Συλλαλητήριο κατά της ακρίβειας

...γιατί όχι και λιτανεία;

Βεβαίως δεν πρωτοτυπήσαμε, τουλάχιστον όχι εδώ. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις έγιναν παντού στην Γηραιά Ήπειρο. Και δεν εξεπλάγην από την (κατά μαρτυρίες) ισχνή συμμετοχή. Το καπέλωμα τέτοιων κινήσεων είναι άλλωστε δεδομένο. Θες - δε θες, θα προσμετρηθείς στις "προοδευτικές δυνάμεις που σηκώνουν τη γροθιά τους στο κεφάλαιο", θα μπεις και εσύ "στο δρόμο που χάραξε η Ιρλανδία" κτλ. κτλ.

Αλλά και αν δεν φοβάσαι (ή δεν σε ενδιαφέρει, ή το τραβάει ο οργανισμός σου) το καπέλωμα, σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις ενυπάρχει ένας απωθητικός παραλογισμός. Ένα άτοπο, παρόμοιο με αυτό του χωρικού που αγανακτισμένος κάποτε με τη χιονοθύελλα που έπληττε επί ώρες το χωριό του, σήκωσε την καραμπίνα του και πυροβολούσε βρίζοντας τον ουρανό.

Υπάρχει πάρτυ επιχειρηματικών συμφερόντων που προκαλεί και εκμεταλλεύεται το κύμα ανατιμήσεων ώστε να αποκομίσει υπερκέρδη; Πιθανότατα ναι. Σκανδαλίζει άλλωστε το γεγονός ότι το ίδιο ακριβώς προϊόν, της ίδιας ετικέττας, στην Ελλάδα μπορεί να πωλείται πολύ ακριβότερα απ' ότι σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι όμως αυτό η κύρια πηγή του κακού; Εδώ στην Ελλάδα έχουμε την τάση να ερμηνεύουμε τις δυσάρεστες οικονομικές εξελίξεις με τρόπο που να εμπλέκει παραίτητα τα υπερκέρδη κάποιων "ολίγων" σε βάρος των υπολοίπων πολλών, του "λαού" που καταληστεύεται. Ερμηνεία που θα έκανε νύξη και για κέρδη ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού σε βάρος των υπολοίπων είναι απαγορευμένη από την κυρίαρχη αριστερίζουσα ιδεολογία, η οποία θέλει απαραίτητα τα οικονομικά φαινόμενα να υπακούουν στα διαμορφωμένα της πρότυπα. Εν προκειμένω, αυτό των ελαχίστων ("κεφάλαιο") που απομυζούν τους πολλούς ("λαός").

Μία τέτοια ερμηνεία είναι λοιπόν απαγορευμένο να περιλάβει την ύπαρξη προστατευμένων επαγγελμάτων, η πελατεία και τα κέρδη των οποίων ορίζονται διά νόμων και οι ασκούντες τα οποία μπορούν να παραλύουν την Ελλάδα οψέποτε το επιθυμούν. Αλλά και για χάρη των οποίων η χώρα μας πληρώνει και θα εξακολουθεί να πληρώνει πρόστιμα.

Ούτε είναι βεβαίως δυνατόν σε μία τέτοια ερμηνεία να γίνεται αναφορά σε συνενοχή των πολιτών ως καταναλωτών στους ανατιμητικούς σπασμούς: οι καταναλωτές είναι εν δυνάμει ψηφοφόροι, και είναι "οι πολλοί", άρα "θύματα", ποτέ συνένοχοι.

