟ ως όαση μέσα στην όαση του Δημοσίου.

Και αντιλαμβάνεται επίσης η πολιτική διοίκηση ότι το "κράτος" το οποίο οικοδόμησε δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό αξιολόγησης ποιοτήτων ανθρώπινου δυναμικού, ώστε οι αλεπάλληλες περικοπές αμοιβών στον στενό Δημόσιο Τομέα να μην λειτουργήσουν ως αντικίνητρο για όσους εξακολουθούν να δουλεύουν και να παράγουν, δικαιολογώντας (ενίοτε και με το παραπάνω) τις αμοιβές τους. Και ζυγίζει αβέβαια το βήμα της, έτοιμη για μια ακόμα φορά να κάνει πίσω, επιστρέφοντας και πάλι στην εύκολη λύση των αναλογικών περικοπών.

Οπότε, με τέτοια μηνύματα από εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενους, αισιοδοξείτε! Η έξοδος από την κρίση είναι βεβαία...


* Όπου "όλοι" διαβάστε "οι συνήθεις μη δυνάμενοι να διαφύγουν, οι μη έχοντες δυνατότητα να αποκρύψουν τους πόρους τους"...