Όλοι μιλούν για την "πληγή των μεσαζόντων", για τους οποίους προωτο-ακούσαμε πριν 26 χρόνια περίπου, την αλησμόνητη εποχή δόξης του Ανδρέα. Τότε είχαν οι παραγωγοί την ευκαιρία με τους συνεταιρισμούς να διαθέσουν το προϊόν τους στους καταναλωτές πιο άμεσα, με λιγότερες διαμεσολαβήσεις. Θα ήταν αυτό πνοή ζωής για τον παραγωγό και ίσως πιο συμφέρον και για τον καταναλωτή. Οι συνεταιρισμοί όμως έγιναν κέντρα απίστευτης ρεμούλας, οργιώδους κατασπατάλησης χρήματος, ασύλληπτης καταλήστευσης πλούτου. Χιλιάδες υπάλληλοι πλούτισαν, πήραν παχυλούς μισθούς, κάποιοι άνοιξαν παντοπωλεία τα ράφια των οποίων τροφοδοτούνταν δωρεάν και απ' ευθείας από τους γεωργικούς συνεταιρισμούς και μάλιστα με τη χρεωκοπία των τελευταίων συνταξιοδοτήθηκαν κιόλας, πήραν γενναίες αποζημιώσεις ή μετατέθηκαν για αργομισθία (κοινώς λούφα) σε άλλους τομείς της κρατικοποιημένης ελληνικής οικονομίας. Τώρα οι μεσάζοντες (όχι ένας, δύο ή τρεις αλλά εκατοντάδες ή χιλιάδες) αλωνίζουν. Ποιος μας φταίει;

Και μήπως ο πολίτης - "θύμα" δεν είναι αυτός που με την αγοραστική του δύναμη στηρίζει την κυκλοφορία προϊόντων που είναι 30 ή 40 ή 50% ακριβότερα από πρακτικώς ισοδύναμά τους; Ποιος αγοράζει μαργαρίνες με ειδικές ουσίες... προστατευτικές για την καρδιά; Ποιος πληρώνει ειδικούς τύπους γάλακτος, με πρόσθετα, σε τιμές πολύ πάνω από τα άλλα φρέσκα γάλατα (οι τιμές των οποίων είναι ήδη παραφουσκωμένες σε σχέση με άλλα ιδιωτικής ετικέττας); Ποιος αγοράζει τυριά με χαμηλότερα λιπαρά και υψηλότερες τιμές, αντί να φροντίζει να τρώει λιγότερο από το τυρί της σειράς; Ποιος αναζητεί με μανία στα ράφια των supermarkets παριζάκια με αγνό λάδι ελιάς; Ασφαλώς όχι λίγοι, και ασφαλέστατα (θα έχω δίκαιο να υποθέσω) οι περισσότεροι όχι πενόμενοι.

Υπάρχει αναμφισβήτητα μία ιδιομορφία της ελληνικής αγοράς (μικρή αγορά, λίγοι προμηθευτές κλτ.). Υπάρχει, πιστεύω, και ένα πρόβλημα "καταναλωτικής συνείδησης", με καταναλωτές που ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης είναι διατεθειμένοι να αγοράσουν "το καλύτερο", δηλ. το ακριβότερο και είναι ή δηλώνουν "υπεράνω τιμής". Είμαι διατεθειμένος να δεχθώ και άλλες ερμηνείες και νομίζω ότι το λεγόμενο "πρόβλημα της ακρίβειας" είναι πολυπαραγοντικό. Αλλά μέρος της παθογένειας είναι αναμφίβολα το πολύ μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, χρήμα όχι συγκεντρωμένο στα χέρια των ολίγων αλλά διαχεόμενο σε ευρέα πληθυσμιακά στρώματα. Χρήμα που βρίσκεται (μεταξύ άλλων) και σε χέρια δημοσίων υπαλλήλων, υπαγομένων ασφαλώς και αυτών στην κατηγορία των δήθεν "ταλαίπωρων χαμηλόμισθων" για τους οποίους αγωνίζεται η ΑΔΕΔΥ, και οι οποίοι χάρις στην παράνομη συναλλαγή κάνουν κάθε μεσημέρι ταμείο από το (κατά τα άλλα δημόσιο) πόστο τους. Ειδάλλως, με την θεωρία του "εξαθλιωμένου από την ακρίβεια λαού του οποίου η αγοραστική δύναμη εξασθενεί μέρα με τη μέρα", πώς δικαιολογούνται οι (πολλές) αυτοκινητάρες που κυκλοφορούν σε Αθήνα και επαρχία, πώς χτίζονται τα (πολλά) εξοχικά, πώς δημιουργούνται οι προσωπικές περιουσίες με κάμποσα ακίνητα, πώς χρηματοδοτούνται οι διακοπές και οι αποδράσεις (σπάζοντας νέα ρεκόρ κάθε χρόνο, σε πείσμα της θρυλούμενης εξαθλίωσης); Και ποιοι συνεχίζουν να πληρώνουν την πανάκριβη διασκέδαση, οι ολίγοι προνομιούχοι του μεγάλου κεφαλαίου;

Θέλουμε - δεν θέλουμε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι στην Ελλάδα έχουμε κάνει την επιλογή μας. Μεταξύ ενός φορολογικού συστήματος που θα συλλέγει πόρους και θα τους μετατρέπει σε παιδεία, υγεία, ουσιώδεις υπηρεσίες και έργα υποδομής και από την άλλη μεριά της ασυδοσίας, η οποία επιτρέπει την διασπάθιση πόρων, την απόκρυψη εισοδημάτων και την ανάλωση των κοινοτικών ενισχύσεων σε ανούσια έργα με σκοπό τον πλουτισμό ημετέρων και λοιπών επιτηδείων, έχουμε επιλέξει το δεύτερο. Χρήμα λοιπόν κυκλοφορεί πολύ, στα χέρια αν όχι των πολλών, τουλάχιστον όχι των ολίγων και είναι χρώματος μαύρου. Είναι χρήμα που τις περισσότερες φορές δεν έχει δουλευτεί και δεν έχει φορολογηθεί, και δοθέντος και του οίστρου ευδαιμονισμού που έχει κατακυριεύσει την ελληνική κοινωνία, ρίχνεται με ευκολία στην κατανάλωση (κατανάλωση ως επί το πλείστον είτε εισαγομένων προϊόντων είτε υπηρεσιών διασκέδασης) και συμμετέχει αποφασιστικά στο κύμα των ανατιμήσεων.

Σεισμός - σωσμός;

Το φαινόμενο επαναλήφθηκε για πολλοστή φορά, με εκνευριστική ομοιότητα και ασφαλή προβλεψιμότητα. Δεν αναφέρομαι βέβαια στους σεισμούς αλλά στις σφοδρές... μετασεισμικές δονήσεις που προκαλούνται από τις κοκορομαχίες των σεισμολόγων και άλλων επιστημόνων με σχετικό αντικείμενο, κάθε φορά που ο εγκέλαδος μάς θυμάται εδώ στην Ελλάδα.

Βεβαίως μπορούμε να χρεώσουμε μέρος της κακοφωνίας στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στα τηλεοπτικά δίκτυα, δουλειά των οποίων είναι να ανακαλύπτουν, να αναδεικνύουν και να μεγεθύνουν έριδες ικανές να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού.

Δεν παύει όμως να είναι κυρίως οι ίδιοι οι σεισμολόγοι υπεύθυνοι γι' αυτό το ανεκδιήγητο αλαλούμ, αφού με το ήθος και το ύφος των διενέξεών τους και κυρίως με την μεταφορά αυτών των διενέξεων από τις αίθουσες των συνεδρίων και τα επιστημονικά περιοδικά στα ΜΜΕ εκθέτουν εαυτούς και την επιστήμη τους στον παραμορφωτικό φακό της οθόνης, για να καταλήξουν να μοιάζουν όχι με επιστήμονες αλλά μάλλον με φωνασκούντες μικροπωλητές πίσω από πάγκους λαϊκής.

Άλλη μία δυσεξήγητη ιδιαιτερότητα της ελληνικής πραγματικότητας; Όχι ακριβώς. Εδώ όλα είναι μάλλον σαφή. Σε ένα στενό επιστημονικό κύκλο μίας χώρας οι διοικητικές θέσεις, οι πανεπιστημιακές βαθμίδες και τα κονδύλια της οποίας μοιράζονται συχνά με βάση γνωριμίες και πολιτικές διασυνδέσεις - και εσχάτως και με βάση την τηλεοπτική προβολή - είναι αναμενόμενο να γίνονται όσα γίνονται. Τα πραγματικά αίτια αυτού του καραγκιοζ-μπερντέ που στήνεται την επαύριο κάθε σημαντικού σεισμού είναι ακριβώς αυτά: διοικητικές θέσεις σε Οργανισμούς με σχετικό με την σεισμολογία αντικείμενο, καθηγεσίες και - βέβαια - το χρήμα. Κάποιοι μάλλον ευελπιστούν ο σεισμός να γίνει γι' αυτούς... σωσμός.

Έτσι λοιπόν ο ένας τρέχει να εμφανιστεί στα κανάλια λίγα λεπτά μετά τον σεισμό (και ενώ μάλλον έχει κρυφοκοιτάξει την πρώτη μέτρηση διεθνών κέντρων στο internet) για να κάνει εκτίμηση μεγέθους με βάση την... την διαίσθησή του. Άλλος αναπτύσσει τις προβλέψεις του (που είχαν γίνει σε ανύποπτο χρόνο και είχαν κοινοποιηθεί στους Χ, Ψ, Ζ, όλους στενούς του φίλους) όπως το παγώνι ξεδιπλώνει την ουρά του. Ένας τρίτος διατυμπανίζει τις δημοσιεύσεις του, όπου αναφερόταν με βεβαιότητα ότι σε 3 τέρμινα θα χτυπήσει κάποιος σεισμός κάπου στην Δυτική Ελλάδα, και πανηγυρίζει κορυβαντιών για την αναμφισβήτητη επιτυχία του. Ένας τέταρτος διαφωνεί μέ ένα πέμπτο για το αν έγινε ήδη ή αναμένεται ο κύριος μετασεισμός. Και κάποιος έκτος μέμφεται την μωρία των εκπροσώπων και την ανικανότητα των συντεταγμένων οργάνων της Πολιτείας, η οποία δεν κατόρθωσε για μία ακόμη φορά να αξιοποιήσει το επιστημονικό κεφάλαιο που ο ίδιος κομίζει. Για να μην λείψουν και αυτοί που δηλώνουν παραγκωνισμένοι του Συστήματος, με διεθνείς αναγνωρίσεις αλλά με λησμονημένη παρακαταθήκη εντός των ελληνικών συνόρων.

Υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά; Κάποια ίσως. Η Ελλάδα δεν είναι πλούσια χώρα (για την ακρίβεια χρωστάει της μιχαλούς) και τους περιορισμένους πόρους της τους κατατρώγουν εκπαιδευμένα τρωκτικά. Δεν φημίζεται επίσης για την αξιοκρατία της: επιλογή προσώπων για δημόσιες θέσεις και ροή πόρων περνούν από τα μονοπάτια των γνωριμιών και των κομματικών διασυνδέσεων. Όταν αυτές οι διαπιστώσεις είναι κτήμα και του τελευταίου έλληνα πολίτη, δεν μπορεί να έχουν διαλάθει της προσοχής ανθρώπων σπουδαγμένων, με πτυχία και μόρφωση και δοκτορά. Γι' αυτό ασφαλώς και συνωστίζονται τά πρωινά στους προθαλάμους των κομματικών γραφείων και τα βράδυα στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Μέσα στην σπουδή και τον ζήλο τους,όμως (αν όχι όλοι τους, κάποιοι τουλάχιστον) έχουν φαίνεται λησμονήσει ότι ορισμένοι πολίτες διασώζουν μέσα στην νεοελληνική παράνοια μία στοιχειώδη ευθυκρισία. Ένα κριτήριο λογικής που τους επιτρέπει να αντιλαμβάνονται ότι χρήσιμη πρόγνωση σεισμών σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα ΔΕΝ μπορεί να γίνει επί του παρόντος. Ότι πχ. η πληροφορία (έστω και πλήρως επαληθεύσιμη) πως επίκειται σεισμός 6-6.5 R στους επόμενους δύο μήνες σε μία περιοχή εκτάσεως ισοδύναμης με αυτή δύο ή τριών νομών μπορεί να είναι κατόρθωμα για την ερευνητική σεισμολογία αλλά ΔΕΝ είναι αξιοποιήσιμη πρακτικά. Δεν είναι δυνατόν - το λέει η στοιχειώδης λογική - να ζουν εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι των επίμαχων περιοχών σε σκηνές για μέρες ή να κρατάμε τα κτήρια με την... πλάτη για να μην πέσουν. Και τουλάχιστον απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με θετική κατεύθυνση (ή έστω κάποιοι από αυτούς) αντιλαμβάνονται ότι η επιστήμη της σεισμολογίας, όπως και τόσες άλλες που ασχολούνται με το να κατανοήσουν αλληλεπιδράσεις μυριάδων χαοτικών συνιστωσών, έχει στοχαστικό, πιθανολογικό χαρακτήρα.

Ας επιστρέψουν λοιπόν στις μελέτες τους οι συμπαθείς σεισμολόγοι και ας αφήσουν τις θέσεις τους στα τηλεοπτικά παράθυρα για τους καθιερωμένους τηλεοπτικούς μαϊδανούς. Και ας περιορίσουν λίγο τις πολιτικές εξαρτήσεις, τους συναγελασμούς στις κομματικές αυλές, γιατί άρχισαν να μοιάζουν επικίνδυνα με τον Καβαφικό αντιήρωα του "Ας φρόντιζαν":
......
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Μόνον που ο Μέγας Αλεξανδρινός έχει γράψει γι' αυτούς, στο "Όσο μπορείς", και την αντίστιξή του:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Περισσότερο ακόμη και από το φάσμα του επιστημονικού παραγκωνισμού, της μη καταξίωσης, δεν θα 'πρεπε να τους στοιχειώνει ο εφιάλτης του αυτοεξευτελισμού;

Η ρημάδα η ακρίβεια

Κατά τα φαινόμενα, το ύψος της "προμήθειας" που έδινε η Siemens για να προωθήσει τα προϊόντα της σχετιζόταν με τον βαθμό και την έκταση της διαφθοράς της κάθε χώρας. Εδώ, καθώς τα στόματα που έπρεπε να ταϊστούν ήταν πολλά και οι απαιτήσεις που εγείροντο σημαντικές, τα ύψη των προμηθειών ήταν ανάλογα.

Λιανεμπόριο και αναθέσεις κρατικών έργων: Διαφορετικοί τομείς της οικο-(και παραοικο-)νομίας, κοινά στοιχεία στην παθογένεια. Μικρή η αγορά, δυσανάλογα πολλοί οι παρασιτούντες μεσάζοντες, ελεγκτικοί μηχανισμοί που χωλαίνουν, καταναλωτές-πολίτες διατεθειμένοι να πληρώσουν αγόγγυστα την διαφορά (θυμίζω το τι περίπου έλεγε ο μέσος Έλληνας για το φαγοπότι των Ολυμπιακών: - Ας έφαγαν, τουλάχιστον φτιάχτηκε και κάτι!).

Τελικά εδώ στην Ελλάδα δεν είμαστε ακριβοί μόνον στο γάλα και τα μακαρόνια, αλλά και στις μίζες...

Όχι πάλι Θεέ μου

Περισσότερο και από το αν η Εθνική Ελλάδος θα μπορέσει στοιχειωδώς να υπερασπιστεί το προ 4 ετών κατόρθωμά της...

Πιο πολύ και από το αν οι Ευρωπαίοι ποδοσφαιρόφιλοι θα ξαναμιλήσουν για μας...

Περισσότερο ακόμα και από το εάν θα ξαναζήσουμε βραδυές ποδοσφαιρικού και εθνικού ενθουσιασμού σαν αυτές του 2004...

Πάνω απ' όλα αυτά, το φετινό καλοκαίρι μού το σκιάζει μια αγωνία που 'γινε εφιάλτης: Μην υποστώ και πάλι τον από μικροφώνου λεκτικό χουλιγκανισμό των Χελάκη - Βερνίκου ή επίδοξων μιμητών τους, μην λουστώ ξανά την φθηνή φιλολογία περί "πειρατών", μην ξανακούσω εκφωνητές ωρυόμενους σε έξαλλη κατάσταση να μας αποκαλούν "αδέρφια" τους, μην υποχρεωθώ να ανεχθώ να επαναλαμβάνεται ανερυθρίαστα η κοινότοπη και κακόγουστη χυδαιότητα "σήκωσέ το το τιμημένο".

Δεν θέλω να ξαναδώ τη χώρα μου να βγάζει τα συλλογικά της απωθημένα στο γήπεδο, να μετατρέπεται σε Λατινική Αμερική. Ζητάω πολλά;

Σημ.: Ήδη οι σχετικές ανασκοπήσεις της ΝΕΤ αναβιώνουν τον εφιάλτη...

Σας παρακαλούμε, ελάτε να συζητήσουμε

Πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία, καυτές ανταποκρίσεις από τα Σκόπια, αναλυτική κάλυψη των γεγονότων, σχόλια, εμβριθείς αναλύσεις και έκφραση ελπίδων η κάλπη να βγάλει σώφρον κυβερνητικό σχήμα που θα υποστείλει την σημαία του αλυτρωτισμού και θα δεχθεί να συνδιαλαγεί με την χώρα μας για το θέμα του ονόματος.

Και δος του και ξαναδός του ο Γκρουέφσκι να κορδώνεται και να το παίζει άκαμπτος και πατριώτης.

Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, σχεδόν σύμπας, διαγωνίζεται στην έκφραση ανησυχίας για τις εξελίξεις στην FYROM και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα εκεί κατά την διάρκεια των εκλογών. Μερικοί φθάνουν να δηλώνουν και εγγυητές (!) της εδαφικής ακεραιότητας της γείτονος, κι ας είναι η γείτων που με συστηματική προπαγάνδα αλλά και δηλώσεις επισήμων της αμφισβητεί έμπρακτα τη δική μας, βαφτίζοντας αλύτρωτη πρωτεύουσά της την Θεσσαλονίκη.

Αυτό είναι το σκηνικό που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στην ειδησεογραφία της Ελλάδας και μόνον ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα άλλαζε την σειρά ιεράρχησης των γεγονότων στα δελτία.

Αλήθεια, με τίποτε άλλο σημαντικότερο δεν έχουμε να ασχοληθούμε; Εμείς θα παρακαλάμε για συνεννόηση;

Σύλλογος περιβάλλοντος και ανέργων

Υπό το κράτος νέας απειλής για κατάρρευση του συστήματος παραγωγής και διανομής ρεύματος βρίσκεται η Ελλάδα. Ο λόγος είναι η από 20ημέρου διακοπή μεταφοράς λιγνίτη στον ατμοηλεκτρικό σταθμό Αγ. Δημητρίου Κοζάνης, λόγω καταλήψεως των ταινιοδρόμων από κατοίκους παρακειμένων κοινοτήτων. Οι διαμαρτυρόμενοι φέρονται οργανωμένοι σε συλλόγους υπό διάφορους τίτλους, μεταξύ των οποίων "σύλλογος περιβάλλοντος και ανέργων", ή "σύλλογος για την καταπολέμηση της ανεργίας και ανάπτυξη της περιοχής".

Στα αιτήματα των κατοίκων περιλαμβάνεται αφ' ενός η προστασία του περιβάλλοντος (με λήψη μέτρων από μέρους της ΔΕΗ για ελάττωση της παραγόμενης από τα εργοστάσιά της τέφρας, αλλά και της σκόνης που παράγεται κατά την διαδικασία μεταφοράς του λιγνίτη προς αυτά, από τα σημεία εξόρυξης) και αφ' ετέρου - ως είδος αντισταθμιστικού οφέλους για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος - ο διορισμός κατοίκων της περιοχής στην ΔΕΗ.

Μοιάζουν μήπως συγκρουόμενες μεταξύ τους οι ιδρυτικές προθέσεις συλλόγων; Πώς είναι δυνατόν να αντιστρατεύονται την ανεργία και παράλληλα την εταιρεία που τους δίνει (και αξιώνουν να τους δίνει περισσότερη στο μέλλον) δουλειά; Ίσως η επιφανειακή αντίφαση να αίρεται αν θεωρήσει κανείς ότι οι κάτοικοι της περιοχής (και κάθε περιοχής) έχουν δικαίωμα σε μία ανάπτυξη που σέβεται και διασώζει το περιβάλλον.

Η ΔΕΗ φαίνεται εν μέρει να έχει αναποκριθεί στα αιτήματα των κατοίκων: μέρος των προγραμματιζόμενων προσλήψεων θα γίνει κατά προτεραιότητα από κατοίκους της περιοχής, ενώ διάφορες μέθοδοι αναστροφής των μηχανισμών μολύνσεως που περιγράφηκαν προηγουμένως εφαρμόζονται ή δοκιμάζονται. Νέες σύγχρονες μονάδες σχεδιάζονται που θα αντικαταστήσουν παλαιές και ρυπογόνες. Εν τέλει, όμως, όλα (δυστυχώς) είναι και ζήτημα χρημάτων, επενδύσεων, οικονομικής ευρωστίας.

Κατανοώ τους κατοίκους (αν και δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, δηλ. ποιο μέρος αυτού είναι τεκμηριωμένο επιστημονικά και ποιο δημιουργείται σε ψυχολογικό επίπεδο από την διαρκή αίσθηση απειλής της υγείας, που αναπαράγουν οι πάσης φύσεως σύγχρονοι οικολογίζοντες). Αλλά μπορεί ο καθένας από εμάς - βασιζόμενος σε λιγότερο ή περισσότερο τεκμηριωμένες αιτιάσεις - να εκβιάζει το κοινωνικό σύνολο παρεμποδίζοντας την λειτουργία του κράτους σε διάφορες πτυχές της; Νομιμοποιούνται οι κάτοικοι της περί τα ατμοηλεκτρικά εργοστάσια περιοχής, με καταλήψεις ταινιοδρόμων (και όχι οι εργαζόμενοι με αποχή από την εργασία τους, πράγμα καθ' όλα νομότυπο) να σταματούν την λειτουργία τους; Είναι λογικό οι αγρότες ή οι οδηγοί φορτηγών να καταλαμβάνουν τις εθνικές οδούς όποτε νομίζουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους; Μπορούν οι κάτοικοι μιας περιοχής να αρνούνται το δικαίωμα στην κρατική διοίκηση να διοικήσει, εμποδίζοντας την δημιουργία ΧΥΤΑ εκεί όπου έχει αποφασιστεί (όπως πρόσφατα στην Λευκίμη της Κέρκυρας, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα), την χάραξη δρόμων ή την κατασκευή εργοστασίων;

Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας και το γεγονός ότι η οικολογία είναι ακριβό "σπορ": εν τέλει η μείωση (ή έστω η συγκράτηση) εκπομπής ρύπων και CO2 είναι και θέμα κόστους. Και παρά τις κατανοητές περί του αντιθέτου επιθυμίες μας, δεν μπορούμε να εγείρουμε έναντι της καταχρεωμένης Ελλαδίτσας τις ίδιες απαιτήσεις με αυτές κατοίκων εύρωστων οικονομικά κρατών. Πώς και από πού θα καταβληθεί το επιπλέον κόστος (νέες μονάδες, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες για την βελτίωση των υπαρχόντων κοκ.);